McAllister Anne - Zawsze będę cię kochać.pdf - ROMANSE(1) - Agadoo86

Anne McAllister

Zawsze będę cię

kochał

PROLOG

Podobno słuch traci się na ostatku. On nie stracił słuchu.

Jeszcze nie. Ani wzroku. Widział jasny snop światła, widział

też odległe sylwetki ludzi. Spróbował podejść bliżej.

- Psiakrew! Trzymajcie go! - z bardzo daleka zawołał

szorstki głos.

- Trzymam! Ale on się wyrywa! - Ten głos także ledwo

przebił się do jego świadomości.

- Więc trzymaj mocniej! Traci mnóstwo krwi. Musiał

dostać co najmniej trzy kule. Pospiesz się!

- Szybciej! Umrze, jeżeli zaraz go nie odwieziemy!

Światło stało się jeszcze jaśniejsze, potem przygasło.

Głosy szemrały, dźwięki wydawały się ostrzejsze. Słyszał

postukiwanie metalu o metal. Chrzest. Szczęk.

- Już. Pchnij drzwi.

- Cały czas krwawi!

Światło znów pojaśniało. Twarze stały się wyraźniejsze.

Mógł rozróżnić rysy. Widział swojego ojca. Czy to

naprawdę jego ojciec? Ten młody, uśmiechnięty mężczyzna?

Boże, ile to już lat upłynęło. Miał trzy lata, gdy staruszek

umarł. A w zamglonym wspomnieniu, jakie zachował, jego

ojciec nigdy nie był szczęśliwy.

Ale teraz wydawał się szczęśliwy. Był z matką Charliego,

oboje uśmiechnięci, obejmują się, między nimi stoi też Lucy.

Mama umarła, gdy miał dziesięć lat. Siostra pięć lat później.

Lucy, do diabła, jak mogłaś dać się w ten sposób zabić?

Podszedł bliżej do światła i próbował zawołać.

- Tracimy go!

- Wiem! Wiem! Ruszaj się!

Teraz Charlie ledwo słyszał głosy. Zresztą nic go nie

obchodziły. Chciał podejść do siostry. Miał jej tyle do

powiedzenia - o wszystkim, co się wydarzyło, odkąd umarła.

O Joannie, nauczycielce Lucy, która wzięła go do siebie,

pilnowała go, zdecydowana nie dać mu umrzeć na ulicy tak,

jak umarła jego siostra, i o Chasie, mężu Joanny, który

nauczył go być mężczyzną.

Ale zanim mógł coś powiedzieć, pojawiło się więcej

twarzy. Zobaczył Chase'a i Joannę. Zobaczył ich dzieci,

Emersona, Aleksa i Annie, którzy stali się dla niego

prawdziwym rodzeństwem.

Och! Chwileczkę! Przecież oni nie umarli. Żadne z nich.

Charlie ze zdumieniem przypatrywał się twarzom.

Zobaczył Herberta, swojego najlepszego przyjaciela ze szkoły

podstawowej, a potem DeShayne'a i Lopeza, chłopaków, z

którymi się włóczył w czasach średniej szkoły. Przecież oni

żyją i, o ile mu było wiadomo, doskonale dają sobie radę.

Zobaczył Gaby, swoją agentkę, z którą rozmawiał dopiero

tydzień temu, i swoich starych przyjaciół Milesa i Susan

Cavanaughów, i ich synów, Patricka i Jamesa.

Ogarnął ich wszystkich spojrzeniem, a potem ruszył dalej.

Szukał jednej osoby. Jednej kobiety. Gdzie ona jest?

- Cait! - wykrzyknął jej imię. Ale nikt mu nie

odpowiedział. Wszyscy - matka, ojciec, siostra, przyjaciele -

wszyscy oni stali w milczeniu i patrzyli na niego pustym

wzrokiem.

Wreszcie do nich dotarł, wszedł w światło. Ale zamiast

przywitać się z rodziną, zamiast z radością wszystkich objąć,

po prostu ich wyminął, rozpaczliwie się rozglądając.

Cait!

Milczenie. Pustka. Nie ma jej tu.

On zaraz umrze, a ona nie będzie częścią jego wieczności?

Oczywiście, że nie będzie, uświadomił sobie. Jak mogłaby,

skoro on nie pozwolił, by była częścią jego życia?

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Abuk, Azja Zachodnia

Szpitala nie było. Pozostała po nim tylko sterta gruzu.

Kierowca taksówki, który przywiózł go tutaj, pokiwał głową.

- Przecież ci mówiłem.

A przynajmniej Charlie domyślał się, że to właśnie

kierowca raz po raz powtarzał. Podał mu nazwę szpitala, gdy

tylko wykuśtykał z lotniska i wsiadł do taksówki. A wtedy

kierowca zaprotestował.

- Nie, nie. Nie warto - upierał się.

Ale Charlie nalegał. Nie po to przebył pół świata, by go

zawrócono trzy kilometry od celu.

Od obezwładniającego upału Charlie czuł się jeszcze

bardziej zamroczony i słaby, niż się spodziewał. Wyjechał z

Los Angeles dwadzieścia godzin temu, zmarnotrawił trochę

czasu w Amsterdamie, jeszcze więcej w Stambule, zanim

złapał samolot na długi, ostatni odcinek do Abuku.

Wyjechał wbrew zaleceniom lekarzy. W jego pokoju było

aż tłoczno od białych fartuchów. Medycy usiłowali go

przekonać, że nie jest jeszcze w stanie podejmować większych

wysiłków.

- Przeżyłeś śmierć kliniczną - powiedział mu jeden z nich

bez ogródek. - Byłeś martwy. Straciłeś litry krwi. Ledwo

możesz chodzić. A od włóczęgi dookoła świata na pewno ci

się nie polepszy.

A jednak tak, pomyślał Charlie. Polepszy się.

Robił jedyną rzecz, dzięki której wreszcie poczuje się

lepiej. Musi nadrobić czas. Musi znaleźć Cait. Tylko myśl o

Cait pozwoliła mu znieść całą tę koszmarną rehabilitację.

- Gdzie są inne szpitale?

Kierowca pomachał ręką w różne strony, aż wreszcie

wskazał dwa kierunki.

Charlie próbował się zastanowić, gdzie ma większą

szansę. Przerzucił kartki kieszonkowego słowniczka i znalazł

słówko „bliżej". Potem wygrzebał plik miejscowych

banknotów i powiedział kierowcy znalezione słówko.

Kierowca skinął głową, ze szczęśliwą miną schował pieniądze

i ruszył.

Przez te dwa lata miasto się zmieniło. Wojna, której nie

nazywano wojna, minęła. Gdy Charlie tu mieszkał, co rusz

dochodziło do strzelaniny, zamachy bombowe zdarzały się

niemal codziennie. Nie było wyraźnie zaznaczonych „stron".

Za każdym razem, gdy wychodziłeś na dwór, ryzykowałeś

życie. Tak samo mogłeś zginąć od kuli jednej frakcji, jak i

drugiej. I wszędzie panowała rozpaczliwa nędza. Tylko to się

nie zmieniło.

Dwa lata temu Charlie przyjechał tu, żeby to

fotografować. Taką miał pracę i wykonywał ją dobrze.

Udawał się tam, gdzie mógł znaleźć rozpacz, ból, nieludzkie

postępki, fotografował je na czarno - białej kliszy, a potem

pokazywał światu.

Przez pięć lat wykonał w ten sposób ogromną pracę. Jego

zdjęcia wystawiano od Paryża po Los Angeles. Utorowały

sobie drogę do prywatnych kolekcji i galerii na całym świecie.

Jego album esejów fotograficznych, "Zagubione

człowieczeństwo", w którym zamieścił, między innymi, dwa

cykle zdjęć zrobionych właśnie tutaj, zeszłej wiosny, zyskał

rangę bestselleru.

- Oto, co zyskujesz, gdy niemal otrzesz się o śmierć -

powiedział nonszalancko.

- Bzdura! - orzekła jego agentka, Gabriela del Castillo. Jej

zielone oczy ciskały błyskawice gniewu. - Ludzie kupują twój

album, bo ich wzruszasz.

- Ale przyznaj, że te trzy kule trochę mi pomogły.

McAllister Anne - Zawsze będę cię kochać.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: