sciaga3.doc

1)  Zadania medycyny środowiskowej

Mś zajmuje się problemami zdrowotnymi człowieka lub populacji ludzkich w przypadku których istnieje podejrzenie związku przyczynowego z jednym lub wieloma abiotycznymi czynnikami ryzyka.Ponadto zajmuje się:

- rozpoznaniem zagrożeń środowiskowych i oceną ryzyka dla określonych populacji

- badaniem patomechanizmów działania  czynników środowiskowych

- badaniem mechanizmów adaptacyjnych i obronnych ludzi w odpowiedzi na czynniki środowiska

- poszukiwaniem i popularyzacją metod  intensyfikacji ludzkich mechanizmów adaptacyjnych i obronnych(promocja zdrowia)

- poszukiwaniem i popularyzacją metod eliminacji lub minimalizacji ryzyka środowiskowego (profilaktyka pierwotna)

- wczesnym wykrywaniem chorób i uszkodzeń i powstrzymywaniem ich rozwoju( profilaktyka wtórna)

- rehabilitacją – profilaktyka trzeciorzędowa

- oceną stosowanych metod profilaktycznych

- doradzaniem specjalistom medycyny klinicznej w terapii schorzeń środowiskowych

- doradzaniem w decyzjach rządowych i samorządowych do spraw zdrowia publicznego

2)  Rola specjalisty medycyny środowiskowej:

- rozpoznawanie zagrożeń środowiskowych i oceną ryzyka dla określonych populacji

- badanie patomechanizmów działania  czynników środowiskowych

- badanie mechanizmów adaptacyjnych i obronnych ludzi w odpowiedzi na czynniki środowiska

- poszukiwanie i popularyzacja metod  intensyfikacji ludzkich mechanizmów adaptacyjnych i obronnych(promocja zdrowia)

- poszukiwanie i popularyzacja metod eliminacji lub minimalizacji ryzyka środowiskowego (profilaktyka pierwotna)

- wczesne wykrywanie chorób i uszkodzeń i powstrzymywaniem ich rozwoju( profilaktyka wtórna)

- rehabilitacja – profilaktyka trzeciorzędowa

- ocena stosowanych metod profilaktycznych

A głównie jest to:

- doradzanie specjalistom medycyny klinicznej w terapii schorzeń środowiskowych

- doradzanie w decyzjach rządowych i samorządowych do spraw zdrowia publicznego

- nauczanie w szkołach przeddyplomowych (gł.szkoły pielęgniarskie,      wydziały lekarskie)

- udzielanie konsultacji

3)  Problemy zdrowotne społeczeństwa polskiego

Można wyróżnić 3  grupy chorób będące najczęstszą przyczyną zgonów w populacji polskiej;jest to tzw. TRIADA ŚMIERCI;należą do nich:

- choroby układu krążenia                                50,4%

- choroby nowotworowe                                   21%

- przyczyny zewnętrzne-urazy i ostre zatrucia  7,1%

Na kolejnym miejscu(ale poza triadą śmierci)plasuje się proces naturalnego starzenia się i choroby alergiczne(gł. Dotyczące dzieci)

Schorzenia te są spowodowane:

- brakiem aktywności ruchowej

- nieumiejętnością radzenia sobie ze stresem

- złym odżywianiem

- stosowaniem używek

- chemicznymi i fizycznymi czynnikami środowiska

4)   Determinanty zdrowia

- styl życia   53%

- środowisko fizyczno-chemiczne   21%

- dziedziczność  16%

- opieka zdrowotna  10%

5)    Czynniki ryzyka chorób :

- brak aktywności ruchowej

- nieumiejętność radzenia sobie ze stesem

- nieracjonalne odżywianie

- stosowanie używek=nadużywanie alkoholu, palenie tytoniu

-  chemiczne i fizyczne czynniki środowiskowe(fizyczne:hałas,wibracje,promieniowanie jonizujące UV podczerwone,warunki klimatyczne:temperatura, wilgotność,ciśnienie atmosferyczne chemiczne:Hg aflatoksyny, arsen, furany, azbest,SO2, nawozy sztuczne, pestycydy)

6)   Czynniki ryzyka zdrowotnego w zakresie stylu życia

- aktywność ruchwa

- zwyczaje żywieniowe

- sposób spędzania wolnego czasu

- stosowanie używek(tytoń,alkohol, leki, narkotyki)

- zachowania seksualne

7)   Czynniki ryzyka zdrowotnego w zakresie czynników środowiskowych

Czynniki środowiskowe są to czynniki związane ze środowiskiem które tworzy naturalne miejsce egzystencji człowieka, a na które składa się:woda,powietrze,gleba,żywność,odpady.Czynniki środowiskowe można podzielić na czynniki:

a) biotyczne do których zaliczane są:priony, wirusy, bakterie, pasożyty, riketsje

b)abiotyczne, które dzielą się na :

- chemiczne: priorytetowe trucizny środowiskowe(SO2,CO, pył,wielonienasycone węglowodory aromatyczne,NO i związki pochodne, F i związki pochodne, Pb i zw.pochodne, Cd i zw.pochodne,nawozy sztuczne i pestycydy) oraz pozostałe związki o działaniu mniej intensywnym(Hg, dioksyny, arsen, furany, aflatoksyny, azbest)

- fizyczne: drgania mechaniczne:wibracje, hałas; promieniowanie jonizujące, elektromagnetyczne, UV, podczerwone, warunki klimatyczne( ciśnienie atmosferyczne, temperatura, wilgotność, ruchy powietrza, światło słoneczne)

8)  Czynniki ryzyka zdrowotnego w zakresie czynników psychospołecznych

- umiejętnośc radzenia sobie z reakcją stresową

- wykształcenie

- stosunki społeczne ( w rodzinie, środowisku, miejscu pracy, całym społeczeństwie)

- posiadanie i satysfakcja z pracy

- warunki mieszkaniowe

- dochody osobiste ( żywność, ubranie, higiena, kultura, rozrywka)

- poczucie bezpieczeństwa ( w domu, miejscu zamieszkania, kraju, na świecie)

9) Czynniki ryzyka zdrowotnego w zakresie czynników  biologicznych

uwarunkowania genetyczne:

- homeostaza i jej sprawność

      - mechanizmy adaptacyjne

      - mechanizmy obronne

      - mutacje genów:zaburzenia metabolizmu i czynności, zaburzenia

regulacji międzykomórkowej, zaburzenia apoptozy( zaprogramowana śmierć komórek,

- wady rozwojowe

b)  wiek :

- sprawność psychofizyczna i metaboliczna

- starzenie się organizmu

- zmiany zwyrodnieniowe

- zmiany aktywności hormonalnej

c)  płeć

10)  Choroby środowiskowe

- zespół przewlekłego zmęczenia

- przewlekłe nieswoiste choroby ukł. Oddechowego

- wieloczynnikowa nadwrażliwość chemiczna( różnego rodzaju alergie )

- schorzenia zależne od budownictwa( negatywny wpływ azbestu i waty szklanej używanych do ocieplania budynków)

- zespół złego budownictwa

- zwiększenie zachorowalności na choroby nowotworowe                                       

Ad.11(Definicja stresu i jego rodzaje)

Definicja
Stres można pojmować, co najmniej dwojako. W pierwszym wypadku przyjmuje się, że stres jest niespecyficzną reakcją organizmu na wszelkie doświadczenia (pozytywne i negatywne, o różnym "ładunku emocjonalnym"), jeśli tylko zdarzenia te wymagają zmiany konwencjonalnych sposobów działania, przystosowania się do nowych warunków - czyli readaptacji.

Rodzaje stresu:

1.              Według psychologii istnieją dwa rodzaje stresu: dobry (eustres) i zły (dystres). Pierwszy rodzaj jest bardzo pozytywny, pomagający rozwiązać trudną sytuację, poprawiający efektywność działania oraz utrzymujący organizm w stanie równowagi i gotowości. Jednocześnie dzięki niemu człowiek uczy się radzić w trudnych sytuacjach, stale się rozwija i wzmacnia swoją samoocenę. Z kolei drugi powstaje wskutek negatywnych emocji i kojarzy się z zagrożeniem (np. twoja kobieta miała zły dzień w pracy, przychodzi do domu i wyżywa się na Tobie)

2.              Stres możemy podzielić jeszcze na ostry i przewlekły:

Stres ostry
towarzyszy nam codziennie, gdy przebiegamy przez ulicę, mamy rozmawiać z szefem, dziecko w domu zachowuje się niegrzecznie. Nie da się uniknąć stresu, nie da się bez niego żyć. Stres ostry wyostrza naszą czujność, spostrzegawczość, pozwala nam szybko stawić czoło sytuacji. Stres przygotowuje nas do większej aktywności, wysiłku, walki. Stres ostry jest pozytywny, pozwala nam przetrwać, szybko nadchodzi i szybko odchodzi. A organizm wraca do równowagi. Powoduje: przyśpieszenie akcji serca, poszerzenie dróg oddechowych, rozszerzenie źrenic, wzrost krzepliwości krwi, dystrybucję krwi do mózgu i mięśni.

Stres przewlekły
Ciągłe wymagania w pracy i domu, wyzwania, sesje egzaminacyjne w szkole czy studiach, tempo życia. Wszystko to prowadzi do sytuacji, gdzie stres towarzyszy nam stale. Nie przychodzi i odchodzi, ale jest z nami bez przerwy. Nie pozwala organizmowi odpocząć, powrócić do równowagi. Taki przedłużający się stres nazywamy przewlekłym. Jest on dla organizmu bardzo destrukcyjny. Powoduje wyczerpanie organizmu, osłabienie, trudności w koncentracji i racjonalnym myśleniu. Może zaburzać nasze funkcjonowanie prowadząc do bezsenności, zaburzeń wegetatywnych (np. nadmierna potliwość czy drżenie rąk) lub dawać objawy z konkretnych układów, np. z przewodu pokarmowego (bóle brzucha, nieregularne wypróżnienia, biegunki) czy odporności (zwiększona zachorowalność). Może prowadzić do chorób organicznych jak choroba wrzodowa.
Stres przewlekły trzeba leczyć, trzeba przerwać pasmo zdarzeń prowadzące do sytuacji, gdy organizm nie ma możliwości odpocząć. Warto w ciągu dnia znaleźć dla siebie chwilę na relaks. Można też pomóc sobie przyjmując środki uspokajające, najlepiej te nie obarczone ryzykiem poważnych działań ubocznych.

Ad.12(Rodzaje stresorów)

Stresorami nazywamy bodźce lub sytuacje wywołujące stres = każda zmiana środowiska zew. lub wew. Zwierzęcia, która zaburza integralność psychofizyczna zwierzęcia

Fizyczne: hałas, uraz, wysiłek fizyczny, nagła zmiana warunków klimatycznych itd.

Łatwo generować, mierzyć dawkować.są krótkotrwałe przypadkowe znane jest źródło łatwe do eliminacji

Psychologiczne: lek, frustracje, złość, nienawiść, szczęście, miłość, zazdrość

Powstają w OUN głównie w sferze emocji; są źródłem wielu zmian; niekorzystne w organizmie ludzkim; trudno doszukać się źródła stresora; nawracające długotrwałe

Socjalne: śmierć ukochanej osoby, utrata pracy, wygrana na loterii, ślub, samotność

Długotrwałość działania; często niemożliwość wyeliminowania; wynik kontaktów międzyludzkich

Ad. 13(Fazy stresu)

stadium reakcji alarmowej (ang. alarm reaction) jest wyrazem powszechnej mobilizacji obronnych sił organizmu. Wyróżnia się w niej dwie fazy: a) faza szoku, obejmująca początkowy, bezpośredni wpływ czynnika szkodliwego na organizm charakteryzujący się wystąpieniem pierwszych sygnałów pobudzenia organizmu do obrony (np. spadek ciśnienia krwi), bądź wskaźników uszkodzenia organizmu i b) faza przeciwdziałania szokowi, obejmująca reakcje obronne, którym towarzyszą zmiany w funkcjach fizjologicznych (np. wzrost temperatury ciała),

stadium odporności (ang. the stage of resistance) – to stadium względnej adaptacji, charakteryzujące się tym, że organizm względnie dobrze znosi czynniki szkodliwe działające już jakiś czas, natomiast słabiej toleruje inne bodźce, które wcześniej były nieszkodliwe,

-   stadium wyczerpania – pojawia się wtedy, gdy czynniki szkodliwe działają zbyt intensywnie, bądź zbyt długo, a uogólnione pobudzenie organizmu nie służy już zwalczaniu stresora, ale charakteryzuje się utratą zdolności obronnych, czego

wskaźnikiem jest rozregulowanie funkcji fizjologicznych. W tym stadium, mogą pojawić się względnie trwałe reakcje patologiczne, które przy dalszym działaniu stresora mogłyby doprowadzić nawet do śmierci.

Ad.14(Biochemiczne efekty stresu)

-              wzrost wydzielania amin katecholowych przez nadnercza

-              pobudzenie układu współczulnego

-              wzrost wydzielania adrenokortykotropiny

Ad.15(Zmiany w układzie hormonalnym w reakcji steresowej)

Powiększanie się kory nadnerczy wydzielających m.in. kortyzol (jeden z hormonów stresu), natomiast grasica (miejsce dojrzewania komórek odpornościowych) ulega zanikowi. Przysadka odpowiada za równowagę hormonalną całego organizmu poprzez wpływ na większość narządów układu hormonalnego: tarczyce, korę nadnerczy, gonady, nerki, gruczoły piersiowe, macicę, oraz takie funkcje jak: przemiana materii, wzrost i pamięć. Funkcja przysadki jest z kolei kierowana przez układ limbiczno-podwzgórzowy. Układ limbiczny jest "zintegrowany" wieloma połączeniami z podwzgórzem. Podwzgórze z kolei zawiaduje - poza przysadką - autonomicznym układem nerowym oraz zawiera ośrodki regulujące m.in. ciśnienie krwi, temperaturę ciała, odczucie głodu lub sytości, pragnienie itp.

Ad. 16(Reakcje układu immunologicznego na stres)

immunosupresja; infekcje wirusowe; karcinogeneza

Ad.17(Rola osi podwzgórzowo-przysadkowo-korowo-nadnerczowej w reakcji stresowej)

Zwiększona czynność podwzgórza rozpoczyna łańcuch nawzajem pobudzających się ośrodków hormonalnych (jest to tzw. oś podwzgórze - przysadka - nadnercza, PPN). Wydzielany na końcu tego łańcucha kortyzol, zwany hormonem stresu, silnie zmienia metabolizm organizmu. Wzrasta synteza glukozy w organizmie, a jej zużywanie przez tkanki staje się oszczędne. W ustroju pojawia się w większej ilości adrenalina
i noradrenalina. Gra naczyniowa przesuwa krew do mięśni i mózgu, przyspiesza się tętno, wzrasta kurczliwość mięśnia sercowego. Drogi oddechowe rozszerzają się, przyspiesza oddech, a większa agregacja płytek przygotowuje do ewentualnego zranienia. Zmieniają się też się stężenia wielu substancji układu immunologicznego i liczba komórek odpornościowych.

Ad.18(Skutki steresu ostrego)

krótki czas trwania reakcji stresowej, zużycie tlenu., glukozy, wolnych kw. Tłuszczowych, pobudza rdzeń nadnerczy i układ współczulny; zużycie środków i sił metabolicznych; brak negatywnych skutków w rozwoju człowieka – skutki pozytywne

Ad.19(Skutki stresu przewlekłego)

Przedłużenie czasu trwania reakcji stresowej; i reakcji niepotrzebnej; pobudzenie funkcji korowo-nadnerczowej; brak możliwości zużycia i zmobilizowania środków i sił; przedłużanie się stanu pobudzenia negatywne skutki w rozwoju i zdrowiu człowieka.

Ad.20 (Stres kontrolowany i niekontrolowany)

Nie znalazłem o tym informacji L

21. Typologie antyczne temperamentu.

Galen (II w. N .e) – opracował pierwszą w historii typologię temperamentu. Wyróżnił cztery bezpośrednie typy zależne od przewagi jednego z soków w organizmie:

Sangwinik ( wesoły, szybki energiczny)

Choleryk (rozdrażniony, wybuchowy, szybki)

Melancholik (smutny powolny)

Flegmatyk (zrównoważony, stały, powolny)

TEORIE NOWOCZESNE

Nowoczesną postać tej klasyfikacji nadał Iwan Pawłow, który posługiwał się zamiennie terminami „typ układu nerwowego” i „temperament”. Dokonał on następującego podziału:typ układu nerwowego słaby (melancholik)

silny

a)      niezrównoważony (choleryk)

b)     zrównoważony

· ruchliwy (sangwinik)

· powolny (flegmatyk)

TYPOLOGIE NOWOCZESNE

Kretschmer (1921r.)

Leptosomatyk ( człowiek o wątłej budowie ciała, wysoki, chudy, ramiona szczupłe, klatka piersiowa gładka i wąska, twarz pociągła, nos długi, ngi chude i długie.

Pyknik ( osobnik otyły, o bogatej tkance tłuszczowej, średniego wzrostu, szyja krótka, głowa okrągła często łysa)

Atletyk (typ umięśniony, o silnej budowie wzrost wysoki lub średni, szeroki pas barkowy, wąski pas biodrowy, wydatne kości policzkowe)

Dysplastyk (człowiek o budowie bezkształtnej, nieregularnej ludzie o bardzo wysokim wzroście albo o innych deformacjach budowy)

Kretschmer uważał, że budowa ciała idzie w parze z psychiką ludzką dlatego:

Schizotymik – budowa ciała leptosomatyczna, charakteryzuje się zwiększoną zapadalnością na schizofrenie, typ zamknięty w sobie mało towarzyski,

Cyklotymik – typ pykniczny, w wypadku choroby psychicznej zapada na psychozę maniakalno – depresyjną, towarzyski pod względem przeżyć emocjonalnych, oscyluje między radością a smutkiem,

iksotymik – typ atletyczny, spokojny mało wrażliwy, umiarkowany w gestach i mimice, ma trudność  przechodzeniu od jednej czynności do drugiej, mała plastyczność umysłu, sumienność drobiazgowość,

Willam Sheldon. Wyróżnił on 3 wymiary budowy ciała:

endomorfię (przewaga narządów wewnętrznych),

mezomorfię (przewaga tkanki mięśniowej)

ektomorfię ( przewaga tkanki skórnej i nerwowej).

Z tymi wymiarami budowy ciała korelują odpowiednie wymiary temperamentu:

wisceronia (cechy temperamentu związane z dominacją funkcyjną narządów wewnętrznych),

somatotonia (cechy związane z przewagą funkcyjną struktur somatycznych)

cerebrotonia (cechy temperamentu uwarunkowane dominacją funkcyjną wyższych ośrodków nerwowych)

Typy mezomorficzne łatwo adaptują się do klimatu górskiego. Natomiast typy ektomorficzne do klimatu pustynnego.

Hans J. Esenck w swoich badaniach nad osobowością. Badając grupę 700 żołnierzy cierpiących na nerwicę wyodrębnił on drogą analizy czynnikowej dwa czynniki:

neurotyczność oraz histerię (u ekstrawertyków)

dystymię (u introwertyków).

Te badania doprowadziły go do wyodrębnienia dwóch podstawowych wymiarów osobowości: ekstrawersji (opisywanej dwubiegunowo jako ekstra-introwersja) i neurotyczności, której przeciwnym biegunem jest zrównoważenie emocjonalne. Według Eysenck  ekstrawersja charakteryzuje się zachowaniami typowymi dla choleryka (aktywny, optymistyczny, impulsywny, zmienny, wybuchowy, agresywny, niespokojny, drażliwy) i sangwinika (towarzyski, gadatliwy, otwarty, wrażliwy, niefrasobliwy, żywy, beztroski, przywódczy). Natomiast introwersja to zachowanie charakterystyczne dla melancholika (spokojny, nietowarzyski, powściągliwy, pesymistyczny, zamyślony, sztywny, lękliwy, markotny) i flegmatyka (bierny, ostrożny, pojednawczy, kontrolujący się, solidny, zrównoważony, łagodny).

W dwubiegunowej charakterystyce czynników NEOAC (Paul T. Costa i Robert McCrae) czynnik E: ekstra-introwersje charakterystyka zachowań przedstawia się następująco: osoby eksrtrawertywne są przyjacielskie i serdeczne, towarzyskie i rozmowne, skłonne do zabawy oraz poszukiwania stymulacji, wykazują tendencje do dominowania w kontaktach społecznych i są życiowo aktywne i pełne wigoru, wykazują optymizm życiowy i pogodny nastrój; osoby introwertywne wykazują rezerwę w kontaktach społecznych, brak optymizmu oraz preferencje do przebywania w samotności i nieśmiałości. Występują również różnice w poziomie aktywności w ciągu doby. Introwertycy są bardziej pobudzeni rano, a ekstrawertycy wieczorem. U ekstrawertyków warunkowanie zachodzi szybciej i łatwiej tylko wtedy, gdy bodźcem bezwarunkowym jest nagroda, a u introwertyków, gdy tym bodźcem jest kara.

22. Zależności pomiędzy temperamentem a chorobami.

Według Kretschmera  poszczególne typy ludzi śa bardziej skłonne do chorowania na pewne choroby i tak:

Schizotymik – budowa ciała leptosomatyczna, charakteryzuje się zwiększoną zapadalnością na schizofrenie, typ zamknięty w sobie mało towarzyski,

Cyklotymik – typ pykniczny, w wypadku choroby psychicznej zapada na psychozę maniakalno – depresyjną, towarzyski pod względem przeżyć emocjonalnych, oscyluje między radością a smutkiem,

23. Muzykoterapia

Muzyka jest jednym z najstarszych środków uzdrawiających, jej lecznicze właściwości były bowiem docenione i wykorzystywane już w starożytności. Warto zwrócić uwagę na to, iż sfera emocjonalna jest tą sferą, na którą muzyka oddziałuje szczególnie intensywnie. Muzyka, którą proponuje się do przeprowadzenia zajęć muzykoterapii jest naukowo opracowana i skomponowana. Utwory zawierają naturalne dźwięki przyrody wkomponowane w subtelne melodie w fizjologicznym, zgodnym z zegarem biologicznym rytmie 60 uderzeń na minutę. Dźwięki przyrody (Szum lasu i fal morskich, szmer strumieni i śpiew ptaków, wiatr, śpiew delfinów, trzask ognia z kominka i wiele innych) nagrane to ciszej to głośniej - splecione są z nastrojowymi melodiami. opracowana muzykoterapia (brzmienie odpowiednio dobranych instrumentów oraz dźwięków przyrody) wprowadza w stan równowagi i harmonii korzystnie wpływając na osobowość, postawy i emocje. Łagodnie i harmonijnie docierają do naszej podświadomości, bez względu na to, czy słuchamy, czy tylko słyszymy tę muzykę. Badania dowiodły, że po 10 minutach słuchania u większości osób zmęczenie mija, oddech staje się wolniejszy, a praca serca zwalnia. Muzykoterapia oprócz likwidacji zmęczenia gasi negatywne emocje, takie jak złość, niechęć, agresja. Pomaga w pracy, jak i w wypoczynku. Muzykoterapia może być stosowana u wszystkich grup wiekowych, począwszy od niemowląt a skończywszy na osobach w sile wieku. Już nawet w okresie płodowym muzyka wywiera ogromny wpływ na nasz organizm. Stosowana u kobiet w ciąży podnosi próg bólowy przyszłej matki, zmniejszenie czasem nawet dwukrotne ilości leków przyjmowanych przez ciężarną kobietę, a tym samym, co jest niezwykle istotne zmniejsza farmakologiczne obciążenie płodu. Dobre rezultaty muzykoterapii zaobserwowano także wśród kobiet zagrożonych utratą ciąży. Muzykoterapia jest coraz częściej wykorzystywana jako leczenie wspomagające w przypadku wielu chorób i schorzeń, tak o podłożu psychicznym (np. nerwice czy lęki), jak i cielesnym (np. w USA stosuje się ją przy rekonwalescencji pacjentów po ciężkich operacjach chirurgicznych na otwartym sercu). Prowadząc do równowagi wewnętrznej muzyka podnosi odporność organizmu i wyzwala własne mechanizmy obronne, może być stosowana w odniesieniu do wszelkich schorzeń psychicznych, psychosomatycznych i somatopsychicznych. Muzyka może uspokoić, wyciszyć, nastawiać do działania, ale też doprowadzać do depresji, dlatego terapię tego typu przeprowadza się w gabinecie pod nadzorem osoby specjalnie przeszkolonej w tym celu, muzykoterapeuty max przez okres 30 min.

24. Koloroterapia

Koloroterapia była znana i praktykowana już w starożytności. Przez wieki używano wiedzę o kolorach do przywracania równowagi i harmonii w organizmie człowieka. Kolor oddziałując na psychikę może wywołać silniejsze lub słabsze reakcje fizyczne, przyczynić się do złagodzenia objawów lub usunięcia dolegliwości. Leczenie kolorami to przywracanie i utrwalanie właściwych proporcji pomiędzy wszystkimi kolorami jakie powinny być zachowane w organizmie.
Nasze ciało różnymi sposobami daje nam znać o powstających w nim nieprawidłowościach, między innymi za pomocą barw. Ktoś kto lubi wszystkie kolory jest osobą w miarę zrównoważoną psychicznie i fizycznie. Natomiast szczególna sympatia lub antypatia w stosunku do któregoś koloru jest najczęściej oznaką nierównowagi w jednym z Pięciu Elementów.

Istotne jest nie tylko w jakiego koloru pomieszczeniu przebywamy, ale też w jakiej pościeli śpimy i jakiego koloru nosimy bieliznę. Zdarza się, że gwałtowna skłonność do danego koloru jest sygnałem rozpoczynających się w organizmie zaburzeń równowagi. To instynkt podpowiada komuś, że przedtem nie lubił zieleni, a teraz nagle czuje się w niej świetnie, że trzeba w ten właśnie sposób wyregulować wątrobę i pęcherzyk żółciowy. Początkowo zieleń działa korzystnie, jednak w miarę pogłębiania się nierównowagi może wywołać pogorszenie, zaostrzyć rozwój choroby. Tak więc ten sam kolor raz może pomóc chorej osobie a czasami zaszkodzić.
Najlepszym rozwiązaniem jest częsta zmiana koloru bielizny, ubrań i pościeli. Nie należy stale nosić np. niebieskich ubrań, gdyż kolor ten na dłuższą metę odbiera energię. Człowiek staje się coraz słabszy, coraz bardziej zmęczony i ospały.

Kolor czerwony - należy do elementu ognia. Jest to kolor najbardziej ogrzewający, pobudzający i doenergetyzujący. Kolor ten "ogrzewa" krew w tętnicach, ożywia ją i przyspiesza krążenie jednocześnie podnosząc temperaturę ciała. Inna dziwna właściwośc koloru czerwonego to działanie zabliźniające i przyspieszające gojenie ran. Nie bez znaczenia są w takich przypadkach własności aseptyczne koloru. Działając na sferę psychiczną kolor czerwony wzmacnia wolę i odwagę, pomaga pokonać poczucie bezsiły w obliczu trudności, pomaga pokonać człowiekowi depresję i melancholię.

Kolor żółty - należy do elementu ziemii. Leczy choroby dróg oddechowych: katar, kaszel, bóle gardła, zapalenie zatok, przeziębienia i łagodne grypy. Korzystnie działa na cały system trawienny, stmuluje pracę takich narządów jak: trzustka, wątroba, śledziona. Poprawia stan skóry, ułatwiając jej oddychanie. Wpływa bardzo korzystnie na pracę mózgu przez co poprawia procesy logicznego myślenia, poprawia pamięć i wzbogaca intelektualnie.

Kolor biały - należy do elementu metalu. Działa ogólnie harmonizująco i tonująco, zapewniając równowagę w organizmie. Pobudza oranizm do walki z chorobą oraz uaktywnia czynniki odpornościowe organizmu. Często bardzo duża dawka koloru białego działa na organizm wstrząsowo i przełomowo. Od tego momentu rozpoczyna się proces poprawy stanu zdrowia i całkowite wyleczenie.Największym żródłem koloru białego uważa się słońce, dlatego kąpiele słonecznedziałają ogólnie aktywizująco i wzmacniająco (stosowane z umiarem).

Kolor niebieski - należy do elementu wody. Jest kolorem ochładzającym mającym silne w łaściwości uspokajające. Łagodzi mocno dolegliwości bólowe dlatego terapia tym kolorem jest stosowana przy dolegliwościach reumatycznych, kontuzjach i zwichnięciach. Posiada również działanie uaktywniające procesy wewnątrzkomórkowe, działa korzystnie na tkankę łączną, śluzówkę, płyny surowicze i limfę. Przy pomocy koloru niebieskiego można leczyć żółtaczkę, rozstrój żołądka, biegunkę, wymioty, zapalenie jelit.

Kolor zielony - należy do elementu drzewa. Silnie działa na psychikę, ośrodki nerwowe i powoduje wzmożenie koncentracji, ułatwiając percepcję zmysłom. Jest najbardziej neutralnym kolorem - kolorem przyrody, uspokajającym, wprowadzającym harmonię do umysłu i ciała. Doskonale reguluje ciśnienie krwi. Terapia nim stosowana jest  w przypadku migren, grypy, wrzodów żołądka i chorób nowotworowych.

25. Aromaterapia

Leczenie zapachami to bardzo popularna i szybko rozwijająca się dziedzina medycyny niekonwencjonalnej. Substancje biologicznie czynne zlokalizowane
w różnych częściach roślin (wytwarzane i przechowywane w specjalnych wytworach - zbiorniczkach, komórkach, włoskach na liczne sposoby oddziałują na człowieka. Mogą one podrażniać skórę, działać oczyszczająco (moczopędnie), antyseptycznie, grzybobójczo, bakteriobójczo, uspokajająco - zwłaszcza zapach, często odbierany jako przyjemny. A właśnie zmysł węchu jest bodajże najprymitywniejszym ludzkim zmysłem (najszybsze przewodzenie bodźców do mózgu. Aromatoterapia to terapia wykorzystująca naturalne związki zapachowe wprowadzane drogą oddechową (inhalacje) i przez skórę (masaże, kompresy, kąpiele).

W Polsce można stosować przy różnych schorzeniach i stanach proponowane przez Pollena Aroma olejki: cyprysowy, sosnowy, cytrynowy, geraniowy, jałowcowy, lawendowy, rozmarynowy, mięty pieprzowej i gałki muszkatolowej. Metody stosowania to wdychanie, masaże, kominki inhalatory. Do kąpieli stosuje się napary. Większości olejków nie powinno się stosować bezpośrednio na skórę, gdyż mogą wywołać podrażnienia. nawet w rozcieńczeniu, olejki mogą podrażnić delikatne błony śluzowe, a nawet skórę. Osoby ze skłonnościami do alergii powinny przed zastosowaniem olejków wykonać test alergiczny. Niektóre olejki są foto-toksyczne, tzn. zwiększają wrażliwość skóry na promienie słoneczne. Niektórych olejków nie powinno się stosować w czasie ciąży. Jeśli mieszanina olejków przypadkiem dostanie nam się do oczu, przemywamy je nie wodą, a mlekiem (olejki rozpuszczają się w tłuszczach).

...