Kirst Hans Hellmut - Rok 1945 - koniec.pdf - Kirst Hans - bzdunek

HANS HELLMUT KIRST

ROK 1945 - KONIEC

Ksi ĢŇ ka ta jest powie Ļ ci Ģ . Wszystkie wyst ħ puj Ģ ce w niej postacie s Ģ fikcyjne,

ewentualna zbie Ň no Ļę nazwisk jest przypadkowa. Czas i miejsce akcji natomiast s Ģ

prawdziwe i odpowiadaj Ģ rzeczywisto Ļ ci, której próba obiektywnego odtworzenia

została tutaj podj ħ ta.

TOM 1

CHAOS UPADKU

Niedziela w „tamtych” Niemczech. Ale nie było słycha ę dzwonów ko Ļ cielnych, nikt

nie błogosławił z ambon; nikt te Ň nie my Ļ lał o wst Ģ pieniu do gospody po nabo Ň e ı stwie.

Blade, zadymione Ļ wiatło otulało niemal sto baraków, których kontury zdawały si ħ

rozpływa ę w tej szaro Ļ ci. Jakby le Ň ały na ko ı cu Ļ wiata.

W jednym z tych domów, a raczej baraków, oznakowanym 11/12, zjawił si ħ esesman

- ongi Ļ mały, nic nie znacz Ģ cy urz ħ dnik - z jak ĢĻ karteczk Ģ w r ħ ku. W tej ciszy jego

głos zabrzmiał nagle przera Ņ liwie ostro i rozkazuj Ģ co.

- Wienand, Erich - ryczał, nie wymieniaj Ģ c, jak to było w zwyczaju, numeru wi ħŅ nia.

- Tutaj! - dał si ħ słysze ę czyj Ļ przestraszony głos, dobywaj Ģ cy si ħ z grobowej ciszy

sk Ģ po o Ļ wietlonego pomieszczenia. - Jestem tutaj - Wienand, Erich.

Le Ň ał na pryczy z surowego drewna, owini ħ ty szczelnie w straszliwie brudny

łachman, pełen ciemnych czerwonobr Ģ zowych plam, do tego dziurawy. Cztery

szkielety, które trudno by było nazwa ę lud Ņ mi, le Ň ały obok niego. Pi ħę czy sze Ļę

podobnych postaci spoczywało na najwy Ň szym pi ħ trze, tyle samo prawdopodobnie te Ň

pod nimi. Wion Ģ ł od nich odór zgnilizny.

Obok wywołanego Ericha Wienanda le Ň ał Jacob Werner - ņ yd. W tych ponurych dla

niego dniach stał si ħ przyjacielem Ericha Wienanda. Złapali si ħ za r ħ ce, trz ħ s Ģ c si ħ ze

strachu, jakby obawiali si ħ Ļ mierci.

Esesman z karteczk Ģ w r ħ ku znowu rykn Ģ ł przera Ņ liwie gło Ļ no.

- Wienand, gdzie jeste Ļ ?!

Ten podbiegł teraz na uginaj Ģ cych si ħ ze strachu nogach, by za chwil ħ stan Ģę przed

człowiekiem, który go wzywał. Mały, wycie ı czony, zrezygnowany. Tylko jego oczy

nie straciły jeszcze blasku my Ļ l Ģ cego człowieka.

- Jestem, panie SS...?

- ņ adnych głupich pyta ı , człowieku! Wychod Ņ przed barak ze wszystkim i czekaj!

Ka Ň de dalsze pytanie było zbyteczne i te Ň niewskazane. Miał wykona ę rozkaz, a

wi ħ c czeka ę . Jak zawsze. Miał sta ę na ulicy przed barakiem „ze wszystkim”, a wi ħ c

tym, co mu jeszcze pozostało z „dobytku”.

Erich Wienand, który przybył tutaj z walizk Ģ , „posiadał” obecnie jeszcze mały

papierowy karton, przewi Ģ zany wielokrotnie zasupłanym sznurkiem. Wewn Ģ trz miał

swoje ostatnie ju Ň dosłownie manatki - jeden komplet bielizny na zmian ħ , koszul ħ

lnian Ģ , która kiedy Ļ była zielona, i szczotk ħ do z ħ bów.

Z tym dobytkiem stał teraz Erich Wienand przed barakiem i czekał. Pod pach Ģ

trzymał te Ň swój brudny, zaplamiony zastygł Ģ krwi Ģ , cieniutki dziurawy koc. Mijały

godziny. Jego przyjaciel, Jacob Werner - ten ņ yd - przycisn Ģ ł si ħ do brudnego okna i

patrzył w jego stron ħ przygaszonym wzrokiem. Jakby zastygł za tym oknem.

Obaj dokładnie wiedzieli, Ň e rozkaz „ze wszystkim” mo Ň e oznacza ę co najmniej trzy

rzeczy. Totalne unicestwienie - które tutaj było codzienno Ļ ci Ģ . Przeniesienie do innego

obozu Ļ mierci. Ale mo Ň liwe te Ň było - dzi ħ ki Bogu i nazistom, którzy byli nad tym

esesmanem - zwolnienie z obozu. Dla nazistów nie było rzeczy niemo Ň liwych!

W ko ı cu, po wielogodzinnym czekaniu, pod wej Ļ cie do baraku podjechał samochód

ci ħŇ arowy, taki, jaki u Ň ywany był do zaopatrzenia. W kabinie siedział kierowca z jak ĢĻ

osob Ģ towarzysz Ģ c Ģ . Platforma za nimi była szczelnie zakryta plandek Ģ . Nikt nie

wysiadł. Erich Wienand został ponownie wyczytany.

Wgramolił si ħ na samochód od tyłu, unosz Ģ c nieco tylko do góry plandek ħ i znikn Ģ ł

za ni Ģ . Lecz gdy pojazd ruszył, Jacob Werner, który przez cały czas ze Ļ ci Ļ ni ħ tym

sercem patrzył za Wienandem, nagle zobaczył, jak przez szpar ħ w plandece wysun ħ ła

si ħ nieznacznie r ħ ka, daj Ģ ca mu jakie Ļ sygnały. W dłoni Wienanda tkwił cywilny

kapelusz.

Jacobowi Wernerowi jakby kamie ı spadł z serca. Przez moment zrobiło mu si ħ l Ň ej,

gdy Ň to, i Ň jego przyjaciel znalazł tam cywilne ubranie, mogło oznacza ę , Ň e wyje Ň d Ň a

na wolno Ļę ! Mimo to niepokój nie opuszczał Wernera.

Tej nocy ksi ħŇ yc nie Ļ wiecił ani gwiazd nie było wida ę na niebie. ņ adnego wiatru,

Ň adnych chmur, nic tylko czyhaj Ģ ca wokół przygniataj Ģ ca ciemno Ļę i cisza. W tym

małym miasteczku nie paliła si ħ Ň adna latarnia, nie było te Ň wida ę nawet najmniejszego

Ļ wiatła, któremu by si ħ udało przedosta ę przez szczelnie zaciemnione, zamkni ħ te okna.

Nagle dało si ħ słysze ę dr ŇĢ cy, jakby ze strachu, warkot silnika. Jaki Ļ pojazd wje Ň d Ň ał

na kompletnie pusty o tej porze rynek tego miasteczka. Zatrzymał si ħ . Dławienie

silnika ucichło.

Z tyłu spod plandeki samochodu ci ħŇ arowego wyskoczył na ulic ħ , potykaj Ģ c si ħ ,

Erich Wienand. Mały, szary, zgarbiony. Jego twarz była biała jak papier, cały si ħ trz Ģ sł,

bał si ħ tak Ň e obejrze ę . Prawdopodobnie wci ĢŇ jednak jeszcze nie mógł uwierzy ę , Ň e

udało mu si ħ uj Ļę ostatecznej m ħ czarni w której Ļ z licznych komór Ļ mierci. Zd ĢŇ ył si ħ

przez wiele miesi ħ cy napatrze ę na to wszystko i Ň y ę z t Ģ Ļ wiadomo Ļ ci Ģ . Poddał si ħ ju Ň

nawet losowi.

- Czy wszystko w porz Ģ dku, Wienand? - dopytywał si ħ kto Ļ , nawet do Ļę Ň yczliwym

głosem, z kabiny kierowcy.

- Dzi ħ kuj ħ , tak. Dzi ħ kuj ħ stokrotnie. - Erich Wienand podniósł karton, który przy

wyskakiwaniu z samochodu upadł na ulic ħ . Był teraz niemal zupełnie pusty. Wienand

miał ju Ň na sobie cywilne ubranie - pasiak obozowy zd ĢŇ ył wyrzuci ę po drodze. -

Dzi ħ kuj ħ jeszcze raz stokrotnie!

Uwolniony wiedział, komu dzi ħ kuje w nieo Ļ wietlonej szoferce. Siedziało tam dwóch

m ħŇ czyzn. Ich twarze były niewidoczne w ciemno Ļ ciach, natomiast ich rozkazuj Ģ ce

głosy były bardzo podobne do siebie, jak mundury, które mieli na sobie. Wienand

wiedział, Ň e to byli ci z SS.

- To, co dla ciebie zrobili Ļ my, i to nawet ch ħ tnie - przypomniano mu - powinno ci

stale towarzyszy ę , Wienand. - Co miało oznacza ę : Nie wolno ci nas nigdy zapomnie ę !

W ko ı cu te Ň jeste Ļ my tylko lud Ņ mi i mamy sumienie. Wa Ň ne, Ň eby Ļ znał nasze

nazwiska i zapami ħ tał je!

Znał je. Poznał a Ň za dokładnie w czasie pobytu w obozie koncentracyjnym.

Niezale Ň nie od tego obaj zapobiegliwie przedstawili mu si ħ z nazwiska i imienia

podczas tego błyskawicznego przerzutu do Schoenau: Steiner Paul i Breitner Franz -

obaj byli członkami załogi SS pilnuj Ģ cej obozu.

- Wasze nazwiska - zapewniał ich Wienand - na pewno zapami ħ tam.

Nie było jednak w tym zapewnieniu Ň adnej ironii, jakby mo Ň na było si ħ tego

spodziewa ę . Tego rodzaju odruch był Wienandowi i w tym momencie zupełnie obcy.

Po czym Wienand wzi Ģ ł od jednego z nich kopert ħ , wr ħ czon Ģ mu przez otwarte

okienko kabiny samochodu.

- Oto twoje papiery zwolnienia z obozu.

Wienand wci ĢŇ trz Ģ sł si ħ jak galareta. Jego r ħ ce dr Ň ały jak li Ļ cie na wietrze.

Widocznie nadal nie mógł opanowa ę si ħ ze szcz ħĻ cia, które tak nagle go spotkało.

Łami Ģ cym si ħ głosem, uni Ň onym tonem zwrócił si ħ do nich:

- Czy mog ħ zapyta ę , czy wi ĢŇ e si ħ z tym jakie Ļ zadanie dla mnie?

- ņ adne - odpowiedziano mu wspaniałomy Ļ lnie. - Zostałe Ļ po prostu najnormalniej

zwolniony z obozu, Erichu Wienand. Musisz jedynie zgłosi ę si ħ teraz w przeci Ģ gu

dwudziestu czterech godzin na policj ħ w swoim miejscu zamieszkania. Tak pro forma i

dla porz Ģ dku. Po to, aby Ļ tu znów został odnotowany jako porz Ģ dny obywatel.

Nim Wienand mógł równie Ň i za to podzi ħ kowa ę , jaka Ļ r ħ ka podała mu paczuszk ħ

wielko Ļ ci pudełka cygar.

- To od nas, z naszego osobistego przydziału. Masz tam chleb, masło, kawałek

kiełbasy. Ale nie ze Ň ryj tego od razu, bo nie wytrzyma tego twój Ň oł Ģ dek.

Odzwyczaiłe Ļ go od takich rzeczy. Dostałby Ļ tylko jakich Ļ bole Ļ ci i na pewno sraczki -

pami ħ taj o tym.

Erich Wienand próbował złapa ę chciwie pudełko, lecz wy Ļ lizgn ħ ło mu si ħ ono z r Ģ k

i poleciało na ulic ħ . Ukl Ģ kł, by je podnie Ļę . Wtedy z kabiny samochodu dał si ħ słysze ę

głuchy Ļ miech. Który Ļ z nich zarechotał, widz Ģ c, jak pudełko wymkn ħ ło mu si ħ z r Ģ k.

W tym momencie silnik samochodu znów przera Ņ liwie zaskowyczał, rozrywaj Ģ c

cisz ħ . Samochód ruszył i po chwili znikn Ģ ł w ciemno Ļ ciach, jak trumna w grobie.

Wkrótce było tu tak, jak gdyby nic si ħ nie zdarzyło.

Upłyn Ģ ł jaki Ļ czas, nim Erich Wienand nareszcie ockn Ģ ł si ħ z odr ħ twienia i zacz Ģ ł

rozgl Ģ da ę si ħ podejrzliwie dookoła.

Znajdował si ħ wi ħ c znowu w samym Ļ rodku owego małego miasteczka w

południowych Niemczech nazywaj Ģ cego si ħ Schoenau. Le Ň ało ono nad sztucznym

uj ħ ciem wodnym, okiełznanym dzi ħ ki tamie na dzikim potoku. Erich Wienand stał na

ryneczku otoczony zupełn Ģ ciemno Ļ ci Ģ , niemniej powoli zacz Ģ ł rozpoznawa ę

znajduj Ģ ce si ħ w pobli Ň u domy.

W ko ı cu widział je wielokrotnie. Zarówno w błyszcz Ģ cym sło ı cu, jak i w

uderzaj Ģ cym o szyby deszczu. W jesiennej mgle, która niemal rozmazywała wszystko,

jak i zim Ģ , gdy zabudowania przykryte były grubymi warstwami Ļ niegu jak całunem.

Wokół Ļ redniowiecznego ryneczku wybrukowanego wielkimi kamieniami, stały

solidnie prezentuj Ģ ce si ħ domy mieszcza ı skie, st Ģ d rozchodziły si ħ liczne romantyczne

zaułki. Teraz jednak wszystko wygl Ģ dało jak wymarłe.

Podczas tej nocy w Schoenau nie słycha ę było nawet najmniejszego d Ņ wi ħ ku,

Ň adnego szczekaj Ģ cego psa, nie było te Ň wida ę Ň adnego Ļ wiatła czy przemykaj Ģ cego

gdzie Ļ kota - jakby w całym mie Ļ cie nie było ju Ň ani jednej Ň ywej duszy. W tych

ostatnich ju Ň - jak nale Ň ało przypuszcza ę - dniach wojny panowała tutaj tylko

wszechobecna cisza.

Z tej przygn ħ biaj Ģ cej ciszy Erich Wienand chciał si ħ teraz jak najpr ħ dzej wydosta ę .

Wci ĢŇ jeszcze trz ħ s Ģ cymi si ħ r ħ koma schował do portfela dokumenty zwalniaj Ģ ce go z

obozu. Potem schylił si ħ po swój karton i pudełko z jedzeniem, które poło Ň ył na bruku.

Gdy si ħ wyprostował i chciał odej Ļę , spostrzegł w niewielkiej odległo Ļ ci jak ĢĻ ludzk Ģ

Kirst Hans Hellmut - Rok 1945 - koniec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: