MANFREDI - Aleksander_1 - Potomek boskiego węża.pdf - Historia - leopardg

Valerio Massimo MANFREDI

ALEKSANDER WIELKI

Potomek boskiego węża

Księgozbiór DiGG

2009

PROLOG

Czterej magowie wspinali się wolnym krokiem ścieżkami wiodącymi na

szczyt Góry Światła: przybywali z czterech krańców świata, a każdy niósł

sakwę z wonnym drewnem przeznaczonym na rytuał ognia.

Mag jutrzenki odziany był w płaszcz z różowego jedwabiu

poprzecinanego smugami błękitu, stopy zaś miał obute w sandały z jeleniej

skóry. Mag zmierzchu ubrany był w karmazynowa szatę ze złotymi

odblaskami, a z ramion spływała mu długa batystowa stuła, wyszywana

tymi samymi kolorami. Mag południa nosił purpurową tunikę,

poprzetykana złotymi kłosami, na nogach zaś miał ciżemki z wężowej

skóry. Ostatni z nich, mag nocy, odziany był w czarną wełnę, utkana z

sierści nienarodzonych jagniąt, usianą srebrnymi gwiazdami.

Postępowali naprzód tak, jakby rytm ich marszu odmierzała muzyka,

którą tylko oni mogli słyszeć, i zbliżali się do świątyni równym krokiem,

pokonując taką sama odległość, choć jeden wspinał się urwistą ścieżką,

drugi wędrował równinną dróżką, a dwaj pozostali szli piaszczystym

korytem wyschniętych rzek.

Znaleźli się przy czterech wejściach do kamiennej wieży dokładnie w

tym samym momencie, w chwili, kiedy świt spływał perłowym światłem na

ogromny pusty obszar płaskowyżu.

Skłonili się, patrząc na siebie poprzez cztery łukowe otwory, po czym

podeszli do ołtarza. Rytuał rozpoczął mag jutrzenki, układając w kwadrat

gałęzie drzewa sandałowego; mag południa dołożył podłużne wiązki su-

chych gałązek akacji. Mag zmierzchu umieścił na tej podstawie odarte z

kory drzewo cedrowe, zebrane w lesie porastającym górę Liban. Ostatni,

mag nocy, położył oczyszczone i suche gałęzie kaukaskiego dębu, drewno

uderzone piorunem, wysuszone promieniami górskiego słońca. Następnie

wszyscy czterej wyciągnęli z toreb święte krzemienie i wykrzesali

jednocześnie błękitne iskry u podstawy małej piramidy, aż pojawił się

płomień, najpierw słaby, nieśmiały, a potem coraz silniejszy i pewny.

Szkarłatne języki stawały się niebieskie, a w końcu zupełnie białe, podobne

we wszystkim do Ognia niebiańskiego, do oddechu Ahura Mazdy, boga

prawdy i chwały, pana czasu i życia.

Jedynie czysty głos ognia szeptał swoją tajemną poezję wewnątrz

wielkiej kamiennej wieży, nie słychać było najlżejszego oddechu czterech

mężczyzn stojących nieruchomo w samym centrum ich niezmierzonej oj-

czyzny.

W uniesieniu wpatrywali się, jak święty płomień nabiera kształtu z

prostej architektury gałęzi ułożonych zmyślnie na kamiennym ołtarzu,

wbijali wzrok w owo przeczyste światło, w ów cudowny świetlny taniec,

wznosząc modlitwę za lud i króla. Wielkiego Króla, Króla Królów, który

zasiadał daleko, w rozświetlonej komnacie swojego dworu, nieśmiertelnego

Persepolis, pośród lasu kolumn pomalowanych na purpurowo i złoto,

pilnowanych przez skrzydlate byki i wsparte na tylnych łapach lwy.

Powietrze, o tej porze poranka, w owym magicznym i odludnym

miejscu, było zupełnie nieruchome i takie miało pozostać, dopóki

niebiański Ogień nie przybierze kształtów i ruchów swojej boskiej natury,

która wciąż popycha go ku górze, aby połączył się z Empireum, swoim

pierwotnym źródłem.

Aż tu nagle jakaś potężna siła dmuchnęła na płomienie i zgasiła je. Pod

zdumionym wzrokiem magów również żar przemienił się w jednej chwili w

czarny węgiel.

Nie pojawił się żaden inny znak, nie dał się słyszeć żaden dźwięk i poza

dalekim krzykiem sokoła przecinającym puste niebo nie padły żadne słowa.

Czterej mężczyźni trwali w osłupieniu przy ołtarzu, tknięci smutnym

przeczuciem, roniąc w milczeniu łzy.

W tej samej chwili, w odległym kraju na Zachodzie młode dziewczę

zbliżało się, drżąc, do dębów starego sanktuarium, aby poprosić o

błogosławieństwo dla dziecka, którego ruchy po raz pierwszy poczuła w

swym łonie. Dziewczyna nosiła imię Olimpias. Imię dziecka wyjawił

porywisty wiatr, wiejący pośród tysiącletnich gałęzi i poruszający martwe

liście u podnóża gigantycznych pni

ALEKSANDER

Olimpias postanowiła udać się do świątyni w Dodonie, natchniona

jakimś dziwnym przeczuciem, które nawiedziło ją, gdy spała u boku swego

męża, Filipa, króla Macedończyków, nasyconego winem i jadłem.

Śnił się jej wąż pełznący powoli wzdłuż korytarza, a następnie

wślizgujący się cicho do sypialni. Widziała go, ale nie mogła się poruszyć,

nie mogła krzyknąć ani uciec. Sploty wielkiego płaza ślizgały się po

kamiennej posadzce, a jego łuski mieniły się miedzianymi i brązowymi

refleksami w świetle wpadających przez okno promieni księżyca.

Przez chwilę zapragnęła, żeby Filip się obudził i wziął ją w ramiona,

ogrzał swoim muskularnym i silnym ciałem, pieścił wielkimi dłońmi

wojownika, jednak wprędce jej wzrok padł znów na owo niesamowite

zwierzę poruszające się niczym widmo, niczym jakieś magiczne

stworzenie, jedno z tych, które bogowie wywołują dla własnej

przyjemności z wnętrza ziemi.

Teraz, o dziwo, nie wzbudzał już w niej strachu ani odrazy, przeciwnie,

wężowe ruchy, owa pełna wdzięku, milcząca moc coraz bardziej ją

pociągała, prawie fascynowała.

Wąż wsunął się pod prześcieradła, prześlizgnął między jej nogami i

piersiami, a ona poczuła, że posiadł ją, lekki i chłodny, nie sprawiając

żadnego bólu, bez gwałtowności.

Śniła, że jego nasienie zmieszało się z tym, które mąż wepchnął w nią

wcześniej, zanim padł zmorzony snem i winem.

Nazajutrz król przywdział zbroję, w towarzystwie swoich generałów

pożywił się mięsem dzika i serem, po czym wyruszył na wojnę. Wojnę

przeciwko ludowi jeszcze bardziej barbarzyńskiemu od jego

Macedończyków: Triballom, którzy nosili niedźwiedzie skóry i lisie czapy,

a żyli nad brzegami Istru, największej rzeki Europy.

Na odjezdnym powiedział tylko:

- Pamiętaj, aby składać bogom ofiary podczas mojej nieobecności i noś

w sobie syna, następcę, który będzie do mnie podobny.

Potem, dosiadłszy swego gniadosza, ruszył galopem u boku swoich

generałów, aż cały dziedziniec zadrżał pod kopytami rumaków, a echo

szczęku zbroi jeszcze długo niosło się w powietrzu.

Po jego wyjeździe Olimpias wzięła gorącą kąpiel i kiedy służebnice

masowały jej plecy gąbkami nasączonymi jaśminowymi i różanymi

olejkami z Pierii, posłała po Artemizję, swoją piastunkę. Była to stara,

pochodząca z dobrej rodziny kobieta, o ogromnych piersiach i wąskich

biodrach, którą przywiozła ze sobą z Epiru, kiedy przybyła poślubić Filipa.

Opowiedziała jej swój sen i zapytała:

- Moja dobra Artemizjo, co to oznacza?

Piastunka pomogła jej wyjść z kąpieli i zaczęła ją wycierać

prześcieradłami z egipskiego lnu.

- Moje dziecko, sny są zawsze przekazami od boga, ale mało kto potrafi

je interpretować. Myślę, że powinnaś udać się do najstarszej z naszych

świątyń i poprosić o radę wyrocznię w Dodonie, w naszej ojczyźnie, Epi-

MANFREDI - Aleksander_1 - Potomek boskiego węża.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: