9.Tazeur i Minotaur.pdf

Tezeusz i Minotaur

Niecierpliwy Minos krążył po całym pałacu. Wiedział, że w jednej z komnat jego żona

rodzi właśnie mu syna. Nagle zadzwonił biper przytroczony do pasa i... sorry,

pomyłka. Nagle rozległ się trzask drzwi komnaty, w której odbywał się poród. To, co

wyczyniał król biegnąc w stronę komnaty nadawałoby się do niezłego filmu o Flipie i

Flapie. Jakie on piękne salta kręcił wygrażając służbie, która wypucowała podłogę.

Możliwość uprawiania jazdy figurowej w pałacu raczej nie śmieszyła kogoś, kto choć

raz nabawił się tam stłuczeń. Co prawda w korytarzach rozłożono przepiękne, długie

dywany, ale to jeszcze pogarszało sprawę. Marszczyły się one niesamowicie pod

szorstkimi podeszwami królewskich sandałów. Dodatkowo przeszkadzał królewski

płaszcz, który nieustannie przydeptywany przyprawił Minosa o masę siniaków. Kiedy

wreszcie dopadł jedną z kobiet uczestniczących w porodzie... Już chciał zapytać,

gdzie jego żona i dziecko, jednak miał poważne problemy ze złapaniem oddechu.

Gdzie..., gdzie jest... gdzie są... moja żona i... wykrztusił z wyraźnym

wyczerpaniem

Syn dokończyła kobieta

Gdzie są? teraz mówienie sprawiało mu nieco mniejszy kłopot

Ejletylea nam sprzyjała, dziecko jest zdrowe i silne. Tak samo małżonka waszej

wysokości powiedziała służąca bez wyraźnego optymizmu jednak...

Zamknijże się wreszcie kobieto nie wytrzymał Minos wszystkiego dowiem się od

własnej żony! Gdzie zaniosła ją służba?

Do jej ulubionej komnaty, tej z ogromnym witrażem odparła z opuszczoną głową

Jednak nawet upadki króla na korytarzach pałacu nie rozchmurzyły służącej.

Wiedziała coś o czym mieli pojęcie tylko uczestniczący w porodzie i sama królowa.

Za chwilę miał się teraz dowiedzieć o tym także i król. Wszedł do komnaty bardzo

zaniepokojony. To dlatego biegł jak szalony. Chciał jak najszybciej zobaczyć swojego

syna. Tej nocy miał straszny sen: Spał w swojej komnacie i obudził go płacz dziecka.

Wyszedł na korytarz i próbował zlokalizować miejsce skąd dochodził płacz. Jednak

echo w pałacu uniemożliwiało mu to. Biegał jak oszalały po całym pałacu aż w końcu

zobaczył, że z jednej komnaty wypływał strop kolorowego światła. Minos wszedł do

niego bardzo przestraszony i ostrożny. W przepięknej złotej kołysce leżał noworodek.

Król w głębi serca poczuł że to jego syn i teraz już pełen radości wziął go na ręce.

Jednak dziecko nie przestało płakać. Przeciwnie, to kwilenie przerodziło się w

dudniący w uszach ryk dzikiego zwierzęcia. Władca nie mógł tego wytrzymać.

Próbował odłożyć dziecko do kołyski, aby wolnymi rękami móc zatkać uszy. Od

niesamowitego odgłosu czuł, że cały świat kręci się wokół niego. Stracił równowagę i

upuścił dziecko samemu przewracając się i uderzając głową o posadzkę. Tak

właśnie sen się skończył, a Minos pełen złych myśli czekał na poród przez cały

dzień. Teraz stał właśnie w drzwiach komnaty, w której leżała jego żona z ich

dzieckiem. Głos uwiązł mu w gardle. Nie miał odwagi spytać się o cokolwiek. W

końcu wykrztusił z siebie:

Czy... Czy wszystko w porządku?

Nie! krzyknęła żona i spojrzała na niego błagalnie ogromnymi zapłakanymi oczami

Nic nie jest w porządku!

Jak to. Chyba nie poroniłaś mówił Minos wpadając w coraz głębszą przepaść

strachu służąca mówiła mi...

Wolałabym poronić... płakała coraz rozpaczliwiej Za co bogowie mnie karzą!?

Ale jeśli dziecko żyje to co się stało? zapytał, ale wolały raczej nie usłyszeć

odpowiedzi

Nasz syn jest... wstrzymała oddech potworem!

I mówiąc to pokazała mu zawinięte w białe płótno dziecko. Minos nie zniósł tego

widoku. Ogarnęła go ogromna fala smutku i gniewu za razem. Chwycił ogromny,

potrójny, złoty świecznik stojący na stole, obok łoża żony. Już zamachnął się by

zgładzić i żonę i syna. Już miał zadać któremuś z nich śmiertelny cios jednak ręka

mu zadrżała.

"To nie jej wina." pomyślał

Przecież nie mógł obwiniać żony za to, że... Właśnie to sobie uzmysłowił. Jego syn

jest zwierzęciem! Ma głowę byka! Jeśli głowę to i rozum. Spłodził potwora! Chociaż...

W jego umyśle narodziła się chora myśl. Może to nie jego syn? Może jego

najukochańsza żona zdradziła go? Może... Jego umysł spalał się w lawie furii. Nie

mógł tego wytrzymać. Spojrzał na świecznik trzymany w ręku i z całej siły cisnął go w

ogromny witraż, który rozprysnął się na tysiące różnokolorowych kawałków. Król

upadł na kolana i ukrył twarz w dłoniach po czym zaczął łkać niczym człowiek,

któremu całe życie zawaliło się na głowę. Czuł do bogów ogromny żal i nienawiść. To

oni ukarali go za coś czego nie zrobił. Zawsze żył z nimi w zgodzie, zawsze składał

im ofiary i uczestniczył we wszystkich świętach. I w tym momencie jego wzrok padł

na żonę. Znowu w myślach zaczął obwiniać ją za to nieszczęście. Musiała zrobić coś

potwornego i niewybaczalnego. Coś, za co śmierć byłaby niewystarczającą karą.

Coś tak strasznego... Ale spojrzał na swoją małżonkę jeszcze raz. Popatrzył w jej

niewinne, zapłakane oczy i wszystkie podejrzenia o cokolwiek zniknęły. Wiedział, że

musi być przy niej. Był samolubny myśląc tylko o własnym smutku i swojej tylko

wściekłości. Pomyślał przez chwilę i uświadomił sobie jaki niesamowity ból musi

przeżywać matka tego dziecka i... Co będzie z ich synem w przyszłości? Jak będzie

wyglądało jego życie? Minos postanowił działać natychmiast. Przypomniał sobie, że

pod pałacem czekają tłumy Kreteńczyków, jego poddanych czekających na wieść o

narodzinach księcia wyspy Krety. Władca popędził balkon, z którego zwykle

wygłaszał mowy. Gdy wychodził z komnaty jego żona nawet tego nie zauważyła.

Była pogrążona w rozpaczy która zaćmiła jej wszystkie zmysły. Nie mogła nawet

ruszyć się z łoża. Poddanym czekającym na dziedzińcu, ukazała się na tarasie

postać odziana w czerń. To przebrany już Minos, wyszedł do swojego ludu.

Powiedzieć im, że królowa poroniła. Uznał, iż tak będzie najlepiej dla niego i dla

całego królestwa. Drżącymi, zbielałymi ustami wykrzyczał dwa słowa: "Książe umarł".

Przez kilkutysięczny tłum zgromadzony pod pałacem przebiegła fala paniki. Nie

zrozumieli co chce im przekazać król. Nie odezwał się ani jeden poddany. Zaległa

śmiertelna cisza, której nikt nie ważył się przerwać. Ostatkiem psychicznej siły, Minos

na granicy obłędu krzyknął z całej piersi: "Moja żona poroniła...!!!". Wycofał się w

głąb tarasu mając w uszach echo własnego kłamstwa. Nie słyszał nawet tego

lamentu, dobiegającego z dołu. Co powinien zrobić lud, który dowiedział się, że

przyszły monarcha nie żyje. Po prostu go nie ma. Tak myśleli wszyscy Kreteńczycy.

Tylko pałacowa służba, i to tylko wybrani, znała straszną prawdę. Po kilku godzinach

Minos otrzeźwiał nieco i teraz do głowy przyszła mu troska o przyszłość syna. Mimo

jego wyglądu i zwierzęcości, w ostateczności był to przecież książę. Król działał

szybko. Przypomniał sobie o genialnym architekcie, który konstruował dla niego

różne przedziwne, ale użyteczne urządzenia. Doskonale wiedział o nienawiści

architekta do rozlewu krwi. Dlatego uwięził go w zamku, aby konstruował także broń.

Na imię mu było Dedal. Władca posłał po niego. Po chwili straż przyprowadziła

konstruktora.

Precz mi z oczu!!! ryknął król do straży zostawcie nas samych.

Witaj, mój królu wyszeptał zachrypłym głosem Dedal słyszałem co stało się z

twoim synem...

Zamilcz głupcze. Nic nie wiesz przerwał zniecierpliwiony Minos i to się nie

zmieni. Zapomnisz wszystko, co teraz ci powiem, zrozumiałeś? Dedal skinął głową.

Więc słuchaj. Zbudujesz mi pałac, jakiego nie widział świat. Ogromny i

oszałamiający. Chodzi mi jednak nie tylko o to, by były w nim takie luksusy by nikt nie

chciał stamtąd wyjść. Chodzi mi o to by nikt nie mógł wyjść...

Więc, mój królu, mam zbudować "złotą klatkę"

Tak, Dedalu. Dam ci do pomocy 200 ludzi. Najlepszych rzemieślników, jacy są

podlegli mojej władzy. Najsilniejszych tragarzy. Nikomu nie zdradzisz szczegółów

budowy. Zdradzisz informacje tylko nielicznym z tej dwusetki. Reszta nie musi

wiedzieć co buduje. A teraz idź, zgłoś się do mojego głównego doradcy. On powie ci

wszystkie moje życzenia odnośnie miejsca budowy.

Plan Minosa był prosty. Dopóki będzie trwała budowa "złotej klatki", jego syn będzie

tu, w pałacu. Za rok, może dwa, zostanie zamknięty w "klatce" i pozostanie tam do

końca życia. Król zdecydował, że tak będzie najlepiej. I dla jego syna i dla ludu

Krety...

Dwa lata później. Rynek kreteński

. Na środku placu stał jaskrawo ubrany młodzieniec, otoczony ciasnym wianuszkiem

ludzi. Widać było, że wśród nich panuje poruszenie. Połowa z nich ma na wpół

otwarte szczęki. Człowiek pośrodku z ogromnym ożywieniem coś opowiadał,

zamaszyście gestykulując:

Tak to prawda. Widziałem na własne oczy. Ludzie tam wchodzili, ale już nie

wychodzili. Podobno budowę nadzorował Dedal ten architekt. Krążą słuchy, że w

tym pałacu zamknięto jakieś straszne monstrum, które pożera każdego kto tylko tam

wejdzie. Tak powiadają.

Dzień później pod pałacem królewskim zebrał się tłum, który krzyczał: "Chcemy

prawdy, chcemy prawdy, chcemy...". Te krzyki nie pozostawiły Minosowi wyboru.

Zjawił się na tarasie, uciszając samą swoją prezencją skandujących:

Ludu mój! Czego chcesz!

Prawdy!!! zgodnie odpowiedzieli ludzie

Co chcecie wiedzieć?

Z tłumu wystąpił młodzieniec, który jeszcze niedawno przemawiał na rynku:

Panie! Co ukrywasz przed naszymi oczyma w pałacu na wzgórzu!

Król był poinformowany, że cała Kreta wie już o jakimś monstrum. Właśnie teraz,

temu młodzieńcowi chciał wyjawić tyle prawdy na ile było go stać. Na jedno skinienie

króla straż rozwarła wrota pałacu królewskiego, by młodzian mógł spotkać się twarzą

w twarz z prawdą. Lub raczej jej częścią.

Tydzień później po Krecie krążyło już kolejne kłamstwo króla. Nie mogło mu przejść

przez gardło, iż to jego syn jest tym monstrum. Cały kraj plotkował o tym jak podczas

dalekiej podróży król złapał w sieć półbyka i półczłowieka i osadził go w pałacu.

Ludzie co prawda zastanawiali się dlaczego takie monstrum jest w ogromnym pałacu

a nie w drewnianej klatce na środku rynku, ale jakoś o tym nie mówiono. Wszystko

układało się pomyślnie. Minos został bohaterem w oczach ludu jako pogromca dzikiej

bestii. Nikt natomiast nie dowiedział się o tym, że w murach "złotej klatki" znajdował

się jego własny syn. Jedna była tylko przeszkoda. Otóż potwór był niesamowicie

żarłoczny, co doprowadzało do straty ostatnich owiec i krów w terenach z których

dostarczano jedzenie do pałacu potwora. Na ten dylemat odpowiedź przyniósł

królowi jeden z jego generałów...

Minos siedział samotny w wielkiej, opuszczonej komnacie.

Panie, generał chce się z tobą widzieć, mam go wpuścić? zapytał sługa

Władca uczynił ręką obojętny, potwierdzający gest. Po chwili wkroczył pełen

dostojeństwa generał. Ukłonił się zamaszyście i zaczął przemawiać:

Królu. Wiesz, że ludzie się niepokoją. Ten zwierz...

To nie jest jakieś tam zwierzę!!! uniósł się Minos

Dobrze, dobrze. Więc, to stworzenie niedługo doprowadzi do ruiny naszych

rolników i pasterzy. Je coraz więcej i coraz łapczywiej. Jako twój żołnierz i

jednocześnie doradca sugeruję pewne rozwiązanie.

Hm... Mów.

Nasz zapamiętały wróg, a obecnie wasal, miasto Ateny, szczyci się swoją

"urodziwą młodzieżą". Od dawna myśleliśmy jak wykorzystać fakt, że są nam

podlegli.

Do rzeczy... niecierpliwił się Minos

Proponuję zadać im cios w najczulszy punkt. Niech jako lenno składają nam co

roku kilkoro młodzieńców i panien, najpiękniejszych i najsilniejszych. Tak ukarzemy

ich pychę wobec Krety. Oto bowiem, staną się pokarmem stworzenia, które więzisz.

Co ty na to, królu?

Tak... Tak... Ha ha ha ha!!! Minosa ogarnął histeryczny śmiech. Tak, to był

genialny pomysł. Zemsta na wrogach będzie jednocześnie rozwiązaniem problemów

z żywnością dla... dla... syna... Po raz kolejny przebiegła go ta myśl...

Kilka lat później. Ateny, pałac królewski.

Od kilku godzin trwała sprzeczka między ojcem a synem. Tezeusz próbował

przekonać Egeusza, o słuszności swojej wyprawy. Ależ ojcze, Ateny tego

potrzebują. Potrzebują śmierci tego potwora.

Nie mam zamiaru stracić cię właśnie teraz kiedy przybyłeś do mnie po latach. Nie

dasz mi nawet nacieszyć się tobą. Nie zniosę tego, jeśli umrzesz.

Więc dobrze. Chciałem wyruszyć z czystym sumieniem, mając twoją zgodę. Jeżeli

jednak nie chcesz... już miał wyjść i tym osiągnął efekt

Zaczekaj... Zgadzam się, jeżeli i tak nie mam na ciebie wpływu. Wolę, żebyś

wyruszył z moją akceptacją, jeśli miałoby ci to pomóc. Płyń na Kretę i zabij potwora,

który pożera co roku kwiat naszej młodzieży.

Jeszcze w tym samym miesiącu, stanął Tezeusz przed obliczem Minosa.

Więc chcesz "pokonać", jak go nazywasz, potwora? kpił król

Tak! heros zdobył się na bohaterski okrzyk

Wiem, że poinformowano cię, iż do "złotej klatki" nie można wejść uzbrojonym.

Pozwalam ci na próbę wkroczenia do labiryntu i wybawienia twej ojczyzny od lenna.

Jutro. A teraz odejdź do pokoju który ci przygotowano.

Dumny Tezeusz wyszedł z sali.

"Dziwne pomyślał czy oni tu w ogóle nie polerują posadzek?"

Wieczorem leżał w przygotowanej komnacie rozmyślając o jutrzejszej walce. Wtem

ktoś leciutko uchylił drzwi. Przestraszony Tezeusz już sięgał po swój sztylet, gdy do

pokoju weszła dziewczyna. Odziana w zwiewną, cieniutką koszulkę nocną. Usiadła

na jego łóżku: Witaj Tezeuszu. Moje imię to Ariadna. Jestem córką Minosa, chcę ci

pomóc w...

Ariadana...? Córka...? To znaczy... Pomóc...? Ale w czym?

Czyżbyś zapomniał z kim masz się zmierzyć jutro?

No, tak jakby... To jest, nie! Wiem, mam jutro zabić to przebrzydłe monstrum. A tak

w ogóle to co ty tutaj robisz. Wchodzisz tu do mnie, ledwo ubrana... Chociaż nie, to

akurat mi się podoba. Siadasz na łóżku i... No właściwie to też mi się podoba...

Tak...? Ariadna zbliżyła się do niego. Prawie czuł drżenie jej ciała i szybkie bicie

serca. Zakochała się w nim gdy tylko zobaczyła go w komnacie ojca. Teraz pragnęła

uratować go przed śmiercią w "złotej klatce". Gwałtownie wstała z jego łóżka.

Posłuchaj co mam ci do powiedzenia. Jutro zginiesz. Jeżeli nie z rąk potwora to z

głodu i pragnienia. Nie wydostaniesz się bowiem z krętych korytarzy o których wie

wszystko tylko Dedal. Musimy pójść tam dzisiaj.

Dobrze, zgodzę się na wszystko Tezeusz zabrał miecz, który był prezentem od

Egeusza. Przebrał się w większy z płaszczy przyniesionych przez Ariadnę. Drugi

oddał jej prowadź.

Po chwili szept dwóch zakapturzonych postaci przerwał ciszę przed "złotą klatką".

Cichutki dziewczęcy głos objaśniał całą sytuację:

Ten pałac został zbudowany po to by dać schronienie monstrum, które nie wiem dla

czego mój ojciec wciąż chce trzymać przy życiu. Zostało skonstruowane tak by każdy

kto do niego wejdzie już stamtąd nie wrócił. Logiczne jest, że już tam przebywający

potwór także nie może uwolnić się. Wymyśliłam, z małą pomocą Dedala, jak możesz

nie zabłądzić w labiryncie. Abyś wyszedł cało z opresji potrzebne mi jeszcze zaufanie

w siłę twojego ramienia i niezawodność miecza. Czy czujesz się na siłach pokonać

stwora? zapytała z drżeniem w głosie

Tak, zrobię to dla ojca, dla Aten, dla... ciebie... kocham cię.

Ja ciebie też. A teraz idź, wybaw swój lud od krwawej ofiary. Weź w dłoń ten kłębek

srebrzystej nici, ja będę trzymała drugi koniec. W ten sposób po zwycięskiej walce

wrócisz do mnie. Idź najdroższy.

Tezeusz wkroczył do ciemnego korytarza, poruszał się po omacku kurczowo

trzymając w dłoni kłębek nici. Potykał się o rozbite wazy, rzeźby i... ludzkie szkielety.

Domyślił się, że kiedyś musiało tu być bardzo pięknie, ale rozszalały zwierz, szukając

drogi wyjścia, kompletnie zdemolował korytarze "złotej klatki". W pewnym momencie

zadrżał. Oto bowiem po drugiej stronie długiego korytarza ujrzał dwa czerwone,

świecące ślepia. Wiedział co miał zrobić. Niemal równocześnie ruszyli na siebie i

starli w morderczym pojedynku. Jedynym atutem Tezeusza był umysł i trzymany w

ręku ostry miecz. Próbował celować pomiędzy dwa świecące punkty czyli między

oczy. I oto po chwili rozległ się straszliwy ryk zwierzęcia. Potwór został trafiony prosto

w łep. Upadł z takim impetem, że ziemia zatrzęsła się. Cielsko monstrum oświetlało

wpadające przez jakąś wyrwę w suficie światło księżyca. Tezeusz popatrzył na nie z

odrazą.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: