Magia kolorów.pdf

Magia kolorów

Ivanka : Znam kilkoro ludzi (mniejsza o personalia) którzy swego czasu mocno nałamali

sobie głowy nad szeregiem zdawałoby się niewinnych pytań typu:

Dlaczego zarówno sztandar Gryffindoru jak i oczy tak wybitnie antypatycznego

indywiduum, jakim jest Ten Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać są czerwone i

dlaczego powszechnie przypisuje się tę barwę Kamieniowi Filozoficznemu?

Dlaczego każdy z innych domów posiada w herbie barwy odmienne i dlaczego właśnie

takie jak niebieski, żółty, zielony i srebrny, a nie inne?

Dlaczego każdy z magów Śródziemia miał przydomek właśnie że kolorowy (Radagast

Bury, Gandalf Szary, Saruman Biały)?

Dlaczego drzewo Gondoru jest białe?

Skąd wszędzie to niepokojące, zdawałoby się zbędne kolorowanie nieistotnych

szczegółów?

Czy autor chce nam tym sposobem dać coś do zrozumienia?

Jeżeli tak to co to może być?

W dobrej wierze postanowiłam doszukać się odpowiedzi (aczkolwiek, rzecz jasna,

niejednoznacznych) na te pytania. Przede wszystkim w celu rozwiązania zagadki

należało zadać sobie pytanie „czym jest kolor?”, na które dość sensownej odpowiedzi

udzielają mugole zwani fizykami, przytoczę ją tutaj, jako że zgłębienie magicznego

aspektu tej sprawy zajęłoby mi znacznie więcej miejsca niż nawet najbardziej

wyrozumiała i dobroduszna naczelna jest mi skłonna przydzielić.

Tu notka z encyklopedii:

Na kolejne niezmiernie ważne pytanie, czyli „W jaki sposób i kiedy przypisano danym

kolorom dane znaczenia?” mają bardzo wiele do powiedzenia mugole z członem „psych”

w nazwie zawodowej, mówiąc szczerze, mają do powiedzenia tak wiele, że mogę to

wszystko tylko sparafrazować w wielkim skrócie (inaczej należałoby zapisać około 200

stron (nie licząc niezbędnych przypisów, bibliografii etc.).

Tak więc w wielkim skrócie: znaczenie kolorom przypisuje niejaka Podświadomość,

pseudonim Id, która czerpie inspirację z otoczenia, tak więc symbolizm kolorów jest

zarazem odwieczny (to znaczy istnieje od chwili narodzin rodzaju ludzkiego) jak i wciąż

zupełnie nowy (rodzący się wciąż na nowo w każdej osobie), dzięki temu da się wyjaśnić

również pewne zasadnicze różnice w postrzeganiu znaczeń kolorów przez różne kręgi

kulturowe (jako że nadają je zgodnie z własnymi pojęciami otoczenia, tzn.: jeżeli w moim

otoczeniu jest coś wrednego, co jest zielone, zieleń stanie się dla mnie symbolem

wszystkiego najgorszego; jeżeli zaś w moim otoczeniu jest coś zielonego wielce mi

miłego, to zieleń utożsami mi się z przyjemnością.).

Rycerze Jedi to (podobnie jak i wszystko inne) spisują na karby sumienia midichlorianów.

Pozostaje mi już tylko przejść od nieco nudnawego wstępu do clou programu, czyli

odpowiedzi na szereg pytań „co dany kolor oznacza?” (oczywiście z przyczyn tych

samych co zawsze, muszę się ograniczyć do zaledwie paru odcieni najbardziej

popularnych barw).

Kolor niebieski zalicza się do tzw.: barw zimnych, tzn. że działa na nasze zmysły kojąco

(łopatologicznie: uspokajająco), większość specjalistów przyznaje laury najlepszego

uspokajacza zieleni, ośmielam się z nimi nie zgadzać.

Czy jest wśród Was ktoś, którego temperamentu nie może okiełznać cichy szum błękitnej

fali morza, czy jest ktoś kogo nie ogarnia upojenie gdy obserwuje turkusowe niebo na

którym toczy się, dziś jak i przed wiekami, nierozstrzygnięty wyścig białych chmur?

Błękit jest kolorem nieba, więc w mniemaniu wielu ludów i religii (wyjątkowo zgodnym),

kolorem najbardziej „ponadziemskim”, oznaczającym Boskie właściwości takie jak np.:

Nieskończoność, Ponadczasowość, Prawda, Poświęcenie, Czystość, istnienie Duszy,

życie Ducha lub umysłu (to od renesansu). (Łopatologicznie: jest najmniej materialnym

ze wszystkich kolorów spotykanych na tym „łez padole”)

Maryja jest najczęściej ukazywana właśnie w błękitnej szacie (Czystość, Poświęcenie,

Wiara.) Często jednak występuje w tym kolorze także Chrystus Jednak nie tylko

Chrześcijaństwo przyobleka swych Najwyższych w błękit, Egipcjanie ustroili w niego

Amona (Ra) (Boga słońca nie mieliście tego na historii?) Hindusi Indrę, Wisznu (oraz

jego najsłynniejsze wcielenie o błękitnej skórze: Krisznę), Grecy swoją parę naczelną,

czyli Zeusa i Herę (w Rzymie zwanych Jupiterem i Junoną).

Oczywiście występują też różnice znaczeniowe, ale są bardzo subtelne np.: U

hebrajczyków oznacza Miłosierdzie, u Buddystów: Mądrość, w Europie (poza wyżej

wymienionymi) Wierność, w niektórych częściach Chin: Szczęśliwe małżeństwo, w

Brytanii ma związek z melancholią (zapewne jest to sprawka sentymentalistów i tego, że

Anglicy tak rzadko widzą jasne niebo), w Afryce jest skojarzony z radością i żyznością

(woda daje życie roślinom, woda jest błękitna), podobnie w Australii. W każdym razie

jako odcień czystego intelektu jest w pełni zrozumiałe że jako kolor herbowy otrzymał go

Ravenclaw.

Granat podobnie jak błękit oznacza zdolności ponad materialne, [Dygresja: Zazwyczaj

(jest to niemal prawidłem) kolor ciemniejszy oznacza coś złego, podczas gdy odcień

jasny coś dobrego (jest to zapewne związane z symboliką bieli i czerni, ale o tym

później), w przypadku granatu jest dla tego również dodatkowe uzasadnienie: granat

kojarzy się z wieczorem i nocą, jak wiadomo czasem niebezpiecznym, w którym z nory

wychylają się wszystkie paskudztwa typu diabły, wiedźmy, wampiry etc.], lecz, jako

ciemniejszy, symbolizuje ich pewne wypaczenia, degradacje, mutacje itp.

Łopatologicznie: Granat to kolor nauk tajemnych (stąd też wielu mugoli - oszustów

próbujących pozować na czarodziei stroiło się w granatowe szaty), sygnalizuje

niejasności i niedopowiedzenia (to nie to samo co kłamstwa, powróćmy do skojarzenia z

wieczorową porą: Bardziej to noc niż dzień, ale ma w sobie też coś z dnia, tylko trzeba

dobrze się naszukać...) oraz wiarę opętańczą (np.: manię religijną), lub herezję.

Jeszcze bardziej łopatologicznie: Oznacza wszystko to co jest mętne i od czego

porządny, uczciwy, prosty człowiek powinien się trzymać z daleka bo piekłem zalatuje

(patrz Faust).

Czerwień i jej odcienie zaliczamy do barw ciepłych, tzn. takich, które działają na nasze

zmysły pobudzająco, większość ekspertów przyznaje laury największego

„rozwścieczcza” właśnie czerwieni, tym razem się z nimi zgodzę, miałam kiedyś

nieszczęście pojawić się w czerwonym swetrze w polu widzenia pewnego indyka

(żałosna historia), oraz widziałam byka atakującego czerwoną płachtę, tudzież mojego

kuzyna szarżującego swoim fiatem na czerwone światło (to było straszne...)

Jak widać, wszystkie powyższe dość luźne skojarzenia zawierały w sobie element

gniewu, jednego z siedmiu grzechów głównych, jest to w pełni celowe, zaczniemy

bowiem od piekła (oczywiście w najpłytszym tego słowa znaczeniu).

Dlaczego diabła i piekło najczęściej w tradycji ludowej przedstawia się na czerwono?

Nie jest to jedynie wynikiem jego kontrastowania z niebieskim i błękitem, jest o wiele

głębiej zakorzenione w tradycji.

Czerwień była u wszystkich ludów starożytnych znakiem uniwersalnym (u Greków,

Germanów, no właściwie to w Europie i Afryce Północnej).

Czerwony to również aktywny kolor życia (płynie w nas czerwona krew) ognia, wojny

(jedno wynika z drugiego bowiem w tamtych czasach, często wojny toczono za pomocą

ognia, oraz rozlewano całe morza czerwonej krwi, piękne fragmenty znajdziecie w

„Iliadzie” (bardzo obrazowe opisy przebitych pęcherzy, gałek ocznych spływających po

ostrzu włóczni itp.) i „Jerozolimie Wyzwolonej” (znakomite, opowieści o krwi krzepnącej

na polu bitwy w brązowawą galaretę, sięgającą pasa wojownikom)) energii (wyzwalanej

przez walkę) agresji (przyczynie wojny) niebezpieczeństwa (wynik wypowiedzenia wojny)

rewolucji (choćby Francuskiej, pamiętacie te cudowne opisy ścinania na gilotynie...),

radości (tej złej, objawiającej się mordowaniem mieszkańców zdobytego grodu,

rabowaniem dobytku, gwałtem, podłością etc.).

Czerwień niemal zawsze jest emblematycznym kolorem Bogów słońca i wojny, a

generalnie, na ziemi: władzy. Ze złem połączyli ją już Egipcjanie u których naszał ją

„główny zły” – Set, oraz wąż chaosu Apop (no patrzcie znowu wąż!). U celtów śmierć

była czerwonym jeźdźcem, w czerwień stroiły się także boginie wojny (tak, nie pomyliłam

się: boginie, nie bogowie...), jako kolor pożądania przysługuje greckiemu bożkowi

Priapowi (zainteresowani kto zacz ów Priap niech poczytają mitologię Kubiaka –

Miodzio!) oraz prostytutce w szkarłatach (Nierządnica Babilońska z Apokalipsy św. Jana,

Córa Koryntu, Kobieta w Szkarłacie itd. itp.).

Często jednakże symbolika zmienia się wraz z położeniem geograficznym, mamy tego

cudowny przykład!

W Chinach czerwień była kolorem dynastii Zhou (nie wiem jak się to czyta), południa

(jako strony świata) i szczęścia we wszystkich jego wymiarach, samego sedna radości,

złączonego z życiem, bogactwem, energią i latem. W Indiach czerwona kropka na czole

(tzw. Trzecie oko) jest ochroną przed złymi duchami, w tradycyjnym teatrze chińskim

aktor który gra bóstwo ma twarz pomalowaną na czerwono.

Dawniej przed pochówkiem malowano ciała zmarłych czerwonym barwnikiem: ochrą.

W Chrześcijaństwie mniej naiwnym niż ludowe, czerwień ma też znaczenia pozytywne,

oznacza Mękę Pańską, jest kolorem „Żołnierzy Boga” (kardynałów, pielgrzymów,

uczestników krucjat).

W znaczeniu okultystycznym (a tego jej też nie brakuje), w alchemii np.: oznaczała siarkę

i oczyszczający ogień. Dominuje w Taroku (Tarocie). Domyślamy się zwolenniczką której

ze szkół odczytu jest Rowling.

Purpura W świecie starożytnym kolor godności władcy, jej emblematyczne znaczenie

ma raczej prymitywny rodowód: była nim wysoka cena tego barwnika pozyskiwanego z

rzadkich trudnych do zdobycia mięczaków morskich.

W Rzymie kolor ten nosili jedynie najwyżsi urzędnicy państwowi: kapłani, sędziowie i

dowódcy wojskowi. W szczególności łączono ją jednak z osobą cesarza, potomkowie

władców bizantyjskich tudzież carów rosyjskich (patrz Kordian) rodzili się w łożach o

purpurowych zasłonach.

Znaczenie to utrzymało się i w średniowieczu kiedy to na królewskich wybiegach mody

triumfowały purpura i gronostaje.

Bordo jest najbardziej cielesnym z odcieni czerwieni, oznacza zmysłowe przyjemności

(łopatologicznie: zaspokajające zmysły smaku, dotyku, węchu, słuchu, wzroku) Oznaczał

sprowadzenie człowieka do poziomu zwierzęcia (łopatologicznie: człowiek który

koncentruje się jedynie na czuciu, przestaje myśleć, więc staje się równy zwierzętom, a

nawet bestiom.)

Zieleń Oczywiście na zasadzie najprostszych skojarzeń (to najpewniejsza metoda

odszyfrowania znaków) łączona jest ze światem roślinnym, przyjmując to jako wstępny

punkt rozumowania wyciągamy szereg logicznych wniosków: zieleń roślin ukazuje nam

się wiosną kiedy to przyroda odradza się jest młoda , świeża znacznie bardziej

urodzajna i płodna (pamiętajmy, że kanikuła wypada zazwyczaj na przełomie wiosny i

lata, a jest to czas wzmożonej aktywności, eufemicznie określając „nieskromnej”)

Jej symbolika jest najsilniej związana z religią Islamu (czy mówiąc precyzyjniej: świat

islamski jest do niej najbardziej przywiązany) w owej religii jest to kolor Machometa i

Boskiej Opatrzności.

W Chinach zaś, gdzie zielone kamienie oznaczały nieśmiertelność, doskonałość,

wytrzymałość i moc magiczną była barwą dynastii Ming.

Irlandia nazywana jest „Szmaragdową wyspą” co znakomicie uzupełnia się ze znaną

legendą celtycką według której dusze zmarłych udają się na zieloną „Wyspę szczęścia”

inaczej zwaną „Wyspą Młodości”.

W Chrześcijaństwie zieleń to emblemat Wiary i Świętego Graala, a także Trójcy Świętej,

Objawienia, a w sztuce starochrześcijańskiej Krzyża lub szat Marii Dziewicy.

Wracając do pogaństwa: łączy się w nim jeszcze z wodą (źródło życia roślin), z bożkami i

duszkami wodnymi, oraz Rzymską Wenus.

Zielony Smok w chińskiej alchemii symbolizuje zasadę yin rtęć i wodę.

Zielony Lew (koloru kiełkujących roślin) w alchemii zachodu pierwotny stan materii

(łopatologicznie: przed przekształceniem).

Ciemna zieleń buddyjski kolor życia, w innych kulturach najczęściej zmęczenia.

Zieleń blada (trupia) łatwo się domyślić...

Seledyn Wyjątek od reguły o ciemnym znaczeniu barw ciemnych, a jasnym jasnych:

niedojrzałość, zazdrość, zawiść „O strzeż się tego potwora zielonookiego” („Otello”

Shakespeare’a). Zapewne dlatego przypisano tą akurat barwę Slytherinowi, jednak

znowuż (aby nie było za łatwo) w egipskiej ikonografii zieleń Ozyrysa symbolizuje jego

odrodzenie (Set rozszarpał go na kawałeczki podczas snu i części ciała rozrzucił po

całym świcie, wierna żona Izyda odnalazła je, poskładała i nakazała synowi zrodzonemu

(już po złożeniu ojca) Horusowi pomścić go, bowiem teraz mógł panować jedynie nad

królestwem podziemia. Horus stoczył zwycięską walkę z Setem, lecz utracił w niej oko –

mity egipskie są fascynujące!)

[Zieleń w różnych odcieniach jest w psychologii kolorem neutralnym (tym razem mugole

dały straszną plamę!) stąd też zielone stroje chirurgów lub dentystów – mają uspokajać.]

Fiolet związany jest ze wstrzemięźliwością, umiarem, uduchowieniem i skruchą, a tym

samym z przejściem od aktywności do pasywności, od życia do śmierci, od grzechu do

cnoty, od czerwonego (agresja, namiętność, gniew...) do niebieskiego (spokój, pokora,

łagodność...) (łopatologicznie: taki mostek).

Na niektórych wyobrażeniach Męki Pańskiej Jezus i Maryja ubrani są w fioletowe szaty.

U ludów pogańskich oznaczał intuicję oraz uduchowienie połaczenie między światem

duchów i żywych.

Róż Związany został z miłością „platoniczną” (Biedny Platon pewnie tarza się w

boleściach po polach elizejskich i błaga Zeusa o walnięcie piorunem przez łeb, jeśli

chcecie wiedzieć dlaczego, przeczytajcie jego dialog pt.: „Uczta”, lub chociaż wypowiedzi

Eryskimachosa i Arystofanesa) rodzicielską, tudzież z czystością, niewinnością itp.

Niestety od czasów sentymentalistów (głównie) i ich upiornych pastereczek, róż utracił

większość ze swych pozytywnych znaczeń i w czasach współczesnych staje się

symbolem przede wszystkim naiwności, głupoty, szczebiotania, świergotliwego

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: