Haruki Murakami - Koniec świata i Hard-Boiled Wonderland.pdf - Różne - Amsela

HARUKI MURAKAMI

Koniec Świata i Hard-boiled Wonderland

przełożyła z japońskiego Anna Horikoshi

Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA

Dlaczego słońce wciąż świeci?

Dlaczego ptaki wciąż śpiewają?

Czyżby nie wiedziały,

Że świat się już skończył?

THE END OF THE WORLD

Hard-boiled wonderland - winda, bezdźwięk, otyłość

Winda wznosiła się z minimalną prędkością. W każdym razie zdawało mi się, że jechała w

górę. Nie byłem jednak tego pewien. Poruszała się tak niemrawo, że w końcu straciłem

orientację. Być może jechała w dół, być może stała w miejscu. Wziąwszy pod uwagę całą

sytuację, postanowiłem - wyłącznie dla własnej wygody - że winda jedzie w górę. Nie

miałem jednak żadnych podstaw, aby tak sądzić. Tymczasem może wjechała dwanaście

pięter w górę, trzy w dół i objechała ziemię dookoła?

Winda ta w niczym nie przypominała ulepszonej wersji studziennego wiadra, jaką

była tania i prosta winda w moim domu. Trudno uwierzyć, że urządzenia tak odmienne mogą

służyć do tego samego celu, mieć ten sam mechanizm i tę samą nazwę. Obydwie windy

dzieliła tak ogromna przepaść, jak tylko można sobie wyobrazić.

Po pierwsze - sprawa wielkości. W windzie, do której wsiadłem, z łatwością można

byłoby urządzić dość przytulne biuro. Wstawić biurko, szafę, gablotkę, do tego można by

dorzucić niewielką kuchenkę i pewnie zostałoby jeszcze trochę miejsca. Kto wie, może

zmieściłyby się tutaj ze trzy wielbłądy i średniej wielkości palma? Po drugie - czystość.

Winda była czysta jak nowa trumna. Ściany i sufit wykonane z nierdzewnej stali, błyszczące,

bez jednej plamki czy skazy, podłoga wyścielona długowłosym dywanem w kolorze mchu.

Po trzecie - przeraźliwa cisza. Kiedy wszedłem do środka, drzwi zamknęły się za mną

bezdźwięcznie (właśnie tak - bezdźwięcznie) i od tej chwili niczego już nie było słychać. To

właśnie z powodu ciszy nie wiedziałem, czy winda stoi, czy jedzie. Głębokie rzeki też wydają

się martwe.

Jeszcze jedno - brakowało większości najróżniejszych dodatków właściwych zwykłej

windzie. Nie było tablicy z rozmaitymi guzikami i przełącznikami. Nie było guzików z

numerami pięter ani tych, które służą do otwierania i zamykania drzwi czy wreszcie do

awaryjnego zatrzymywania windy. Brakowało też lampek informujących o numerze mijanego

piętra, instrukcji dotyczącej maksymalnego obciążenia czy innych zagrożeń, nie

dostrzegłem nawet tabliczki z nazwą producenta. Nie miałem pojęcia, gdzie znajdowało się

wyjście awaryjne. To rzeczywiście była trumna. Niemożliwe, żeby taka winda uzyskała

zgodę Urzędu Straży Pożarnej. Nawet winda musi mieć jakieś swoje normy.

Przesuwając wzrokiem po gładkich, stalowych ścianach, przypomniałem sobie

magiczne popisy Houdiniego, które oglądałem w dzieciństwie. Wiązano go sznurami i

łańcuchami, wrzucano do wielkiej skrzyni, którą również dokładnie przewiązywano

łańcuchami, a następnie zrzucano skrzynię z wodospadu Niagara bądź spychano ją do

Morza Północnego, gdzie obrastała lodem. Wziąłem głęboki oddech i na zimno

spróbowałem porównać moją sytuację z sytuacją Houdiniego. Miałem nad nim tę przewagę,

że nie byłem związany, natomiast moim słabym punktem było to, że nie wiedziałem, na

czym polega trik.

Co tu mówić o triku, nie wiedziałem nawet, czy winda jedzie, czy nie. Spróbowałem

zakaszleć. Mój kaszel nie zabrzmiał jednak tak, jak powinien. Rozległ się osobliwy płaski

dźwięk, jakby o gładką betonową ścianę rzucić kawałkiem miękkiej gliny. Nie mogłem

uwierzyć, że ten odgłos wydobył się z mojego gardła. Na wszelki wypadek odkaszlnąłem

jeszcze raz. Niestety, z podobnym skutkiem. Dałem spokój i więcej już nie kaszlałem.

Przez dłuższy czas stałem nieruchomo w tej samej pozycji. Drzwi nadal się nie

otwierały. Przypominając nieco martwą naturę pod tytułem Mężczyzna i winda, zastygliśmy

w ciszy - ja i winda. Niepokoiłem się coraz bardziej.

Być może popsuła się maszyna, a może operator windy (zakładając, że ktoś taki

istnieje) po prostu zapomniał o mnie. Czasami zdarza się, że ktoś zapomina o moim

istnieniu. Ostatecznie nie zmieniało to faktu, że byłem uwięziony w czterech stalowych

ścianach. Spróbowałem wytężyć słuch, niczego jednak nie usłyszałem. Przyłożyłem ucho do

ściany, lecz poza białym śladem ucha na ścianie nie dało to żadnego rezultatu. Metalowe

pudło chyba pochłaniało dźwięki. Spróbowałem zagwizdać Danny Boy, ale to, co

usłyszałem, podobne było raczej do westchnienia psa chorego na astmę. Zrezygnowany

oparłem się o ścianę i dla zabicia czasu zacząłem liczyć drobne. W zasadzie był to rodzaj

niezbędnego w moim fachu treningu, tak jak zawodowy bokser ściska gumową piłkę w

wolnych chwilach. Nie zabijałem więc czasu w zwykłym tego słowa znaczeniu. Tylko przez

wielokrotne powtarzanie jakiejś czynności można rozwinąć w sobie dodatkową sprawność.

Zawsze gromadzę w kieszeniach spodni jak najwięcej drobnych. Do prawej kieszeni

wkładam monety stu- i pięciusetjenowe, do lewej zaś pięćdziesięcio- i dziesięciojenowe.

Pięcio- i jedno-jenowe monety wkładam do kieszeni z tyłu, ale z reguły nie biorę ich pod

uwagę w ogólnym rachunku. Wsadzam obydwie ręce do kieszeni i jednocześnie sumuję -

prawą ręką stu- i pięciusetjenówki, a lewą ręką pięćdziesięcio- i dziesięciojenówki. Komuś,

kto nigdy tego nie robił, podobny rachunek sprawi z pewnością duży kłopot. Prawa i lewa

półkula mózgu muszą prowadzić jakby dwa całkiem odmienne obliczenia. Chodzi o to, żeby

łącząc obie strony, niczym połówki rozciętego arbuza, uzyskać końcowy wynik. Wymaga to

dużej wprawy. Nie jestem oczywiście pewien, czy półkule mózgu pracują wtedy osobno.

Możliwe, że specjalista, powiedzmy neurofizjolog, użyłby tu innego określenia, ale nie

jestem specjalistą, a wykonując w praktyce tego rodzaju obliczenia, doznaję właśnie takiego

uczucia - jakby półkule mózgu pracowały oddzielnie. Wydaje mi się również, że zmęczenie

odczuwane po zakończeniu obliczeń jest zupełnie inne niż po wykonaniu zwykłego

rachunku. Dla wygody więc myślę, że obliczając drobne w kieszeniach, prawą półkulą

sumuję pieniądze z prawej, a lewą pieniądze z lewej kieszeni.

W ogóle do wszelkich zjawisk, spraw i rzeczy na tym świecie podchodzę w sposób

utylitarny. Nie znaczy to, że mój charakter jest taki wygodnicki, choć muszę przyznać, że

mam w tym kierunku pewne skłonności. Myślę, że często właśnie utylitarny, a nie racjonalny

stosunek do sprawy pozwala zbliżyć się do jej sedna.

Gdyby na przykład Ziemia nie była kulą, a, powiedzmy, ogromnym stolikiem do kawy,

czy miałoby to jakiś niekorzystny wpływ na poziom naszego codziennego życia? Oczywiście

to przykład nieco przesadzony i nie będziemy wymyślać wszystkiego od początku. Niemniej

prawdą jest, że stworzony przez nas dla wygody obraz Ziemi jako stolika do kawy uwolni

nas raz na zawsze od wszystkich tych w zasadzie niepotrzebnych problemów, takich jak

Haruki Murakami - Koniec świata i Hard-Boiled Wonderland.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: