Nieprzyzwoita propozycja.pdf

-Oszalałeś?! – Snape krzyczał, gwałtownie machając swoją filiżanką. – Nie! Nawet za milion lat, nie!

-Ale Severusie – cierpliwie mówił Dumbledore, składając ręce na biurku. – Zaklęcie trafia we wszystkich nie-Ślizgonów. Jeśli

Harry’emu ma się udać przejść przez bramę twierdzy Voldemorta i, umm, unieszkodliwić go, będzie musiał zostać Ślizgonem. I tak

prawie został wybrany do twojego domu, nie rozumiem dlaczego jesteś do tego tak negatywnie nastawiony.

-Nie możesz go tak po prostu zabrać z Gryffindoru i umieścić w Slytherinie – wściekał się Snape. W kącikach jego ust zaczynała się

gromadzić ślina. – To tak jakby wlewać jedną szklankę wody do drugiej! Wszystko się wyleje!

Dumbledore wyglądał na lekko zdezorientowanego. – Myślę, że przesadzasz, Severusie – powiedział trochę bardziej surowo niż

wcześniej. – To dla dobra całego Czarodziejskiego Świata. Jeśli nie potrafisz przemóc swojej bezpodstawnej niechęci do chłopca, to

może wolałbyś, żebyśmy wszyscy na raz ukłonili się Voldemortowi i zaoszczędzili mu kłopotu?

-To śmieszne – Snape gotował się ze złości. – To nigdy się nie uda. Nawet gdybyś przekonał ten przeklęty kawałek zapleśniałego

filcu, żeby go przeniósł do innego domu, to to i tak się nie uda. On jest Gryfonem. I co gorsza, zostanie nim przez całe swoje życie.

Nie ma szans, żeby „Ceremonia Przydziału Dla Jednej Osoby” mogła chociaż na sekundę oszukać takie zaklęcie obronne.

Dumbledore westchnął i podrapał się po nosie. – Jesteś pewien, Severusie? Mimo wszystko nie sądzisz, że warto spróbować?

-Nie. – nalegał Snape, krzyżując ramiona i spoglądając groźnie. – Nie ma żadnego sposobu na tej ziemi, dzięki któremu zamieniłbyś

Harry’ego Pottera w Ślizgona na na tyle długo, żeby udało mu się przejść przez zasłonę śmierci Voldemorta. Zostanie usmażony.

Upieczony. Spalony na chrupiącego, gryfońskiego tosta – Snape uśmiechnął się złośliwie. – To niemożliwe.

-Nie całkiem niemożliwe. – Severus przewiercił maleńkiego profesora Flitwicka morderczym spojrzeniem, które powinno z całą

pewnością przyprawić go o atak serca, ale na własne szczęście Flitwick nie zwrócił na to uwagi. – Zawsze jeszcze pozostaje sprawa

więzów rodzinnych.

-O czym ty bredzisz? – Severus gniewnie zażądał wyjaśnień.

-Severusie – upomniał go Dumbledore. – Bądź uprzejmy. Co mówiłeś Filiusie?

-No bo – entuzjazmował się Flitwick, z premedytacją ignorując śmiertelne spojrzenia rzucane mu przez Severusa. – Pan Potter jest

raczej młody, ale jeśli jego opiekunowie by się na to zgodzili, może można by mu wyperswadować wżenienie się do Domu Slytherina.

Mąż i żona są jednym ciałem i tak dalej, więc powinien otrzymać część immunitetu swojej małżonki.

Snape prychnął.

-Doskonale. Nie mogę się doczekać, aż będzie się oświadczał którejś z moich dziewcząt. Wyjedzą mu serce z jego zapadłej klatki

piersiowej. Łyżeczką.

-Dziękuję, Filiusie – pogodnie powiedział Dumbledore. – Wydaje mi się, że rozwiązałeś nasz problem. A teraz zastanówmy się, kto

pasowałby do młodego Harry’ego, zakładając oczywiście, że się zgodzi?

-Millicenta Bulstrode – Rzucił Snape. Flitwick i Dumbledore spojrzeli na niego z zaskoczeniem. – Oh, proszę was, żadna się nie

zgodzi. Nadaje się tak samo, jak każda inna. I ma niesamowity lewy sierpowy – dodał złośliwie.

-Pozostaje nam osobiście się przekonać – ostrożnie powiedział Dumbledore, wyglądając na lekko zestresowanego. Snape musiał

zdusić wredny chichot.

*****

Jak się okazało, Millicenta Bulstrode rzeczywiście posiadała niesamowity lewy sierpowy, którym stworzyła Dumbledore’owi okazałe

podbite oko. Trzeba było eliksiru uspakajającego i zaklęcia czyszczącego pamięć, żeby przywrócić ją do jej zwykłej, posępnej i

groźnej osobowości. Oraz zaklęcia uzdrawiającego, żeby usunąć śliwę dyrektora.

-Mówiłem ci – Snape promieniał. – I tyle, jeżeli chodzi o twój cudowny pomysł.

Harry Potter był tak samo zniesmaczony tą propozycją.

-Chcecie żebym co zrobił?!

-Ożenił się z jakąś Ślizgonką, która jest na tyle zdesperowana, żeby cię wziąć – Snape uśmiechnął się szyderczo. – Jakoś nie mogę

sobie wyobrazić, żeby było ich zbyt wiele. Właściwie, to w ogóle nie mogę sobie tego wyobrazić.

-Ty jesteś jednym z nich! – To był Ron Weasley. Dream team wieży Gryffindoru został wezwany do gabinetu dyrektora – a raczej

Potter został wezwany i przytargał ze sobą resztę dla wsparcia moralnego. Hermiona Granger wyglądała, jakby przez tą wizję

odrobinę ją zemdliło, ale nie zgłaszała żadnych obiekcji do planu samego w sobie. Typowa wyprana z emocji wredna suka. pomyślał

Snape.

-Co pan sugeruje, panie Weasley? – zimno powiedział zamiast tego.

-No bo – rzucał się Ron – Nie żeby ktoś kiedykolwiek chciał cię poślubić! Profesorze. – dodał z opóźnieniem, oblewając się

obrzydliwym odcieniem szkarłatu. Raczej źle przyjął wieści.

-Dla twojej informacji, Weasley – wycedził Snape – Mój obecny status jest bardziej wynikiem świadomego wyboru niż braku

odpowiednich kandydatów.

-Tajasne – zachichotał Ron. – Tak mówi każdy, któremu nikt nigdy nie dał.

-Panie Weasley – przerwał im Dumbledore. – Wydaje mi się, że byłoby lepiej, gdyby dalsze komentarze na ten temat zachował pan

dla siebie. – Mimo to, kiedy odwrócił się do Harry’ego, w jego oczach widać było rozbawienie. – Rozumiem, że to dość

niespodziewane Harry, ale uważam, że to jedyny sposób, żeby ochronić cię przed Voldemortem i jego, ah, Złą Ognistą Zasłoną

Śmierci.

Harry wyglądał na niezbyt przekonanego. – Nie rozumiem dlaczego. – wykrztusił. – To znaczy, dopóki nie będę się tam pchał, to to i

tak nie robi żadnej różnicy. Chyba, że tego właśnie pan chce. – dodał podejrzliwie.

Dumbledore poruszył się nerwowo na krześle. – Oczywiście, że nie, Harry... – zaczął, ale Harry mu przerwał.

-Właśnie że tak! Chcesz, żebym tam poszedł i mu walnął zanim znowu zrobi coś okropnego! Ja! Niepełnoletni! Nie mam jeszcze

osiemnastu lat! Mam przed sobą całe życie, a ty chcesz żebym poszedł i zabijał złych czarnoksiężników jak jakiś, jakiś... – przerwał,

szukając właściwego słowa, – Broniący ludzkości superbohater! Nie jestem żadnym cholernym Spidermanem!

-Chyba chodziło ci o Batmana. – wtrąciła Hermiona, ale Harry tylko machnął na nią ręką.

-Po prostu genialnie. Najpierw mam wyjść za jakiegoś śmierdzącego Ślizgona a potem iść i zabić Voldemorta. Pieprzyć to wszystko.

– przeklął i wypadł z gabinetu.

-I tu macie wasze nadzieje i sny. – szyderczo wymamrotał Snape. – Może powinieneś lepiej zainwestować w zaklęcia

przeciwogniowe? – zwrócił się do Dumbledore’a i wyszedł, łopocząc czarnymi szatami.

-Albo w azbest. – zadumała się Hermiona. – Zastanawiam się...

-Chyba poszło nieźle. – pogodnie stwierdził Dumbledore. – No dobrze. Tu jest lista wszystkich Ślizgonów. Jak myślicie, kto byłby

najlepszą kandydatką? Ja osobiście obstawiałbym pannę Parkinson.

-Niee – powiedział Ron potrząsając głową. – Ona ma mordę jak zderzak. Ale jest jeszcze ta Amerykanka z wymiany na piątym roku.

Ta wygląda całkiem nieźle.

-Fuj – wzdrygnęła się Hermiona. – Ta ze srebrnymi włosami? Nie znoszę jej. Już lepiej niech będzie Millicenta Bulstrode.

-Niestety, panna Bulstrode już odrzuciła ofertę – westchnął Dumbledore. – To będzie trudniejsze niż myślałem.

*****

Wypytanie wszystkich dziewcząt ze Slytherinu zajęło tydzień. Żadna z nich nie była choćby odrobinę zainteresowana, nawet

uczennica z wymiany, która właśnie zaczęła się spotykać z Draco Malfoy’em i zaklinała się, że ponieważ wzięła wszystkie

proponowane kursy i dodatkowo uczęszczała na lekcje animagii, nie miała czasu nawet na myślenie o małżeństwie.

-Wie pan – powiedziała Hermiona, siedząc pewnego ponurego popołudnia w gabinecie Dumbledore’a, zaraz po tym jak ostatnia

zapłakana pierwszoroczna została odprowadzona do skrzydła szpitalnego. – Tak naprawdę, to Harry’emu chyba nie podobają się

dziewczyny. Może będziemy mieli więcej szczęścia próbując go zeswatać z jakimś chłopakiem.

Dumbledore promieniał. – Oh, co za wspaniała wiadomość. Może udałoby nam się przekupić pana Zabini...

Jednakże Blaise Zabini, jak się okazało, był nieprzekupny. – Dobry Boże! – wysapał, kiedy usłyszał propozycję. – Co wy sobie

myślicie, że jestem jakąś tanią dziwką?! Niech pan tylko poczeka aż mój ojciec się o tym dowie! Utopi was wszystkich w g... – ale w

tym momencie Hermiona rzuciła na niego drętwotę.

-Sory – wzruszyła ramionami. – Tik nerwowy.

Draco Malfoy był bardziej zainteresowany. – Chcę jego miotłę. – powiedział natychmiast.

-Chyba sobie żartujesz! – Harry skrzyżował ręce. – Nie ma mowy.

-W takim razie nie ma mowy o ślubie, Potter – Malfoy uśmiechnął się złośliwie. – Powodzenia w szukaniu kogoś, kto będzie chciał ci

wskoczyć do małżeńskiego łoża. Ja bym się już ubrał na biało i te sprawy.

Crabbe i Goyle nie wydawali się rozumieć o co się ich prosi, a reszta Slytherińskich chłopców dostawała nieopanowanego ataku

śmiechu na samą sugestię małżeństwa z Harrym Potterem.

-To beznadziejne – westchnęła Hermiona. – Spójrzmy prawdzie w oczy, Harry po prostu nie jest dobrą partią.

-Nie rozumiem... – wymamrotał Dumbledore, w zamyśleniu szarpiąc się za brodę. – Wiem, że może nie jestem na czasie, ale Harry

jest przystojny, prawda? A Hagrid mówił mi, że w jego skrytce u Gringotta jest mnóstwo pieniędzy.

-Oh, owszem, ma pieniądze – przytaknęła Hermiona, nerwowo spoglądając na Rona, który był właśnie zajęty grzebaniem w barku ze

słodyczami dyrektora. – Tylko, że... No bo... Ciężko to wytłumaczyć.

-Harry wygląda jak dziewczyna. – Ron zanurkował w głąb barku, przeżuwając jednocześnie batonika.

Dumbledore wyglądał na zdezorientowanego. – Naprawdę? Nie zauważyłem.

-Chodzi o oczy – wyjaśnił Ron. – Błyszczące zielone oczy u chłopaka? Kompletnie bez sensu. Wygląda jak bezmyślnie gapiąca się

przed siebie, płaska, czterooka dziewczyna z potarganymi włosami. Jak lesba.

-Bzdury – zawołał Dumbledore.

-Nie, to prawda. – westchnęła Hermiona. – Nawet mi się podobał na piątym roku, ale potem odkryłam, że jestem lesbijką i zamiast

tego uderzyłam do Ginny – Uśmiechnęła się. – Ze sporym sukcesem.

Dumbledore mrugnął. – Cóż, gratulacje – powiedział ostrożnie. – Mam nadzieję, że wam się ułoży.

-Dziękuję – rozpromieniła się Hermiona.

-Em... więc jeśli Harry wygląda, jak mówicie, jak dziewczyna, to dlaczego nie podoba się żadnemu z chłopców ze Slytherinu?

-Oh, oni wolą typ macho – powiedział Ron, sięgając po ptasie mleczko. – Harry jest dla nich za kobiecy.

-O-Oczywiście. – Dumbledore przetarł oczy. – Więc co proponujecie?

Ron i Hermiona spojrzeli po sobie.

-No cóż... – zaczął Ron.

-To może się nie udać. – wcięła się Hermiona.

-Ale warto spróbować. – dokończył Ron.

-O co chodzi? – zapytał ogołocony prawie ze wszystkich słodyczy Dumbledore.

Powiedzieli mu.

-Na brodę Merlina! – zawołał. – Nie wiem nawet czy to legalne.

-Legalne – Hermiona pokiwała głową. – Sprawdzałam. Jeżeli tylko Syriusz się na to zgodzi, to to jest całkowicie legalne. Właściwie

jeżeli Syriusz się zgodzi, to Harry nie może nawet odmówić.

-Ośmielę się zauważyć, że ciężko będzie go do tego przekonać. – zwrócił im uwagę Dumbledore, uśmiechając się słabo.

Hermiona zachichotała. To było raczej przerażające. – Jeżeli o to chodzi, to jestem pewna, że w końcu przyzna nam rację.

*****

-Powtórz to co przed chwilą powiedziałaś, bo chyba nie dosłyszałem. Przez moment myślałem, że chcesz mojego pozwolenia na

ślub Harry’ego z Severusem Snapem. – Syriusz spojrzał na nich wzrokiem wyrażającym wiele na temat tego, co sądzi o ich stanie

mentalnym.

-To dla dobra całego Czarodziejskiego Świata – uparcie powtórzyła Hermiona. – Jego poświęcenie ocali życia milionów.

-No, a Harry umoczy różdżkę – radośnie dodał Ron. – Więc wszyscy będą szczęśliwi.

-Co ma wspólnego szczęście wszystkich z Harrym uprawiającym seks? – Spytała Hermiona, a Ron wzruszył ramionami.

-Cóż, przynajmniej ja chociaż raz porządnie się wyśpię. Nie uwierzyłabyś jakie hałasy muszę znosić... – ale Syriusz mu przerwał.

-Posłuchaj, doceniam twoją szczerość, ale skończ. W każdym razie, nie zrobię tego. Harry nie może wyjść za Snape’a. To

obrzydliwe. I chyba nawet nie jest legalne.

-Jest – upierała się Hermiona. – Sprawdzałam. Musisz tylko dać swoje pozwolenie i wszystko będzie w porządku. A, i przekonaj

profesora Snape’a żeby się zgodził.

Syriusz prychnął. – Jasne, nie ma sprawy. Jestem pewien, że podskoczy z radości na wieść, że może pozbawić dziewictwa mojego

chrześniaka. I czemu niby miałbym to zrobić? Nie żebym się na to godził.

-Z powodu twojej nieprzeciętnej siły perswazji. – pogodnie powiedziała Hermiona.

-No i nikt inny nie jest na tyle odważny. – dodał Ron, szczerząc się jak idiota.

-Sory dzieciaki – Syriusz potrząsnął głową. – Nie ma mowy. Będziecie musieli znaleźć inny sposób na ocalenie świata. Taki, w

którym nikt nie będzie ujeżdżał Harry’ego.

-Jesteś pewien? – Słodko zapytała Hermiona. – Bo widzisz, naprawdę nie chciałabym o tym wspominać, ale... – przesunęła w jego

stronę dużą kopertę.

Syriusz podniósł ją i zajrzał do środka. Przybrał bardzo interesujący odcień szarości i pospiesznie włożył kopertę do kieszeni szat. –

Tak, no cóż, skoro ujmujesz to w ten sposób, to sądzę, że tak rzeczywiście będzie najlepiej dla wszystkich. Szczególnie dla

Harry’ego. W ogóle nie ma się czym martwić, nie nie.

Hermiona przysłoniła wredny uśmieszek.

-Cieszy mnie, że się z nami zgadzasz.

*****

Severus Snape siedział właśnie w swoich komnatach obrażając trzecioklasistów na ich własnych esejach, kiedy usłyszał wściekłe

drapanie w drzwi. Wstał, otworzył je i prawie został przewrócony przez wielkiego czarnego psa, który odbił się od niego i wylądował na

sofie.

-Ej! – Krzyknął Snape. – Złaź z jedwabiu! – Pies zamienił się w Syriusza Blacka, a Snape zmrużył oczy. – Jak mówiłem – rzucił ostro

– Złaź z jedwabiu, futrzaku.

-Oh, zamknij się – wymruczał Syriusz.

-Mówię poważnie – nalegał Snape –Roznosisz tu te brudne, Gryffindorskie kłaki.

-Masz coś do picia? – wywarczał Syriusz – Po tym co powiem obaj będziemy potrzebowali czegoś mocniejszego.

-Cóż, tutaj nawet alkohol nie pomoże. – parsknął Snape. Syriusz zmierzył go wzrokiem. – No dobrze, dobrze – Snape podszedł do

barku i wydobył z niego butelkę ognistej whiskey. – Mogę pana obsłużyć? – zapytał złośliwie.

Syriusz zignorował to. – Słuchaj, to nie jest dla mnie łatwe, więc po prostu to powiem.

-Odpowiedź brzmi nie, ty nieprzyzwoicie zadowolony z siebie palancie – z wyczuwalną przyjemnością powiedział Snape.

Syriusz mrugnął. – Nawet nie wiesz jeszcze co chcę powiedzieć.

-Mogę sobie wyobrazić – Snape uśmiechnął się ironicznie. – I nigdy nie podobałeś mi się ani ty, ani twój ohydnie owłosiony

przydupas, więc możecie sobie obaj darować.

-Dziwny jesteś – z zastanowieniem stwierdził Syriusz. – I prawdopodobnie szalony.

-Co? Nie miałeś zamiaru poprosić mnie, żebym stworzył z tobą i Lupinem jakiś obrzydliwy bestialski trójkąt?

-Nie. A co?

Snape przybrał kamienny wyraz twarzy i wręczył mu szklankę. – Nic. Zapomnij.

-W porządku. – zgodził się Syriusz, pociągając porządny łyk whiskey. – Słuchaj. Chodzi o to... Wiesz, że Dumbledore próbuje ożenić

Harry’ego z jakimś Ślizgonem?

Snape zachichotał. – O tak. To zachwycające, jak wszyscy po kolei go olali.

-Hah. Teraz tak mówisz. Ale spójrzmy prawdzie w oczy, Smarkerusie, masz pecha.

-O czym mówisz? – podejrzliwie zapytał Snape.

-Dumbledore i Ron z Hermioną uważają, że to ty powinieneś wziąć z nim ślub. I, em, ja też tak sądzę. – po chwili dodał Syriusz.

Przełknął resztę swojego drinka i wyciągnął szklankę po dolewkę.

-CO?! – Snape wyglądał, jakby zaraz miał dostać wylewu. – CO?! – zawołał raz jeszcze, dla lepszego efektu.

-Ty. Ożenić się z Harrym. Żeby ocalić świat. – powtórzył Syriusz, sięgając po butelkę.

-DLACZEGO?!

-Ponieważ, ty tłusta gnido, nikt inny nie chce. Do tego, jesteś samotny i... Właściwie to sam nie wiem czemu, ale Hermiona uważa,

że to dobry pomysł i na twoim miejscu lepiej bym się z nią nie kłócił. Ta młoda dama jest na to za cwana. – Syriusz się skrzywił. –

Więc postanowione, tak? Ożenisz się z Harrym żeby on mógł wykończyć Sam-Wiesz-Kogo, potem dostaniesz ładny rozwód i

będziesz mógł znowu molestować dzieci. W sensie w klasie, a nie... Jakby tak nad tym pomyśleć, to żeniąc się z Harrym będziesz

molestował dziecko... Oh, zapomnij że to powiedziałem. Masz następnego drinka.

-CO?! – wrzasnął Severus.

Syriusz zmarszczył brwi. –Już to omawialiśmy. Weź się w garść.

-NIE ROZUMIEM CZEMU NIBY MIAŁBYM WZIĄĆ ŚLUB Z TYM NIEZNOŚNYM BACHOREM! – pieklił się Snape, wylewając

swojego drinka na dywan.

-Bo jeśli tego nie zrobisz, to Dumbledore cię wyleje a ja rozszarpię ci gardło – wywarczał Syriusz. – A to tego dochodzą przerażające

rządy ciemności. Hej, marnujesz całkiem niezłą whiskey. Wypij trochę. Po tym to wszystko przestanie się wydawać takie dziwaczne.

Snape szybko opróżnił szklankę. – Nie działa – powiedział głucho.

-Po prostu potrzebujesz następnej – nalegał Syriusz.

Dwie butelki whiskey później osiągnęli pewne porozumienie.

-Nienienienienie – upierał się Syriusz. – Byłem wstrętną gnidą a... no... ty nic nie mogłeś poradzić na to, że byłeś brzydki i tak dalej.

A zresztą kogo to obchodzi, no nie? Kogo to do cholery obchodzi? Słuchaj! Jesteśmy mężczyznami! Potrafimy przyznać się do błędu!

I obaj powinniśmy częściej myć włosy!

-Miałeś wszystkie dziewczyny – jęczał Snape, kołysząc swoją szklanką. – I te spodnie. Byłem taaaki zazdrosny.

-To te włosy – zwierzył się Syriusz. – Potrzebujesz wyciągu z rumianku. Działa jak złoto. Nie mogłem tego dostać w Azkabanie.

Dupki.

-A ja myślałem, że jakbym tylko miał te spodnie, to byłoby dobrze. Ale niestety – Snape pociągnął nosem. – Nie pasowały na mnie.

Za chudy jestem, rozumiesz. Za krótkie nogi. Nie moje, znaczy spodnie.

-A ja do nich: „Ej, rumianek rośnie nad morzem! Cholernie odporna roślina! Jak chwasty. Więc go zasadźcie!” Ale Dementorzy –

Syriusz zadrżał – Nie mają pojęcia o pielęgnacji włosów. Powinieneś był widzieć to gniazdo szczurów, które miałem na głowie jak

uciekłem. Remus musiał mi je wyczesywać. To trwało wieki.

-Moje życie byłoby zupełnie inne, gdyby te spodnie na mnie pasowały – zadumał się Snape, mieszając swoją whiskey pożółkłym

palcem.

Syriusz zamrugał. – O czym ty do cholery gadasz?

Snape wzruszył ramionami, westchnął i z zainteresowaniem spojrzał na Syriusza. – Co ty tu robisz? Czy ja cię nie nienawidzę?

-To tylko gadka po whiskey – ze skupieniem powiedział Syriusz. – A jestem tu bo... – zmarszczył brwi w koncentracji. – Harry. Tak.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: