Janko Muzykant.pdf

Tego e-booka otrzymujesz dzieki: www.ksiazkidosluchania.tnb.pl

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Partnerem projektu

jest Prokom Software SA. Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza

pochodzącego ze zbiorów BN. Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie

publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.

Źródło: http://wiki.wolnepodreczniki.pl/Lektury:Sienkiewicz/Janko_Muzykant.

HENRYK SIENKIEWICZ

JANKO MUZYKANT

Przyszło to na świat wątłe, słabe. Kumy, co się były zebrały przy tapczanie

położnicy, kręciły głowami i nad matką, i nad dzieckiem. Kowalka Szymonowa,

która była najmądrzejsza, poczęła chorą pocieszać:

— Dajta — powiada — to zapalę nad wami gromnicę, juże z was nic nie

będzie, moja kumo; już wam na tamten świat się wybierać i po dobrodzieja by

posłać, żeby wam grzechy wasze odpuścił.

— Ba! — powiada druga — a chłopaka to zara trza ochrzcić; on i dobrodzieja

nie doczeka, a — powiada — błogo będzie, co choć i strzygą się nie ostanie.

Tak mówiąc zapaliła gromnicę, a potem wziąwszy dziecko pokropiła je wodą, aż

poczęło oczki mrużyć, i rzekła jeszcze:

— Ja ciebie „krzcę” w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego i daję ci na

przezwisko Jan, a terazże, duszo „krześcijańska”, idź, skądeś przyszła. Amen!

Ale dusza chrześcijańska nie miała wcale ochoty iść, skąd przyszła, i opuszczać

chuderlawego ciała, owszem, poczęła wierzgać nogami tego ciała, jako mogła, i

płakać, chociaż tak słabo i żałośnie, że jak mówiły kumy: „myślałby kto, kocię nie

kocię albo co!”.

Posłano po księdza; przyjechał, zrobił swoje, odjechał, chorej zrobiło się lepiej.

W tydzień wyszła baba do roboty. Chłopak ledwo „zipał”, ale zipał; aż w czwartym

roku okukała kukułka na wiosnę chorobę, więc się poprawił i w jakim takim

zdrowiu doszedł do dziesiątego roku życia.

Chudy był zawsze i opalony, z brzuchem wydętym, a zapadłymi policzkami;

czuprynę miał konopną, białą prawie i spadającą na jasne, wytrzeszczone oczy,

patrzące na świat, jakby w jakąś niezmierną dalekość wpatrzone. W zimie siadywał

za piecem i popłakiwał cicho z zimna, a czasem i z głodu, gdy matula nie mieli co

włożyć ani do pieca, ani do garnka; latem chodził w koszulinie przepasanej krajką i

w słomianym „kapalusie”, spod którego obdartej kani spoglądał, zadzierając jak

ptak głowę do góry. Matka, biedna komornica, żyjąca z dnia na dzień niby jaskółka

pod cudzą strzechą, może go tam i kochała po swojemu, ale biła dość często i

zwykle nazywała „odmieńcem”. W ósmym roku chodził już jako potrzódka za

bydłem lub, gdy w chałupie nie było co jeść, za bedłkami do boru. Że go tam kiedy

wilk nie zjadł, zmiłowanie Boże.

Był to chłopak nierozgarnięty bardzo i jak wiejskie dzieciaki przy rozmowie z

ludźmi palec do gęby wkładający. Nie obiecywali sobie nawet ludzie, że się

wychowa, a jeszcze mniej, żeby matka mogła doczekać się z niego pociechy, bo i

do roboty był ladaco. Nie wiadomo, skąd się to takie uległo, ale na jedną rzecz był

tylko łapczywy, to jest na granie. Wszędzie też je słyszał, a jak tylko trochę

podrósł, tak już o niczym innym nie myślał. Pójdzie, bywało, do boru za bydłem

albo z dwojakami na jagody, to się wróci bez jagód i mówi szepleniąc:

— Matulu! tak ci coś w boru „grało”. Oj! Oj!

A matka na to:

— Zagram ci ja, zagram! nie bój się!

Jakoż czasem sprawiała mu warząchwią muzykę. Chłopak krzyczał, obiecywał,

że już nie będzie, a taki myślał, że tam coś w boru grało… Co? Albo on

wiedział?… Sosny, buki, brzezina, wilgi, wszystko grało: cały bór, i basta!

Echo też… W polu grała mu bylica, w sadku pod chałupą ćwirkotały wróble, aż

się wiśnie trzęsły! Wieczorami słuchiwał wszystkich głosów, jakie są na wsi, i

pewno myślał sobie, że cała wieś gra. Jak posłali go do roboty, żeby gnój rozrzucał,

to mu nawet wiatr grał w widłach.

Zobaczył go tak raz karbowy, stojącego z rozrzuconą czupryną i słuchającego

wiatru w drewnianych widłach… zobaczył i odpasawszy rzemyka dał mu dobrą

pamiątkę. Ale na co się to zdało! Nazywali go ludzie „Janko Muzykant”!…

Wiosną uciekał z domu kręcić fujarki wedle strugi. Nocami, gdy żaby zaczynały

rzechotać, derkacze na łąkach derkotać, bąki po rosie burczyć; gdy koguty piały po

zapłociach, to on spać nie mógł, tylko słuchał i Bóg go jeden wie, jakie on i w tym

nawet słyszał granie… Do kościoła matka nie mogła go brać, bo jak, bywało,

zahuczą organy lub zaśpiewają słodkim głosem, to dziecku oczy tak mgłą zachodzą,

jakby już nie z tego świata patrzyły…

Stójka, co chodził nocą po wsi i aby nie zasnąć, liczył gwiazdy na niebie lub

rozmawiał po cichu z psami, widział nieraz białą koszulę Janka, przemykającą się

w ciemności ku karczmie. Ale przecież chłopak nie do karczmy chodził, tylko pod

karczmę. Tam przyczaiwszy się pod murem, słuchał. Ludzie tańcowali obertasa,

czasem jaki parobek pokrzykiwał: „U-ha!”. Słychać było tupanie butów, to znów

głosy dziewczyn: „Czegóż?”. Skrzypki śpiewały cicho: „Będziem jedli, będziem

pili, będziewa się weselili”, a basetla grubym głosem wtórowała z powagą: „Jak

Bóg dał! jak Bóg dał!”. Okna jarzyły się światłem, a każda belka w karczmie

zdawała się drgać, śpiewać i grać także, a Janko słuchał!…

Co by on za to dał, gdyby mógł mieć takie skrzypki grające cienko: „Będziem

jedli, będziem pili, będziewa się weselili”. Takie deszczułki śpiewające. Ba! ale

skąd ich dostać? gdzie takie robią? Żeby mu przynajmniej pozwolili choć raz w

rękę wziąć coś takiego!… Gdzie tam! Wolno mu tylko było słuchać, toteż i

słuchał zwykle dopóty, dopóki głos stójki nie ozwał się za nim z ciemności:

— Nie pójdzieszże ty do domu, utrapieńcze?

Więc wówczas zmykał na swoich bosych nogach do domu, a za nim biegł w

ciemnościach głos skrzypiec: „Będziem jedli, będziem pili, będziewa się weselili”,

i poważny głos basetli: „Jak Bóg dał! Jak Bóg dał! Jak Bóg dał!”.

Gdy tylko mógł słyszeć skrzypki, czy to na dożynkach, czy na weselu jakim, to

już dla niego było wielkie święto. Właził potem za piec i nic nie mówił po całych

dniach, spoglądając jak kot błyszczącymi oczyma z ciemności. Potem zrobił sobie

sam skrzypki z gonta i włosienia końskiego, ale nie chciały grać tak pięknie jak

tamte w karczmie: brzęczały cicho, bardzo cichutko, właśnie jak muszki jakie albo

komary. Grał jednak na nich od rana do wieczora, choć tyle za to odbierał

szturchańców, że w końcu wyglądał jak obite jabłko niedojrzałe. Ale taka to już

była jego natura. Dzieciaczyna chudł coraz bardziej, brzuch tylko zawsze miał

duży, czuprynę coraz gęstszą i oczy coraz szerzej otwarte, choć najczęściej łzami

zalane, ale policzki i piersi wpadały mu coraz głębiej i głębiej…

Wcale nie był jak inne dzieci, był raczej jak jego skrzypki z gonta, które

zaledwie brzęczały. Na przednówku przy tym przymierał głodem, bo żył

najczęściej surową marchwią i także chęcią posiadania skrzypek.

Ale ta chęć nie wyszła mu na dobre.

We dworze miał skrzypce lokaj i grywał czasem na nich szarą godziną, aby się

podobać pannie służącej. Janko czasem podczołgiwał się między łopuchami, aż

pod otwarte drzwi kredensu, żeby im się przypatrzeć. Wisiały właśnie na ścianie

naprzeciw drzwi. Więc tam chłopak duszę swoją całą wysyłał ku nim przez oczy,

bo mu się zdawało, że to niedostępna jakaś dla niego świętość, której niegodzien

tknąć, że to jakieś jego najdroższe ukochanie. A jednak pożądał ich. Chciałby

przynajmniej raz mieć je w ręku, przynajmniej przypatrzeć się im bliżej… Biedne

małe chłopskie serce drżało na tę myśl ze szczęścia.

Pewnej nocy nikogo nie było w kredensie. Państwo od dawna siedzieli za

granicą, dom stał pustkami, więc lokaj przesiadywał na drugiej stronie u panny

pokojowej. Janko, przyczajony w łopuchach, patrzył już od dawna przez otwarte

szerokie drzwi na cel wszystkich swych pożądań. Księżyc właśnie na niebie był

pełny i wchodził ukośnie przez okno do kredensu, odbijając je w kształcie

wielkiego jasnego kwadratu na przeciwległej ścianie. Ale ten kwadrat zbliżał się

powoli do skrzypiec i w końcu oświetlił je zupełnie. Wówczas w ciemnej głębi

wydawało się, jakby od nich biła światłość srebrna; szczególniej wypukłe zgięcia

oświecone były tak mocno, że Janek ledwie mógł patrzeć na nie. W onym blasku

widać było wszystko doskonale: wcięte boki, struny i zagiętą rączkę. Kołeczki przy

niej świeciły jak robaczki świętojańskie, a wzdłuż zwieszał się smyczek na kształt

srebrnego pręta…

Ach! wszystko było śliczne i prawie czarodziejskie; Janek też patrzył coraz

chciwiej. Przykucnięty w łopuchach, z łokciami opartymi o chude kolana, z

otwartymi ustami patrzył i patrzył. To strach zatrzymywał go na miejscu, to jakaś

nieprzezwyciężona chęć pchała go naprzód. Czy czary jakie, czy co?… Ale te

skrzypce w jasności czasem zdawały się przybliżać, jakoby płynąc ku dziecku…

Chwilami przygasały, aby znowu rozpromienić się jeszcze bardziej. Czary,

wyraźne czary! Tymczasem wiatr powiał; zaszumiały cicho drzewa, załopotały

łopuchy, a Janek jakoby wyraźnie usłyszał:

— Idź, Janku! w kredensie nie ma nikogo… idź, Janku!…

Noc była widna, jasna. W ogrodzie dworskim nad stawem słowik zaczął śpiewać

i pogwizdywać cicho, to głośniej: „Idź! pójdź! weź!”. Lelek poczciwy cichym

lotem zakręcił się koło głowy dziecka i zawołał: „Janku, nie! nie!”. Ale lelek

odleciał, a słowik został i łopuchy coraz wyraźniej mruczały: „Tam nie ma

nikogo!”. Skrzypce rozpromieniły się znowu…

Biedny, mały, skulony kształt z wolna i ostrożnie posunął się naprzód, a

tymczasem słowik cichuteńko pogwizdywał: „Idź! pójdź! weź!”.

Biała koszula migotała coraz bliżej drzwi kredensowych. Już nie okrywają jej

czarne łopuchy. Na progu kredensowym słychać szybki oddech chorych piersi

dziecka. Chwila jeszcze, biała koszulka znikła, już tylko jedna bosa nóżka wystaje

za progiem. Na próżno, lelku, przelatujesz jeszcze raz i wołasz: „Nie! nie!”. Janek

już w kredensie.

Zarzechotały zaraz ogromnie żaby w stawie ogrodowym, jak gdyby

przestraszone, ale potem ucichły. Słowik przestał pogwizdywać, łopuchy szemrać.

Tymczasem Janek czołgał się cicho i ostrożnie, ale zaraz go strach ogarnął. W

łopuchach czuł się jakby u siebie, jak dzikie zwierzątko w zaroślach, a teraz był jak

dzikie zwierzątko w pułapce. Ruchy jego stały się nagłe, oddech krótki

i świszczący, przy tym ogarnęła go ciemność. Cicha letnia błyskawica,

przeleciawszy między wschodem i zachodem, oświeciła raz jeszcze wnętrze

kredensu i Janka na czworakach przed skrzypcami z głową zadartą do góry. Ale

błyskawica zgasła, księżyc przesłoniła chmurka i nic już nie było widać ani

słychać.

Po chwili dopiero z ciemności wyszedł dźwięk cichutki i płaczliwy, jakby ktoś

nieostrożnie strun dotknął — i nagle…

Gruby jakiś, zaspany głos, wychodzący z kąta kredensu spytał gniewliwie:

— Kto tam?

Janek zataił dech w piersiach, ale gruby głos spytał powtórnie:

— Kto tam?

Zapałka zaczęła migotać po ścianie, zrobiło się widno, a potem… Eh! Boże!

Słychać klątwy, uderzenia, płacz dziecka, wołanie: O! dlaboga! szczekanie psów,

bieganie świateł po szybach, hałas w całym dworze…

Na drugi dzień biedny Janek stał już przed sądem u wójta.

Mieliż go tam sądzić jako złodzieja?… Pewno. Popatrzyli na niego wójt i

ławnicy, jak stał przed nimi z palcem w gębie, z wytrzeszczonymi, zalękłymi

oczyma, mały, chudy, zamorusany, obity, nie wiedzący, gdzie jest i czego od niego

chcą? Jakże tu sądzić taką biedę, co ma lat dziesięć i ledwo na nogach stoi? Do

więzienia ją posłać czy jak?… Trzebaż przy tym mieć trochę miłosierdzia nad

dziećmi. Niech go tam weźmie stójka, niech mu da rózgą, żeby na drugi raz nie

kradł, i cała rzecz.

— Bo pewno!

Zawołali Stacha, co był stójką:

— Weź go ta i daj mu na pamiątkę.

Stach kiwnął swoją głupowatą, zwierzęcą głową, wziął Janka pod pachę, jakby

jakiego kociaka, i wyniósł ku stodółce. Dziecko, czy nie rozumiało, o co chodzi,

czy się zalękło, dość że nie ozwało się ni słowem, patrzyło tylko, jakby patrzył

ptak. Albo on wie, co z nim zrobią? Dopiero jak go Stach w stodole wziął garścią,

rozciągnął na ziemi i podgiąwszy koszulinę machnął od ucha, dopieroż Janek

krzyknął:

— Matulu! — i co go stójka rózgą, to on — „Matulu! matulu!!”, ale coraz

ciszej, słabiej, aż za którymś razem ucichło dziecko i nie wołało już matuli…

Biedne, potrzaskane skrzypki!…

— Ej, głupi, zły Stachu! któż tak dzieci bije? Toż to małe i słabe i zawsze było

ledwie żywe.

Przyszła matka, zabrała chłopaka, ale musiała go zanieść do domu… Na drugi

dzień nie wstał Janek, a trzeciego wieczorem konał już sobie spokojnie na

tapczanie pod zgrzebnym kilimkiem.

Jaskółki świergotały w czereśni, co rosła pod przyzbą; promień słońca wchodził

przez szybę i oblewał jasnością złotą, rozczochraną główkę dziecka i twarz, w

której nie zostało kropli krwi. Ów promień był niby gościńcem, po którym mała

dusza chłopczyka miała odejść. Dobrze, że choć w chwilę śmierci odchodziła

szeroką, słoneczną drogą, bo za życia szła po prawdzie ciernistą. Tymczasem

wychudłe piersi poruszały się jeszcze oddechem, a twarz dziecka była jakby

zasłuchana w te odgłosy wiejskie, które wchodziły przez otwarte okno. Był to

wieczór, więc dziewczęta wracające od siana śpiewały: „Oj, na zielonej, na runi!”,

a od strugi dochodziło granie fujarek. Janek wsłuchiwał się ostatni raz, jak wieś

gra… Na kilimku przy nim leżały jego skrzypki z gonta.

Nagle twarz umierającego dziecka rozjaśniła się, a z bielejących warg wyszedł

szept:

— Matulu?…

— Co, synku? — ozwała się matka, którą dusiły łzy…

— Matulu, Pan Bóg mi da w niebie prawdziwe skrzypki?

— Da ci, synku, da! — odrzekła matka; ale nie mogła dłużej mówić, bo nagle z

jej twardej piersi buchnęła wzbierająca żałość, więc jęknąwszy tylko: „O Jezu!

Jezu!”, padła twarzą na skrzynię i zaczęła ryczeć, jakby straciła rozum albo jak

człowiek, co widzi, że od śmierci nie wydrze swego kochania…

Jakoż nie wydarła go, bo gdy podniósłszy się znowu spojrzała na dziecko, oczy

małego grajka były otwarte wprawdzie, ale nieruchome, twarz zaś poważna

bardzo, mroczna i stężała. Promień słoneczny odszedł także…

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: