Network magazyn 10-2006 - Wywiad z Wojciechem Cejrowskim.pdf - Wojciech.Cejrowski.do.posluchania - kamil.sokol

NUMER 10/2006

Unikam robienia

interesów w Polsce

NA WiDELCU

Wywiad z Wojciechem Cejrowskim, podróżnikiem,

dziennikarzem telewizyjnym i radiowym.

Wojciech Cejrowski

zaczynał u boku

Wojciecha Manna

w programie TVP „Non

Stop Kolor” (1992-

1994). Obok „WC

Kwadrans” równolegle

prowadził program

muzyczny pt. „Stajnia...”.

W latach 1996-97,

na zamówienie TV

Niepokalanów (obecnie

TV Puls) zrealizował

30-odcinkowy cykl

„Podróżnik”, w którym

opowiadał o swoich

wyprawach do Ameryki

Południowej. Później

w duecie z Alicją

Resich-Modlińską

prowadził talk-show

„Piękny i Bestia”.

Następnie przeszedł

do telewizji Polsat, gdzie

w autorskim programie

„Z kamerą wśród

ludzi”, prezentował

korespondencje

podróżnicze. Od lat

Wojciech Cejrowski

organizuje wyprawy

w najdziksze zakamarki

naszej planety.

Był w 40 krajach,

na 6 kontynentach

świata. Najczęściej

jeździ do Amazonii,

dokumentując życie

zamieszkujących ją

Indian i Metysów. Brał

udział m.in. w pieszym

pokonaniu bagnistej

puszczy Darien,

na granicy Kolumbii

i Panamy (1996) oraz

w przejeździe trasy

Camel Trophy w Gujanie

(1996), w ramach

której dotarł m.in.

do odległych osad

plemienia Wai Wai.

KRZYSZTOf piEKARSKi

Krzysztof Piekarski: Żeby wyjechać na pierwszą

wyprawę sprzedał Pan lodówkę i pracował jako barman.

Czy w polskich warunkach ryzyko jest wadą czy zaletą?

Wojciech Cejrowski: Zawsze wadą, niestety. Choć sporo zależy

od dziedziny, w której człowiek operuje. Polacy wnieśli na wol-

ny rynek socjalistyczne obyczaje i przyzwyczajenia – oczekują

raczej niż proponują, wolą sterowanie odgórne niż wykazy-

wanie się inicjatywą itd. Ludzie odważni „nie pasują” do resz-

ty zespołu, „odstają”, a takich się nie lubi, tacy są wyłomem,

zagrożeniem dla spokoju i rutyny, do której Polacy przywykli,

i którą traktują jako swoje środowisko naturalne. Człowiek od-

ważny i energiczny jest odbierany jako agresywny.

Czy w stosunkach międzyludzkich bardziej

cywilizowani są polscy biznesmeni czy Indianie?

Tego się nie da porównać – dwa różne światy, które oddzie-

la cywilizacyjny kosmos. Polscy biznesmeni mają, z mojego

punktu widzenia, jedną wadę – są polscy. Gdyby przesta-

li być polscy, a zaczęli być bardziej kosmopolityczni, to by

się też szybciej ucywilizowali. Sporo czasu spędzam za gra-

nicą i niestety widzę kolosalne różnice. W USA mogę się do-

gadać nawet na spory biznes przez telefon, mogę wymienić

kilka maili i już – zamówiony artysta stawia się na koncer-

ty w Mrągowie, moja książka ukazuje się w Nowym Jorku

po angielsku, a pieniądze bezszelestnie i TERMINOWO

są przelewane z konta na konto. W Polsce niestety, niestety,

niestety jest całkiem inaczej. W Polsce człowiek roztropny

wykazuje się w interesach brakiem zaufania do kontrahen-

tów. Człowiek, który chce przetrwać w dżungli polskiego

biznesu powinien traktować innych podejrzliwie, mieć ha-

ki. Dlatego unikam robienia interesów w moim własnym

kraju. Za granicą jest to łatwiejsze i człowiek nie ma wra-

żenia, że się namordował czy upaprał.

Czy nasi handlowcy, sprzedawcy, ludzie interesu

daliby radę zrobić biznes z Indianami?

Oni nie posługują się pieniędzmi. Mówimy o kulturze zbie-

racko-łowieckiej, gdzie czasami nie ma nawet własności pry-

watnej. Indianin, ten prawdziwie dziki, traktuje wszystkie

przedmioty jak dar puszczy – podobnie jak my traktujemy

powiedzmy grzyby, czy jagody znalezione w lesie. A więc

przedmioty, które pozostawię na dnie łodzi zostają „zebra-

ne” przez kogoś i stają się jego własnością. Próba pokrzyki-

wania, że to moje spotka się z brakiem zrozumienia – tak

jakbym za Panem krzyczał, że te grzyby w koszyku, które

Pan sobie zebrał są moje. A z jakiej niby racji moje? Tak my-

ślą Indianie. „Robienie interesów” z nimi byłoby dla naszych

handlowców niewykonalne. Trzeba by posłać Cejrowskiego.

Wtedy owszem „ubilibyśmy interes”. No, na przykład wy-

mieniłbym worek cebuli na łódź, albo... moje wieczor-

ne opowieści na prawo pobytu w indiańskiej wiosce. Tak!

Ciekawe opowieści to niezła waluta i bardzo często posłu-

guję się nią w „interesach” z Indianami. A dolary? Kiedy je

czasami pokazuję, Indianie mówią: „eee, gringo, te papier-

ki ci chyba zapleśniały, bo takie zielone…”

A kto jest bardziej uczciwy?

Dziki człowiek jest honorowy. Nawet dzikie zwierzę-

ta, czy dzika puszcza są w pewnym sensie „honorowe”.

Chodzi o jasne reguły zachowań. Jaguar zawsze reaguje

tak samo, wąż zawsze reaguje tak samo. Wystarczy po-

znać te reguły i człowiek zawsze wie w co gra. Natomiast

ludzie cywilizowani to najmniej przewidywalne bestie

świata. Nigdy nie wiesz, czy ten facet, który się do cie-

bie uśmiecha chce ci pomóc, czy dźgnąć nożem i zabrać

portfel. Z kolei dziki Indianin, jak się uśmiecha to szcze-

rze, a gdy szczerzy zęby to też szczerze.

Jakie interesy robił Pan z Indianami?

W interesach jestem dość skuteczny niezależnie od partnerów.

Najlepszy dowód, że w wieku lat czterdziestu przeszedłem

na emeryturę i żyję z majątku. Oczywiście, jako dość młody

emeryt pracuję troszkę, ale już tylko dla frajdy, a nie z przy-

musu. Wyprawy organizuję od ponad 20 lat i to właśnie z po-

wodu mojej skuteczności w „robieniu interesów” z Indianami.

Wystarczyło poznać i zrozumieć ich sposób myślenia i już.

Podam jeden przykład: chcę wynająć myśliwego na wyprawę.

Za pieniądze się nie da, bo oni pieniędzy nie cenią, nie rozu-

mieją i w ogóle nie lubią. Na jakąkolwiek stawkę się umówisz,

zaczną ją windować w górę przy pierwszym drobnym utrud-

nieniu (deszcz), niepowodzeniu (wywrotka łodzi) itp. Dlatego

ja umawiam się, że honorarium za całą wyprawę będzie strzel-

ba. Wręczam więc myśliwemu nową strzelbę (przedmiot je-

go największego pożądania) i mówię: będzie Twoja. Więc jej

nie zniszcz, bo zniszczysz SOBIE honorarium. To gwarancja,

że będzie o nią dbał. Mówię mu też: dostaniesz tę strzelbę

pod warunkiem, że ja i reszta naszej ekipy codziennie do-

staną coś do jedzenia. To z kolei gwarancja, że on nie zawi-

nie tej strzelby w naoliwione szmaty, tylko będzie polował,

a my będziemy mieli co jeść. A na koniec mówię mu: daję ci

też tę skrzynkę nabojów. Cokolwiek w niej zostanie po za-

kończeniu wyprawy, też będzie twoje. To z kolei gwarancja,

że on nie wystrzela wszystkich nabojów zaraz pierwszego

dnia, tylko, że będzie się je starał oszczędzać.

Czy interesy woli Pan robić z Polakami czy Indianami?

Generalnie unikam interesów ze Słowianami. Wie Pan,

strasznie nie lubię dopraszać się o swoje pieniądze.

A w Polsce, w Rosji itp. wciąż ludzie nie robią przelewów

w terminie, a kiedy się upomnisz o zaległy przelew to kła-

mią, że być może nie doszedł, że wysłali, że może mam zły

numer konta. Szkoda mi czasu na przedzieranie się przez

gąszcze kłamstw. Wolę robić biznesy z Amerykanami,

Anglikami, Arabami – tam jeszcze mnie nikt nie oszukał.

Dziękuję za rozmowę.

Network magazyn 10-2006 - Wywiad z Wojciechem Cejrowskim.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: