jesienne wierszyki.doc

Z tym jesiennym wiatrem

tańczą sobie liście,

tańczą sobie tańczą

czerwone złociście.

Z tym jesiennym wiatrem

odtańczą daleko,

i nie skończą tańczyć,

aż za siódmą rzeką.

Aż za siódmą rzeką,

Aż za siódma górą,

Aż je śnieg przykryje

Grubą, białą chmurą

Wiatr jesienią ma robotę

w nocy i za dnia.

Ciągle strąca liście złote

i przed siebie gna.

I nasiona drzew bez liku

nosi tu i tam.

Kiedy spoczniesz już, wietrzyku?

Powiedz, powiedz nam!

Po zielonym wielkim lesie

wiatr piosenki dzieci niesie.

Aż się dziwią stare drzewa

Kto was tak nauczył śpiewać?

Smutne drzewa

Jesień odchodzi
liść na liściem,
w lesie jest jaśniej
uroczyściej...

I w górze coraz więcej nieba.

A na gałęziach
zamiast ptaków
usiadły rzędem
zimne gwiazdy.

Więc smutne teraz stoją drzewa.

Jesień

Szumiał las, śpiewał las,
gubił złote liście,
świeciło się jasne słonko
chłodno a złociście...

Rano mgła w pole szła,
wiatr ją rwał i ziębił;
opadały ciężkie grona
kalin i jarzębin...

Każdy zmierzch moczył deszcz,
płakał, drżał na szybkach...
i tak ładnie mówił tatuś:
jesień gra na skrzypkach..

Cztery biedy na tym świecie:

Pierwsza bieda - wiosną,

Ale słonko silniej świeci

I kwiateczki rosną.

Drugą biedę lato niesie,

A z nią troski, smutki,

Ale za to w ciemnym lesie

Smaczne są jagódki.

Trzecia bieda idzie za tą,

Trapi nas jesienią,

Ale za to w babie lato

Jabłka się czerwienią.

Czwarta bieda: wiatr, zimnisko,

Mróz odetchnąć nie da,

Ale za to wiosna blisko

I - wiosenna bieda.