Choroby psów.pdf

Choroby psów

CHOROBY I ICH OBJAWY

OBJAWY PRZYCZYNA

ślinotok

ciało obce w pysku lub

gardle; może być objawem

wścieklizny

wyciek z nosa

nosówka; katar

tarcie łapami pyska

ciało obce między zębami

lub w poprzek podniebienia;

ból zęba; ukąszenie owadów

drapanie ucha

zapalenie ucha lub zakażenie

pasożytem

wzdęcie

nieprawidłowa dieta

opuchnięcie jąder

uraz; zapalenie jąder;

nowotwór

krwawienie z pochwy

uraz; kamica

krwawienie a prącia

uraz; kamica; zapalenie

gruczołu krokowego

ropny wyciek z pochwy

zapalenie pochwy;

ropomacicze

ropny wyciek z prącia

miejscowe zakażenie

zażółcenie skóry i

śluzówek

żółtaczka

drapanie

infekcje pasożytnicze i

grzybiczne; nieprawidłowa

dieta; alergia

tarcie zadem o podłoże

(saneczkowanie)

zatwardzenie; zarobaczenie;

alergia; zapalenie gruczołów

przyodbytowych; utkwienie

w okolicy odbytu ciała

obcego

stopniowe powiększenie

brzucha

ciąża; ciąża urojona;

przekarmienie; nowotwór

nagłe powiększenie

brzucha po jedzeniu

skręt żołądka, może

zakończyć się śmiercią

potrząsanie głową

choroby uszu

zwieszanie głowy na

jedną stronę

ciało obce w uchu

opuchnięcie sutka zapalenie sutka; nowotwór

POZNAJ CZY TWÓJ PIES JEST CHORY

PIES ZDROWY PIES CHORY

temperatura w odbycie

38-39 st.C

temperatura podwyższona

lub obniżona

swobodny, elastyczny

ruch

kulawizna, ruch sztywny i

mało energiczny

elastyczna skóra, która

po odciągnięciu szybko

wraca na miejsce

skóra napięta, po

odciągnięciu długo nie

powraca na swoje miejsce

lśniące oczy

mętne zaczerwienione oczy

czyste oczy

cieknące oczy

czyste, białe zęby

zęby przebarwione

uszy różowe, wewnątrz

czyste i bezwonne

uszy brudne, ze złogami

wydzieliny, o brzydkim

zapachu

zimny, wilgotny nos

ciepły, suchy lub cieknący

nos

bezwonny oddech

cuchnący oddech

różowe dziąsła

blade dziąsła

całe ciało bez zmian na

skórze i sierści

oznaki wyłysienia, zmiany

skórne i zranienia

WŚCIEKLIZNA

Wścieklizna jest niezmiernie ostrą i zawsze śmiertelną chorobą

zakaźną, atakującą ośrodkowy układ nerwowy. Opisywano

przypadki tej choroby już 4000 tys. lat przed naszą erą. Biorąc

pod uwagę fakt, że choroba towarzyszy ludzkości już od 6000

tys. lat, aż dziw bierze jak mała jest świadomość ludzi

dotycząca tej choroby. Chorobę wywołuje wirus wścieklizny.

Wirus ten jest odporny na gnicie, tzn. w rozkładających się

zwłokach może przeżywać nawet kilka tygodni. Podobnie

odporny jest na zamarzanie. Natomiast wrażliwy jest na

ogrzewanie, w temperaturze 60 C przeżywa zaledwie 5 min.

Wrażliwy jest też na działanie większości środków

dezynfekujących, Pamiętajmy o tym, że wścieklizna jest w

dzisiejszych czasach jedną z nielicznych chorób, która ma

stuprocentową śmiertelność osobników, które uległy zakażeniu.

Dotyczy to zarówno ludzi jak i zwierząt. Do zakażenia

wścieklizną dochodzi na ogół wskutek pogryzienia przez chore

zwierzę. Zakażenie możliwe jest poprzez kontakt ze śliną

chorego zwierzęcia i uszkodzonej skóry lub błon śluzowych

zdrowego osobnika. Pamiętajmy, że każdy bezpośredni kontakt

ze wściekłym zwierzęciem - choćby przenoszenie go z miejsca

na miejsce gołymi rękami (np. podczas wypadku

samochodowego) może powodować zakażenie się tą chorobą.

Wirusy wścieklizny początkowo atakują zakończenia nerwowe

uszkodzonych miejsc, a następne poprzez nerwy obwodowe

mózg. Chcę podkreślić, że materiałem zakaźnym jest ślina

chorych zwierząt, ale też zwierząt zakażonych u których nie

wystąpiły jeszcze żadne objawy choroby. Z tego też względu

każde pogryzienie trzeba traktować jako pokąsanie przez

zwierzę chore. W Polsce źródłem zakażenia aż w 70% są dzikie

lisy, następnie koty i psy. Coroczne obowiązkowe szczepienia

psów przeciwko wściekliźnie wydatnie zmniejszyły liczbę

zachorowań tego gatunku. Niestety w naszym kraju nie ma

tradycji szczepienia kotów przeciwko tej groźnej chorobie.

Dlatego też w chwili obecnej odnotowuje się więcej zachorowań

na wściekliznę właśnie wśród kotów. Wynika to z częściowo z

braku wiadomości i świadomości o ryzyku związanym z

wystąpieniem choroby, a częściowo, nazwijmy to dobitnie, z

głupoty. Właścicieli zwierząt uchylających się od obowiązku

szczepienia jest niestety nadal bardzo wielu.

PARWOWIROZA

W zależności od wieku zwierząt dotkniętych chorobą

parwowiroza przebiegać może jako zapalenie mięśnia

sercowego lub zapalenie żołądka i jelit. Zapalenie mięśnia

sercowego występuje u młodych szczeniąt, tzn. 4-6

tygodniowych. Choroba przebiega w bardzo ostry sposób i

cechuje się bardzo wysoka śmiertelnością, sięgającą 100%.

Dwadzieścia lat temu (w 1977r.) w Stanach Zjednoczonych

Ameryki, a konkretnie w stanie Teksas, wystąpiły masowe

zachorowania psów, manifestujące się wymiotami i biegunką.

Kilka miesięcy później odnotowano równie liczne przypadki

zachorowań i zgonów w południowych stanach USA, potem w

Kanadzie i Australii. Od 1979r. przypadki zachorowań na

parwowirusową chorobę psów odnotowano w Anglii i w

Niemczech. Już od 1978r. udało się wyizolować Canine

Parvovirus. Wirus okazał się odporny na działanie alkoholu,

eteru, chloroformu. W temp. pokojowej przeżywał ponad rok,

zachowując zjadliwość i inwazyjność przez pierwsze 6 mies. W

temp. 80 stopni potrafił przeżyć 30 min. W wysuszonym kale

wirus przeżywał ponad rok, nie tracąc właściwości

chorobotwórczych. Był także odporny na wielokrotne

zamrażanie i odmrażanie. U zwierząt starszych, tj. powyżej 8

tygodnia życia, parwowiroza przebiega jako zapalenie żołądka i

jelit. Płeć, rasa, wielkość i waga nie mają żadnego wpływu na

zachorowanie. Trudno jest uchwycić sezonowość występowania i

nasilania choroby w ciągu roku. Jednak większość przypadków

klinicznych spotyka się w okresie wiosny i lata.

Do naturalnego zakażenia dochodzi głównie przez układ

pokarmowy (głównie poprzez kontakt z kałem chorych

zwierząt). Badania udowodniły, że po 5-6 dniach chory pies

wraz z kałem wydala 10 do 12-tej potęgi wirionów w 1 gramie

kału. Biorąc pod uwagę, że około 1000 wirionów to dawka

zakażająca, łatwo uzmysłowić sobie możliwości szerzenia się

choroby. Teoretycznie 1 gram kału może wywołać chorobę u 1

mld zdrowych lecz nie szczepionych psów.

Okres inkubacji choroby wynosi od 3 do 8 dni. Objawy

pojawiają się nagle. Początkowo są to uporczywe, męczące

wymioty. Po około 24 godz. dołącza do nich silna biegunka,

początkowo szara, potem więcej niż u 50% przypadków

krwawa. Zwierzęta, u których nie wystąpiło krwawienie mają

większe szanse na przeżycie. Uporczywe wymioty i biegunka w

ciągu kilku godzin doprowadzają do krańcowego odwodnienia.

Chore psy wykazują silne osłabienie, leżą, nie reagują na

otoczenie. Postępujące odwodnienie organizmu objawia się

utratą elastyczności skóry, zmatowieniem i wypadaniem sierści.

Gałki oczne sprawiają wrażenie zapadniętych, a rysy pyska

ulegają zaostrzeniu. Błony śluzowe są blade i bardziej

suche.Pierwsze przypadki zachorowań psów na parwowirozę

odnotowano w Polsce w 1979 roku na terenie województw

zachodnich. Na początku 1981 r. notowano je już w Warszawie,

a w 1981 roku spotykane były już na terenie całego

kraju.Faktem jest, że parwowiroza atakuje psy bez względu na

wiek, płeć i rasę. Jednakże należy podkreślić, że ponad 80%

przypadków - to psy od 2 do 12 miesiąca życia. Zasadniczym i

pierwszym objawem choroby są uporczywe, często

powtarzające się wymioty, początkowo treścią pokarmową (co

właściciel bierze za objawy niestrawności). Następnie zwierzęta

wymiotują żółtym, ciągnącym się śluzem, który jest

pozbawiony zapachu. Wreszcie po 6-24 godz. pojawia się

biegunka. Początkowo szara, potem szaro-żółta bardzo szybko

przeistacza się w krwistą o bardzo specyficznym gnilnym

zapachu zhemolizowanej krwi. Podczas dotykania brzucha

zwierzę stanowczo protestuje. Nawet z odległości kilku kroków

słyszalne są odgłosy przelewania i kruczenia w jelitach. Chory

pies w błyskawicznym czasie staje się apatyczny i zobojętniały

na otoczenie, często chowa się w jakimś zacisznym miejscu.

Postępujące odwodnienie i masowa utrata krwi sprawia, że pies

przyjmuje przymusową postawę leżącą, pojawia się

przyspieszona praca serca, drastyczna apatia prowadząca do

śpiączki. Nieprzytomne zwierze leży, zaś z ziejącego odbytu

wylewa się bezwiednie brunatnokrwisty, cuchnący

kał.Podejmując działania terapeutyczne ( o ile parwowiroza

została potwierdzona testami) celowym jest podanie swoistej

gammaglobuliny. Poza tym konieczne jest podawanie leków

przeciwkrwotocznych i przeciwwymiotnych. Nie wolno

zapomnieć też o prowadzeniu kuracji wodno - elektrolitowej

(uwzględniając kwasicę lub zasadowicę). Ze względu na

możliwość zawikłania choroby przez bakterie, niezbędne jest

podanie antybiotyku o szerokim spektrum działania. Szalenie

istotnym punktem w pomyślnym rokowania choroby jest

odpowiednio szybka reakcja właściciela zwierzęcia. Trzeba

pamiętać, że im szybciej zgłosimy się do lekarza tym szanse na

uratowanie psa są większe. Chcę podkreślić, że znakomita

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: