Diana Palmer - Skora i jedwab.pdf - Diana Palmer - Agadoo86

Kiedy Erin opuszczała Wade’a, poprzysięgła sobie, że nigdy do niego nie wróci. To on

zrujnował jej życie, karierę... i przez niego straciła dziecko, którego oczekiwała. Jeszcze

niedawno była znaną modelką, ubierającą się w jedwabie i koronki a teraz z trudem składała na

powrót kawałki, na które rozpadło się jej życie.

A teraz Ty chciał, aby wróciła. Jak zdołała stanąć twarzą w twarz z mężczyzną, którego

nienawidzi najbardziej na świecie, z mężczyzną ze zlodowaciałym sercem...?

ROZDZIAŁ 1

Szpitalna sala przyjęć była pełna, ale mężczyzna, który właśnie wszedł nie zauważył ani

nudzących się dzieci ani dorosłych wypełniających poczekalnię. Jego koszula zapiętą była tylko

do połowy, wyglądało też, że nie miał też czasu żeby się ogolić i uczesać.

Stanął przed biurkiem, obok wejścia, a sam jego wygląd przyciągnął natychmiast uwagę

pielęgniarki.

— W czym mogę pomóc? — zapytała uprzejmie.

— Zadzwonili do mnie z policji i powiedzieli, że przywieźli tu mojego brata. Nazywa się

Bruce Wade — odpowiedział ostrym głosem, nie mogąc opanować niecierpliwości.

— Zabrali go na chirurgię — odpowiedziała pielęgniarka zaglądając do komputera—

Tego pacjenta przyjmował doktor Lawson. Chwileczkę, proszę poczekać.

Pielęgniarka podniosła słuchawkę, nacisnęła jakiś przycisk i wymamrotała coś do

telefonu, podczas gdy Tyson Wade przebiegał wzrokiem korytarz. Skórzana kurtka powodowała,

że wydawał się jeszcze wyższy niż w rzeczywistości, a kapelusz z szerokim rondem, w jasnym

kolorze, stanowił żywy kontrast z jego twarzą, która wyglądała jakby zrobioną ją z

niewyprawionej skóry i kamienia. Wszystko było takie zwyczajne tego dnia... Pracował nad

księgami rachunkowymi, sprawdzając możliwość sprzedaży niektórych sztuk ze swojego stada

czystej krwi Santa Gertrudis, kiedy niespodziewanie zadzwonił telefon. To pewnie Bruce,

pomyślał. Zbyt wiele się wydarzyło, żeby mógł pogodzić się ze swoim młodszym bratem, ale był

pewien, że ma jeszcze czas. Musi mu to powiedzieć.

Mężczyzna ubrany na zielono wszedł do sali i ściągając maskę i czepek, zbliżał się do Ty.

— Pan Wade? — zapytał.

Ty zrobił krok w jego stronę.

— Co z moim bratem?

Doktor zaczął mówić, ale przerwał, żeby zaprowadzić Ty do małego, pustego pokoju.

— Przykro mi — powiedział delikatnie — Miał zbyt wiele obrażeń, straciliśmy go.

Ty nie wykonał żadnego gestu. Miał wieloletnią praktykę w ukrywaniu bólu, trzymaniu

uczuć zawsze pod kontrolą. Mężczyzna z takim wyglądem, jak on, nie mógł sobie pozwolić na

luksus ich okazywania. Tak, więc siedział, nieporuszony, przyglądając się twarzy lekarza,

próbując jednocześnie oswoić się z myślą, że nigdy nie zobaczy już swojego brata, że od tej

chwili został sam, zupełnie sam.

— Czy to stało się szybko? —zapytał tylko.

Lekarz skinął głową.

— Był nieprzytomny, kiedy go przywieźli i nie odzyskał już przytomności.

— Powiedzieli mi, że było drugie auto poszkodowane w tym wypadku, jest jeszcze ktoś

ranny?

— Nie. Drugie auto to jedna z tych ogromnych ciężarówek, zaledwie kilka wgnieceń.

Pański brat próbował go wyprzedzić, i zrobił nagle zwrot, baz żadnego wytłumaczalnego

powodu.

Ty próbował rozmawiać z Brucem o niebezpieczeństwie, jakie stanowiło jego auto, ale

bez powodzenia. Jakakolwiek rada, której chciał udzielić starszy brat, była natychmiast

odrzucana. Była to jedna z konsekwencji rozwodu ich rodziców. Bruce był wychowywany przez

matkę, a Ty przez ojca; różnice w ich wychowaniu były miażdżące, nawet z punktu widzenia

osób postronnych.

Lekarz wyciągnął w jego stronę torbę z rzeczami osobistymi Bruce: zniszczone ubranie,

chusteczka z drobnymi monetami, jakieś klucze, i zwitek kilkuset dolarów. Ty patrzył na to, nie

próbując wziąć, więc lekarz z powrotem po kolej włożył rzeczy do torby.

— Miał tylko 25 lat — powiedział cicho.

— Przykro mi, że nie mogliśmy go uratować — powtórzy szczerze doktor Lawson.

Ty skinął, zatopiony w swych własnych wspomnieniach.

— Nie chciał sobie pomóc, szybkie samochody, łatwe kobiety, alkohol,... Powiedzieli mi,

że nie był pijany — dodał, zwracając swoje szare oczy na lekarza.

Doktor Lawson skinął głową.

— Miał zwyczaj pić za dużo — kontynuował, spojrzał na torbę — Próbowałem wybić mu

pomysł tego auta z głowy, mówiłem mu chyba z milion razy.

— Jeśli jest pan wierzący, panie Wade, a ja mogę powiedzieć, że wierzę w dzieła boskie,

to jest to właśnie jedno z nich.

Ty poszukał oczu lekarza, i po chwili skinął głową.

Kiedy wyszedł, w dalszym ciągu padało. Jak na listopad w Teksasie było zimno, ale Ty

nie zwrócił na to uwagi. Cały ten pośpiech, i po co? Zjawił się za późno. Na wszystko, co miało

związek z Brucem, było już zbyt późno.

Nie mógł przestać myśleć o swoim bracie i o tym, czego dowiedział się na temat jego

śmierci. Obaj byli podobni fizycznie. Obaj mieli ciemne włosy i jasne oczy, ale oczy brata były

bardziej niebieskie niż szare. Był sześć lat młodszy od Ty, niższy, bardziej rozpieszczony i

niespokojny. Dla Bruce wszystko było łatwe, i zawsze mógł liczyć na to, że matka przymknie

oczy na jego wybryki. Ty wychowywany był przez swojego ojca, człowieka praktycznego i

zimnego; mężczyznę, który uważał, że uczucie do kobiety jest słabością i to właśnie wbił synowi

do głowy. Jak na ironię, to właśnie Erin była tą osobą, która odciągnęła Bruca od rancza i od

niego samego.

Erin. Ty zamknął momentalnie oczy, wyobrażając ją sobie z uśmiechem na ustach, jak

biegnie do niego, z czarnymi włosami, gładko spływającymi po plecach, twarzą promieniejącą

radością, zielonymi, błyszczącymi oczami, i nie zdołał powstrzymać jęku. Oparł się o samochód,

żeby zapalić papierosa. Płomień z zapalniczki podkreślił zbyt duże kości policzkowe, orli nos i

wydatną szczękę. Nie było nic w jego twarzy, co mogłoby przyciągać uwagę kobiet, a o czym

doskonale wiedział, i co być może spowodowało, że od pierwszej chwili tak zaciekle atakował

Erin. Była modelką. Bruce poznał ją w San Antonio i przywiózł na weekend na ranczo. Ty był

wtedy w korytarzu, patrzył na nią, nie poruszając się, dopóki radość okazana przez dziewczynę

podczas powitania nie przemieniła się w niepewność, a w końcu w rozczarowanie.

Była taka piękna... jak spełnione marzenie. Wszystkie skryte pragnienia Ty

urzeczywistniły się w tym doskonałym ciele i perfekcyjnie ukształtowanej twarzy. Wtedy to

właśnie Bruce otoczył ją ramionami, spoglądając oczarowanymi oczami, a Ty poczuł jak cały w

środku drętwieje. Erin należała do Bruce, wiedział to od pierwszej chwili, a brata nie ucieszyłoby

nic tak bardzo jak przytarcie nosa Ty, chwaląc się nowo poznaną dziewczyną.

Ty westchnął głęboko. Ile czasu minęło już od tamtych dni! Pierwsze spotkanie i

następujące po nich długie weekendy, kiedy Erin przyjeżdżała na ranczo i nocowała w pokoju

gościnnym, zachowując pozory. Conchita, jego gospodyni, polubiła Erin od pierwszej chwili, i

traktowała ją, jak kwoka swoje małe, co zachwyciło Erin. Jej ojciec zmarł a matka była

nieustająco w podróżach pomiędzy Europą i Ameryką. Wielokrotnie Ty myślał, że życie

dziewczyny było tak pozbawione miłości, jak jego własne.

Zaciągnął się ponownie papierosem, wydmuchnął gęstą chmurę dymu, niewidzącymi

oczyma wpatrywał się przed siebie, wracając do wspomnień. Przeciwstawiał się Erin od samego

początku, dokuczał jej, robił wszystko, co możliwe, żeby uprzykrzyć jej pobyt na ranczo, a ona

dawała zwodzić się pozorom, aż do tej zimnej i ciemnej nocy, gdy Bruce musiał wyjechać na

jakieś pilne spotkanie. Zostali sami w domu, a Ty jak zwykle znów zaczął jej dokuczać.

Pamiętał z zadziwiającą jasnością jej zielone oczy, gdy po tym jak go spoliczkowała,

gwałtownie wziął ją w ramiona i całował, aż do utraty tchu. Ale największą niespodzianką

okazała się Erin, która opasała ramionami jego kark i oplotła go, szukając ponownie jego ust.

Wszystko to wydawało się snem. Jej usta tak delikatne, pełne i świeże, jej gibkie ciało

przy nim, poduszki przed kominkiem, jego głęboki oddech, i milczenie, kiedy rozbierał ją,

pieszcząc jej piersi... Nie zrobiła nic, aby go powstrzymać. Ty pamiętał tembr jej głosu,

szepczącego słodkie słowa, podczas gdy rękoma pieścił jej plecy.

Zazgrzytał zębami. Nie wiedział, skąd miał sobie wyobrazić, że była dziewicą. Nigdy nie

zapomni udręki w jej głosie, strachu, który zobaczył w jej oczach, patrząc na nią z zaskoczeniem.

Chciał się wycofać, chociaż w nieopanowaniu przestał w ogóle myśleć, ale ona mu nie pozwoliła.

"Nie”, wyszeptała. Było za późno, żeby się cofnąć. Zło się stało i jedyne, co mógł zrobić, to starć

się ze wszystkich sił nie zrobić jej krzywdy, ale nie mógł już dać jej przyjemności. Zanim miał

szansę spróbować jeszcze raz, okazując jej całą swoją czułość, usłyszeli podjeżdżający pod dom

samochód Bruca. I wówczas, z całą wyrazistością wróciły wszystkie wątpliwości, wszystkie

skrywane obawy, więc zaczął się śmiać, dręcząc ją, w sposób, który zwrócił ją przeciwko niemu.

"Idź sobie”, powiedział, "jeśli nie chcesz żebym wszystko opowiedział Brucowi”. Zebrała swoje

rzeczy, drżąc i mieniąc się na twarzy. Ty zobaczył jak wychodzi z pokoju ze łzami ściekającymi

po policzkach, i jak w sennym koszmarze, ból wydawał się rozsadzać mu serce, ale był zbyt

dumny żeby ją zawrócić i prosić o wybaczenie, wyjaśnić to, co czuł i przedstawić jej swoje

zamiary. Następnego ranka, bardzo wcześnie, Erin wyjechała.

Bruce nigdy mu nie wybaczył. Domyślił się, co zaszło podczas jego nieobecności, i

zmusił Erin do wyznania prawdy. Następnego dnia, również on opuścił ranczo i zamieszkał z

przyjacielem w a San Antonio. Erin przeniosła się do Nowego Jorku żeby kontynuować karierę, a

jej twarzy prześladowała Ty z błyszczących okładek gazet.

Wspomnienie tamtej nocy również zaczęło go prześladować. Trzymając ją w ramionach,

był w raju, ale tym samym dawał jej okazję do zobaczenia, jak łatwo można było go zranić. Była

taka piękna... Zbyt piękna żeby zwrócić uwagę na mężczyznę tak nieokrzesanego i tak

niedoświadczonego. Rady jego ojca rozbrzmiewały z mściwością w jego głowie. Ta kobieta była

Bruce, nie twoja. Nigdy nie będziesz jej miał, będzie lepiej, jeśli pozwolisz jej odejść.

Ale zanim Bruce opuścił ranczo, odpłacił mu się z nawiązką oświadczając, że Erin go

nienawidzi, za to, co zrobił, i jego "nieudolność w łóżku", i ogólnie budzi w niej wstręt. Ty

poczuł się tak poniżony, że zaczął pić tequilę, i pogrążył się w głębokim letargu na dwa kolejne

dni.

Erin wróciła na ranczo dwa miesiące później, z zamiarem rozmowy. W chwili kiedy

wyprowadzał klacz ze stajni, zobaczył ją w małym sportowym aucie, bardzo podobnym do tego,

w jakim Bruce miał umrzeć 6 miesięcy później...

Muszę z tobą porozmawiać — powiedziała czystym i jasnym głosem.

— O czy moglibyśmy porozmawiać ty i ja?

— Jeśli tylko zechciałbyś mnie wysłuchać... — kontynuowała, patrząc z dziwną prośbą w

zielonych oczach.

Wbrew sobie, Ty czuł jak go przyciąga. Przyglądał się Erin, ubranej w zielony, obcisły

kostium, który kusząco uwydatniający wszystkie krągłości, podczas gdy wiatr pieścił włosami jej

ramiona.

— Nie jesteś zjawą, prawda? — zapytał drwiącym tonem, w tym czasie jego oczy

ślizgały się po niej — Z iloma facetami spałaś od kiedy stąd wyjechałaś?

—Z żadnym... —odpowiedziała drżącym głosem, jakby nie spodziewała się tego ataku,

— Nie było żadnego, poza tobą.

Ty wybuchnął śmiechem, ale jego oczy pozostały tak zimne jak stal.

— Jeśli szukasz dobrego kochanka idź do Bruce’a. Być może sprawy wymknęły mi się

trochę spod kontroli, ale nie muszę żenić się z tobą. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Uliczna

dziwka to święta w porównaniu z twoją matką a twój ojciec nie był nikim innym jak oszustem,

który umarł na raka. Pochorowałbym się ze wstydu, gdybym musiał przedstawić cię

przyjaciołom.

Erin zbladła, a jej oczy straciły swoją delikatność.

— Nie mogę zmienić sobie rodziców, ale ty musisz mnie wysłuchać. Tamtej nocy...

— Co się stało? — zapytał, udając znudzonego — Planowałem uwieść cię żeby później

móc powiedzieć o tym Brucowi, ale wyjechałaś i nie było takiej potrzeby, — dopiekł jaj, kończąc

krótko całą sprawę i zapalając papierosa, żeby na nią nie patrzeć. — Nie byłaś niczym innym jak

przygodą na jedną nocy, kochanie. To wszystko.

Oczy dziewczyny wypełniły się łzami, a on poczuł jak nóż wbija mu się w serce. Jak by

nie było, w końcu wszystko opowiedziała Brucowi, czyż nie?

— Jakie to musiało być poświęcenie z twojej strony — skomentowała niskim i smutnym

głosem — Przypuszczam, że to było wielkie rozczarowanie.

— Zgadzam się z tobą. To była totalna klapa. Dlaczego wróciłaś? Bruca tu nie ma i tylko

mi nie mów, że o tym nie wiedziałaś.

— Nie szukam Bruce — wybuchła — Oh, Ty! Nie spotkałam się z nim odkąd stąd

wyjechałam. To ciebie szukałam. Muszę ci coś powiedzieć...

— Muszę zająć się zwierzętami — przerwał jej — Idź sobie.

Zielone oczy straciły cały swój blask, i Erin przez chwilę popatrzyła na niego, ale w

końcu odwróciła się na pięcie, i odeszła.

— Chwileczkę! — krzyknął.

Obejrzała się z nadzieją.

— Tak?

Ty zaśmiał się drwiąco, robiąc ostatni wysiłek, żeby się nie poddać.

— Jeśli chciałaś mnie zobaczyć, żeby jeszcze raz potarzać się w sianie, klacz może

jeszcze trochę poczekać. Być może będziesz lepsza niż ostatnim razem.

Erin zamknęła oczy.

— Jak możesz tak do mnie mówić, Tyson? — wyszeptała, i kiedy otworzyła oczy

zobaczył tak bezbrzeżny smutek, że musiał odwrócić wzrok — Jak możesz być tak okrutny?

Och, Boże, nie wiesz tego, co ja...!

Ty był o krok od tego, żeby zapomnieć o swojej przeklętej dumie i biec za nią. Ruszył w

jej stronę, ale Erin szybko odwróciła się na pięcie, pobiegła do swojego samochodu, przekręciła

kluczyk i ruszyła z piskiem. Śledził auto, dopóki nie stracił go z oczu. Potem została już tylko

pustka, zimno i samotność.

To był ostatni raz, kiedy Ty widział Erin Scott. A teraz Bruce nie żył. Czy widywali się?

Bruce nie powiedział na ten temat ani słowa. Cóż, prawda wyglądała tak, że praktycznie nie

rozmawiali ze sobą od tego czasu. To również bolało. Ostatecznie, wydawało się, że wszystko

sprawia ból.

Zgasił papierosa. Musiał przygotować pogrzeb. Nie wiedział, czy przyjaciel, z którym

mieszkał Bruce, wiedział, co się wydarzyło, wsiadł więc w samochód i pojechał do niego.

Dobrze byłoby porozmawiać z kimś, kto znał jego brata, kto mógł powiedzieć, czy Bruce mu

wybaczył? To była właściwie jedyna sposobność rozgrzeszenia, ale Tyson Wade nigdy by się do

tego nie przyznał, nawet sam przed sobą.

ROZDZIAŁ 2

Przyjaciel, z którym mieszkał Bruce, Sam Harris, był nieśmiałym ekonomistą, mężczyzną

uprzejmym, tak zresztą jak go opisywał Bruce. Pił drinka, kiedy Ty wszedł do apartamentu.

— Bardzo mi przykro — powiedział szczerze — Właśnie dowiedziałem się z telewizji.

Boże, jak mi przykro. Bruce był cudownym człowiekiem.

— Tak — odpowiedział Ty i trzymając ręce w kieszeniach, rozejrzał się po małym

apartamencie. Nie było w nim nic szczególnego, co wskazywałoby, że tu mieszkał Bruce, z

wyjątkiem małej fotografii przedstawiającej Erin siedzącą na ławeczce w kostiumie kąpielowym.

— Biedny facet — skomentował Sam, siadając na sofie z kieliszkiem w dłoni —

Uwielbiał ją, ale bez wzajemności — i kiwając głową w stronę łóżka dodał — Tam, w pudełku

jest plik listów, które mu odesłała.

Ty poczuł chłód w sercu.

— Listy?

— Tak — odpowiedział Sam, podnosząc pudełko. Było ich dwanaście, wszystkie, które

Bruce wysłał do Erin. Żaden nie był odpieczętowany. Był również list od niej do Bruca.

Wyglądał na nowszy i był otwarty.

— Oszalał, kiedy to przeczytał — wyjaśnił Sam — Ja nie miałem odwagi tego zrobić. Po

tym wszystkim, wydawało mi się, że się zmienił. Przeklinał i złorzeczył przez cały czas. No i

zmienił swój testament... Chciałem do ciebie zadzwonić, ale pomyślałem sobie, że to w końcu nie

moja sprawa. Poza tym wiesz, jaki potrafił być Bruce, kiedy uwierzył, że ktoś go zdradził. Jak by

nie było, był moim przyjacielem.

Ty spojrzał na listy i żołądek podszedł mu do gardła.

— Są jeszcze inne rzeczy w pudełku — wskazał Sam, i usiadł ponownie — Nie mogę

pogodzić się z tym, że nie żyje — zamruczał, nieobecny — Mam wrażenie, że w każdym

momencie może pojawić się w drzwiach.

— Jeśli miałbyś czas, byłbym ci wdzięczny, za spakowanie jego rzeczy — poprosił Ty

cicho— Spakuj je i odeślij.

— Zajmę się tym, nie musisz się martwić. Chciałbym przyjść na pogrzeb.

Ty skinął głową.

— Możesz pomóc nieść trumnę, jeśli chcesz. Pogrzeb odbędzie się pojutrze w kościele

prezbiteriańskim. Nie miał żadnej rodziny, poza mną.

— Dobrze, przykro mi — powtórzył Sam.

Ty zawahał się przez chwilę a później wzruszył ramionami.

Diana Palmer - Skora i jedwab.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: