Robert Ludlum - Mozaika Parsifala.pdf - Robert Ludlum - ZbiĂłr ebookĂłw - Paula7896

Robert Ludlum

Mozaika Parsifala

Warszawa 1993

* * *

CZĘŚĆ PIERWSZA

Zimne promienie księŜyca padały z nocnego nieba, odbijając się od rozkołysanego morza,

które wybuchało raz po raz i zastygało w powietrzu bryzgami bieli tam, gdzie pojedyncze fale

rozbijały się o przybrzeŜne skały. Odcinek plaŜy na Costa Brava, otoczony strzelistymi,

kamiennymi ścianami stał się miejscem egzekucji. Musiało do tego dojść. Widział ją teraz

dokładnie. I słyszał poprzez szum morza i huk rozbryzgujących się fal. Biegła na oślep,

krzycząc rozpaczliwie: "Pro boha ziv ho! Proc! Co to del s! Prestan! Proc! Proc!"Jej jasne

włosy pochwycił księŜycowy blask, a wycelowany w nią z odległości pięćdziesięciu jardów

snop mocnego światła zaostrzył jeszcze kontury biegnącej sylwetki. Upadła i ciszę nocną

rozerwało raptowne, brutalne staccato serii z broni maszynowej. Piasek i kępy trawy wokół

niej wybuchały pod gradem kul. Jeszcze kilka sekund i będzie po wszystkim. Taki będzie

koniec jego miłości.

Stali wysoko na wzgórzu, z którego rozciągał się widok na Wełtawę. Statki pruły wodę,

zostawiając posobie szerokie bruzdy. Kłęby dymu z fabrycznych kominów snuły się po

jasnym, popołudniowym niebie, przysłaniając dalekie góry. Michael patrzył przed siebie i

zastanawiał się, czy wiatr nad Pragą przepędzi wreszcie siwe smugi i odsłoni na

powrótgórskie szczyty. PołoŜył głowę na kolanach Jenny irozprostował długie nogi, dotykając

stopami wiklinowego koszyka, do którego włoŜyła kanapki i schłodzone białe wino. Siedziała

na trawie, oparta plecami o gładką korę brzozowego pnia i gładziła go po włosach. Potem

przesunęła palcami po jego twarzy, delikatnie obrysowując usta i kości policzkowe.

- Michaił, kochanie, tak sobie pomyślałam, Ŝe twoje tweedowe marynarki, ciemne spodnie i

nienaganna angielszczyzna, której nauczyłeś się w ekskluzywnym uniwersytecie, i tak nie

ukryją Havliczka pod Havelockiem.

- Bo wcale nie mają go ukrywać. Ten strój to mój mundurek, a perfekcja językowa daje mi

większe poczucie bezpieczeństwa.

Uśmiechnął się i pieszczotliwie musnął jej dłoń.

- A poza tym, uniwersytet był tak dawno.

- Tak wiele rzeczy było bardzo dawno, prawda? Tam,w dole, pod nami.

- Było, minęło.

- Ty teŜ tam byłeś, mój kochany staruszku.

- To juŜ historia. NajwaŜniejsze, Ŝe przeŜyłem.

- Wielu się to nie udało...

Jasnowłosa kobieta wijąc się w piachu i chwytając kępek trawy, próbowała wstać. Nagle

odskoczyła w bok i na kilka sekund umknęła snopowi światła. Rozpaczliwie przedzierała się w

kierunku drogi nad plaŜą, pozostając momentami w ciemności. Czasami przysiadała, to

znowu rzucała się przed siebie, tam gdzie mrok nocy i kępy bujnej zieleni mogły ją osłonić.

Nic juŜ jej nie pomoŜe, pomyślał wysoki męŜczyzna w czarnym swetrze, dobrze ukryty między

dwoma drzewami, ponad drogą, ponad tym całym niewymownym okrucieństwem, które

rozgrywało się na jego oczach. JuŜ raz, wcale nie tak dawno, patrzył na nią z góry. Wtedy nie

była przeraŜona: była wspaniała.

W ciemnym gabinecie odchylił powoli zasłonę i nie odrywając pleców od ściany, zwrócił twarz

ku oknu. Widział, jak przechodzi przez jasno oświetlony dziedziniec, a miarowy stukot

wysokich obcasów po bruku odbija się marszowym echem od kamiennych ścian budynków

praskiej tajnej policji. StraŜnicy – sztywne marionetki w mundurach skrojonych na sowiecką

modłę - stali w zacienionych miejscach. Po chwili, jak na komendę, odwrócili głowy i

odprowadzali łakomymi spojrzeniami postać zmierzającą dumnym krokiem ku Ŝelaznej

bramie. Myśli towarzyszące tym spojrzeniom były oczywiste: to nie byle sekretarka zostająca

po godzinach, ale uprzywilejowana kurwa, która pod dyktando komisarza pracuje na kanapie

do białego rana. Inni, z innych zacienionych okien, teŜ patrzyli. Wystarczyło wówczas jedno

zachwianie pewnego kroku, jedna sekunda wahania, a juŜ podniesie się słuchawka i do bramy

dotrze rozkaz zatrzymania. NaleŜało, rzecz jasna, unikać kompromitacji, zwłaszcza gdy w grę

wchodziło dobre imię komisarzy.

Na szczęście wszystko poszło gładko. Tylko pogratulować! Oby tak dalej. Udało się! Nagle

poczuł ból w piersiach i wiedział, Ŝe to strach. Prawdziwy, ludzki, obezwładniający strach.

Pamięć nie dawała mu spokoju - wspomnienia we wspomnieniach. Patrząc na nią,

przypominał sobie miasto w gruzach, straszliwe odgłosy masowej egzekucji. Lidice. I to

dziecko - jedno z wielu- przemykające pośród spopielonych, dymiących rumowisk z

wiadomościami i materiałami wybuchowymi w kieszeniach. Jeden nierozwaŜny krok, jedna

chwila wahania... Historia.

Podeszła do bramy. Nie zareagowała na obleśne spojrzenie gorliwego straŜnika. Była

wspaniała. Tak, kochał ją!

Dotarła do pobocza drogi, czołgając się co sił wrękach i nogach, rozpaczliwie wczepiając palce

w piach i ziemię. Skończyły się zbawienne kępy wysokiej trawy, zaraz znajdzie ją bezlitosne

światło reflektora i to juŜ będzie koniec.

Patrzył na nią, tłumiąc wzruszenie. Musiał... Taki juŜ miał zawód. Wreszcie dowiedział się

prawdy, a kawałek plaŜy na Costa Brava potwierdził jej winę, stał się dowodem jej zbrodni.

Ta rozhisteryzowana kobieta była zabójczynią, agentką osławionej Wojennej

Kontrrazwiedki, oddziału sowieckiego KGB, uprawiającego terroryzm na całym świecie.

Taka była niepodwaŜalna prawda. Teraz zobaczył ją na własne oczy. Rozmawiał o tym z

Waszyngtonem, dzwoniąc z Madrytu. Rendez-vous zaplanowano na rozkaz Moskwy tej nocy,

a oficer sztabowy WKR, Jenna Karas, miała na odosobnionej katalońskiej plaŜy Montebello,

na północ od Blanes, przekazać odłamowi grupy Baader-Meinhof plan kolejnego zabójstwa.

Taka była pierwsza prawda, prowadziła ona jednak nieuchronnie do drugiej prawdy,

obowiązującej w jego zawodzie. Kto zdradzał Ŝywych i spekulował śmiercią, sam musiał

umrzeć! Wszystko jedno, kim był Michael Havelock podjął decyzję i nic juŜ nie mogło go

powstrzymać. Sam zastawił ostatnią pułapkę na Ŝycie kobiety, tej, która uczyniła go

najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Jego ukochana była morderczynią. Pozwolić jej Ŝyć,

to zgodzić się na śmierć kolejnych setek, a moŜe tysięcy ludzi. Nie! Nigdy! Jednego drobiazgu

Moskwa nie wzięła pod uwagę, tego mianowicie, Ŝe w Langley złamano szyfry WKR. On sam

nadał ostatnią wiadomość do łodzi zakotwiczonej pół mili od plaŜy na Costa Brava.

"Potwierdzenie KGB. Oficer kontaktowy skompromitowany przez wywiad USA. Plany

fałszywe. Zlikwidować". Szyfry były praktycznie nie do odczytania. Likwidacja

gwarantowana. Podniosła się jeszcze na moment. To się musiało tak skończyć! Kobieta, która

zaraz umrze, była jego wielką miłością. A jeszcze nie tak dawno, przytuleni, przyrzekali sobie,

Ŝe będą zawsze razem, szeptali o dzieciach, o błogim spokoju i cudownej jedności we dwoje.

Wierzył w to święcie, teraz wszystko nagle diabli wzięli.

LeŜeli w łóŜku. Oparła głowę na jego piersi, jasne włosy opadały jej na twarz. Odgarnął na

bok kosmyki, które zasłaniały jej oczy, i śmiejąc się, powiedział:

- Ukrywasz się.

- Cały czas to robimy. - Uśmiechnęła się gorzko. - Chyba Ŝe chcemy, Ŝeby zobaczyli nas ci,

którzy powinni nas widzieć. Nie robimy niczego, na co mamy ochotę. Wszystko musi być

wyrachowane, Michaił, i zaplanowane. śyjemy w ruchomym więzieniu.

- Nie tak długo... I przecieŜ nie na zawsze.

- Jasne, dopóki nie postanowią, Ŝe juŜ nas nie potrzebują, Ŝe na nic więcej się im nie zdamy.

Myślisz, Ŝe wtedy pozwolą nam odejść? Czy raczej znikniemy bez śladu?

- Waszyngton to nie Praga. Albo Moskwa. Wyjdziemy z tego naszego ruchomego więzienia, ja

ze złotym zegarkiem, a ty z wręczonym podczas cichej ceremonii obywatelstwem.

- Jesteś pewien? Ja nie, bo duŜo wiemy. Za duŜo, być moŜe.

- Chroni nas właśnie to, co wiemy. Zwłaszcza to, co ja wiem. Będą zachodzić w głowę: czy

gdzieś tego nie zapisał? UwaŜajcie na niego, strzeŜcie go, nie dajcie zrobić mu krzywdy... Nie

ma w tym nic nadzwyczajnego, naprawdę. Wyjdziemy.

- Gdzie się ruszysz, wszędzie ochrona - powiedziała, gładząc go po brwiach. - Nigdy nie

zapomnisz, prawda? Tamtych dni, tego koszmaru.

- JuŜ zapomniałem. To tylko przeszłość.

- Co będziemy robić?

- śyć. Kocham cię.

- Myślisz, Ŝe będziemy mieli dzieci? Wyglądali za nimi przez okno, jak idą do szkoły, tulili je,

karcili. Chodzili razem na mecze hokeja.

- Nie hokeja. Koszykówki... albo siatkówki. Tak myślę, a dlaczego nie?

- A co ty będziesz robił, Michaił?

- Chyba zostanę nauczycielem w jakimś college'u. Mam parę szacownych dyplomów, które

świadczą o moich kwalifikacjach. Będzie nam dobrze, wiem o tym. Liczę na to.

- A czego będziesz uczył? Popatrzył na nią, dotknął jej twarzy, a potem jego wzrok

powędrował ku przybrudzonemu sufitowi w tanim pokoju hotelowym.

- Historii - powiedział. Objął ją i mocno przytulił do siebie. Snop reflektora przeszył mrok.

Złapał ją, ptaka gorejącego, co próbował się wznieść, ale wpadł w potrzask światła, które stało

się dlań ciemnością. Seria z automatu - ogień terrorystów wycelowany w terrorystkę.

WypręŜyła ciało w łuk, kaskada jasnych włosów spłynęła jej po plecach, pierwsze kule utkwiły

w podstawie kręgosłupa. Potem padły trzy pojedyncze strzały i to był juŜ koniec. Pociski

trafiły w tył szyi i czaszkę, odrzucając ciało w przód, na kupkę piachu. Wpijała się jeszcze

palcami w ziemię, oszczędzając mu litościwie widoku twarzy zalanej krwią. Jeszcze jeden

spazm i zastygła w bezruchu. Jego miłość skonała - wszak pewna cząstka miłości to cząstka

tego, czym Ŝyli. Zrobił, co musiał zrobić, ona teŜ. KaŜde z nich miało rację, kaŜde popełniło

błąd. Fatalny błąd. Zamknął oczy i poczuł pod powiekami nie chcianą wilgoć.

- A co ty będziesz robił, Michaił?

- Chyba zostanę nauczycielem w jakimś college'u...

- Czego będziesz uczył?

- Historii... Wszystko to juŜ było historią. Wspomnienia zdarzeń zbyt bolesnych, pamięć

tamtych pierwszych dni. JuŜ dłuŜej nie mogą być częścią mnie. Ona teŜ nie, jeśli w ogóle

kiedyś była, nawet w swojej grze pozorów. Ale ja dotrzymam słowa, nie wobec niej, ale wobec

samego siebie. Koniec z tym. Zniknę, by pojawić się w innym, nowym Ŝyciu. Gdzieś pojadę,

Ŝeby uczyć, krzewić nauki daremności.

Usłyszał głosy i otworzył oczy. Zabójcy z grupy Baader Meinhof podbiegli do rozciągniętego,

martwego ciała potępionej kobiety, leŜącej z palcami zaciśniętymi na grudkach ziemi, która

stała się miejscem jej egzekucji. Czy była aŜ tak genialnym blagierem? Tak, bo przecieŜ

widział prawdę. Nawet w jej oczach widział prawdę. Dwóch katów schyliło się, by chwycić

trupa i powlec go w jakieś bardziej ustronne miejsce, ofiarować to urodziwe niegdyś ciało

ogniu lub głębinom. Nie będzie się wtrącał. Nad poszlakami przyjdzie się zastanowić później...

Silny podmuch wiatru przeszedł nagle nad nie osłoniętą plaŜą. Zabójcy, potykając się, brnęli z

trudem przez piaski. Jeden z nich podniósł rękę, usiłując bezskutecznie przytrzymać

wędkarską czapkę z daszkiem, która sfrunęła na ziemię i potoczyła się ku wydmie

prowadzącej na pobocze drogi. Puścił zwłoki i pobiegł za nią. Havelock obserwował

zbliŜającego się mordercę.

Coś nie dawało mu spokoju... Twarz tego człowieka? Nie, to włosy widoczne bardzo wyraźnie

w świetle księŜyca: faliste, ciemne, ale nie wszędzie ciemne, bo nad czołem widniało pasmo

siwizny, niespodziewany akcent, którego nie sposób przeoczyć. Widział juŜ gdzieś te włosy, tę

twarz. Ale gdzie? Miał w czym wybierać. Tyle przeanalizowanych kartotek, fotografii,

kontaktów, agentów, wrogów. Skąd był ten facet? Z KGB? Z krwioŜerczej WKR? Z jakiejś

frakcji, co skwapliwie przechodzi na garnuszek Moskwy, jeśli akurat płaci więcej niŜ szef

lizbońskiej placówki CIA? Zresztą wszystko jedno. Krwawe marionetki i bezwolne pionki juŜ

nie obchodziły Michaela Havelocka... ani Michaiła Havliczka, jak kto woli. Rano przez

ambasadę w Madrycie, nada depeszę do Waszyngtonu. Skończył z tym, nie ma juŜ nic do

zaoferowania. Zgodzi się na wszystko, co zarządzi góra, Ŝeby go tylko wyłączyli z siatki.

Nawet na terapię w klinice. Niech robią, co chcą. Byle oddali mu jego własne Ŝycie. To juŜ

historia. Zakończyła się na odludnej plaŜy zwanej Montebello, połoŜonej na spalonym

słońcem południowym wybrzeŜu Hiszpanii.

* * *

Czas skutecznie leczy rany. Ból albo sam mija, kiedy nadejdzie pora, albo człowiek uczy się z

nim Ŝyć. Havelock wiedział o tym, doświadczając obu moŜliwości naraz. Wprawdzie uczucie

to ustąpiło nie od razu, było jednak coraz słabsze, a zranione miejsca dawały o sobie znać

tylko wówczas, gdy zostały podraŜnione. Zbawiennie działały podróŜe. W swym poprzednim

wcieleniu nie miał okazji doznawać tych niezliczonych trudów, które pokonywać musi zwykły

turysta.

- Na bilecie jest przecieŜ wyraźnie napisane, proszę pana: "Zastrzega się moŜliwość zmian bez

uprzedzenia".

- Gdzie?

- O, tu.

- Nic nie widać.

- Ja widzę.

- Pan wykuł to na pamięć.

- Nie, ja po prostu wiem, co jest wydrukowane na bilecie, proszę pana. Albo kolejki do

kontroli dokumentów na przejściach granicznych. A potem przeprawy z celnikami. Udręka

poprzedzona niemoŜnością. MęŜczyźni i kobiety, którzy walcząc z nudą, przybijają pieczątki i

z pianą na ustach atakują bezbronne zamki błyskawiczne walizek i toreb podróŜnych. Był bez

wątpienia rozpieszczony. W jego poprzednim Ŝyciu nie brakowało kłopotów i ryzyka, ale za to

udawało mu się unikać zasadzek, jakie na kaŜdym kroku czyhają na przeciętnego podróŜnika.

W drugim Ŝyciu natomiast szamotał się jak w klatce. No, moŜe niezupełnie tak. Trzeba było

przecieŜ zdąŜyć na kaŜde umówione spotkanie, nieustannie kontaktować się z bazą, płacić

informatorom. Nierzadko nocą, w mrocznych zakamarkach, Ŝeby nie tyle samemu nie

widzieć, ile nie być widzianym. A teraz, od niespełna dwóch miesięcy, prawdziwie cudowna

odmiana! Spacerował do woli w biały dzień, ot choćby dzisiaj szedł po Damrak w

Amsterdamie do biura American Express. Ciekaw był, czy zastanie depeszę. Jeśli tak, będzie

to oznaczało początek czegoś nowego... Konkretny początek. Nową pracę. Całkiem jawną.

Trzy miesiące upłynęły od tej nocy na Costa Brava, dwa miesiące i pięć dni od zakończenia

słuŜbowego "czyśćca" i oficjalnego rozstania z rządem. Pojechał do Waszyngtonu prosto z

kliniki w Wirginii, gdzie poddano go dwunastodniowej terapii. Próbowali się czegoś u niego

doszukać, ale zmarnowali tylko czas. Mogli oszczędzić sobie trudu. Po prostu przestało go to

bawić. Czy nie mogli tego zrozumieć? Wyszedł z gmachu Departamentu Stanu jako człowiek

wolny, a takŜe... bezrobotny. Obywatel bez emerytury, z odprawą, która bynajmniej nie

gwarantowała doŜywotniego utrzymania. Pomyślał więc, Ŝe prędzej czy później trzeba będzie

znaleźć pracę, taką pracę, gdzie mógłby krzewić naukę... no, moŜe na początek, powiedzmy

nauczkę. Ale jeszcze miał czas. Na razie poprzestanie na minimum potrzebnym człowiekowi

do przyzwoitej egzystencji. Będzie teŜ podróŜował, powróci do tych wszystkich miejsc,

których nie miał okazji naprawdę zwiedzić... za dnia. Przeczyta najzwyczajniej w świecie -

zamiast mozolnego odczytywania szyfrów, studiowania planów, wertowania tajnych kartotek

te wszystkie ksiąŜki, których nie ruszył od czasów uniwersyteckich. JeŜeli juŜ ma uczyć ludzi

czegokolwiek, musi odświeŜyć całą masę wiadomości, które przez ostatnie lata wyleciały mu z

głowy. Ale tego dnia o czwartej po południu miał ochotę tylko na jedno - chciał zjeść porządny

obiad. Po dwunastu dniach terapii, łykania kolorowych pigułek i przestrzegania ścisłej diety

ślinka mu leciała na samą myśl o normalnym, ludzkim posiłku. Właśnie zamierzał wrócić do

hotelu, wziąć prysznic i przebrać się, gdy ulicą przejechała wolniutko taksówka. W jej

szybach odbijało się słońce, nie było więc widać, czy jest zajęta. Zatrzymała się przy

krawęŜniku, tuŜ przed Michaelem - na jego znak. Tak przypuszczał. Z samochodu wysiadł

jednak pośpiesznie jakiś urzędnik z dyplomatką w ręku i z roztargnieniem szukał portfela.

Zrazu nie rozpoznali się. Michael myślał o restauracji, tamten o naleŜności dla taksówkarza.

- Havelock? - wykrzyknął raptem pasaŜer, poprawiając okulary.

- Czy mnie wzrok nie myli, Michael?

- Harry? Harry Lewis?

- Zgadza się. Co słychać, M.H.? Harry naleŜał do tych nielicznych znajomych - a nie widywał

go często - którzy zwracali się do niego w taki właśnie sposób. Było to drobne dziwactwo z

czasów uniwersyteckich; obaj studiowali w Princeton. Michael wybrał pracę w rządzie, Harry

karierę naukową. Dr Harry Lewis kierował katedrą nauk politycznych w małym, ale

cenionym w kołach naukowych uniwersytecie w Nowej Anglii i bywał od czasu do czasu w

Waszyngtonie jako konsultant Departamentu Stanu. Spotykali się przypadkowo, kiedy obaj

akurat bawili w stolicy.

- W porządku. WciąŜ pobierasz diety, Harry?

- DuŜo rzadziej niŜ dawniej. Ktoś was musiał nauczyć, jak się czyta raporty personalne z

naszych co bardziej ekskluzywnych uczelni.

- Mój BoŜe! Mnie to juŜ nie dotyczy! Odpłynąłem z tej przystani! Profesora w okularach aŜ

zatkało z wraŜenia.

- Wolne Ŝarty. Rozstajesz się z nimi? A ja sądziłem, Ŝe Ŝycia nie widzisz poza tą robotą.

- Wręcz przeciwnie, Harry. śycie zaczęło się dla mnie jakieś pięć, siedem minut temu, kiedy

złoŜyłem decydujący podpis. A za dwie godziny pierwszy raz zapłacę za obiad z własnej

kieszeni.

- I co zamierzasz dalej robić, Michael?

- Jeszcze się nie zastanawiałem i na razie nie będę sobie zawracał tym głowy.

Harry odwrócił się, zainkasował resztę od taksówkarza i powiedział w pośpiechu:

- Słuchaj, jestem juŜ spóźniony. Muszę lecieć na górę, ale zostaję tu do jutra. Wypłacili mi

dietę, więc zapraszam cię na obiad. Gdzie się zatrzymałeś? Mam pewien pomysł i chciałbym z

tobą pogadać.

śadna, nawet najwyŜsza dieta rządowa nie pokryłaby rachunku za ten obiad, który

zafundowali sobie dwa miesiące i pięć dni temu. Niegdyś byli przyjaciółmi. Teraz przyjaźń

odŜyła, a Havelockowi łatwiej rozmawiało się z kimś, kto miał przynajmniej mgliste pojęcie,

Robert Ludlum - Mozaika Parsifala.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: