Virginia Woolf - Do Latarni Morskiej.pdf - e-booki - Dewey

Virginia Woolf

Do Latarni Morskiej

(To the lighthouse)

Tłumaczył Krzysztof Klinger

OKNO

Tak, oczywiście, o ile jutro będzie ładnie – powiedziała

pani Ramsay. – Ale będziesz musiał wstać raniutko –

dodała.

Te słowa sprawiły jej synowi taką radość, jak by

wyprawa była nieodwołalnie postanowiona i cudowne

przeżycie, którego z dawna wyglądał, było tuż, tuż – jak

by minęła ciemność nocy i płynęli łodzią do Latarni.

James Ramsay mając lat sześć należał już do wielkiego

klanu ludzi, którzy nie potrafią reagować na życie całą

gamą różnych uczuć; barwa ich nastroju w danej chwili

jest całkowicie zależna od tego, czy od przyszłości

spodziewają się radości, czy smutku. U takich ludzi,

nawet we wczesnym dzieciństwie, każde drgnienie w skali

doznań potrafi krystalizować i przekształcać bieżącą

chwilę zależnie od tego, czy pada na nią mrok, czy

jasność. Siedząc teraz na podłodze i wycinając lodówkę z

ilustrowanego katalogu domu towarowego „Army and

Navy” przeżywał wielką błogość pod wpływem słów

matki; nasycał obrazek swą radością. Taczki, kosiarka,

szum topoli, liście blednące przed deszczem, krakanie

wron, szuranie szczotek, szelest odzieży – wszystko to

obdarzone tajemnym językiem miało swoją barwą i

odrębność, układało się w jemu tylko zrozumiałe wzory.

Było tak, chociaż chłopiec wydawał się wcieleniem

sztywnej i bezkompromisowej surowości przy swym

wysokim czole i przenikliwych niebieskich oczach,

nieskazitelnie szczerych i czystych, lecz zawsze z lekka

krytycznych na widok ludzkiej lekkomyślności. Matka

obserwując, jak wycina starannie nożyczkami kontur

lodówki, widziała go w wyobraźni przystrojonego w

czerwień i gronostaje na ławie adwokackiej lub

kierującego doniosłymi sprawami państwowymi w dobie

kryzysu.

– Ale pogody nie będzie – powiedział ojciec

zatrzymując się przed oknem salonu.

Gdyby James miał w tej chwili pod ręką siekierę,

pogrzebacz czy jakąś inną broń, którą mógłby zatopić w

piersi ojca i uśmiercić go na miejscu, toby ją natychmiast

chwycił. Pan Ramsay wzbudzał w sercach dzieci

krańcowe uczucie samą swoją obecnością – wystarczyło,

łby przystanął, cienki i wąski, jak ostrze noża, i

sarkastycznie się uśmiechnął. Nie tylko z zadowoleniem

odbierał iluzje synowi i ośmieszał żonę, tysiąc razy lepszą

od niego pod każdym względem (według mniemania

Jamesa), lecz także pysznił się wewnętrznie z precyzji

swych sądów. Bo to, co powiedział, było słuszne. Zawsze

bywało słuszne. Nie umiał mówić nieprawdy; nigdy nie

usiłował igrać z faktami; nigdy nie łagodził przykrego

słowa, by sprawić przyjemność lub oddać przysługę

jakiejś ludzkiej istocie, a już najmniej własnym dzieciom;

poczęte z jego lędźwi, winny być od dzieciństwa

świadome tego, że życie jest trudne, że fakty nie

podlegają kompromisom, a droga do baśniowej krainy, w

której gasną najwspanialsze nadzieje i nasze wątłe barki

toną w ciemnościach (tu pan Ramsay zwykle

wyprostowywał plecy i zmrużywszy małe niebieskie oczy

spoglądał na horyzont), wymaga przede wszystkim

odwagi, prawdy i wytrwałości.

– Może jednak będzie ładnie, spodziewam się raczej

pogody – powiedziała pani Ramsay, niecierpliwie

poruszywszy czerwono – brązową pończochą, którą robiła

na drutach. Jeśli ją skończy dziś wieczór i jeśli wreszcie

wybiorą się do tej Latarni, to pończochę dostanie latarnik

dla swojego chłopczyka, zagrożonego gruźlicą biodra: no

a wraz z nią stos starych tygodników, trochę tytoniu i w

ogóle wszystko, co się przewala pod ręką, a nie jest już

potrzebne i zaśmieca tylko pokój; trzeba dać jakąś

rozrywkę tym biedakom zanudzonym na śmierć

całodziennym siedzeniem bez żadnej roboty prócz

czyszczenia lampy, przycinania knota i grzebania w

skrawku ogródka. „Jak wam by się podobało żyć na takim

odludziu przez miesiąc cały lub dłużej nawet, zwłaszcza

przy burzliwej pogodzie, na skale o rozmiarach

tenisowego kortu? – pytała nieraz. – I nie otrzymywać

listów ani gazet, nikogo nie widywać, nie widzieć się z

żoną, nie wiedzieć, co się dzieje z dziećmi, czy nie są

chore, czy nie zrobiły sobie czegoś złego, nie połamały

rąk lub nóg; tydzień za tygodniem patrzeć wciąż, jak tłuką

się posępne fale, jak nadchodzi straszny sztorm i okna

pokrywają się wodnymi rozbryzgami; wiatr rzuca ptaki o

szkło Latarni, a cała wysepka kołysze się i nie można nosa

wytknąć na dwór z obawy, by nie zmiotło człowieka do

morza. Jak wam by się to podobało?” – pytała zwracając

się zwłaszcza do córek i dodawała już odmiennym tonem,

że rodzinie latarnika trzeba pomagać, czym tylko można.

– Dmie z zachodu – powiedział Tansley, „ten ateista”,

wystawiając na wiatr swoje rozstawione, kościste palce.

(Towarzyszył on panu Ramsayowi w jego wieczornej

przechadzce po tarasie.) Oznaczało to, że wiatr był

najbardziej nie sprzyjający dla wyprawy do Latarni.

Rzeczywiście, Tansley zawsze mówił nieprzyjemne

rzeczy, przyznawała pani Ramsay; nieznośne było, że tak

to podkreślał i jeszcze bardziej rozczarowywał Jamesa.

Ale mimo to nie pozwalała dzieciom, by się z niego

wyśmiewały. „Ateista”, przezywały go, „nasz ateista”.

Rose kpiła z niego, Andrew, Jasper i Roger kpili z niego,

a nawet stary bezzębny Badger ugryzł go kiedyś za to, że

był (jak to wyraziła Nancy) jeszcze jednym młodzieńcem

narzucającym stale swe towarzystwo, gdy o wiele

przyjemniej byłoby im pozostać samym.

– Cóż to za głupstwa – powiedziała surowo pani

Ramsay. Choć posiadała skłonność do przesady, którą

miały po niej dzieci, i choć niewątpliwie zapraszała za

dużo ludzi, tak iż niektórych musiała lokować w mieście,

nie znosiła braku kurtuazji wobec gości; raziło ją to

zwłaszcza w stosunku do biednych jak myszy kościelne, a

„wyjątkowo zdolnych”, według jej męża, młodych ludzi,

jego gorących wielbicieli, przybywających tu na wakacje.

Właściwie protegowała całą odmienną płeć z przyczyn dla

Virginia Woolf - Do Latarni Morskiej.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: