Scenariusz zajęć . Dzieci czteroletnie
Blok tematyczny: Hula, psoci, hałasuje, to jesienny wiatr figluje
Temat dnia: Kto widział wiatr?
Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:
· słucham i wiem, w którą stronę mam iść,
· chętnie uczestniczę w zabawach badawczych,
· uważnie słucham wiersza i rozumiem jego treść,
· odpowiadam na pytania nauczyciela,
· wiem, jak wywołać wiatr i poruszać nim lekkie przedmioty,
· potrafię samodzielnie wykonać zabawkę,
· słucham i wykonuję polecenia nauczyciela.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
· „Gdzie ukrył się wiatr?” – zabawa ruchowa na orientację przestrzenną. Nauczyciel dzieli dzieci na zespoły. Potem zaprasza kolejno zespoły dzieci i podaje na przykład taką instrukcję:
– Proszę stanąć przede mną i na lewą rękę nałożyć frotkę. Odwrócić się do mnie plecami i patrzeć w tamtą stronę (gest).
– Pozostałe dzieci niech staną za mną. Patrzcie i nie przeszkadzajcie, bo odnalezienie wiatru jest bardzo trudne. Uwaga, kieruję krokami pierwszego zespołu:
– Proszę iść sześć kroków do przodu… i jeszcze dwa kroki.
– Teraz należy wyciągnąć prawą rękę w prawą stronę i przesunąć się o trzy kroki. Teraz trzeba do tyłu cztery kroki… Popatrzcie w prawo…
– Tam widzę stolik. Wydaje mi się, że to dobry trop. Szukajcie tam wiatru…
Dzieci odnajdują suszarkę. W podobny sposób nauczyciel podaje instrukcję drugiemu zespołowi. Dzieci gromadzą się wokół nauczyciela i pokazują, co znalazły
E. Gruszczyk-Kolczyńska, E. Zielińska, „Dziecięca matematyka. Książka dla rodziców i nauczycieli”, WSiP, Warszawa 1997; suszarka, wentylator, kartki papieru, tektura
· „Robimy wiatr” – zabawy badawcze. Nauczyciel prosi dzieci, by dobrały się parami i usiadły naprzeciwko siebie na dywanie. Tym dwuosobowym zespołom rozdaje znalezione wcześniej kawałki sztywnej tekturki w dwóch rozmiarach (mniejsze i większe), kartki z bloku rysunkowego, technicznego (o zróżnicowanej gramaturze: mniej lub bardziej sztywne) również w dwóch rozmiarach.
Prowadzący proponuje dzieciom sprawdzenie, który z kartoników (grubszy, cieńszy, mniejszy czy większy) wytworzy silniejszy powiew. Dzieci rytmicznie poruszając kartonikami z góry na dół lub na boki starają się „zrobić” jak największy wiatr. Sprawdzają, kierując podmuch na szyję współtowarzysza. Po wykonaniu serii prób następuje zmiana badaczy na stanowiskach „wytwarzającego wiatr” i doświadczającego. Na koniec dzieci dzielą się obserwacjami z nauczycielem i formułują wspólne wnioski – sztywne i duże powierzchnie wytwarzają większe podmuchy.
tekturki, kartki z bloku rysunkowego i technicznego w dwóch rozmiarach
II. Zajęcia główne
· „Jak wygląda wiatr?” – wysłuchanie wiersza Danuty Wawiłow.
Przed zajęciami nauczyciel przygotowuje obrazki ptaka (orła), konia i chłopca. Podczas recytacji wiersza kolejno wyciąga obrazki. Nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi. Przykładowe pytania: Czy ktoś z was wie, jak wygląda wiatr? Czy ktoś z was widział wiatr?Po czym poznajemy, że wieje wiatr?
obrazki ptaka (orła), konia i chłopca, D. Wawiłow, „Jak wygląda wiatr?” [w:]
D. Wawiłow, „Najpiękniejsze wiersze”, Siedmioróg, Wrocław 2000, s. 18
· „Zabawy badawcze z wiatrem” – zabawy badawcze. Dzieci siadają w kole na dywanie. Nauczyciel rozdaje im baloniki, prosi, by nadmuchały je i zacisnęły ich otwór. Następnie kładzie na stół: piórka, skrawki papieru albo waty, piłeczkę pingpongową. Dzieci ustawiają się wokół stołu razem ze swoimi balonikami. Nauczyciel wyznacza kolejno dzieci, które wypuszczają powietrze z balonika, kierując je na leżące na stole przygotowane wcześniej przedmioty. Wszyscy obserwują, jak przedmioty przesuwają się po stole. Nauczyciel zaprasza dzieci na dywan i rozpoczyna rozmowę na temat tego, co przesunęło piórko, watę czy papierek. Mówi dzieciom czym jest wiatr i co może zrobić. (Wiatr to poruszające się powietrze, które może nawet unosić ogromne przedmioty. Wiatr jest jednym ze składników pogody, posiada takie cechy jak – prędkość i kierunek, z którego wieje.)
piórka, skrawki papieru albo waty, piłeczka pingpongowa; balony
II. Zajęcia popołudniowe
· „Kolorowe ryby” – wykonanie projektu z „Wycinanek-składanek”.
„Wycinanki-składanki” cz. 1 s. 11 (instrukcja), s. 35 (projekt), cienkie wstążki i gałązki
· „Do przodu, do tyłu” – zabawa ruchowa. Dzieci w rozsypce biegają w dowolnych kierunkach, w podskokach naprzemiennych z nogi na nogę. Na sygnał dany przez nauczyciela zatrzymują się i skaczą obunóż wg instrukcji np. dwa skoki w przód, trzy skoki w prawo, jeden skok w tył itp. Z chwilą, kiedy dzieci pojmą istotę zabawy i bez trudu wykonują polecenia, nauczyciel może przekazać wydawanie poleceń-komend chętnym dzieciom.
3
dmonia1