Robert Ludlum - Plan Ikar T12.pdf - Robert Ludlum - ZbiĂłr ebookĂłw - Paula7896

Robert Ludlum

PLAN IKAR

(tom II)

przełożył: Wiktor T. Górny

Tom II

Wydawnictwo AiB

Warszawa 1992

Redaktor: Janusz W. Piotrowski

* * *

Rozdział 23

Emmanuel Weingrass siedział w czerwonej

plastikowej loży z krępym, wąsatym właścicielem

barku w Mesa Verde. Ostatnie dwie godziny

upłynęły mu pod znakiem wielkiego napięcia, co mu

przypomniało owe szalone dni w Paryżu, kiedy

pracował dla Mosadu. Wprawdzie obecna sytuacja

miała w sobie nieporównanie mniej dramatyzmu, i

przeciwnicy raczej nie czyhali na jego życie, lecz

przecież był teraz starszym panem, a musiał się

poruszać tak, żeby go nie widziano ani nie

zatrzymano. W Paryżu musiał pokonać

niepostrzeżenie trasę od SacreCoeur na Boulevard

de la Madelaine obstawioną szczelnie terrorystami.

Tutaj, w Kolorado, musiał się przemknąć z domu

Evana do miasteczka Mesa Verde tak, aby nie

zatrzymała go i nie przymknęła drużyna jego

pielęgniarek, które kręciły się wszędzie z powodu

zamieszania na zewnątrz.

- Jak tyś to zrobił? - spytał GonzalezGonzalez,

właściciel barku, nalewając Weingrassowi szklankę

whisky.

- Wykorzystałem drugą w kolejności, historycznie

rzecz biorąc, potrzebę odosobnienia cywilizowanego

człowieka, GeeGee. Toaletę. Udałem się do toalety i

wyszedłem przez okno. Następnie zmieszałem się z

tłumem pstrykając zdjęcia aparatem Evana niczym

zawodowy fotograf, a wreszcie złapałem taksówkę

tutaj.

- Wiesz, człowieku - wtrącił GonzalezGonzalez -

taryfiarze naprawdę się dzisiaj obłowią!

- Złodzieje i tyle! Ledwo wsiadłem, a ten ganef z

miejsca mi mówi: "Sto dolarów na lotnisko,

łaskawco." No więc mu odpowiedziałem, uchylając

kapelusza: "Stanowa Komisja do spraw

Taksówkarstwa zainteresuje się na pewno nowymi

taryfami w Verde", na co on do mnie: "A, to pan,

panie Weingrass. Przecież ja żartowałem, panie

Weingrass." No to mu odparowałem: "Licz im pan

dwieście, a mnie pan zawieź do GeeGee!" Obaj

mężczyźni zanieśli się głośnym śmiechem, gdy wtem

automat telefoniczny na ścianie tuż za ich lożą

zadzwonił głośnym staccato. Gonzalez położył rękę

na ramieniu Manny'ego.

- Garcia odbierze - rzekł.

- Dlaczego? Mówiłeś, że mój chłopak dzwonił już

dwa razy! - Garcia wie, co powiedzieć. Właśnie go

poinstruowałem.

- To powiedz i mnie!

- Da kongresmanowi numer telefonu w moim

kantorze i poprosi, żeby za dwie minuty zadzwonił

jeszcze raz.

- GeeGee, co ty, do licha, wyprawiasz?

- Kilka minut po tobie wszedł tu jakiś nie znany mi

gringo. - No i co z tego? Dużo tu się przewija ludzi,

których nie znasz. - Manny, on mi tu jakoś nie

pasuje. Nie ma prochowca, kapelusza ani aparatu

fotograficznego, ale i tak nie pasuje. Ma na sobie

garnitur... z kamizelką. - Weingrass już miał

odwrócić głowę. - Nie - rzucił ostro Gonzalez,

ściskając rękę Weingrassa. - Facet co jakiś czas

spogląda tutaj. Na pewno chodzi mu o ciebie.

- No to co robimy?

- Na razie czekaj. Wstaniesz, kiedy ci powiem.

Kelner imieniem Garcia odwiesił słuchawkę,

kaszlnął jeden raz i podszedł do rudego

nieznajomego w ciemnym ubraniu. Nachylił się i

ściszonym głosem powiedział coś elegancko

ubranemu gościowi. Mężczyzna spojrzał chłodno na

tego nieoczekiwanego posłańca; kelner wzruszył

ramionami i wrócił za bar. Mężczyzna powoli,

dyskretnie, położył na stole kilka banknotów, wstał i

wyszedł najbliższymi drzwiami.

- Teraz - szepnął GonzalezGonzalez, wstając i

pokazując gestem Manny'emu, żeby podążył za nim.

Dziesięć sekund później znajdowali się już w

zaniedbanym kantorze właściciela. - Kongresman

zadzwoni za jakąś minutę - oznajmił GeeGee,

wskazując krzesło za biurkiem, które przed

kilkudziesięciu laty widziało lepsze czasy. - Jesteś

pewien, że to był Kendrick? - spytał Weingrass.

- Potwierdziło mi to kaszlnięcie Garcii.

- A co powiedział tamtemu facetowi przy stole?

- Że wiadomość przez telefon musiała być chyba do

niego, bo żaden inny gość nie odpowiada temu

rysopisowi.

- Jak brzmiała wiadomość?

- Całkiem prosto, amigo. Że musi się koniecznie

skontaktować ze swoimi ludźmi na zewnątrz.

- Tylko tyle?

- Przecież wyszedł? To nam coś mówi, prawda?

- Na przykład co?

- Uno, że musi się porozumieć z jakimiś ludźmi, tak?

Dos, że znajdują się albo przed tym wspaniałym

lokalem, albo może się z nimi porozumieć w inny

sposób, na przykład przez luksusowy telefon w

swoim samochodzie, tak? Tres, że nie przyszedł tu w

tym swoim luksusowym garniturze tylko po to, żeby

się napić teksańskomeksykańskiego piwa, którym się

praktycznie krztusi, podobnie jak ty się krztusisz

moim winem z bąbelkami, tak? quatro, nie ma

dwóch zdań, że to ktoś nasłany z Waszyngtonu.

- Z rządu? - spytał zdumiony Manny.

- Osobiście nigdy nie miałem bynajmniej do

czynienia z nielegalnymi uchodźcami, którzy

przekraczają granice z mojego ukochanego kraju na

południu, ale różne pogłoski docierają nawet do tak

niewinnych uszu jak moje... Wiemy, czego szukać,

przyjacielu. Comprende, hermano?

- Zawsze mówiłem - rzekł Weingrass siadając za

biurkiem - że wystarczy znaleźć najbardziej

obskurne bary w mieście, a człowiek więcej się dowie

o życiu niż we wszystkich rynsztokach Paryża. -

Paryż dużo dla ciebie znaczy, prawda, Manny?

- To mi już mija, amigo. Sam nie wiem dlaczego, ale

mija. Coś się tu dzieje z moim chłopcem, a ja tego nie

rozumiem. Ale to ważne. - On też dużo dla ciebie

znaczy, prawda?

Robert Ludlum - Plan Ikar T12.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: