Barnett Jill - Perły.pdf - 1 - Ninoczka115

Księga pierwsza

Siedziała w pokoju na wieży. Sama. Być może zapomniano

o niej w tym zgiełku, który panował na zamku. Wsparła dłoń

o masywny rzeźbiony stół, na którym stał zegar - cudaczne

urządzenie odmierzające minuty i godziny pojedynczymi kroplami

wody. Urządzenie składało się z metalowo-szklanego klosza

i ptaków, które machały skrzydłami, odmierzając godziny, kiedy

nakapało na nie dość wody. Kupiła ten zegar przed laty w chwili

zauroczenia na jarmarku, gdzie stanowił nie łada atrakcję.

Tamtego ciepłego wiosennego dnia farmerzy i wieśniacy z całego

Kent zgromadzili się wokół pasiastego straganu, słuchając hand

larza, który pokazywał, jak płynie czas.

- Liczcie krople! Widzicie, to upływ czasu!

Sofia stała pośród gapiów i podobnie jak cała reszta uległa

czarowi; podeszła nawet bliżej, dziwując się, że ktoś zdołał

zamknąć czas pod kloszem. Wróciła z jarmarku z pustą sakiewką,

tuląc do piersi cudowny wodny zegar.

W młodzieńczej naiwności roiła sobie, że teraz, kiedy ma ten

zegar, zyska odrobinę władzy nad czasem i tym samym nad swoją

przyszłością. Jednakże jeszcze tego samego roku z nadejściem

zimy woda w kloszu zamarzła, jakby sam czas zastygł w miejscu.

Dzień za dniem, godzina za godziną, mijały niezależnie od mar

twego zegara, aż w końcu Sofia zrozumiała, że przedmiot, który

JILL BARNETT

PERŁY

ukrywała w swej komnacie, nie miał nic wspólnego z tajemnicą

upływającego czasu.

Nie potrzebowała już zegara, by dostrzec jego upływ. Kiedy

budziła się rankiem i spoglądała w polerowane szkło, widziała

znaki, które czas pozostawiał na jej twarzy - cienkie zmarszczki

nad ustami, na szyi, między brwiami, w kącikach oczu. Przybywało

ich tak samo jak niegdyś kropli wody w zbiorniczku zegara.

Gdy była młoda i chciała szybko dorosnąć, rzucała się w życie

na łeb na szyję. Zachowywała się wówczas jak zamkowe kozy,

uparte i bezmyślne, bodące rogami wszystko, co stanęło im na

drodze. Teraz wiedziała, że cała ta młodzieńcza zapalczywość

i szaleńczy pęd ku przyszłości ani na jotę nie przyśpieszyły rytmu

czasu.

Wiele dziś rozmyślała o upływającym czasie, śmierci, życiu.

Podczas takich szczególnych dni, które stanowią znaczący zwrot

w życiu człowieka, zwykle przywołuje się wspomnienia.

Podniosła się z krzesła przy oknie i przeszła przez pokój po

kolorowych płytkach posadzki, na których promienie słońca,

wpadające przez witrażowe okna, rozsiewały błyszczące wzory.

Otwarła ciężkie rzeźbione drzwi szafki i wyjęła brzozową szkatułkę,

prezent od pewnego kupca, pragnącego tym darem pozyskać sobie

przychylność małżonki hrabiego Gloucester.

W szkatułce znajdowały się dwa rękopisy. Jeden z nich składał

się z grubych arkuszy starego papieru, tak miękkiego, że w dotyku

przypominał płótno. Arkusze obłożone były twardą srebrną okładką

inkrustowaną miedzią, wykonaną w Kastylii, gdzie królowa Ele

onora spędziła dzieciństwo. Okładki spinała niewielka klamerka

z zamkiem w kształcie łabędzia chowającego łebek pod skrzydłem.

Drugi rękopis wyglądał znacznie skromniej; nie miał zdobionych

okładek ani pięknie rzeźbionej klamry, które by go chroniły przed

niepożądanym wzrokiem. Zapisane stronice osłaniał jedynie płat

cienkiej brązowej skóry, a związywał razem kawałek rzemyka.

Sofia wzięła do ręki rękopis oprawny w srebro i kluczykiem,

wiszącym na łańcuszku na szyi, otwarła zameczek. Uniosła ciężką

metalową okładkę i natychmiast poczuła zapach cynamonu i anyżu,

który zawsze otaczał Eleonorę.

Minęło wiele czasu od dnia, gdy przeglądała te zapiski; nie

było łatwo patrzeć na siebie oczyma kogoś innego.

Przysiadła nieopodal na bukowej ławce wymoszczonej haf

towaną poduszką; drobny kolorowy ścieg, którego królowa Ele

onora usilnie, choć bez skutku, próbowała ją wyuczyć, układał się

w scenę rycerskiego turnieju. Ułożyła książkę na kolanach i prze

rzuciwszy kilka stronic odnalazła tę właściwą oznaczoną zaschniętą

różą. Na samej górze widniało jej imię, wypisane misternie

złotymi literami; inicjał zdobił bogaty ornament, pomalowany

barwą ulubionego wina Eleonory. Sofia zaczęła czytać.

Sofia

W wieku czterech lat lady Howard została oddana pod opieką

mojemu mężowi Edwardowi Plantagenetowi, królowi Anglii, który

jest jej kuzynem. Sofia była słodkim dzieckiem, o wyjątkowej

urodzie, lecz upartym i skorym do psot. Z każdym rokiem stawała

się piękniejsza i bardziej uparta.

Gdy miała dwanaście lat, na widok jej anielskiej twarzyczki

dorośli mężczyźni stawali jak wryci i w osłupieniu otwierali usta.

Miała długie czarne włosy, a skórę białą niczym śnieg zaścielający

łąki. Jednak najsłodsze wydawały się jej oczy - niebieskie, o lekko

fiołkowym odcieniu. Jest z natury rosła, więc jej obecność od razu

rzucała się w oczy, jakby była samym królem.

Dzielni lordowie i rycerze, którzy zdołali dostrzec choćby cień

jej profilu w oknie mojej karety, zaklinali się, że muszą ją pojąć

za żonę. Jako podopieczna króla ma wspaniały posag, co w po

łączeniu z jej niespotykaną urodą czyni ją najbardziej pożądaną

panną w całym królestwie.

Tak się dzieje do czasu, dopóki ci nieszczęśnicy nie poznają jej

osobiście.

Wiele razy w ciągu ostatniego roku krzyki Edwarda odbijały

się echem po zamkowych ścianach. „Jej głupota doprowadza mnie

do szaleństwa! Całkiem przez nią osiwieję!" Raz nawet mój

Edward wezwał włoskich medyków, żeby go zbadali. Twierdził,

że mózg mu się gotuje i wkrótce wyrosną mu na głowie włosy

o barwie ognia piekielnego. To było po zerwaniu zaręczyn pomiędzy

JILL BARNETT

PERŁY

lordem Geoffreyem Woodville'em i Sofią. Miała wówczas czter

naście lat, a wszyscy uznawali ten związek za znakomity.

Sofia nie dostrzegała jednak w nim nic znakomitego. Kiedy

młody jasnowłosy lord przybył w konkury, Sofia natarła sobie

włosy smalcem, tak że zwisały w tłustych strąkach. Twarz natomiast

wysmarowała liśćmi wierzby, nadając cerze niezdrowy zielonkawy

odcień, a do tego włożyła ciemnożółtą suknią, która jeszcze

podkreślała paskudny kolor jej skóry. Zabawnie było patrzeć na

jej wejście do wielkiej sali, kiedy wolno dreptała powłócząc

nogami niczym szalona stara wiedźma, która żebrze u bram zamku.

Pamiętam, że przy pierwszym spotkaniu z lady Sofią lord

Geoffrey spytał z troską czy przypadkiem nie jest poważnie chora.

Ilekroć Edward na nią nie patrzył, robiła zeza i wpychała sobie

jedzenie do uszu i nosa. Lord Geoffrey Woodville wraz ze swym

orszakiem wyjechał w popłochu przed świtem, kryjąc się pod

osłoną ciemności, żeby nie rozgniewać króla. Niemniej jednak

doszło do nas, jakoby przysięgał, że nawet dla królewskich przy

wilejów i więzów krwi nie ożeni się i nie będzie płodził synów

z zamkową wariatką.

Byli też inni, synowie znakomitych rodów zbliżonych do dworu,

nawet jeden kastylijski książę. Sofia uparcie odrzucała wszystkich

zalotników... dopóki król nie zagroził, że siłą wyda ją za mąż.

Zdołałam go przed tym powstrzymać. Odtąd jednak nie pojawili

się chętni do jej ręki, więc Sofię męczy nuda, której nigdy nie

potrafiła długo znosić. Nie dalej jak dziś rano, w dniu misterium,

wyznała mi, że niemal pragnie przybycia kolejnego konkurenta,

byłe tylko czas nie płynął tak wolno.

Modliłam się gorąco, wznosząc błagania do Boga w niebiesiech,

żeby zesłał nam kogoś odpowiedniego dla mojej niesfornej Sofii.

niebieskie oczy i te same wydatne usta, z których płynęły nie

oczekiwane uwagi, nie pozwalające jej mężowi na stan błogiego

samozadowolenia i przekonanie, że dobrze ją zna.

W środku pozostała taka sama, choć życie i miłość złagodziły

jej charakter.

Jakież to dziwne, że obecnie ludzie, którzy spotykali się z nią

i jej mężem po raz pierwszy, dostrzegali czułość, z jaką on patrzył

na nią, a ona na niego, ich wzajemne oddanie i to, że nie bali się

pokazać światu łączącego ich uczucia. Mawiali często:

- Wasze małżeństwo musiało być zawarte z miłości. I to

z miłości od pierwszego wejrzenia.

Jej mąż zwykle zerkał na nią wówczas z rozbawieniem w czys

tych błękitnych oczach. I zawsze odpowiadał tak samo:

- Miłość od pierwszego wejrzenia? Raczej wojna od pierwszego

wejrzenia.

A kiedy wszyscy śmiali się z jego dowcipu, porozumiewawczo

mrugał do żony. Nie wiedział jednak, że ci obcy ludzie mieli rację.

Nawet teraz, po tych wszystkich latach, ilekroć na niego spojrzała,

zapierało jej dech w piersi, jak owego dnia, gdy Eleonora napisała

tamte słowa, owego dnia, gdy królowa modliła się za nią, albowiem

wtedy właśnie Sofia po raz pierwszy ujrzała sir Tobina de Clare.

Sofia zamknęła książkę, ogarnięta tym szczególnym uczuciem,

które towarzyszy wspominaniu dawnych wydarzeń. Była roz

bawiona. Zakłopotana. Trochę smutna. Doznawała wszystkich

tych uczuć jednocześnie.

Miała świadomość, że nadal jest tą samą osobą, opisaną na

kartach, które trzymała w ręku. Wciąż miała czarne włosy, te same

PERŁY

Kobiety miały się zadowolić siedzeniem na trybunach, pa

trzeniem i głupim wymachiwaniem jedwabnymi chusteczkami.

Każda z nich miała czekać, aż któryś z rycerzy zechce ją zaszczycić

swoją uwagą.

Sofia nienawidziła wszelkiego oczekiwania. Była głęboko prze

konana, że trzymanie się na uboczu i czekanie, by zdarzyło się

coś niezwykłego, nigdy nie przynosi pożądanego skutku.

Po stracie matki, która zmarła w wyniku rozpaczliwie bezowoc

nych prób wydania na świat syna i dziedzica, Sofia wyczekiwała

na powrót ojca do domu. Jej pozostał tylko on, a jemu pozostała

tylko ona. Miała wówczas niespełna cztery lata, ale pamiętała

wszystko dokładnie, jakby od tamtej pory wcale nie minęło

dwanaście lat. Pamiętała, jak wystawała na zakończonych blankami

murach i przy otworach łuczniczych na wieży. Od długiego

wspinania się na palcach miała opuchnięte stopy, a szyja bolała

ją od zadzierania głowy tak wysoko, by dojrzeć zielone wzgórza

na horyzoncie, gdzie nad którymś ze szczytów mógł się pojawić

furkoczący na wietrze proporzec jej ojca.

Przez długie samotne godziny czekała, żeby wrócił do domu.

Ale nigdy nie wrócił.

Wreszcie do zamku Torwick dotarła wieść, że rozpacz i gniew

nie pozwalają mu wrócić do córki, skoro śmierć tak okrutnie

zabrała mu nowo narodzonego syna. Dziedzica. I żonę.

Kiedy więc Sofia, wylękniona i samotna, na próżno wypatrywała

jego powrotu, on odjeżdżał coraz dalej na północ, coraz dalej od

niej. Dwa tygodnie później odniósł śmiertelne rany podczas

oblężenia Rochester. Przeżył jeszcze tylko parę dni, lecz zdążył

wysłać wiadomość do Edwarda, podówczas następcy tronu.

Nie starczyło mu jednak czasu, by przesłać choć słowo do swego

jedynego dziecka. Żadnego pożegnania. Żadnego życzenia na łożu

śmierci. Nic. Czasami Sofia zastanawiała się, czy ojciec w ogóle

pamiętał o jej istnieniu.

Wcześnie się nauczyła, i to w najbardziej okrutny sposób, jak

naprawdę ocenia się wartość kobiety. Nauczyła się także, że

siedzenie i czekanie jest o wiele bardziej bolesne i daremne niż

samodzielne dążenie do zdobycia tego, czego się pragnie. Potrafiła

Prima aprilis

Zamek Leeds w Kent, Anglia

Był czas odgrywania misteriów, co dobrze się składało, bo

tylko jakieś niezwykłe wydarzenie mogło rozproszyć nudę jej

marnego istnienia. Przechadzała się milcząco po blankach. Tej

wiosny słońce przypiekało wyjątkowo ostro, dając się we znaki

bardziej jeszcze niż wybuchy gniewu króla.

Edward był jej opiekunem i strażnikiem, i w istocie strzegł jej

mocno, zwłaszcza od czasu gdy do niego dotarło, że Sofia zamierza

wystąpić w rycerskim wyścigu, który miał się odbyć po zakończeniu

przedstawienia. Od poprzedniego dnia pilnowano jej uważnie.

Miała zakaz zbliżania się do stajni, a cały wieczór musiała spędzić

w swojej komnacie (król w tym czasie wciąż wyrzekał na jej

karygodne postępki).

Z głębokim westchnieniem skrzyżowała ramiona na piersi, nie

przestając chodzić tam i z powrotem po kamiennych murach.

Równie dobrze mogliby jej spętać nogi i zamknąć ją w lochu.

Albo... karmić jedynie chlebem i wodą jak tych niemieckich

i walijskich więźniów, których przetrzymywano dla okupu.

Dotarłszy na koniec murów, odwróciła się gwałtownie. Niecierp

liwym ruchem odgarnęła z twarzy rozplecione końce warkoczy,

zwisające z węzłów nad uszami, po czym ruszyła w przeciwną

stronę.

Barnett Jill - Perły.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: