zaprawy MY.docx

Definicje:

zaprawa – mieszanina cementu, wody i dodatku drobnoziarnistego (0-2mm, czyli piasku), ewentualnie z domieszkami;

marka zaprawy – symbol literowo-liczbowy, liczba mówi o średniej wytrzymałości na ściskanie po 28 dniach;

konsystencja – stan ciekłości świeżo zarobionej mieszaniny, miarą jest zagłębienie normowego stożka podane w centymetrach;

plastyczność – stanowi próbę oceny urabialności zaprawy;

Podstawy teoretyczne

Zastosowanie:

1.      naprawa istniejących konstrukcji,

2.      produkcja wyrobów i produktów budowlanych,

3.      ochrona elementów budynku przez wpływami zewnętrznymi przez pokrycie tynkiem i nadanie estetycznego wyglądu.

Klasyfikacja zapraw:

a)      ze względu na gęstość objętościową:

- zwykłe >1500 kg/m3

- lekkie <1500 kg/m3

b)     ze względu na użyte spoiwo:

- cementowe

- wapienne

- cementowo-wapienne

- gipsowe

- gipsowo-wapienne

- anhydrytowe

- polimerowe

c)      ze względu na przeznaczenie:

- murarskie: do ścian, sklepień, filarów nośnych

- tynkarskie: tradycyjne, pocienione

- specjalne: ciepłochłonne, wodoszczelne, kwasoodporne, iniekcyjne, do napraw, żaroodporne, ogniotrwałe

Badania świeżych mieszanek zapraw budowlanych:

§         wydajność objętościowa zarobu

§         konsystencja zaprawy

§         gęstość objętościowa

§         czas zachowania właściwości roboczych zaprawy

§         zdolność do utrzymania wody (zwiąźliwość zaprawy)

§         podatność do samoczynnego wydzielania wody

§         podatność zaprawy na rozwarstwianie się

§         zawartość powietrza w zaprawie

Badania zapraw stwardniałych:

§         wytrzymałość na zginanie

§         wytrzymałość na ściskanie

§         wytrzymałość na rozciąganie

§         nasiąkliwość

§         gęstość objętościowa

§         kapilarne podciąganie wody

§         mrozoodporność

§         skurcz w okresie twardnienia

§         współczynnik rozmiękania

§         przyczepność do podłoża

Oznaczenie konsystencji zaprawy

Urządzenie pomiarowe do oznaczania konsystencji przedstawia poniższy rysunek

Naczynie pomiarowe napełnia się zaprawą do poziomu zaznaczonego kreską e. Następnie należy lekko wstrząsnąć naczyniem w celu wyrównania powierzchni zaprawy. Po ustawieniu naczynia pod stożkiem przyrządu doprowadza się wierzchołek stożka do zetknięcia się z powierzchnią zaprawy a następnie opuszcza się pręt do zetknięcia się z trzonkiem stożka, który  unieruchomiony jest za pomocą zacisku. Ustawiamy wskazówkę skali na zero. Następnie zwalniamy stożek pomiarowy, który swobodnie zanurzy się w zaprawie. Po upływie 10 sekund (licząc od chwili zwolnienia stożka) unieruchamiamy go zaciskiem i opuszczamy pręt skali do zetknięcia się z prętem stożka. Głębokość (w cm) zanurzenia się stożka odczytujemy z tarczy pomiarowej z dokładnością do 0,1 cm Wynik jest miarą konsystencji zaprawy. Przeprowadza się trzy pomiary i oblicza średnią arytmetyczną, jeśli różnica między wynikami pomiaru nie przekracza 1 cm.

Oznaczenie plastyczności zaprawy

Przyrządy:

§         stolik wstrząsowy do oznaczania plastyczności zaprawy składa się z żeliwnego stojaka (1), zaopatrzonego w korbę z mimośrodem (5) i trzon (2) oraz z płyty metalowej (3), na powierzchni której wyryty jest okrąg o średnicy 100 mm

§         płyta szklana (4)

§         forma w kształcie ściętego stożka (6) z nakładką z blachy nierdzewnej (7)

§         ubijak (8) o masie 250±15g wykonany z drewna

Na środku płyty ustawiamy formę z nakładką, tak aby krawędź formy pokrywała się z obwodem koła wyrytego na płycie metalowej. Badaną zaprawę nakładamy do formy w dwóch warstwach, ubijają każdą  dziesięcioma uderzeniami ubijaka. Następnie należy zdjąć nakładkę, ściąć nadmiar zaprawy i wygładzić powierzchnię do krawędzi formy. Po 10 s podnieść pionowo formę, a próbkę zaprawy poddać 15 wstrząsom przez obrót korbą w ciągu 15 s. Następnie zmierzymy dwie prostopadłe średnice rozlanego placka zaprawy z dokładnością do 0,2 cm. Różnica między wynikami pomiarów nie może przekraczać 2 cm. Za wynik przyjmujemy średnią arytmetyczną dwóch pomiarów. Jest to miara plastyczności zaprawy podawana w cm.

Cel ćwiczenia

              Celem ćwiczenia jest ustalenie doświadczalnie składu zaprawy, która ma spełniać zadane założenia. Następnie należy oznaczyć konsystencję i plastyczność oraz obliczyć skład wagowy i objętościowy w 1m3 zaprawy.

Wykonanie ćwiczenia

Założenia:

ü      przeznaczenie zaprawy: do murowania ścian budynków

ü      rodzaj zaprawy: cementowo-wapienna

ü      marka zaprawy: M4

ü      konsystencja zaprawy: 6-9cm

Używane materiały:

Ø      cement portlandzki (C)

Ø      wapno hydratyzowane (WH)

Ø      piasek (P)

Ø      woda (W)

Kolejność wykonywania czynności:

1.      oznaczenie gęstości nasypowych luźno usypanych składników zaprawy:

2.      przyjęcie orientacyjnych stosunków objętościowych składników zapraw w zależności od marki na podstawie zaleceń normy:

Daje to nam 8 części łącznie. Zaprawa do badania ma mieć ponad 1dm3. Wobec tego przyjmujemy 0,2dm3 na jedną część.

3.      wymieszanie składników suchych do uzyskania jednolitej barwy mieszanki

4.      dobór ilości wody w zależności od założonej konsystencji (wodę dodawano do suchych składników stopniowo i każdorazowo po wymieszaniu sprawdzaliśmy konsystencję)

objętość użytej wody:

5.      oznaczenie plastyczności na stoliku wstrząsowym

promień – 11,25 cm

6.      oznaczenie objętości zaprawy

VZ=1,3dm3

7.      obliczenie masy składników korzystając z następującej proporcji:

Gdzie: mi - masa poszczególnych składników użyta do zarobienia zaczynu, - masa nasypowa luźno usypanego składnika

8.      obliczenie masy zaprawy oraz gęstości objętościowej wg wzorów:

,

9.      obliczenie masy składników w 1000dm3 zaprawy (Mi), czyli wagowego dozowania składników z następującej proporcji:

10.  obliczenie objętości składników w 1000dm3 zaprawy (Vi), czyli objętościowego dozowania składników:

,

Wyniki badań

Poniższa tabelka zawiera wyniki obliczeń wcześniej omówionych oraz wyniki pomiarów konsystencji i plastyczności zaprawy.

Wnioski

Badaną zaprawę murarską cementowo-wapienną ze względu na gęstość objętościową zaliczamy do zapraw zwykłych. Metodą doświadczalną udało się odpowiednio dobrać ilości składników, aby uzyskać zadaną konsystencję.