Boswell_Barbara_Fikcyjna_narzeczonaDzieciSzczescia2.pdf

BARBARA BOSWELL

Fikcyjna

narzeczona

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kristina Fortune często nieoczekiwanie wpadała do biura

brata i Julii Chandler wcale nie zdziwił jej widok. Uniosła

oczy znad biurka i uśmiechnęła się do przyrodniej siostry

swojego szefa. Kristina jednym susem znalazła się przy niej

i rzuciła na blat biurka ilustrowany magazyn.

- Zobacz, co tu mam!

Na kolorowej okładce wielkie litery głosiły, że w środku

numeru znajduje się lista „dziesięciu najbardziej atrakcyj

nych kawalerów w USA".

- To egzemplarz sygnalny, w kioskach będzie dopiero

jutro. Spójrz, co jest na piętnastej stronie!

Błysk w jej oku nie wróżył nic dobrego. Kristina, wscho

dząca gwiazda działu reklamy, miewała pomysły działające

na pracowników działu produkcji jak płachta na byka.

Julia rzuciła okiem na wskazaną stronę; lista wybrańców

prezentowała się naprawdę okazale. Figurowali na niej: syn

byłego prezydenta, milioner znany z telewizji, skandalizu-

jący piosenkarz, pewien dopiero co rozwiedziony senator,

aktor wybrany niedawno „najbardziej seksownym mężczy

zną roku", sławny autor kryminałów, gwiazda koszykówki,

a na ósmym miejscu...

Z ust Julii wyrwał się okrzyk.

- Michael Fortune!

Kristina spojrzała na nią triumfalnie.

- Jak to się jutro ukaże, wszystkie kobiety w całym kra

ju rzucą się na mojego brata! Wyobrażasz sobie? Michael

stanie się obiektem powszechnego pożądania!

Julia nie podzielała jej entuzjazmu. Pracowała w Fortune

Corporation od ponad roku i zdążyła już poznać swego szefa

na tyle, by wiedzieć, jak zareaguje na podobne „wyróżnię-

nie .

Michael całe życie poświęcił należącej do rodziny firmie

i bynajmniej nie łaknął takiego rodzaju sławy. Fakt, że po

ukazaniu się owej nieszczęsnej listy kobiety zaczną go ści

gać, nie mógł zyskać jego aprobaty.

Kristina z wyraźną niecierpliwością przestępowała z no

gi na nogę.

- Jak myślisz, co on na to powie?

Julia przez chwilę się zastanawiała. Rodzina Fortune'ów

była nieprzewidywalna, nigdy nie można było mieć pew

ności, co im wpadnie do głowy i kto poniesie tego konse

kwencje. Nie wiedziała zresztą, jaką rolę w całej tej aferze

odgrywa jej rozmówczyni.

- Może być niemile zaskoczony - powiedziała oględnie.

- Pewnie wolałby się znaleźć na liście najlepiej prosperu

jących biznesmenów w kraju.

Kristina skrzywiła się z niesmakiem.

- Firma! Firma! Tylko jedno mu w głowie!

Najwyraźniej wyprowadzona z równowagi, zaczęła

wielkimi krokami przemierzać sekretariat jak lew zamknięty

w klatce.

Zupełnie jak jej brat, pomyślała Julia. Wszystkich człon

ków tej rodziny rozsadzała energia; stale musieli działać,

być w ruchu. Ciekawe, jak się zachowują, kiedy się zbiorą

w jednym miejscu... Na samą myśl o tym Julia, osoba opa

nowana i zrównoważona, czuła, jak ogarnia ją nieprzyjemny

zawrót głowy.

- To nie człowiek, to robot! Mutant! - Podczas wędrów

ki od ściany do ściany Kristina nie przestawała mówić. -

Pracoholik! Przecież on nie ma żadnego życia osobistego,

myśli tylko o interesach. W głowie ma komputer, a w sercu

dyskietki. Nic do niego nie dociera, nie ma żadnych ludzkich

uczuć. - Utkwiła w Julii baczne spojrzenie. - Widziałaś,

żeby kiedyś okazał jakieś emocje?

Sekretarka z trudem zachowała powagę.

- Owszem, tego dnia, kiedy Anne Campell z laborato

rium badawczego przyprowadziła swoje bliźniaczki. To był

tak zwany dzień otwarty i każdy mógł dziecku pokazać swo

je miejsce pracy. Jej córeczki postanowiły same przepro

wadzić kilka doświadczeń. Michael wszedł, kiedy właśnie

posypywały się pudrem i polewały próbkami perfum. -

Przełknęła ślinę, by się nie roześmiać na wspomnienie miny

szefa. - Zaskoczył je, przestraszyły się i zrzuciły na podłogę

półkę z próbkami. Michael był siny z wściekłości. Chyba

wtedy doświadczał właśnie „ludzkich emocji", tak przynaj

mniej myślę.

Kristina wzruszyła ramionami.

- To się nie liczy, chodzi mi o sprawy firmy. - Zatrzy

mała się i znowu spojrzała na pismo leżące na biurku. -

Dobrze wyszedł na tym zdjęciu, prawda? Chociaż to mój

brat, muszę przyznać, że niezły z niego facet.

Julia przyjrzała się mężczyźnie na fotografii. Niebieskie

dżinsy, białe polo ze znakiem firmy, wysoki, dobrze zbu-

dowany, o silnie zarysowanej szczęce, błękitnych przenikli

wych oczach i zmysłowych ustach - niewątpliwie musiał

przykuć na dłużej spojrzenie każdej czytelniczki. Każdej bez

wyjątku. Julia tego nie okazywała, ale od początku uważała

swojego szefa za wyjątkowo atrakcyjnego mężczyznę.

Nigdy nie zapomniała pierwszego spotkania, kiedy to

czternaście miesięcy temu zjawiła się u niego na rozmowie

kwalifikacyjnej. Została przyjęta i przez kilka tygodni przy

zwyczajała się do jego obecności. Nigdy przedtem żaden

mężczyzna nie działał na nią w ten sposób: najmniejszy jego

gest, sam odgłos jego kroków - wprawiały ją w stan dziw

nego podniecenia. Serce biło jak oszalałe, ręce zaczynały

drżeć, czuła, że się czerwieni. Na szczęście nikt nic nie za

uważył i mogła z udanym spokojem wysłuchiwać opowie

ści bardziej doświadczonych koleżanek o wszystkich sekre

tarkach nieszczęśliwie zakochanych w Michaelu, które mu

siały odejść z pracy, niezdolne pogodzić uczuć z zawodo

wymi obowiązkami.

Julia nie zamierzała podzielić losu swych poprzedniczek.

Przeczytała kilka książek na temat niebezpieczeństw, jakie

niesie z sobą biurowy romans i wiedziała, że nie zaryzykuje

utraty pracy z powodu fascynacji swym przełożonym.

Z czasem emocje przygasły, serce na jego widok przestało

jej bić jak szalone i mogła spokojnie poświęcić się pracy.

W pewnym sensie uodporniła się na jego urok; miała

zresztą zbyt dużo zdrowego rozsądku, by popełniać błędy

godne nastolatki. Zresztą, nawet gdyby chciała je popełnić,

nie miała żadnych szans: Michael patrzył na nią nie widzą

cym wzrokiem, jak na jeden z biurowych sprzętów. Była

szybka i niezawodna jak komputer albo faks, i o wiele

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: