ZZZ czyli pozytywna zoofilia.pdf

ZZZ

czyli pozytywna zoofilia.

To miało wyglądać zupełnie inaczej. Właściwie, to miało być kolejne, nieco

nudnawe, choć rzecz jasna satysfakcjonujące przedpołudnie, jakie Albus

Dumbledore zwykł spędzać na rozwiązywaniu problemów bieżących szkoły.

W tym przypadku – więdnącego kaktusa, bez którego zasłużony członek grona

pedagogicznego szkoły nie wyobrażał sobie dalszego życia, o pracy nie

wspominając.

Oczywiście, można się było tego spodziewać. Właściwie, był już najwyższy

czas. Zatrudnianie Śmierciożercy, nawet byłego Śmierciożercy, w jakiejkolwiek

placówce oświatowej musi się wiązać z pewnymi... utrudnieniami. Co prawda,

przy aktualnym stanie skupienia Czarnego Pana, wskazującym na permanentną

absencję, każdy Śmierciożerca stawał się automatycznie mniej lub bardziej

byłym Śmierciożercą. Jednak nawet w przypadku najbardziej byłego ze

zwolenników Voldemorta, praca w szkole, bądź co bądź jednostce kształcąco –

wychowawczo – opiekuńczej, musiała prędzej czy później sprowokować jakieś

kłopoty.

Czcigodny Dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart nie był zatem

bardzo zaskoczony, kiedy upojne znęcanie się nad wyjątkowo dziś opornym we

współpracy feniksem Fawkesem przerwało mu przybycie świeżo upieczonego

Mistrza Eliksirów, Severusa Snape’a. Co mogło dziwić, to fakt, że ów - bądź co

bądź - były Śmierciożerca prześliznął się niemalże bezkonfliktowo przez pierwszy

miesiąc pracy i połowę drugiego, zaliczając zaledwie jedną poważniejszą scysję z

tegorocznym profesorem od OPeCeeMu, Alim Khrają, niedawno importowanym z

Egiptu. Tym niemniej jednak kończył się październik, a Severus Snape dopiero

po raz pierwszy stawił się na dyrektorskim dywaniku.

Dywanik, jakby przeczuwając nerwową atmosferę, zafalował niespokojnie pod

stopami nauczyciela, ten jednak nie dał się wybić ze sztywnej postawy i

marsowej miny – na poły wyzywającej, a na drugie poły nadąsanej. Nawet o cal

nad podłogą, na chybotliwym podłożu latającego dywanu (pól metra na metr,

tylko dwa galeony za sztukę!), a może zwłaszcza w takiej pozycji, Severus

prezentował się imponująco.

Dyrektor pozwolił sobie na dyskretne westchnienie ponad szyją

zniesmaczonego Fawkesa. W komfortowych warunkach hogwarckiego zacisza, w

sprzyjającej atmosferze lochów, w pozniknięciovoldemortowym rozluźnieniu,

trzeba było niechybnie czegoś poważnego, żeby do tego stopnia usztywnić

Severusa. Pozostawała nadzieja, jednak wyjątkowo nikła, że kochany chłopiec

przedawkował eliksir Huius Illius.

Jak by to powiedziała Pomona – o w grządkę...

- Usiądź, Severusie, rozgość się, weź dropsa, ja tylko skończę z moją

ptaszyną i zaraz się tobą zajmę. – Dumbledore posłał młodszemu czarodziejowi

pokrzepiający uśmiech. Snape poruszył nerwowo nosem, jednak ostatecznie

zszedł z podfuwającego uparcie wzwyż dywanika (sztywno), przysunął sobie fotel

(sztywno) i usiadł na nim, odsuwając na boki poły surduta (sztywno).

- Nie chciałbym krytykować, ale jeśli koniecznie chce pan skończyć z tym

nieszczęsnym stworzeniem, są chyba bardziej humanitarne metody... Nawet na

zatłuczenie feniksa – mruknął posępnie. Dyrektor wzdrygnął się nerwowo i w

odruchu instynktownego sprzeciwu przygarnął sobie Fawkesa do pojemnej piersi.

Przypadkiem zagarnął też w objęcia tkwiącą pod wyżymanym feniksem doniczkę

z kaktusem, który ochoczo wplatał długie i sterczące dumnie igły w dyrektorską

brodę.

- Aaaaaj... Severusie, a ty jak zawsze podejrzewasz najgorsze... Widzisz,

pupilek Pomony choruje, biedziła się nad nim, kołysanki śpiewała, a kaktusik

marniał i marniał.

- O.

- Obiecałem jej, że przekonam Fawkesa, żeby się użalił nad biedną roślinką. –

Dumbledore w zamyśleniu potrząsnął trzymanym za szyję w garści ptakiem nad

swoją brodą, zdobną chwilowo w kaktus. – Ale on ma dziś chyba dzień bez litości

i ani jednej łezki nie uronił.

- Chyba go rozumiem. – Snape uniósł jedną brew i wymienił ze

zmaltretowanym feniksem długie spojrzenie. Dumbledore pokiwał z

roztargnieniem głową i spróbował podetkać pod zacięty dziób świeżo obrany

ząbek czosnku.

- No, Fawkes, bądź człowiekiem... Kap? Kap?

Snape wymienił długie spojrzenie z sufitem.

- Chyba go bardzo dobrze rozumiem...

Po chwili Dyrektor westchnął rozdzierająco i wypuścił Fawkesa na żerdź.

Ustawił mu przed dziobem kaktus w charakterze wyrzutu sumienia z

powiewającymi na kolcach siwymi włosami, wyrwanymi z brody.

- Bez serca jesteś, ot co. Zobaczysz, w Dniu Spalenia rozrzucę twoje prochy

na cztery wiatry.

- I piec piąty... – bąknął Severus, nie odrywając się od kontemplacji sufitu.

Stary czarodziej posłał mu pełne bolesnego wyrzutu spojrzenie, które jednak

obiło się tylko o usztywniony podbródek.

- Już do ciebie wracam, już... Zjedz dropsa, naprawdę. Dobrze robią na

samopoczucie.

- Mojemu samopoczuciu nic nie dolega – zauważył Snape z silnym akcentem

na „mojemu”. Dyrektor westchnął.

- No to już mów, chłopcze.

Ciemne, buńczuczne spojrzenie oderwało się od sufitu i powędrowało do

dyrektorskiej twarzy.

- Zzz zjadł Pringle’a. Tak jakby.

Chwila ciszy, w której Fawkes stroszył pióra nad kaktusem, a Severus łypał,

pozwoliła Dumbledore’owi zebrać myśli.

- Severusie... Czy ty się jąkasz, czy też naprawdę miałeś na myśli to, co

usłyszałem?

Sądząc z wyrazu twarzy, Snape stanowczo wypierał się jąkania, chyba jednak

nie całkiem miał na myśli to, co miał na ustach.

- Chciałem powiedzieć, Zygfryd. Zygfryd – mruknął szybko, popatrując

niespokojnie na Dyrektora. Ten w zamyśleniu wyrwał sobie z brody kolec

kaktusa.

- Zygfryd. Zygfryd zamiast „zjadł”, czy zamiast „tak jakby”? A może... – nieco

rozpaczliwa nadzieja napełniła pytanie Dumbledore’a niestosownym optymizmem

– zamiast Pringle’a?

Ciemne i wyzywające spojrzenie zabarwiło się w kącikach oczu

zniecierpliwieniem.

- Zygfryd. Zjadł. Pringle’a. Tak jakby.

- Tak jakby Pringle’a, czy tak jakby... – drążył okrężnie Dyrektor, zbierając

nadwątlone fawkesowymi dąsami siły moralne do zapytania wprost.

- Tak jakby zjadł – wyjaśnił całkiem już niecierpliwie Snape.

- A Zygfryd...

- Dziękuję, dobrze. – Wąskie usta Mistrza Eliksirów wyrwały z siebie uprzejme

słowa i rzuciły je na biurko w charakterze wyzwania. Stary czarodziej za

biurkiem zerknął ze skruchą znad okularów.

- Przebacz mi, Severusie, niech mi przebaczą ci, co byli przede mną i

bezczelnie podsłuchują ze swoich ram, ale nie mam najmniejszego pojęcia, o

czym ty mówisz.

Severus wydał z siebie bolesny pomruk.

- Pogłoski o pańskiej wszechwiedzy...

- Są przydatne. – Starzec uśmiechnął się rozbrajająco. - Ale między nami

mówiąc...

- Między nami mówiąc – przerwał dosadnie Snape – moja śmierciotula pożarła

byłego Woźnego Hogwartu. Tak jakby, dodam.

W kolejnej chwili ciszy Fawkes stroszył co tam miał, Severus łypał nawet

bardziej buńczucznie, a Dyrektor Hogwartu rozmyślał o tym i owym.

- Czy hodowla śmierciotuli nie jest nielegalna?

Poza polem widzenia Dumbledore’a młodszy czarodziej wysunął wężowym

ruchem stopę i szturchnął nią podskakujący beztrosko dywanik.

- Tak samo jak latające dywany.

- Nie hodujemy ich. To prezent od Alego Khraji.

- A ja nie hoduję śmierciotuli. Ot, jedna przypadkiem żyje ze mną w moich

komnatach. Ewentualnie czasem w Wielkiej Sali. – Nonszalanckie wzruszenie

ramion. – Jak dotąd, nie podpadłem pod kodeks. Nie w sprawie Zygfryda.

- Jak dotąd... – mruknął łagodnie starzec. – Ale, taka pozytywna zoofilia,

mogę tylko przyklasnąć... Jak dotąd. Ale wspomniałeś coś o Wielkiej Sali? A

przedtem o Pringle’u?

- Sam pan wie. – Kolejne wzruszenie nieco bardziej usztywnionych ramion. –

Kiedy pani Sprout... Pomona... zaczęła przynosić te swoje chwasty ze sobą na

posiłki, a potem Flitwick tresowane bahanki... Któregoś razu po prostu

przyniosłem Zygfryda ze sobą. Nikt nic nie powiedział, nawet kiedy karmiłem go

serem. – W głosie Severusa zabrzmiała zrozumiała uraza. Dumbledore skądinąd

go rozumiał – przynieść na śniadanie śmierciotulę w charakterze chowańca i nie

sprowokować lawiny co najmniej pytań, jeśli nie obłąkanych wrzasków – to było

stanowczo...

Dziwne.

- Nosisz go za pazuchą? Pod pachą? – drążył łagodnie, usiłując sobie

przypomnieć, kiedy to widział Severusa w towarzystwie wygłodniałej, morderczej

plamy cienia.

Kiedy to widział go w innym towarzystwie...?

- Zwykle trzyma mnie za szyję i zwisa z tyłu. Czasami nawet powiewa. – W

głosie Snape’a pojawiło się dziwne ciepło. – Zresztą, przecież sam pan widział.

- Zaiste – przyznał Dumbledore, usiłując pozbyć się z podświadomości

wspomnienia powiewającej za swoim Mistrzem Eliksirów czarnej, mrocznej

peleryny, zwisającej z tyłu w charakterze strzępu wygłodniałego cienia. – I... Nie

próbuje cię... Trawić?

- Och, nie. Zygfryd mnie... – Ciepło w głosie pokłóciło się przez moment z

oschłym zaciśnięciem ust, przegrało, ale nie znikło. – Toleruje.

- To uroczo. – Dyrektor Hogwartu odłożył na potem ogłoszenie absolutnego

zakazu wyprowadzania ludożerczych śmierciotuli poza próg severusowych

komnat. – A Apollion?

- Ha.

Snape pokiwał głową z namysłem i po chwili powtórzył, nieco bardziej

posępnie:

- Ha.

/retrospekcja <przerywana>/

Nie tak dawno, bowiem zaledwie poprzedniego ranka przy śniadaniu

(okraszonym mrocznym powiewaniem z severusowych pleców, jak sobie teraz

przypomniał, słuchając opowieści podwładnego), sam Dumbledore z radosną

beztroską ogłosił rychłą kontrolę eksploatacji latających dywanów. Ów nieco

krnąbrny osprzęt, w zamyśle sprowadzony jako pomoce naukowe (za ominięciem

kilku mało istotnych przepisów) przez przeraźliwie operatywnego Alego Khraję,

już kilka tygodni wcześniej został rozdzielony wybranym członkom grona

pedagogicznego do przetestowania w warunkach domowych.

(„Czytaj: gabinetowo – prywatnokomnatnych. Uprasza się o powstrzymanie

od ujeżdżania nieoswojonych dywanów na terenach rekreacyjnych szkoły. Tak,

Rolando, do ciebie mówię.” – wspomniał mimochodem Dumbledore).

W razie, gdyby eksploatacja próbna zakończyła się sukcesem, latające

dywany miały zostać upublicznione i dopuszczone do powszechnego – acz

kontrolowanego – użytku. I oto właśnie nadszedł dzień, kiedy powołany z

zewnątrz niezależny ekspert miał zbadać wszystko, co tylko do zbadania było.

Pękający z dumy Argus Filch wczesnym rankiem podreptał na stację kolejową

Hogsmeade, odebrać z pociągu owego niezależnego eksperta, swojego

poprzednika na stanowisku woźnego, specjalistę od bezpieczeństwa szkoły i

potencjalnie szkodliwych artefaktów, Apolliona Pringle’a.

Tymczasem zaś w zaciszu swoich lochów Severus Snape miarowo co

piętnaście minut fiukał uparcie w kominek i zamawiał u skrzatów w kuchni

półmisek ciasta drożdżowego z truskawkami. Skrzaty za każdym wezwaniem

gięły się w ukłonach przed rusztem, przefiukiwały zamówione danie na drugą

stronę i po wygaśnięciu zielonych płomieni wymieniały kilka wymownych

spojrzeń.

- Panu Severusowi być gorzej.

- Od ciasta jemu lepiej, niedługo.

- Jeszcze jedna porcja i znów być mu gorzej.

- Nie nasza rzecz, jak mu być. Wy mają obierać truskawki.

Przy następnym połączeniu przez ruszt przelatywało kolejne ciasto, a łagodne

oczyska skrzatów wymieniały kolejne spojrzenia mniej więcej o tej samej treści.

Po drugiej stronie kominka zaś...

- Śmiało. Ja i tak nie lubię truskawek. - Severus Snape metodycznie odkrawał

kawałki ciasta i umieszczał je z pietyzmem na powierzchni wchłaniająco –

trawiącej śmierciotuli, rozciągniętej w promieniujący szczęściem romb na

posadzce. Z każdym kolejnym kawałkiem stworzenie zamiast strzępu czarnego

cienia zaczynało coraz bardziej przypominać krwawą plamę.

- Jutro przyjdzie Pringle i będzie macał za latającym dywanem. – Snape rzucił

Zygfrydowi truskawkę. – To maniak, nie da się zbyć wyciekiem łajnomazi w

pracowni. A nie powiemy mu przecież, że rozłożyłem dywan na wątki,

zamówiłem na Nokturnie przeróbkę i potem posłałem Khrai jako tę kamizelkę,

która zwichnęła mu obie ręce i prawie porwała głowę z powrotem do Egiptu.

Zygfryd grzecznie pochłaniał ciasto z truskawkami, różowiejąc na brzegach i

czerwieniejąc soczyście od środka.

- W takim stanie nie będę cię obnosił po szkole, ale przy odrobinie wyobraźni

– lub ślepoty, w przypadku Pringle’a – można cię wziąć za dywanik. – Snape

przyjrzał się krytycznie chowańcowi, który posłusznie uformował prostokątny

kształt dywanu. Skraje wciąż były różowe, za to pośrodku wzgórek trawionych

truskawek mógł od biedy przypominać jakiś deseń, na przykład nastroszonego

rogogona albo czerwonego słonia, z przykrótką co prawda trąbą, ale uniesionym

bojowo ogonem.

- Nie będziesz musiał latać – zapewnił Mistrz Eliksirów, choć śmierciotula

wydawała się gotowa nawet i na takie poświęcenie. – Podryfuj, ewentualnie,

wykaż jakieś oznaki życia... Niezbyt intensywne.

Zygfryd zafalował czerwonym słoniem i wydał z siebie pełen satysfakcji,

zgrzytliwy pomruk.

- Zzz... – Snape rzucił mu jeszcze jedną truskawkę.

- Zzzz? –Dyrektor przerwał mu opowieść, powolną i siłą wydzieraną spod

śmierciożerczego serca. Severus czerwienił się przez moment – jakby krew

uderzyła do bladych policzków, boleśnie napinając mięśnie twarzy. Niezbyt

zachęcający widok.

- Zzz. Zdrobnienie od Zygfryda – wyrzucił z siebie niechętnie.

Dla odmiany przy wymawianiu „Zzz” wąskie usta Mistrza Eliksirów uformowały

niemalże tkliwy półuśmiech. Widok aż nadto zachęcający.

- Aaa, a... – Dumbledore machnął od niechcenia ręką, symulując

natychmiastowe zapomnienie o tak krępującym dla Severusa fakcie zdrabniania

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: