Scenariusz zajęć . Dzieci czteroletnie
Blok tematyczny: Mały człowiek czy też duży, dobrze, gdy pomocą służy
Temat dnia: . Muzyka łagodzi obyczaje
Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:
· znam nazwy części ciała i odpowiednio reaguję na polecenia nauczyciela, określam „na oko” i za pomocą miarki wzrost innych dzieci,
· orientuję się w schemacie własnego ciała,
· rysuję postać człowieka,
· uważnie słucham czytanego wiersza,
· wypowiadam się na określony temat,
· buduję prosty instrument muzyczny i wykorzystuję go w zabawie,
· powtarzam krótki rytm,
· gram na zbudowanej przez siebie grzechotce.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
• „Paluszek lub główka” – zabawa ruchowa przy muzyce. Dzieci w rozsypce poruszają się krokiem marszowym we wszystkich kierunkach sali. Na umówiony sygnał i hasło np. kolana! poruszają tylko kolanami w rytm muzyki. Prowadzący wymienia różne części ciała (np. głowa, palce, biodra, ramiona), a dzieci poruszają nimi w rytm marsza
CD Utwory... cz. 1 – „Marsz kawalerii” W. Kilara (nr 18)
• „Mały – duży” – porównywanie wysokości dzieci metodą „na oko” i za pomocą miarki. Nauczyciel zwraca się do dzieci siedzących w kole – pyta, czy wszyscy są tego samego wzrostu, kto jest wyższy, kto niższy. Następnie prosi na środek pary. Zadaniem pozostałych dzieci jest określenie „na oko”, które ze stojących dzieci jest duże, a które małe. Nauczyciel może pokazać sposób mierzenia się dwojga dzieci. W tym celu prosi, by stanęły plecami do siebie, a trzecie dziecko wskazuje dziecko duże, czyli wyższe, i mniejsze, czyli niższe. Dla pewności pomiaru nauczyciel pokazuje miary: lekarską lub krawiecką, wyjaśnia, w jaki sposób należy się nimi posługiwać i wspólnie z przedszkolakami dokonuje pomiaru ich wzrostu. Wynik mierzenia można zapisać dziecku na kartce – pasku papieru. Nawet jeśli dziecko nie zapamięta swojego wzrostu, to dzięki kartce na dłużej zapamięta samą zabawę – czynność mierzenia.
miara krawiecka lub lekarska, kartki
II. Zajęcia główne
• „Rysowanie postaci człowieka” – organizowanie doświadczeń pomagających w kształtowaniu schematu własnego ciała. Dzieci siedzą na dywanie, twarzą zwrócone do nauczyciela. Każde z nich ma w dłoni małe lusterko. Drugą dłonią wskazują te części ciała, o których mówi nauczyciel. Np.:Pokaż włosy, pogłaszcz je, zobacz w lusterku, jakiego są koloru, czy są długie, czy krótkie itp. Po chwili dzieci odkładają lalki i przygotowują się do narysowania portretu. Zamykają oczy i przypominają sobie jak wygląda człowiek, a następnie rysują siebie, mamę lub tatę. .
lusterka, misie, kartki, kredki, E. Gruszczyk-Kolczyńska, E. Zielińska, Wspomaganie rozwoju umysłowego czterolatków i pięciolatków. Książka dla rodziców, terapeutów i nauczycieli przedszkola, WSiP, Warszawa 2004, s. 94–97.
· „Komar na koncercie” – wysłuchanie wiersza Marka Szczerby, rozmowa na temat jego treści. Po recytacji nauczyciel pyta dzieci: O czym był wiersz? Co próbował zrobić komar?Dlaczego komar nie ukąsił skrzypka? Jak zakończyła się wyprawa głodnego komara?
M. Szczerba „Komar na koncercie” [w:] „Najpiękniejsze wiersze dla dzieci”, J. Brzechwa, W. Chotomska, L. J. Kern i inni autorzy, Wilga, Warszawa 2006, s. 123.
III. Zajęcia popołudniowe
• „Grzechotki” – wykonanie prostych instrumentów perkusyjnych. Dzieci wsypują do pustych pojemników różnego rodzaju ziarna, nasiona lub piasek. Z pomocą dorosłego szczelnie zaklejają kubeczki i buteleczki taśmą klejącą, a następnie ozdabiają kawałkami kolorowej folii samoprzylepnej. Po zakończeniu pracy każde dziecko prezentuje swoją grzechotkę: zarówno jej wygląd, jak i dźwięk.
• „Znajdź swoją grzechotkę” – zabawa rytmiczna.
Każde dziecko kładzie swoją grzechotkę w wybranym miejscu na podłodze. Gdy gra rytm do podskoków, dzieci podskakują pomiędzy grzechotkami w różnych kierunkach. Na przerwę w muzyce muszą szybko odnaleźć swój instrument, podnieść go z podłogi i czekać.
grzechotki,
3
dmonia1