097. Susan King - Zaczarowana noc - (Zaczarowana noc 01).pdf - ROMANSE SPRZED LAT - Agadoo86

Susan King

Zaczarowana noc

Prolog

Szkocja, Hebrydy Wewn ħ trzne

Lato 1850

Zimne morze wyrzuciło go w mrok. Rozpaczliwie uczepił si ħ jakiego Ļ wyst ħ pu na olbrzymiej

skale, wypi ħ trzonej nad zderzaj Ģ cymi si ħ z rykiem falami. Kiedy tak le Ň ał nieruchomo na

szorstkim, kamiennym progu, woda zalała go, cofn ħ ła si ħ i napłyn ħ ła znowu.

Rozdygotany i nagi próbował wpełzn Ģę wy Ň ej. Płuca paliły go przy tym Ň ywym ogniem.

Przebijaj Ģ c wzrokiem ciemno Ļ ci i zacinaj Ģ cy deszcz, powoli rozpoznawał charakterystyczn Ģ

sylwetk ħ swojego azylu: Sgeir Car an, najwi ħ ksz Ģ ze skał w osławionej, le ŇĢ cej na zachód od

archipelagu Wewn ħ trznych Hebrydów rafie Caran. Długi na pół mili półksi ħŇ yc czarnych

bazaltowych skał, z których wiele kryło si ħ pod wod Ģ , stanowił paskudn Ģ , pełn Ģ

zdradzieckich wirów pułapk ħ . W dziwnym miejscu znalazł schronienie.

W tej chwili wystarczyło mu to, Ň e le Ň y na nieruchomym litym kamieniu; Ň e oddycha. Znał t ħ

raf ħ , a jako in Ň ynier projektuj Ģ cy latarnie morskie zbadał i zmierzył jej szczerbate wierzchołki

Sporz Ģ dził list ħ statków, które si ħ tu roztrzaskały, wyliczył, ilu ludzi straciło przy tym Ň ycie.

Znał nazwiska kilkorga z nich, bo nale Ň eli do jego własnej rodziny.

Rafa odebrała in Ň ynierowi rodziców. To o ni Ģ rozbił si ħ i uton Ģ ł ich statek, kiedy wybrali si ħ

w wakacyjn Ģ podró Ň , zostawiaj Ģ c trzynastoletniego syna i jego siostry pod opiek Ģ krewnych.

Straszliwe nieszcz ħĻ cie raz na zawsze odmieniło cel, jaki sobie stawiał w Ň yciu, i przeorało

jego serce i dusz ħ . Teraz zastanawiał si ħ , czy nie jest mu pisane do rodziców doł Ģ czy ę .

Mo Ň e ju Ň nawet tak si ħ stało, ale z charakterystycznym dla siebie uporem po prostu nie

przyj Ģ ł Ļ mierci do wiadomo Ļ ci. Opu Ļ cił głow ħ i przymkn Ģ ł oczy, wci ĢŇ wczepiony w skał ħ .

Ockn Ģ ł si ħ pod wpływem ulewnego deszczu, dreszcze stanowiły dowód, Ň e wci ĢŇ jeszcze

Ň yje. Nawałnica nadal szalała, czarne burzowe chmury przesłoniły szaro Ļę nocnego nieba nad

Hebrydami. A przecie Ň kiedy wyruszał w podró Ň , Ļ wiatło dnia jarzyło si ħ ciepło i nic nie

zapowiadało sztormu.

Głupi był, Ň e podj Ģ ł wyzwanie i popłyn Ģ ł sam, na dodatek kompletnie zalany. Ale Dougal

Robertson Stewart, dziedzic maj Ģ tków Kinnaird i Balmossie, nigdy si ħ nie cofał, nigdy nie

dr Ň ał w obliczu zagro Ň enia. Ryzyko zawsze go poci Ģ gało. Mo Ň e jednak przyszła pora, by to

nastawienie zmieni ę , mówił sobie z ironi Ģ , pełzn Ģ c nago po czarnej i Ļ liskiej pochyło Ļ ci.

Wysoki, gniewny grzywacz uniósł si ħ wysoko i run Ģ ł na niego. Chc Ģ c wydosta ę si ħ z zasi ħ gu

fal, Stewart na czworakach ruszył w stron ħ podługowatego, wy Ň ej poło Ň onego płaskowzgórza

z czarnego bazaltu. O dwie Ļ cie stóp dalej, jak jaka Ļ niesamowita, zbudowana przez sam Ģ

natur ħ wie Ň a, wznosiła si ħ iglica skalna. Tamten koniec Sgeir Caran podziurawiony był

jaskiniami, ale Dougal czuł si ħ zbyt wyczerpany, by ju Ň teraz ich szuka ę . Znów le Ň ał

bezwolny, zbieraj Ģ c siły, patrzył na kł ħ bi Ģ ce si ħ , wzburzone morze i czuł na plecach zimne

ukłucia deszczu.

Słyszał o legendarnych morskich kelpie, o wodnych koniach, które Ļ cigaj Ģ si ħ w pianie

grzywaczy. Tej nocy zobaczył je na własne oczy, wplatał palce w ich białe grzywy i

obejmował nogami wspaniałe grzbiety, a one niosły go niczym rumaki Neptuna. Te, które go

tu przyniosły poprzez sztorm, były pi ħ kne, ale dawno znikn ħ ły w oddali. Pojawiły si ħ w

chwili, kiedy ju Ň ton Ģ ł na gł ħ binie, wdzi ħ czne, chocia Ň równocze Ļ nie przera Ň aj Ģ ce. Podsuwały

si ħ pod niego i gnały razem z falami, grzywy miały z bladej piany morskiej, uderzeniami

kopyt pobudzały morze do szale ı stwa.

A mo Ň e tylko mu si ħ to Ļ niło? Dobry Bo Ň e, pomy Ļ lał, przeci Ģ gaj Ģ c dłoni Ģ po mokrych wło-

sach, musz ħ by ę doprawdy bardzo pijany i w fatalnym stanie. I do tego ma pewnie wstrz Ģ s

mózgu, bo mocno dostał po głowie, kiedy po Ň yczona łód Ņ rybacka przewróciła si ħ na

wysokiej, wywołanej nagłym sztormem fali. Staraj Ģ c si ħ za wszelk Ģ cen ħ nie straci ę

przytomno Ļ ci, miotany to tu, to tam przez niespokojne bałwany, uczepił si ħ poszycia łódki.

Mokre ubranie nie pozwalało utrzyma ę si ħ na powierzchni, wi ħ c zdarł je z siebie, by si ħ

uratowa ę . Ton Ģ ca łód Ņ wci Ģ gn ħ ła Dougala pod wod ħ -ocalił go tabun czarodziejskich koni,

które zrzuciły go na pochyłe zbocze wielkiej skały.

Udało mu si ħ wsta ę , ale w tym samym momencie znów przykryła go ogromna, wygi ħ ta w łuk

fala. Wczepił si ħ w kamienn Ģ gra ı , Ň eby nie zmyła go z powrotem do morza, ale siła uderze-

nia była tak pot ħŇ na, Ň e r Ģ bn Ģ ł głow Ģ o skał ħ . I bezradnie zapadł w czarn Ģ pustk ħ .

Kiedy otworzył oczy, zobaczył par ħ przepi ħ knych bosych stóp.

Jasne i delikatne stały zaledwie o kilka cali od jego twarzy, smukłe palce i szczupłe kostki

wygl Ģ dały spod r Ģ bka białej szaty. Dookoła deszcz pluskał o skał ħ , materiał sukienki

przemókł do suchej nitki.

Boginka morska, pomy Ļ lał półprzytomnie Dougal. Nie syrena, bo ma takie Ļ liczne nogi.

Boginka opadła na kolana i zobaczył niewyra Ņ nie jej słodk Ģ twarz i skromn Ģ koszul ħ .

Przemoczone, rozpuszczone włosy zwijały si ħ w drobne loczki. Ramiona okryte miała chust Ģ .

Zdj ħ ła j Ģ , by Dougala otuli ę , co Ļ przy tym szepcz Ģ c. Puszysta, ciepła w dotyku wełna

spowodowała, Ň e poczuł si ħ jak w raju.

Chciał tej niezwykłej istocie podzi ħ kowa ę , ale ochrypły głos go zawiódł.

-Dhia, wi ħ c Ň yjesz, i przyszedłe Ļ z morza - powiedziała. Głos jej brzmiał spokojnie pomimo

piekielnego sztormu.-Czekałam tu na ciebie,

Gaelicki. Rozumiał sporo, gorzej było z mówieniem. Czy ona powiedziała, Ň e czekała na

niego? Kiwn Ģ ł niepewnie głow Ģ .

- Ach, jest ci zimno i cały dr Ň ysz. Pewnie Ļ nieprzyzwyczajony do ludzkiej postaci. -

Podci Ģ gn ħ ła chust ħ wy Ň ej. - Kiedy czekałam tu, Ň eby dotrzyma ę naszej pradawnej obietnicy,

my Ļ lałam, Ň e b ħ d ħ si ħ ciebie bardzo bała, ale ty słabiutki teraz jeste Ļ jak niemowl ħ . Mo Ň esz

by ę królem w swojej krainie, ale w naszym Ļ wiecie potrzebujesz opieki.

Pradawna obietnica? Wpatrywał si ħ w nieznajom Ģ bez zrozumienia.

- Przybyłem z morza - udało mu si ħ wykrztusi ę w niezdarnym gaelickim. W głowie tak mu

si ħ m Ģ ciło, Ň e miał kłopoty z my Ļ leniem.

Twarz boginki rozja Ļ niła si ħ i usłyszał srebrzysty jak dzwoneczek Ļ miech. Nagły podmuch

wiatru porwał słowa odpowiedzi. Wzi ħ ła go za r ħ k ħ i nakłoniła, by si ħ podniósł. Staj Ģ c na

rozdygotanych nogach, czuł si ħ doprawdy jak male ı kie dziecko. Wsun ħ ła mu rami ħ pod

pach ħ , a on z wdzi ħ czno Ļ ci Ģ si ħ na niej oparł. Chocia Ň z pozoru krucha jak elf, ciało miała

j ħ drne i mocne, i zr ħ cznie go podtrzymywała.

- Kim jeste Ļ ... - wychrypiał, ale wiatr porywał słowa; powodował, Ň e rozmowa stawała si ħ

prawie niemo Ň liwa. Ruszyli razem po skale. Id Ģ c pod wiatr, pochylali głowy, sukienka i chus-

ta boginki furkotały, ociekaj Ģ c wod Ģ .

Czy ona jest człowiekiem i te Ň rozbiła si ħ w tym odludnym miejscu? A mo Ň e koszmar zmienił

si ħ w cudowny sen? Kimkolwiek - czy czymkolwiek - jest, przestał by ę na tej skale sam, co

napełniło go wielk Ģ rado Ļ ci Ģ . Nieznana istota wydawała mu si ħ istot Ģ ba Ļ niow Ģ , iskierk Ģ

rozta ı czonego w ciemno Ļ ciach Ļ wiatła, czarodziejk Ģ przybył Ģ z innego Ļ wiata i utkan Ģ z nitek

babiego lata i piany morskiej.

Wiedział, Ň e niektórzy wyspiarze wci ĢŇ wierz Ģ , i Ň ocean zamieszkuj Ģ kelpie*, selkie**,

syreny, boginki morskie, bł ħ kitni ludzie i im podobne stworzenia. Tej nocy na własne oczy

widział konie z podwodnej krainy, wi ħ c z łatwo Ļ ci Ģ przyszło mu uwierzy ę , Ň e dziewczynie

jaki Ļ czar mógł nada ę posta ę człowieka. Niezale Ň nie od tego, czym naprawd ħ była, my Ļ lał o

niej jako o bogince morskiej, bo powiadano, Ň e s Ģ one pi ħ kne i delikatne, i bardzo Ň yczliwe.

Chocia Ň wiatr i deszcz atakowały ich z w Ļ ciekło Ļ ci Ģ , przystan Ģ ł na chwil ħ i przyci Ģ gn Ģ ł j Ģ

bli Ň ej do siebie, pod chust ħ , staraj Ģ c si ħ osłoni ę drobn Ģ posta ę własnym ciałem. Fale biły o

skał ħ , tryskaj Ģ ca wysoko woda zalewała ich. Dziewczyna przylgn ħ ła

*Kelpie - wodne konie, mog Ģ ce przybiera ę posta ę człowieka (przyp. tłum.). **Selkie - foki,

które potrafi Ģ przybiera ę posta ę ludzk Ģ (przyp. tłum.).

do niego pod chust Ģ i obj ħ ła go r ħ kami w pasie; razem stawiali opór wichurze i smagaj Ģ cemu

ich deszczowi.

Dougal znowu zacz Ģ ł zastanawia ę si ħ , czy nie Ļ ni. Albo morze wyrzuciło go razem z bogink Ģ

morsk Ģ na nag Ģ skał ħ w Hebrydach, albo udało mu si ħ wróci ę na brzeg i odsypia skutki

działania whisky pani MacDonald, wypitej podczas czuwania przy zwłokach pana

MacDonalda.

Niejasno przypominał sobie t ħ noc pełn Ģ alkoholu, lamentu, muzyki i czułych opowie Ļ ci o

zmarłym. Przez czyst Ģ uprzejmo Ļę i poczucie wspólnoty wlał w siebie zbyt wiele

kieliszeczków podczas wspaniałej stypy po zacnym człowieku. A kiedy zebrani

sprowokowali dwóch m ħŇ czyzn, w tym jego, by na wiosłach opłyn ħ li cał Ģ raf ħ , nie odrzucił

wyzwania. M ħŇ czyzna, który si ħ z nim Ļ cigał, zatrzymał si ħ , by zwymiotowa ę przez burt ħ , ale

Dougal powiosłował dalej prosto w paszcz ħ wichury.

Wiatr szarpn Ģ ł nimi, niemal zbił ich z nóg. Dziewczyna krzykn ħ ła. Dougal przytrzymał j Ģ i

ucałował w czoło, by doda ę jej otuchy. Potem podniósł głow ħ i, usiłuj Ģ c przebi ę wzrokiem

g ħ st Ģ zasłon ħ deszczu, zastanawiał si ħ , czy umrze tu, na tej skale, z nieznajom Ģ , Ļ liczn Ģ

bogink Ģ morsk Ģ w ramionach.

Nagle zauwa Ň ył ciemn Ģ szczelin ħ vwejscie do jaskini, i poci Ģ gn Ģ ł dziewczyn ħ w tamt Ģ stron ħ .

Potkn ħ ła si ħ i upadła, a Dougal si ħ pochylił, porwał j Ģ na r ħ ce i, walcz Ģ c z wiatrem, zaniósł do

Ļ rodka. Zagł ħ bienie było akurat takiej wielko Ļ ci, Ň e mogli si ħ oboje w nim skuli ę . Postawił

bogink ħ na ziemi, a ona znowu wsun ħ ła mu si ħ w ramiona, spontanicznie szukaj Ģ c u niego

pociechy i ochrony. Patrzyli razem na sztorm, dziewczyna oparła mu policzek na piersi, a on

obj Ģ ł j Ģ ramionami.

Strugi deszczu i gwałtowny wicher odłupywały ze zbocza wielkie odłamki skały i bez

wysiłku toczyły je w dół, do morza. Fale wznosiły si ħ i roztrzaskiwały o brzeg, zalewaj Ģ c

płaski szczyt i cofaj Ģ c si ħ tylko po to, by znowu si ħ wypi ħ trzy ę .

W male ı kiej jaskini woda kł ħ biła im si ħ wokół kostek, biała piana wyci Ģ gała widmowe r ħ ce

w ich stron ħ . Odwrócił si ħ plecami do wej Ļ cia, Ň eby chroni ę dziewczyn ħ przed wilgoci Ģ i

przenikliwymi podmuchami. Obejmowali si ħ , dygoc Ģ c; u Ļ wiadomił sobie, Ň e jest całkiem

nagi, a ona prawie, ale wydawało si ħ to bez znaczenia. Kr Ģ gło Ļ ci dziewczyny lgn ħ ły do

twardszych płaszczyzn jego ciała, emanuj Ģ c cudownym ciepłem tam, gdzie si ħ stykali. Rzecz

zastanawiaj Ģ ca: czy boginki w ogóle przejmuj Ģ si ħ tym, co wypada?

Wyczuł moment, kiedy przestała si ħ w niego kurczowo wczepia ę , kiedy przezwyci ħŇ yła l ħ k i

odnalazła w sobie sił ħ i pewno Ļę . Oddychała teraz w tym samym rytmie co on, uspokoiła si ħ .

Obejmuj Ģ c j Ģ , poczuł nagle, jaka jest pon ħ tna.

Po ŇĢ danie, gwałtowne i gor Ģ ce, buchn ħ ło w nim burzliwym płomieniem. Ona je chyba

odwzajemniła, bo przytuliła si ħ do niego mocniej, wtuliła mu czoło w policzek i splotła

097. Susan King - Zaczarowana noc - (Zaczarowana noc 01).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: