Epiphone - historia marki.pdf - eldredo

WCZORAJ, DZI i JUTRO

HISTORIA EPIPHONE

NA SAMYM POCZĄTKU

Działalność miała się nieźle. Była to

świetna okazja dla Anastasiosa, aby

zaistnieć w Nowym Jorku. Był to bowiem

okres szczytu „szaleństwa” na punkcie

mandolin, a popularność nazwiska

Stathopoulo wciąż rosła dzięki tradycyj -

nym greckim instrumentom, jakie budo -

wał lutnik. Dzięki sławie, jaką zdobyły

instrumenty ich ojca (oznaczane jako ‘A.

Stathopoulo,manufacturer-repairer of all

kinds of musical instruments’, oraz

zbudowane w pracowni przy 247 West

42nd Street), synowie Stathopoulo mogli

cieszyć się doskonałym wychowaniem

oraz dużymi możliwościami w zakresie

edukacji. Sytuacja jednak zmieniła się w

lipcu 1915r., kiedy chory na raka Anasta -

sios zmarł w wieku 52 lat.

Epi nie tylko przedstawił serię produktów

banjo, ale także unowocześnił design

instrumentu. Opatentował nową

konstrukcję obręczy oraz pierścienia.

Była to zapowiedź tego, co miało się

wydarzyć.

Historia Epiphone jest dość zawiła. Firma

wielokrotnie doznawała wzlotów i upad -

ków, znikała i pojawiała się doświadcza -

jąc szczytów sprzedaży, kontrastujących

z kryzysami. Na szczęście najświeższy

rozdział w działalności firmy, zapoczątko -

wany w 2006r. jest jednym z najlepszych.

Epiphone stało się wówczas jedną z

lepiej prosperujących firm produkują -

cych instrumenty, zyskując szacunek

konkurencji oraz klientów. Rozdział pierw -

szy zapoczątkowany został jakieś 130 lat

wcześniej, w pracowni Anastasios Statho -

poulo.

Pierwszymi produktami

założonej przez Anastasios

Stathopoulo w 1890r.

fabryki instrumentów były

m.in. lutnie, skrzypce i

Greckie „lioutos” .

Podczas gdy zmiany na rynku spowodo -

wały upadek wielu firm, House Of Statho -

poulo było w fazie pełnego rozkwitu.

Struktura firmy została przeorganizowana

w 1923 w momencie, gdy jej sukcesy

rosły z dnia na dzień (Epi mianował się

prezesem i głównym dyrektorem firmy).

Nawet nazwa została zmieniona w celu

odzwierciedlenia zmieniającej się tożsa -

mości firmy. Były to czasy wielkich

możliwości i Epi potrzebował odpowied -

niej marki. Ostatecznie postanowił

utworzyć nazwę poprzez połączenie

swojego nazwiska z greckim słowem

oznaczającym 'brzmienie'. W ten właśnie

sposób narodził się Epiphone.

Syn Greka, sprzedawcy drewna Anasta -

sios nie przedłużył tradycji rodzinnej jeśli

chodzi o swój zawód. Można jednak

powiedzieć, że do produkcji instrumen -

tów wykorzystywał podobne surowce.

Zaczął budować lutnie, skrzypce i trady -

cyjne greckie lioutos w 1873r. Po kilku

latach Anastasios popłynął wraz z

rodziną przez Morze Egejskie w celu

rozpoczęcia nowego życia w Turcji. W

1890r. talent i reputacja, jaką zyskał

pozwoliły mu otworzyć własną fabrykę

instrumentów oraz założyć własną

rodzinę. Pierwszy syn o imieniu Epaminon -

das, urodził się w 1893r. Następnie

rodzina powiększyła się o Alexa, Minnie

oraz Orpheus'a.

EPI PRZEJMUJE DOWODZENIE

Epi miał jedynie 22 lata, kiedy przejął

rodzinny biznes. Odziedziczył on po ojcu

wiele mocnych stron – miał smykałkę do

robienia interesów, był dumny ze swojej

pracy – dodatkowo jednak miał świado -

mość zmieniających się czasów, co

mogło okazać się ważne w nadchodzą -

cych latach. Co ważne, Epi nie był

jedynie lutnikiem, czy biznesmenem. Był

również wyśmienitym muzykiem i ekono -

mistą.

że w kolejnych latach Epi jeszcze bardziej

zwiększył produkcję i wykupił firmę

produkującą banjo – Favoran, aby móc

poradzić sobie z tak dużym zapotrzebo -

waniem. Dzięki takim modelom, jak

Emperor oraz poparciu przez muzyków,

jak Carl Kress, popularność tych produk -

tów wciąż rosła wraz z reputacją Epipho -

ne’a, aż do punktu kiedy nazwa firmy

ponownie została zmieniona w 1928r. Od

tego momentu znana była jako Epipho -

ne Banjo Company.

W 1924r. Epiphone wypuścił na rynek

serię banjo - Recording Series of banjos.

Aby trafiać do klientów o różnym stopniu

zaawansowania i zamożności, zawierała

ona modele Deluxe, Concert, Bandma -

ster oraz Artist models (plus model

Wonder). I rzeczywiście, instrumenty stały

się tak popularne, że w kolejnych

Krach na giełdzie z 1929r. Spowodował

drastyczne załamanie popularności banjo.

Trzymający rękę na pulsie Epi, momentalnie

odpowiedział na to serią gitar - Recording

Series – wyróżniającą się nietypowym kształtem

korpusu.

PIERWSZE GITARY

Krach na giełdzie, który nastąpił w 1929r.

spowodował, że firma prosperowała

poniżej poprzeczki, którą przedtem dość

wysoko zawiesiła. Dodatkowo pojawiło

się gwałtowne załamanie jeśli chodzi o

popularność banjo. Wiele firm produkują -

cych takie instrumenty upadło wówczas

z tego powodu.

Epi jednak, znów był przygotowany do

zmian. W momencie szczytu popularno -

ści banjo, w 1928r. przedstawił on pierw -

szą serię gitar - Recording series. Każda z

nich posiadała nazwę składającą się

wyłącznie z jednej litery (od ‘A’ do ‘E’)

oraz wyróżniający serię, nietypowy kształt

korpusu. Gitary serii Recording składały

się z kombinacji świerku i klonu. W

zależności od ceny, do wyboru były

wersje arched i flat top.

char

Od 1907 do 1912 roku, rodzina Stathopoulo

mieszkała i pracowała przy ulicy 121 West 28th

Street na Manhattanie.

W 1903r., rodzina Stathopoulo zmuszona

była opuścić Turcję z powodu nieustan -

nych prześladowań imigrantów greckich

przez rodowitych Turków. Tym razem

przenieśli się do domu mieszczącego się

w pobliżu dolnego Manhattanu.

Anastasios tworzył oraz sprzedawał swoje

instrumenty na parterze, w momencie

kiedy jego rodzina mieszkała na pierw -

szym piętrze, tuż nad warsztatem. Grani -

ca pomiędzy pracą a domem i życiem

osobistym została więc niemalże całko -

wicie zatarta. Epaminondas (nazywany

‘Epi’) oraz Orpheus (‘Orphie’) bardzo

szybko zaczęli pomagać ojcu w pracy

przy sklepie, ucząc się jednocześnie

zasad działania tego biznesu od

podstaw.

Epaminondas Stathopoulo (nazywany ‘Epi’)

przejął rodzinny biznes mając zaledwie 22 lata

i poprowadził firmę na szczyt sukcesu, co trwało

aż do jego śmierci podczas II Wojny Światowej.

Epi szanował tradycję związaną z instru -

mentami jego ojca, ale wyczuł również

konieczność podążania z duchem czasu.

W 1917r., zmienił nazwę firmy na ‘House

Of Stathopoulo’ i zaczął dostosowywać

ofertę produktów. Mandoliny traciły

swoją popularność w okresie powojen -

nym, a na ich miejsce zaczęły pojawiać

się banjo, których 'boom' przyszedł wraz z

Jazzem. Epi trzymał wówczas rękę na

pulsie i momentalnie uzbroił firmę w

odpowiednią ofertę.

Epiphone Recor

Zainspirowany gitarami Master Model Gibsona,

Epi w 1931r. zaproponował linię archtop

Masterbilt z otworem w kształcie „f”(model

De Luxe,na powyższym zdjęciu był najdroższy

z serii).Gitary te umocniły reputację Epiphone'a,

ale rozpoczęły również zawziętą rywalizację z

firmą Gibson.

Epi Stathopoulo przewidział wybuch

popularności banjo w US i w 1924r. wypuścił

na rynek serię tych instrumentów dostosowaną

do szerokiej grupy odbiorców - Epiphone

Recording Series

Choć rynek był już gotowy na taki

produkt, gitary Recording nie odniosły

W C Z O R A J , D Z I Ś i J U T R O . H I S T O R I A E P I P H O N E

sukcesu sprzedażowego. Pierwszym

problemem był brak nazwiska sławnego

muzyka grającego na gitarze Epiphone,

który mógłby rozreklamować produkty.

Drugim mankamentem tych gitar był fakt,

że są za ciche. Instrumenty serii Recording

były za małe i zbyt mocno ozdabiane w

porównaniu do wielkiego i głośnego

Gibsona L-5. Epi wyciągnął jednak odpo-

wiednie wnioski z tej porażki i nie trzeba

było zbytnio się wysilać, aby zauważyć

wpływ L-5 na kolejne gitary Epiphone'a

typu archtop, które ukazały się w w 1931r

Seria Masterbilt miała niemalże identycz-

ne główki, otwory w kształcie litery „f”, a

nawet nazwę podobną do Gibson Master

Model (jednak poszczególne nazwy

modeli byłyby nawet bardziej interesują-

ce niż system numerów seryjnych

stosowany przez Gibsona. Były to modele

De Luxe, Broadway, Windsor i Tudor).

Pomimo że gitary Masterbilt zainspirowa-

ne zostały modelem Gibsona, posiadały

one swoją własną tożsamość. Intencją

stworzenia tych gitar, nie było skopiowa-

nie serii Master Model, lecz jej zniszcze-

nie...

początku dekady Gibson, odpowiedział

ogniem w 1934r. poprzez zwiększenie

rozmiarów istniejących już wcześniej

modeli i przedstawienie nowego, olbrzy-

miego Super 400 (nazwany tak z powodu

ceny $400). Nie chcąc dać za wygraną,

Epi odpowiedział rewelacyjnym Empero-

rem, który posiadał zwiększony korpus i

rozreklamowany został poprzez prowoka-

cyjną kampanię reklamową z półnagą

kobietą. W 1936r. Epiphone uderza

ponownie zwiększając rozmiar

elektrycznych Electar Series (oryginalnie

nazwana Electraphone) w 1935r.

Konstrukcja gitary była naprawdę silna i

posiadała pojedynczo kontrolowane

magnesy na przetworniku ‘Master Pickup’

dającym optymalny sygnał wyjściowy. W

tym czasie Gibson wymyślił coś bardzo

podobnego (w następnym roku wprowa-

dził elektryczne gitary hawajskie). Seria

Electar była poważnym ciosem dla

konkurencji, jednocześnie przypinając

Epiphone etykietę prawdziwych innowa-

torów. Latem 1937r., Epi odnotował

dwukrotny wzrost sprzedaży. Po pewnym

czasie ostra rywalizacja między Epiphone

i Gibson zaczęła przyjmować łagodniej-

szą formę. Jednak w 1939r. obie firmy

przedstawiły całkiem podobne gitary

hawajskie typu ‘pitch-changing’. W tym

samym roku Gibson wypuścił serię

skrzypiec, podczas gdy Epiphone odpo-

wiedział linią kontrabasów. Wybuch II

Wojny Światowej był ostatecznym

gongiem kończącym najbardziej

„krwawy” pojedynek lutników tego wieku.

rządów Epi’ego. Dodatkowo presja, jaką

stworzyły związki zawodowe jeszcze

bardziej pogarszała sytuację. Aby

ominąć ten ostatni problem, fabryka

Epiphone'a została w 1953 roku przenie-

siona z Manhattanu do Filadelfii. Niestety

wielu znakomitych lutników firmy nie

chciało opuszczać Nowego Jorku, co

doprowadziło do spadku jakości produk-

tów i coraz większymi krokami przybliżało

Epiphone'a do całkowitego upadku.

POŁĄCZENIE EPIPHONE I GIBSON

Kiedy problemy Epiphona wciąż rosły po

1950r., Gibson bezustannie rósł w siłę.

Główną konkurencją tej firmy stał się

wówczas kalifornijski Fender. Firma ta

produkowała bardzo popularne

wówczas modele Telecaster i Stratoca-

ster. Jeśli Gibson miał jakąś słabość w tym

czasie, były to na pewno kontrabasy,

które przestały być produkowane przed

wojną i już nigdy nie powróciły do oferty.

Kiedy więc główny dyrektor Gibsona, Ted

McCarty otrzymał telefon od Orphie'go,

który spytał go, czy nie chciałby wykupić

części Epiphone'a zajmującej się basami-

,(była to wciąż bardzo szanowana

dywizja firmy, pomimo jej kłopotów) nie

musiał się długo zastanawiać.

NIEPRZYCHYLNY CZAS

Wojna odmieniła wszystko. Przed zbom-

bardowaniem Pearl Harbour w 1941r.

Epiphone był na grzbiecie fali. Kiedy

zakończyła się ostatnia walka w 1945,

firma była już pozbawiona swojego

najmocniejszego atutu. Chory na białacz-

kę Epi umarł tragicznie w trakcie wojny,

przekazując tym samym firmę w ręce

młodszych braci Orphie i Frixo, którzy od

tego momentu odpowiedzialni byli za

finansową i mechaniczną stronę działal-

ności. Firma Epiphone kontynuowała

starcie z Gibson poprzez wprowadzenie

na rynek wersji gitar Emperor i De Luxe z

wycięciem 'cutaway'. Następnie podwyż-

szyła poprzeczkę wraz z nadejściem

elektrycznej wersji De Luxe cutaway.

Przetworniki stale były udoskonalane, a

słynni gitarzyści wciąż pojawiali się na

scenie zaopatrzeni w gitary Epiphone'a. Z

zewnątrz wydawało się, że biznes kręci się

więc jak zawsze. Jednak z czasem pojawi-

ły się pewne skazy zarówno na linii

produkcyjnej, jak i w biurze. Bracia Statho-

poulo nie dawali sobie rady i w 1948r. Frixo

oddał swoje udziały Orphie'mu. Co

gorsza, firma traciła reputację związaną z

dobrą jakością wykonania oraz innowa-

cyjnością z jakiej słynął Epiphone za

rządów Epi’ego. Dodatkowo presja, jaką

EPIPHONE KONTRA GIBSON

W latach '30, rywalizacja między firmami

Epiphone i Gibson rosła od przyjaznego

sparingu po totalną wojnę. Znieważony

pojawieniem się serii Masterbilt oraz

zmagający się z kryzysem handlowym na

Przedstawiona w 1935r. Epiphone'owska seria

gitar elektrycznych – Electar potwierdziła

innowacyjność firmy oraz dążenie do rozwoju.

Przetworniki ‘Master Pickup’ wykorzystywane

przy gitarach były jak na te czasy bardzo

zaawansowane.

W Maju 1957r. McCarty zapłacił propono-

waną sumę ($20,000) i w ten sposób

Gibson przejął kontrolę nad Epiphone.

Kłopoty Epiphone’a z lat '50 doprowadziły do

wykupienia firmy przez Gibsona w 1957r.

(za $20,000) partnerstwo, które zrodziło się

wówczas między firmami trwa po dziś dzień.

swoich modeli De Luxe, Broadway i

Triumph (powodując, że były o 3/8”

szersze od Gibsonów). W tym momencie,

gitary Epiphone zostały uznane za jedne z

najlepszych na świecie, a sam Epi cieszył

się patronatem kilku najbardziej szanowa-

nych muzyków na scenie. Epiphone'owski

showroom – powrócił do swojej pierwot-

nej lokacji, czyli West Street, Manhattan.

Było to również miejsce spotkań różnych

sławnych muzyków. W sobotnie popołu-

dnia Epi pozwalał otwierać gabloty i

jammować muzykom, jak Al Caiola i Harry

Volpe, z czego cieszyli się bardzo ludzie

podziwiający wydarzenie przed budyn-

kiem. Możliwe, że nie był to wyłącznie akt

dobrej woli. Obaj muzycy, rozsławiali

później instrumenty Epiphone'a włącza-

jąc w to innych, jak np. sam Les Paul.

Pierwotnym zamiarem Gibsona było

wykorzystanie renomy, jaką posiadały

basy Epiphone'a. W 1957r., plan ten

powędrował do kosza. Zamiast tego,

McCarty podał informację, że w tym

właśnie roku marka Epiphone zostanie

reaktywowana z całkiem nową ofertą

instrumentów.

Te produkowane przez Gibsona Epipho-

ne'y miały trafić do dealerów, którzy

chcieli sprzedawać produkty Gibsona,

ale wciąż nie spełniali wymogów, aby

dostać kontrakt (prawa do sprzedaży

modeli Gibsona były w tym czasie bardzo

rzadkie wśród sprzedawców). Było to

więc świetne rozwiązanie. Dealerzy mogli

bowiem sprzedawać produkty jakości

Gibsona i nie przejmować się konkuren-

cją. Produkcja Epiphone została więc

przeniesiona do Kalamazoo (to samo

miasto, w którym Gibson HQ).

NOWY POCZĄTEK

Rozmiar ma znaczenie! W 1935r. Epiphone

przedstawił nowy model - Emperor - rewelacyjna

gitara archtop z wycięciem „f”, której spora

szerokość, bo aż 18 3/8” była niewątpliwie

spowodowana chęcią stworzenia gitary większej

niż Gibson.

Epiphone nie pozostawał długo w cieniu

Gibsona. Kiedy zaczęły pojawiać się

nowe produkty w 1958r. jasne stało się, że

marka posiada już trzy różne oblicza. Z

jednej strony Epiphone - tworzący tańsze

wersje istniejących modeli Gibsona. Poza

tym firma zaczęła reprodukować słynne

projekty Epiphone'a sprzed lat (jak Empe-

ror, Deluxe i Triumph) i tworzyć nowe

modele, których nie można było spotkać

nigdy przedtem. Dodatkowo, kwitła też

produkcja linii gitar elektrycznych, w tym

Sheraton i Moderne Black (wraz z mode-

lem o podwójnym wycięciu w korpusie

inspirowanym Telecasterem) oraz

akustycznych typu flat-top, jak np.

Frontier, który posiadał korpus o kwadra-

towych ramionach (Pierwszy taki zrobiony

przez Gibsona. Z podobnego designu

słynęły przedtem gitary Martin). To wszyst-

ko w połączeniu ze wzmacniaczami,

Epiphone nie był powodem do obaw

jedynie dla firmy Gibson. Świadom rosną-

cego od 1932r. sukcesu gitar elektrycz-

Nawet podczas powojennego osłabienia,

Epiphone cieszył się bardzo dobrą reputacją w

tworzeniu kontrabasów. Modele, jak B-4 nakłoniły

firmę Gibson do wykupu firmy w 1957r..

W C Z O R A J , D Z I Ś I J U T R O . H I S T O R I A E P I P H O N E

Wczesne lata '60 niosły ze sobą wybuch

popularności muzyki folkowej, Epiphone

było na to gotowe. Firma ponownie

przedstawiła swój klasyczny model, Seville

(z przetwornikami i bez) w 1961r. uzupeł -

niając ofertę o modele Madrid, Espana

oraz Entrada. W 1962r. Epiphone zaczął

produkować gitary dwunastostrunowe

nazwane „Bard” oraz ich mniejsze wersje,

które nosiły nazwę Serenader. Powstała

również seria gitar folkowych (typu flat

top) o żelaznych strunach, m.in. Trouba -

dour (w 1963). Siła serii akustycznej w

dużej mierze zależała od sukcesu klasycz -

nych modeli gitar elektrycznych, jak np.

Casino z podójnym wycięciem. Szczegól -

nie gdy cała trójka gitarzystów z The

Beatles pojawiała się z nim na scenie

(każdy posiadał swój egzemplarz - John

Lennon, Paul McCartney i George

Harrison). To wydarzenie było bardzo

ważne w perspektywie zwiększenia popu -

larności firmy. Epiphone miało już w

ofercie czternaście elektrycznych gitar

typu archtop, sześć gitar elektrycznych

(solid-body), trzy basy, siedem gitar

akustycznych o stalowych strunach, sześć

gitar klasycznych, cztery akustyczne

gitary typu archtop, trzy banjo i mandoli -

nę.

Pomysł przeniesienia produkcji Epiphone

do Japonii wypłynął już przed przejęciem

przez ECL. W 1970r. Faktem stało się nagłe

zatrzymanie produkcji Epiphone'ów oraz

rozpoczęcie importowania ich z japoń -

skiego miasta Matsumoto. Nie były to

jednak Epiphone'y, jakie wszyscy znali.

Wręcz przeciwnie, były to po prostu na

nowo oznakowane wersje modeli już

wcześniej produkowanych przez Spółkę

Matsumoku – lecz z lekką nutą wyobraźni

lub szacunku do rodowodu marki.

Początkowo japoński Epiphone był dość biedny,

ale rosnące tempo produkcji dało się zauważyć już

w 1976r. Kiedy to powstało mnóstwo modeli, w tym

szereg nowoczesnych gitar elektrycznych.

Sytuacja poprawiła się w 1976 roku, gdy

oferta Epiphone została wzmocniona

przez pojawienie się modeli, takich jak

Monticello (seria gitar elektrycznych typu

scroll-body) oraz nową serię flat-topów, o

nazwie Presentation. Była także seria

flat-topów, Nova oraz trzy całkiem nowe

modele Genesis ( typu solid body). W 1979

lista produktów Epiphone dość szybko się

powiększała, osiągając ponad 20 modeli

flat-topów o żelaznych strunach oraz

wiele innych

Początkowo japoński Epiphone

był dość biedny, ale rosnące

tempo produkcji dało się

zauważyć już w 1976r. Została

wówczas przedstawiona

seria Presentation Series 765

(Palisandrowe gitary, typu

dreadnought zawierające

inkrustację ‘vine of life’

na główce).

TYM RAZEM DO KOREI

Wypuszczony w 1958r. jako część nowej linii

epiphone'a. Sheraton był odważnym modelem

nieco przypominającym Gibson ES-335, który

udowodnił, że przejęcie firmy przez Gibsona nie

oznaczało końca jej kreatywności.

Kształt korpusu typu ‘square-shouldered’ był

zazwyczaj wykorzystywany przez Martin Company.

W 1958r. Gibson musiał schować dumę do kieszeni

i wykorzystałich pomysł, aby stworzyć Epiphone

Frontier.

Dowód, że Epiphone nie był tylko cieniem Gibsona.

pojawił się w 1963r. w postaci Excellente –

luksusowej gitary typu flat top, kosztującej wówczas

o 100 dolarów więcej niż szanowany Gibson J-200.

W momencie kiedy wydawało się już, że

firma Epiphone złapała grunt pod

nogami, w bardzo krótkich odstępach

czasowych spadły na nią trzy „bomby”.

Pierwszą był rozwój elektronicznych

keyboardów. Drugą były wciąż wzrastają -

ce koszty japońskiej produkcji, które

spowodowały przeniesienie Epiphone do

Korei w 1983r. oraz jego współpracy z

firmą Samick. Trzecia „bomba” spadła na

samą centralę Gibsona na początku roku

1986. Trzech absolwentów Harvardzkiego

MBA (Henry Juszkiewicz, David Berryman

oraz Gary Zebrowski) przejęło firmę z rąk

ECL/Norlin. Ich głównym celem było

postawienie na nogi marki Gibson. Istniało

więc zagrożenie, że Epiphone, który w

1985r. przyniósł poniżej 1 miliona dolarów

dochodu zostanie zmieciony pod dywan i

całkowicie zapomniany.

Epiphone wciąż jednak odznaczał się

sporym potencjałem. Juszkiewicz dość

szybko zauważył w nim uśpionego gigan -

ta i zdecydował się na podróż do Korei w

celu znalezienia sposobu na to, aby firma

dorównała sukcesowi innych azjatyckich

marek, jak Charvel oraz Kramer. Juszkie -

wicz przypomniał o pochodzeniu Epipho -

ne’a i prędko zaczął otrzymywać wyniki.

Sprzedaż znów zaczęła wzrastać.

które firma zaczęła produkować spowo -

dowało, że produkty Epiphone stały się

czymś więcej niż tylko ‘prawie Gibsona -

mi’, wbrew przewidywaniom wielu ludzi.

PRZENIESIENIE DO JAPONI

Od początku do połowy lat '60 Epiphone

zyskało dużą popularność. W 1965r. firma

odnotowała pięciokrotny wzrost sprzeda -

ży w porównaniu do roku 1961. Taki

dobrobyt nie mógł niestety trwać wiecz -

nie. Wzrost produkowanych zagranicą

gitar zaskoczył amerykańskie fabryki i w

1969r. Te tanie modele (zazwyczaj oparte

na istniejących już amerykańskich instru -

mentach) wydarły około 40% sprzedaży

Epiphone/Gibson oraz doprowadziły do

upadku wielu firm produkujących instru -

menty. Były też inne utrudnienia. Dyrektor

Ted McCarty zdecydował się na pewne

redukcje. Jakość produktów obniżyła się i

zaczęły się problemy. W tym osłabionym

stanie, firma macierzysta Gibsona – CMI,

została wykupiona w 1969r. przez ekwa -

dorską korporację ECL (której doświad -

czenie wiązało się nie z gitarami, lecz z

piwem). Epiphone znalazł się wówczas w

kłopotliwej sytuacji. Postrzegany był jako

drugorzędny w stosunku do Gibsona, ale

zbyt drogi, aby konkurować z produktami

zagranicznymi.

Oni po prostu je kochali - Kiedy John Lennon,

Paul McCartney i George Harrison kupili sobie

gitary Epiphone Casino w 1964r., podkreślona

została jakość instrumentu, a następnie także

zespołu

Wielka inauguracja nowych produktów

Epiphone miała miejsce na targach

NAMM, które odbyły się w lipcu 1958r.

Emperor był wówczas flagowym mode -

lem firmy. Targi poskutkowały zamówie -

niem 226 gitar oraz 63 wzmacniaczy (w

obu przypadkach nie była to zbyt wielka

ilość). W ciągu kilku najbliższych lat

wszystko się jednak zmieniło i już w 1961r.

firma sprzedała 3,798 sztuk stanowiących

20% całości produktów, zamówionych z

Kalamazoo do 1965r. Bardziej imponują -

cy od ilości sprzedanych instrumentów

był ich prestiż. We wczesnych latach '60,

Epiphone Emperor kosztował znacznie

więcej niż najwyższej klasy Gibson

Byrdland, podczas gdy Excellente (1963

deluxe flat top) był o 100 dolarów droższy

od J-200 i wykonany z rzadszych rodza -

jów drewna.

W C Z O R A J , D Z I Ś i J U T R O . H I S T O R I A E P I P H O N E

Sprzedaż nie była jednak jedyną rzeczą,

jaka zaczęła się rozwijać. W 1988r. oferta

Epiphone stale się poszerzała. Epiphone

produkował wówczas nową serię gitar

akustycznych o kwadratowych ramio -

nach – PR, a także interpretację Gibsona

J- 180, kilka instrumentów klasycznych,

banjo i mandoliny. Były też gitary

elektryczne wzorowane na Gibsonie (od

flagowych modeli, jak Les Paul i SG do

archtopów typu Howard Roberts Fusion)

oraz produkty będące pokłonem w

stronę legendarnych Epiphone'ów, np. w

postaci Sheraton II.

-ga dyrektorem ds produktu i robił wszyst -

ko, aby zmienić panującą wówczas

błędną opinię, że Epiphone jest drugo -

rzędny w porównaniu do Gibsona.

produkowane jednorazowo, (nieprak -

tyczne byłoby przeniesienie produkcji do

USA na stałe) ale entuzjastyczne przyję -

cie modeli skłoniło Rosenberga do wzno -

wienia produkcji wielu klasycznych serii

poprzez koreańską fabrykę. Osoby, które

uczestniczyły w targach NAMM 1994

mogły zobaczyć ponowne wydania

takich klasyków, jak Casino, Riviera,

Sorrento oraz Rivoli bass. Kolejne miesiące

był dla firmy znaczące, dzięki rozgłosowi,

jaki powstał po targach oraz wielkim

nazwiskom, które zaczęły pokazywać się

na scenie z Epiphone'ami. Mowa tu m.in.

o muzykach, jak Chet Atkins czy Noel

Gallagher. Wiele osób przekonało się

wówczas, że gitary firmy mogły być

wybierane z powodu ich jakości, a nie w

związku z faktem, że były tańsze np. od

Gibsona.

czasów oraz spowodowały, że firma stała

się częścią rockowej legendy.

akustycznych firmy na rynku i skojarzyła je

z kolejnym wielkim nazwiskiem.

Po nastaniu nowego tysiąclecia, firma

wciąż rozwijała się z wielkim impetem i

przedstawiła nową serię - Elitist. Wraz z

serią, Epiphone zapewnił sobie umocnie -

nie pozycji na rynku w kategorii gitar

akustycznych poprzez zaangażowanie

słynnego lutnika Gibsona, Mike'a Voltza.

Wkład Voltza w rozwój firmy jest nieoce -

niony. Chociaż firma odnosiła wielkie

sukcesy w zakresie gitar elektrycznych,

wciąż istniała potrzeba przywrócenia

dawnej reputacji akustycznych gitar typu

flat-top, które uchodziły niegdyś za jedne

z najlepszych. Wielkie zmiany nadeszły

wraz z serią Masterbilt, która z modelem

Paul McCartney 1964 USA Texan (przed -

stawiony w 2005r.) umocniła pozycję gitar

Międzynarodowe zainteresowanie

produktami firmy spowodowało, że w

2003r. Epiphone otworzył nową fabrykę

mieszczącą się w Chinach. Była to pierw -

sza taka placówka otwarta samodzielnie

po przejęciu firmy przez Gibsona. Wypo -

sażona w amerykańskich dyrektorów i

lutników, zapewniła całkowitą kontrolę

nad produktem. Pojawiła się więc szansa

na postawienie kolejnego kroku w rozwo -

ju firmy, który następnie dał jej sporą

przewagę nad konkurencją (spośród

której większość nadal dzieli obszary

robocze).

Biuro w Seulu było prawdziwym punktem

zwrotnym. Zamiast słabego kontaktu firmy

ze swoim produktem wraz z niedostatecz -

nym nadzorem jego jakości, Epiphone

miał teraz możliwość zakasać rękawy i

wziąć się do roboty, kładąc szczególny

nacisk na jakość produkcji (powołano

specjalną grupę ludzi, którzy mieli spraw -

dzić jakość produktów i sposób funkcjo -

nowania fabryki). Długie dnie i bezsenne

noce poświęcone zabiegowi spowodo -

wały, że produkty zmieniły się nie do

poznania. Tym razem wszelkie procesy

fabryczne zostały dokładnie ocenione i

poprawione w razie jakichkolwiek niedo -

ciągnięć. Fabrykanci zostali poinstruowa -

ni, jakich materiałów mają używać, aby

instrumenty były naprawdę wyjątkowe.

Od tego momentu Epiphone nadzorował

rozwój wszystkich komponentów, od

przetworników poprzez mostki, przełączni -

ki, markery na progach, unikatowe opcje,

jak metalowe logo E, czy customowe

strunociągi. Finansowo i emocjonalnie,

Epiphone zainwestował w te gitary wszyst -

ko co miał.

EPIPHONE ZDOBYWA ŚWIAT

To był dopiero początek. Ale gdy nastały

lata '90, Epiphone wciąż miał sporo pracy

do zrobienia. Oferta obejmowała już 43

różne modele z przekroju wielu stylów

muzycznych oraz progów cenowych.

Najważniejszym brakiem, który trzeba

było uzupełnić były wówczas historyczne

produkty Epiphone. Bez produktów mają -

cych głębokie korzenie i głośną historię,

firma mogłaby wydawać się anonimowa,

można by powiedzieć „bez twarzy”.

Wówczas jej produkty mylone byłyby z

podrzędnymi wytworami różnych zagra -

nicznych marek.

David Berryman, który prowadził Epipho -

ne w tych czasach rozpoznał kolejną

przeszkodę stopującą firmę przed popu -

larnością na całym świecie. Wciąż nie

posiadała ona własnego biura i pracow -

ników. Nie zwlekając zbyt długo,

Berryman zdecydował się na nabycie

biura w Seulu, mianował Jima Rosenber -

Cały ten wysiłek oraz pieniądze zdecydo -

wanie się zwróciły. Pierwszym owocem

trudów włożonych w nowy projekt

Epiphone'a była limitowana edycja gitar

elektroakustycznych, której sukces poka -

zał jak dobrze odbudowana została

firma. Podczas targów NAMM w 1993r.

jeszcze więcej gitar elektroakustycznych

(oraz nowa seria Prs) pojawiło się w

ofercie Epiphone'a. Można było odnieść

wrażenie, że Epiphone był na tych

targach liderem, a nie „pobocznym

projektem”.

Zbudowany w Japoni z selekcjonowanego

drewna,wyposażony w amerykańskie przetworniki,

otwierający serię Elitist Series w 2002r.

– Sheraton przedstawiony na zdjęciu

był przekonującym dowodem, że gitary Epiphone

to dużo więcej,niż „Gibsony z niższej półki”.

WCIĄŻ DO GÓRY

W późnych latach '90 Epiphone odnosił

prawdopodobnie największe sukcesy w

całej jego historii. Rosnąca w siłę marka w

tym okresie zdecydowała się na wypusz -

czenie serii Advanced Jumbo oraz kilku

ważnych sygnatur. Sheratony John Lee

Hookera z USA Collection były bardzo

gustowne, pełne pięknego brzmienia

oraz autentyczne. Model Supernova Noel

Gallagher wyróżniał się ponadprzecięt -

nym wyglądem oraz charakterem. Kształt

gitary stał się jednym z najbardziej ikonicz -

nych w tym czasie. Następnie pojawiły się

modele John Lennon 1965 oraz Revolu -

tion Casino. Te niesamowicie autentyczne

i niezawodne modele połączyły Epipho -

ne'a z najwyśmienitszym artystą wszech -

Słynny rockowiec Lenny Kravitz prezentuje

najnowszą modę - Epiphone'a Riviera.

Choć Epiphone koncentrował się na

przyszłości tworząc nowe modele, nie

zapomniał też o swoich korzeniach. W

1993r. Limitowane edycje gitar Riviera i

Sheraton zostały wyprodukowane w

fabryce Gibsona mieszczącej się w

Nashville. Poza tym powstały również

modele flat-top 250 Excellente, Texan

oraz Frontier. . Te Epiphone'y zostały

wypuszczone jako specjalne edycje,

Możliwe, że najbardziej ikoniczny design

Epiphone'a lat '90. Sygnatura Noela Gallaghera

była równie popularna, jak sam zespół Oasis.

Paul McCartney użył gitary 1964 Epiphone Texan

podczas rejestracji utworu Yesterday – kultowy

status instrumentu spowodował, że w 2005r.

Epiphone wypuścił jego amerykańską reedycję.

W C Z O R A J , D Z I Ś i J U T R O . H I S T O R I A E P I P H O N E

Epiphone - historia marki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: