Praca nade wszystko.pdf

Cena 4,50 zł

VAT 0% nakład 4,5 tys. egz.

ISSN 1734-5464

NR 12 (42)

listopad

2010

miesięcznik dla rodziców

Co może

pracująca matka?

Praca

nade wszystko?

Temat numeru:

Spis treści

Wydawnictwo Sióstr Loretanek

Dyrektor Wydawnictwa – s. Andrzeja Biała. Redaktor naczelny – s. Jolanta Chodorska

Opracowanie gra czne – Agnieszka Karolak

Adres Wydawnictwa i Redakcji: ul. Żeligowskiego 16/20, 04-476 Warszawa

e-mail: sygnaly @ loretanki.pl

Redakcja: tel.: 22 673 50 96

Prenumerata: tel.: 22 427 34 27; 22 673 58 39; fax: 22 612 93 62

Konto: PKO BP IV/O W-wa nr 74 1020 1042 0000 8102 0009 6396

Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych. Zastrzegamy sobie prawo do skracania artykułów oraz zmiany tytułów nadesłanych tekstów.

www.loretanki.pl

PRACA DLA CHLEBA

CZY… UCIECZKI?

„Mamo, a po co tak pracujesz i pracujesz?” – pyta kilkuletni szkrab mamę ślę-

czącą nad pracą biurową wziętą do domu. „Po to, byśmy mieli co jeść” – odpowiada

mama. „A po co się je?” – pada drugie pytanie. „Żeby móc pracować” – słychać od-

powiedź. „To całkiem jak u osiołków – mówi mały. – Czy nie możesz uciec z pracy?”.

Na to mama na wpół do siebie: „Wystarczy, że tatuś ucieka do pracy”.

Wiele w tej krótkiej rozmowie jest na rzeczy, bo z jednej strony nie można uciec od

pracy i żyć bez niej, ale z drugiej strony można uciekać w pracę (zawziętą pracowitość)

przed bliskimi, przed Bogiem, przed miłością, przed życiem. Bo bywa coraz częściej,

że bezruch duszy nadrabia się gorączkową ruchliwością ciała.

A dzieci? Oszczędzający im pracy rodzice, pracując ponad miarę, odbierają tak

dzieciom siebie samych i tworzą w oczach dzieci zły obraz pracy jako czegoś nieludz-

kiego. A przecież bywają jeszcze rodzice śpiewający przy pracy, angażujący mądrze

w nią dzieci i ukazujący jej sens i znaczenie nawet dla wieczności. Bo zdaniem poety

„praca może być widzialną miłością”. Ale może być też niewolą.

Podczas jesiennej powodzi na Podhalu ludziska stojący na wale przypatrywali

się dziwnemu zjawisku: góralskiemu kapeluszowi, co płynął po wezbranej wo-

dzie raz w jedną, a zaraz w drugą stronę, pod prąd. Ktoś wyjaśnił: „To tylko

Franek Gąsienica orze swoje pole”.

Praca poczeka, kiedy będziesz pokazywała dziecku tęczę, lecz tęcza nie poczeka,

aż skończysz pracować.

Lenistwo jest głupotą ciała, a głupota lenistwem ducha.

Dobrego odpoczynku od pracy w świętowaniu,

by potem można było przy pracy śpiewać,

życzy Redakcja

Fot.:

www.sygnalytroski.pl

Nela Niewadzi

W płatkach

śniegu

Drobne płatki śniegu miarowo spadały na traw-

nik za oknem, okrywając go lśniącą w świetle latarni

białą kołderką.

– Antosiu! Popatrz, jest cudnie jak w tej twojej

bajce o reniferze Rudol e – wyszeptał w stronę młod-

szego brata siedzący na parapecie Filip.

Antek nieruchomo wpatrywał się w ekran telewi-

zora, zupełnie nie reagując na słowa Filipa.

– Babciu! On znowu to robi! – zawołał Filip.

Alicja przerwała rozmowę z przyjaciółką:

– Będę musiała zajrzeć do chłopców. Zaczynam

się martwić o naszego Antosia. On tak dziwnie się za-

myśla, odkąd Agnieszka i Marcin wyjechali do pracy

za granicą.

Po chwili obie stanęły w drzwiach dziecinnego

pokoju. Babcia Alicja energicznym ruchem wyłą-

czyła telewizor i przytuliła pięcioletniego Antosia,

cicho nucąc jakąś znaną melodię. Ula usiadła obok

Filipa:

– Ty też bardzo tęsknisz za rodzicami, prawda,

Filipku?

Chłopiec pokiwał smutno głową.

– A może zagramy w jakąś grę? Albo porysu-

jemy troszkę? Wieczory teraz faktycznie bardzo się

dłużą. To już prawie grudzień.

– A mama powiedziała, że wrócą, jak będzie

śnieg, czyli że to niedługo, prawda? – zapytał wtu-

lony w babcię Antoś.

– No tak, jeszcze tylko święty Mikołaj przy-

niesie prezenty, potem będzie Wigilia i Nowy Rok,

i już styczeń. Wtedy na pewno przyjadą na urlop.

Ula z niedowierzaniem patrzyła na Alicję.

„Więc oni nie wracają na Święta” – pomyślała

z zakłopotaniem.

– Chłopcy, a czy napisaliście już list do świę-

tego Mikołaja? – powiedziała, udając radość. –

Może napiszemy go razem?

– Chyba raczej narysujemy, bo nie wszyscy tu

umieją już pisać ? Filip znacząco spojrzał na młod-

szego brata.

Bez słowa przyniósł dużą kartkę z bloku rysun-

kowego. Po chwili obaj chłopcy rysowali na niej

coś w wielkim skupieniu. Gdy list był gotowy, pani

Ula umieściła go w niebieskiej kopercie i zadeklaro-

wała, że w drodze do domu zaniesie go na pocztę.

owładnięty chęcią posiadania domu, wła-

snej rmy nie pozostawiał czasu na nic in-

nego poza pracą. Stał się oszczędny do gra-

nic możliwości. Momentami wydawało się,

że samo posiadanie pieniędzy jest dla niego

ważniejsze niż cel, jaki sobie wytyczył. Ale

przecież zbliżały się najpiękniejsze Święta

w roku… Dziwiła się, jak to możliwe, że dała

się namówić na pozostanie z dala od rodziny.

Zasypiając, postanowiła, że pojedzie do cen-

trum handlowego, kupi coś chłopcom i wy-

śle do Polski paczkę.

Następnego dnia Agnieszka, niosąc pełne

torby prezentów, nieco radośniej otwierała

drzwi mieszkania. Marcin już tam był. Sie-

dział w fotelu, trzymając coś na kolanach.

– Marcin, zobacz, kupiłam coś dla chłop-

ców...

Wzrok Agnieszki padł na niebieską

kartkę, na której dziecięce dłonie naryso-

wały renifera z czerwonym nosem ciągną-

cego ogromne sanie. W saniach obok świę-

tego Mikołaja siedzieli jacyś ludzie. Całą

kartkę pokrywały białe płatki śniegu…

– Marcin, to my? – zapytała. – Skąd

masz ten rysunek?

– Leżał w skrzynce, pewnie od kilku dni.

To od chłopców – powiedział cicho mąż.

Tego wieczoru milczeli oboje.

Rano przy śniadaniu Marcin zapytał:

– Aga, a co by było, gdyby ten nasz nowy

dom… miał o jeden pokój mniej albo na

przykład zrobilibyśmy w nim nieco tańsze

ogrodzenie? Bo… wiesz, pomyślałem, że

wtedy moglibyśmy jednak pojechać do An-

tosia i Filipa, a Wigilię…

– Marcinku! Jesteś kochany! Myślałam

o tym całą noc. Jeszcze dziś zarezerwuję

bilety.

W oczach Agnieszki pojawiły się radosne

iskierki. Uśmiechała się na wspomnienie wy-

malowanych zamaszyście przez Antosia płat-

ków śniegu, które przypominały dziecięcą

modlitwę.

Po kilku dniach ta sama koperta wylądowała

w skrzynce na listy pewnego londyńskiego miesz-

kania. Zmęczeni po ciężkim dniu pracy Agnieszka

i Marcin nie zauważyli jej, otwierając drzwi. Za-

planowali, że w tym roku nie wrócą na Święta do

Polski. Pod koniec każdego tygodnia Marcin prze-

liczał zarobione pieniądze i planował budowę no-

wego dużego domu. Wieczorami leżąc już w łóżku,

roztaczał przed żoną wizje ogrodu i projektował

wnętrze.

Od pewnego czasu Agnieszce zaczynały doku-

czać zmęczenie i tęsknota za synami. Coraz gorzej

rozumiała męża i jego sposób na życie. Marcin

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: