Courths-Mahler Jadwiga - Za winy matki (Blask złota).pdf - Courths-Mahler Jadwiga - a_z

JADWIGA COURTHS-MAHLER

Za winy matki

Hrabia Rudolf von Ravenau przechadzał się po swoim gabinecie,

pogrążony w głębokiej zadumie. Na szlachetnej, bladej twarzy starca

malował się wyraz bólu. Na czole zarysowała się dziwnego kształtu

zmarszczka, znamionująca upór i silną wolę; był to znak szczególny

całej rodziny Ravenau'ów.

Starzec przystanął wreszcie przy jednym z wysokich okien o

głębokich niszach, przesłoniętych ciężkimi storami z brokatu. Spojrzenie

jego pobiegło na szeroki dziedziniec zamkowy, wybrukowany

wielkimi kamiennymi płytami, między którymi rósł delikatny, szaro-

zielony mech.

Pośrodku dziedzińca zajmował miejsce stary wodotrysk z piaskowca,

otoczony trawnikiem. Cztery groteskowe ciała smoków wiły się wokół

basenu. Głowy kamiennych potworów unosiły się nad

krawędzią zbiornika, jakby chciały pochłonąć strumień, bijący ze

środka wodnego zwierciadła.

Spojrzenie hrabiego zatrzymało się na wodotrysku, którego dzieje

były nierozerwalnie związane z historią jego domu.

Hrabiowie Ravenau pochodzili ze starego dumnego rodu; należeli

oni do nielicznych magnackich rodzin, które potrafiły po dziś dzień

zachować dawną fortunę i świetność. Przez małżeństwo hrabiego Rudolfa

z hrabianką Ulryką von Schenrode, wspaniały pałac Schenrode z

obszernymi przyległościami, oddalony o godzinę drogi od Ravenau -

przeszedł również na własność Ravenau'ów. Zaczęli się oni od tego

czasu nazywać hrabiami Ravenau-Schenrode.

Obecnie pozostał przy życiu jeden tylko Ravenau, ów znękany

starzec, który z ponurym obliczem stał w tej chwili przy oknie swego

gabinetu. Kto wie, jak długo jeszcze żyć będzie... Może jego zmęczone

oczy zamkną się wkrótce na wieki...

Odwrócił się od okna i zasiadł przy biurku. Drżącymi rękami

ujął otwarty list, który leżał przed nim. Raz jeszcze przebiegł oczyma

treść skreśloną energiczną, kobiecą ręką.

Pozwalam sobie zwrócić uwagę Pana Hrabiego, że hrabianka

Julia ma już lat dziewiętnaście. Ukończyła chlubnie nauki, a jej

maniery również są bez zarzutu. Spodziewamy się, że Pan Hrabia

będzie zadowolony z wyników naszej pracy, gdyż hrabianka Julia była

zawsze ozdobą naszego zakładu. Wyrosła na miłą, ładną i doskonałe

wychowaną panienkę.

Chętnie zatrzymałybyśmy ją u siebie, musimy jednak zauważyć, że

wszystkie rówieśnice hrabianki od dawna już opuściły naszą pensję i

zostały wprowadzone w świat. Hrabianka Julia nie przestaje się pytać,

czemu dotąd nie wzywa się jej do domu. Uważamy za nasz obowiązek

donieść o tym Panu Hrabiemu.

Prosimy bardzo, aby Pan Hrabia zastanowił się nad tą sprawą i

zadecydował, jak pokierować dalszymi losami hrabianki. Czekamy na

odpowiedź oraz wskazówki.

Polecając się względom Pana Hrabiego, kreślimy się z wysokim

poważaniem

Siostry Leportier

Hrabia z ciężkim westchnieniem odłożył list.

- Dziewiętnaście lat - szepnął do siebie, pogrążony w głębokiej

zadumie.

Czyżby lata miały skrzydła? Te samotne ciężkie lata, podczas

których z początku złorzeczył ludziom, bluźnił przeciw Bogu, potem

zaś powoli zapadł w tępą, bolesną martwotę?

Hrabianka Julia! Jego wnuczka, jedyne dziecko przedwcześnie

zgasłego syna! Hrabianka Julia! Czemu wygnał ją z zamku swoich

ojców, czemu nie życzył sobie, by mieszkała z nim pod jednym

dachem? Czemu nie pozwolił, by została u jego boku, by jej widok

pocieszał jego smutną starość? Dlaczego nie chciał, by przyjechała

i ukoiła jego boleść?

Spojrzał na portret syna, przedstawiający go w naturalnej

wielkości. Zmarły miał piękne szlachetne rysy ojca, na czole jego

rysowała się również charakterystyczna zmarszczka. Tylko w oczach

płonęła ogromna radość życia. Spoglądały one ze słonecznym

uśmiechem z portretu, jakby naprawdę patrzyły na ojca.

- Twoje dziecko, Jerzy! Twoje dziecko! - szepnął samotny

starzec.

Mocno wpiły się oczy hrabiego w pogodną, jasną twarz syna.

Wszystko to już od dawna obróciło się w proch... Nic nie pozostało

zgorzkniałemu starcowi, nic z tego, co stanowiło jego dumę, chlubę

i nadzieję. Był samotny, nie miał nikogo bliskiego, prócz wnuczki -

dziecka Jerzego... A to dziecko, tę świętą spuściznę oddał na

wychowanie w ręce obcych ludzi.

Po śmierci ojca, sześcioletnia wówczas dziewczynka została

odwieziona na pierwszorzędną pensję w Genewie. Podczas tych

całych lat, hrabianka Julka ani razu nie przebywała w domu dziadka.

Czemu jednak Julka musiała wzrastać na obczyźnie, z dala od

swego dziadka? Bo była nie tylko córką swego ojca, ale także i

kobiety, która stała się przyczyną przedwczesnej śmierci syna, która

sprowadziła wstyd i hańbę na jego dom, która złamała mu życie.

Jerzy ożenił się wbrew woli ojca z aktorką, córką zubożałego

arystokraty węgierskiego, którą poznał w Paryżu. Oczarowała go

swoim wdziękiem, wpadł w sieci zalotnej syreny o czarnych oczach

i włosach koloru czerwonego złota.

Ojciec poruszył ziemię i niebo, aby małżeństwo syna nie doszło

do skutku. Wszelkie usiłowania jednak okazały się daremne. Nie

chcąc na zawsze poróżnić się z ukochanym jedynakiem, musiał

pogodzić się z losem i usankcjonował wreszcie ten związek, który

został zawarty za granicą.

Hrabia Jerzy przeżył dwa lata niezmąconego niczym szczęścia ze

swą piękną małżonką. Mieszkali w zamku Schenrode, gdzie po roku

urodziła się Julia.

Hrabia Ravenau zmartwił się ogromnie, że dziecko nie było synem.

Stosunek jego do Gwendoliny pozostał chłodny, uważał synową za obcą.

Piękna hrabina przez dwa lata odgrywała rolę kasztelanki, po czym

zaczęło się jej nudzić ciche samotne życie. Udało się jej wreszcie

nakłonić męża, aby spędził z nią zimę w Nicei.

Tam spotkała się ze swoim dalekim krewnym, Henrykiem de

Courths-Mahler Jadwiga - Za winy matki (Blask złota).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: