A. MacLean-Łamacz kodów.pdf

Alistair MacLean

Alastair MacNeill

Łamacz kodów

Alistair MacLean’s Code Breaker

Przełożyli Juliusz Garztecki i Witold Nowakowski

Prolog

We wrześniu 1979 roku (dokładnej daty nie podano do wiadomości) sekretarz

generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zwołał nadzwyczajne posiedzenie

z udziałem czterdziestu sześciu delegatów reprezentujących niemal wszystkie kraje

świata. Porządek dzienny obrad obejmował tylko jeden punkt: eskalację

międzynarodowej przestępczości. Postanowiono powołać do życia międzynarodowe siły

szybkiego reagowania, które działałyby pod egidą Rady Bezpieczeństwa Organizacji

Narodów Zjednoczonych jako Organizacja do Walki z Przestępczością, czyli UNACO.

Do jej zadań miało należeć: „zapobieganie międzynarodowej przestępczości, a także

zwalczanie, ściganie oraz eliminowanie osób i grup prowadzących międzynarodową

działalność przestępczą”. Każdy z delegatów wysunął jedną kandydaturę na stanowisko

dyrektora UNACO, a ostatecznego wyboru dokonał sekretarz generalny.

Tajna działalność UNACO rozpoczęła się 1 marca 1980 roku.

Dwudziesty trzeci grudnia

Cywilnie ubrany funkcjonariusz Special Forces Brigade – elitarnej jednostki

antyterrorystycznej, działającej w Portugalii – pośpiesznie przeprowadził dwóch

mężczyzn przez komorę celną lizbońskiego lotniska Portela. Wszystkie niezbędne

formalności załatwiono już wcześniej, a z chwilą gdy goście weszli do pomieszczenia dla

VIP-ów, czekająca stewardesa wręczyła im ostemplowane paszporty i pokładówki. Obaj

mężczyźni, Siergiej Kolczynski oraz profesor Abraham Silverman, należeli do grupy

naukowców delegowanych przez UNESCO na tygodniowe sympozjum badawcze

w Portugalii. Oczywiście był to tylko kamuflaż. Przez cztery ostatnie dni uczestniczyli

w tajnej konferencji, zwołanej przez Special Forces Brigade, na którą przybyli

przywódcy wszystkich europejskich sił antyterrorystycznych. Kolczynski i Silverman

piastowali wysokie stanowiska w UNACO. Pierwszy z nich, były major KGB, od trzech

lat pełnił funkcję zastępcy dyrektora UNACO, drugi zaś – uznawany przez wielu za

najlepszego kryptoanalityka na świecie – pracował uprzednio dla izraelskiego Mossadu.

Do UNACO trafił w połowie lat osiemdziesiątych. Teraz, w przypiętej do przegubu

walizce, niósł sprawozdanie z przebiegu zebrania i dane dotyczące działalności UNACO,

przywiezione z Nowego Jorku przez Kolczynskiego. Silverman osobiście zakodował

dokumenty i tylko on jeden znał klucz do ich rozszyfrowania…

Szef UNACO, pułkownik Malcolm Philpott, chciał początkowo, by obu delegatom

towarzyszyła w drodze do Lizbony grupa agentów z zespołu operacyjnego, lecz władze

Portugalii twierdziły, że oddziały Special Forces Brigade zapewnią wszystkim

dostateczną ochronę. Kolczynski i Silverman znaleźli się dodatkowo pod stałą opieką

porucznika Carlosa Pereiry, którego otwarte, wręcz przyjacielskie zachowanie jaskrawo

kontrastowało z wiecznie ponurą miną majora Joao Inacia, pełniącego służbę szefa sił

bezpieczeństwa. Philpott prosił Inacia, by uzbrojony Pereira towarzyszył Kolczynskiemu

i Silvermanowi w czasie powrotnej podróży do Nowego Jorku, gdzie mieli zostać

przejęci przez zespół operacyjny i bezpiecznie odwiezieni do siedziby Narodów

Zjednoczonych. Inacio załatwił sprawę z władzami, dzięki czemu celnicy nie robili

żadnych trudności. Wszystko szło zgodnie z planem…

Kolczynski odmówił kawy. Gdy Silverman i Pereira odeszli w stronę baru, usiadł

przy oknie wychodzącym na pas startowy. Wyjął z kieszeni nową paczkę papierosów,

odpieczętował ją i zapalił jednego. Był pięćdziesięcioletnim mężczyzną o czarnych, nieco

przerzedzonych włosach, posępnych rysach oraz lekko zaokrąglonej budowie ciała,

zdradzającej, że większość dorosłego życia spędził za biurkiem. Wstąpił do KGB po to,

by samemu sobie udowodnić, iż jest znakomitym taktykiem. W wieku dwudziestu trzech

lat otrzymał stopień majora, lecz wśród kolegów po fachu nie cieszył się zbytnią

popularnością, gdyż zdecydowanie oponował przeciw brutalnym metodom zwalczania

wszelkich przejawów antykomunizmu. Kiedy na dobre wyczerpał cierpliwość swych

przełożonych, wysłano go na Zachód, gdzie, jako attache wojskowy, przez szesnaście lat

obijał się po różnych radzieckich ambasadach. W końcu wezwano go do Moskwy

i obsadzono w Drugim Dyrektoriacie na Łubiance, w placówce kontrwywiadu. Po latach

spędzonych na Zachodzie nie potrafił się przyzwyczaić do siermiężnej rzeczywistości

Rosji, skorzystał więc z pierwszej okazji i bez zbytniego wahania przyjął stanowisko

zastępcy dyrektora UNACO.

Ostatnio znalazł się w punkcie zwrotnym swej kariery. Wszystko zaczęło się

z początkiem roku, gdy Philpott dostał ataku serca i zadecydował, że czas na

wcześniejszą emeryturę. Kolczynski zajął jego fotel, lecz od samego początku borykał się

z wieloma trudnościami. Kiedy podczas akcji w Londynie zginęli wszyscy członkowie

jednego z zespołów operacyjnych, natychmiast podniosły się głosy żądające, by nowy

dyrektor złożył rezygnację. Kolczynski początkowo opierał się naciskom, lecz wkrótce,

osamotniony i otoczony niechęcią polityków z Organizacji Narodów Zjednoczonych,

doszedł do wniosku, że nie zdoła utrzymać swej pozycji i podał się do dymisji. Philpott

musiał porzucić spokojne życie emeryta i wrócił na fotel. Przede wszystkim przekonał

Kolczynskiego, by pozostał w UNACO, jako Numer Drugi. Ten zgodził się na to z tym

warunkiem, że pod koniec roku będzie mógł ponownie przemyśleć swą sytuację. Teraz

nadeszła pora na wnioski. W zasadzie podjął ostateczną decyzję przed końcem

konferencji, ale uznał, że będzie mądrzej, jeśli zachowa ją dla siebie do czasu powrotu do

Stanów. Miał jeszcze niewielkie wątpliwości, lecz już od dawna nauczył się ufać swym

instynktom i w głębi duszy wiedział, że postępuje słusznie…

Palił drugiego papierosa, gdy Silverman i Pereira wrócili z kafejki.

– Mam szczerą ochotę się tego pozbyć – mruknął Silverman, wskazując na zaciśnięte

wokół przegubu kajdanki.

– Może pan przecież odstawić neseser, póki nie każą nam wejść na pokład samolotu

– powiedział Pereira. – Tu jest bezpiecznie.

– Odstawię go dopiero w ONZ-cie – nieco opryskliwie odparł Silverman. – Ani

chwili wcześniej.

Pereira wzruszył ramionami i z wolna powiódł wzrokiem po sali. W kącie zobaczył

świątecznie przystrojoną choinkę. Zdawała mu się całkiem nie na miejscu, gdyż

w poczekalni dla pasażerów pierwszej klasy nie było ani jednego dziecka. Boże

Narodzenie kojarzył wyłącznie z dziećmi. Miał dwóch synów i zawsze brał wolne

w pierwszy dzień świąt, a w razie potrzeby wymieniał się na dyżury z jakimś kawalerem,

który chciał się pobawić w sylwestra. Sam nie brał udziału w podobnych imprezach –

liczyła się dla niego tylko rodzina.

– Myśli pan teraz o swych dwóch chłopcach, prawda? – spytał Silverman. Delikatnie

położył dłoń na ramieniu Pereiry.

– Tak – z uśmiechem odparł Portugalczyk. – Ma pan dzieci, profesorze?

– Córkę, w Izraelu. Wyjadę z początkiem roku, by u niej zamieszkać.

– Tak, prawda, to pańska ostatnia misja dla UNACO.

Przechodzi pan na emeryturę. Pewnie już trudno się panu doczekać.

– Proszę zapytać mnie za rok o tej samej porze, będę umiał udzielić lepszej

odpowiedzi – odrzekł Silverman i z rezygnacją wzruszył ramionami. – Mam już

sześćdziesiąt cztery lata. Pożyję jeszcze jakieś dziesięć lub piętnaście, pod warunkiem że

zachowam spokój i będę uważał na serce. To dość czasu, by zastanowić się nad życiem.

– Pańska rodzina wciąż przebywa w Rosji? – Pereira zwrócił się do Kolczynskiego.

– Co? – Zapytany oderwał wzrok od szyby. Uśmiechnął się z zażenowaniem. –

Przepraszam, błądziłem myślami gdzieś daleko.

– Pytałem, czy pańska rodzina jest wciąż w Rosji.

– Krewni zmarłej żony mieszkają w Estonii. Poza tym nie mam nikogo.

– Tęskni pan za Rosją?

– Czasami – wymijająco odparł Kolczynski, po czym wskazał na saszetkę

Silvermana. Z bocznej kieszeni wystawał egzemplarz „International Herald Tribune”. –

Dzisiejszy?

Silverman skinął głową i podał mu gazetę. Pereira domyślił się, o co chodzi,

i wpatrzony w połyskującą lampkami choinkę, na powrót popadł w zamyślenie.

Trzem pielęgniarzom pełniącym dyżur na lotnisku popołudnie mijało względnie

spokojnie. Jaime Fernandes zaczynał pomału tego żałować. Dla zabicia czasu namówił

kolegów na partyjkę pokera i choć stawki nie były zbyt wygórowane, stracił

wystarczająco dużą sumę, by narazić się na gniew żony po powrocie do domu. Teraz

jednak był przekonany, że z tymi kartami, jakie miał w ręku, zdołałby odzyskać znaczną

część pieniędzy. Zerknął na pozostałych. Augusto, najmłodszy z całej trójki, już

spasował. Luis, najlepszy przyjaciel Fernandesa, siedzący naprzeciw, z wolna uniósł

powieki.

– No dobra, rzućmy okiem na to, co tam masz, Jaime – powiedział, niecierpliwie

popukując palcem w blat stołu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: