Ewa Pisula DZIECI Z AUTYZMEM w: Obuchowska
1. Charakterystyka dzieci z autyzmem.
Na początku życia dziecka choroba ta nie budzi nie pokoju, stopniowo jednak to się zmienia. Dziecko nie dąży do kontaktu, leży samotnie w łóżeczku, ogląda swoje paluszki, nie interesuje się tym czy ktoś się wokół niego porusza i nie potrzebuje bliskości. Nie bawi się zabawkami, za to może godzinami wpatrywać się z jeden punkt np. w ruszające się wahadło od zegara. Gdy jest starsze nie szuka pocieszenia, nie rozróżnia osób, nie mówi. Czasami rozwój dziecka niemal do 2 roku życia jest prawidłowy, pierwsze symptomy choroby występują ok. 18 m.ż.
Po raz pierwszy autyzm został opisany przez Leo Kannera w 1943 r. Zwrócił on uwagę na niezdolność dzieci do nawiązywania kontaktów, zaburzenia rozwoju mowy, fascynacje przedmiotami, rutynowe i stereotypowe zachowania oraz oznaki potencjalnie dobrego poziomu intelektualnego. Słowo autyzm wywodzi sie z greckiego „autos” czyli sam. Kanner zauważył ze dzieci te mają książęcą niemal urode i zespół ten nazwał „autyzmem wczesnodziecięcym”.
Autyzm wchodzi w skład kategorii diagnostycznej określanej jako całościowe zaburzenia rozwojowe. Zaburzenia te charakteryzują nieprawidłowości w trzech obszarach rozwoju dziecka: 1) przebieg rozwoju społecznego, 2) komunikowaniu się, 3) znacznie ograniczonych, powtarzalnych i stereotypowych wzorach zachowania, aktywności i zainteresowań.
Zaburzenia występują we wszystkich strefach i pojawiają się przed ukończeniem przez dziecko 3 lat. Większość dzieci nie potrafi nawiązać relacji opartych na miłość i przyjaźni, zaburzony jest kontakt wzrokowy, zubożona ekspresja twarzy i gestykulacja. Nie dążą do kontaktu z rówieśnikami, nie współdzielą z innymi radości, zainteresowań i osiągnięć. U wielu dzieci nie rozwija się mowa, ale same one nie chcą kompensować owej nie zdolności np. poprzez mimikę. W mowie występują bezpośrednie bądź odroczone echolalie (automatyczne powtarzanie usłyszanych dzwięków, wyrazów, całych zdań), zamienianie zaimków.
Charakteryzują się one sztywnością w zachowaniu ściśle przestrzegają niezmiennych zwyczajów i rytuałów. Reagują protestem na nowość, na jakie kol wiek zmiany. Charakterystyczne są tez manieryzmy ruchowe (obracanie się wokół własnej osi na palcach, przebierania palcami rąk przed oczyma), stereotypie (kołysanie się), przywiązanie do obiektów.
5-15% dzieci z autyzmem posiada tzw. wysypkowe zdolności. Zdolności te zazwyczaj występują przy ogólnym upośledzeniu umysłowym i ograniczają się do bardzo wąskich obszarów. Ich poziom znacznie przekracza możliwości nie tylko pełnosprawnych dzieci, ale i również dorosłych. Mogą to być zdolności: -muzyczne : wybitny słuch, komponowanie melodii -językowe: opanowanie kilku językow obcych -pamięciowe: zapamiętywanie treści książki telefonicznej -percepcyjne: szybkie i sprawne układanie puzzli, -arytmetyczne: błyskawiczne wykonywanie w pamięci skomplikowanych działań arytmetycznych, plastyczne: wybitne zdolności rysunkowe
Niektóre z tych zdolności związane są ze specyfiką przebiegu procesów poznawczych. Osoby z autyzmem myślą w sposób obrazowy , mają trudności w generalizowaniu i abstrahowaniu od kontekstu, nie potrafią koncentrować uwagi.
Charakterystyczny u tych osób jest duży lęk, występujący w sytuacjach, które nie wywołują go u innych ludzi (silny wiatr, ok. kolorem). Typologia L. Wing i J. Gould która wyróżnia 3 grupy, cechujące się różnym charakterem i stopniem zaburzeń: 1) osoby aktywne unikające kontaktów społecznych (61%) osoby pełne rezerwy wobec innych ludzi, unikające kontaktów, dążące do zachowania dystansu fizycznego, unikające kontaktu wzrokowego
2) osoby bierne w kontakcie- akceptujące kontakt, ale go nie szukające bez inicjatywy
3) osoby aktywne ale specyficznie- to jednostki inicjujące kontakt, które dominują w przebiegu interakcji, nie posiadające umiejętności wchodzenia w role, prezentujące powtarzalne sztywne wzorce i zainteresowane rutynowym przebiegiem interakcji, a nie jej treścią. U większości dzieci z autyzmem występuje niepełnosprawność intelektualna, dotyczy to 75-80% tej populacji. Jest to niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym lub znacznym. Mają one ograniczone zdolności rozumienia, spontanicznego używania słów odnoszących się do stanów umysłu (myślę, sądzę), rozumienia intencji i przyczyn zachowania innych ludzi, humoru sytuacyjnego, zabawy z udawaniem.
2. Dynamika rozwoju dzieci z autyzmem
H. Jaklewicz wyróżnia 2 postacie autyzmu, różniące się początkiem i dynamiką zmian. Są to: postać wczesna(rozwijająca się w ok. niemowlęcym), postać późna(po 12 m. ż.). Między 2 a 5 r.ż. większość dzieci nie potrafi tworzyć związków społecznych, mają sztywne, rutynowe i obsesyjne zachowania. Nie interesują się zabawkami, natomiast zafascynowane są kręcącymi i wirującymi obiektami i często są nadpobudliwe psychoruchowo. Między 6 a 12 r. ż dziecko musi się zaadaptować do nowego i bardziej wymagającego środowiska. W tym czasie czynią one wielkie postępy i radzą sobie z wymaganiami. U nastolatków i dorosłych z autyzmem znacznie wzrasta zainteresowanie innymi ludźmi i następuje dalszy rozwój umiejętności społecznych. Przed 5 r. ż. Iloraz inteligencji i zdolności posługiwania się mową dobrze się rokują. Bardzo dużą rolę odgrywa to czy u dziecka występują dodatkowe problemy np. padaczka.
3. Przyczyny autyzmu
Problemy w zachowaniu dzieci z autyzmem, w ich rozwoju emocjonalnym oraz poznawczym wskazują na nieprawidłowości w funkcjonowaniu centralnego układu nerwowego. Wiele wskazuje na to że zaburzenie nurologiczne i neurobiochemiczne mają w tym procesie istotny udział. Przypuszcza się, że czynniki genetyczne mogą odgrywać znaczącą rolę w etiologii autyzmu. Autyzm znacznie częściej występuje u bliźniąt monozygotycznych i dizygotycznych.
4. Diagnozowanie zaburzeń autystycznych
W diagnozie autyzmu stosuje się: - wywiad z rodzicami -obserwacje zachowania dziecka -próby eksperymentalne -testy i inne narzędzia diagnostyczne
Rodzice uczestniczą w procesie diagnozy w dwojaki sposób: - jako źródło informacji na temat rozwoju i zachowania dziecka
-jako obserwatorzy, którzy w trakcie badania mogą pomóc w zrozumieniu zachowania się dziecka
Obserwacja zachowania dziecka prowadzona jest w mniej lub bardziej ustrukturalizowanych sytuacjach. Dotyczy ona rozwoju społecznego, komunikowania się, zachowania wobec stymulacji płynącej ze środowiska, umiejętności zabawy, stopnia samoświadomości dziecka, motoryki. Narzędzia diagnostyczne opierają się na info uzyskanych od rodziców lub na bezpośredniej obserwacji. Na podstawie badań nad teorią umysłu osób autyzmem Baron-Cohen z zespołem opracowali narzędzia pomocnicze w rozpoznawaniu autyzmu u małych dzieci, jest to CHAT.
Uwzględnia 3 kryteria pozwalające na wczesne rozpoznanie zaburzeń rozwoju społecznego:
1. Zabawa z udawaniem- polegająca na udawaniu że przedmioty są czym innym niż są w rzeczywistości. Umiejętność ta zaczyna się rozwijać około 12-15 m.ż
2. Tworzenie wspólnego pola uwagi- to takie zachowanie które świadczy o monitorowaniu przez dziecko uwagi innej osoby i albo pożądania za nią, albo próbie ukierunkowania jej na coś
3. Zainteresowania społeczne i zabawa społeczna- interesowanie się tym, co robią inni ludzi, naśladowanie ich, zabawa z innymi ludźmi oparta na przemiennej aktywności
CHAT składa się z krótkiego wywiadu z rodzicami, dotyczącego umiejętności społecznych oraz obserwacji połączonej z próbami eksperymentalnymi. Polegają one na prowokowaniu takich zachowań które mogą świadczyć o jego zdolności np. do tworzenia wspólnego pola uwagi. Kwestionariusze nie mogą być wykorzystywane jako jedyna narzędzia pomocnicze, można je wykorzystać do określenia bogatego profilu rozwojowego dziecka oraz problemów w jego zachowaniu. Psychologiczna ocena powinna być wzbogacona o konsultacje z innymi specjalistami(neurolog, psychiatra dziecięcy, logopeda, genetyk, pedagog). Ocena ta powinna wskazywać możliwości wspierania rozwoju dziecka i kierunki pracy nad rozwojem różnych jego umiejętności.
A.Klin uważa że diagnoza małego dziecka musi być dodatkowo skomplikowana przez kilka czynnikow: 1) gwałtowne zmiany w przebiegu rozwoju i różna jego dynamika
2) częstość występowania zachowań autystycznych u dzieci z zaburzeniami psychiatrycznymi
3) fakt, że autyzm związany bywa z niepełnosprawnością intelektualną, a także z innymi problemami w rozwoju,
W wielu przypadkach diagnoza może być określana dopiero po pewnym czasie , profesjonaliści powinni dzielić się wątpliwościami z rodzicami. Szczególne znaczenie ma diagnoza funkcjonalna ok. silne i słabe strony w rozwoju dziecka i wyznacza cele jego usprawniania.
5. Terapia i edukacja
Najbardziej popularną formą pracy z osobami z autyzmem jest orientacja oparta na modyfikacji zachowania oraz terapia behawioralno-poznawcza. W technikach podstawę stanowi wysoce funkcjonalna analiza zachowania. Pierwszym etapem tej terapii jest wnikliwa obserwacja zachowania dziecka, pozwalająca na określenie obszarów jego najbardziej i najmniej zaburzonego funkcjonowania. Ustalona zostaje hierarchia celów, przedmiotem terapii może być rozwój społeczny , emocjonalne reakcje dziecka, mowa, rozwój poznawczy, umiejętności samoobsługi. Zajęcia odbywają się zarówno w szkole i w domu, pozwala to na generalizacje i przeniesienie ich do naturalnego środowiska. Pożądania kreuje się poprzez wzmocnienia: pierwotne (jedzenie i picie), wtórne(żetony, punkty). Metody alternatywne to: terapia holding, metoda Opcji, trening integracji słuchowej, ułatwiona komunikacja, metoda Domana-Delacato. Za wartościową metodę pomocniczą można uznać muzykoterapie. Wyróżnia się również terapie z pasami, końmi i delfinami. Leczenie psychofarmakologiczne może być pomocne w przypadku zjawisk związanych z autyzmem (zaburzenia w zachowaniu, padaczka).
Sukces terapii zależy od czasu jej rozpoczęcia, dlatego ważne jest, aby wcześnie wykryć autyzm.
6. Sytuacja rodziców
Rodzice doświadczają dużej ilości stresu w związku z wychowywaniem dzieci z autyzmem. Ma on względnie stały charakter, na tle różnych czynników. Najważniejszym stresorem są trudne i niezrozumiałe dla otoczenia zachowania dziecka. Przyczyny stresu doświadczalnego przez rodziców:
· Trudności związane z uzyskaniem diagnozy i problemy w relacjach ze specjalistami.
· Poczucie niejasności co do możliwości dziecka i budowanie nierealistycznego obrazu
· Brak wyraźnych oznak przywiązania ze strony dziecka
· Trudności w porozumiewaniu się z dzieckiem
· Trudne do przewidzenia zachowanie dziecka nawet w zwykłych codziennych sytuacjach
· Trudności przy ocenie możliwości rozwojowych dziecka
· Niezrozumiałe zachowania (kołysanie się, kręcenie się)
W konsekwencji kumulujących się przez wiele lat obciążeń, braku wsparcia, presji emocjonalnej, finansowej i czasowej może dojść do wystąpienia zespołu wypalenia się sił. Polega on an utracie fizycznych i psychicznych sił w efekcie przeciążenia sprawowaniem długotrwałej opieki nad dzieckiem. Za największy stresor prowadzący do utraty sił uznaje się brak odpoczynku i odciążenia. Zespołowi sprzyjają też osamotnienie i izolacja spowodowana przez specyficzne zachowania się dziecka.
W ciągu ostatnich lat nastąpił znaczny postęp w opiece nad osobami z autyzmem. Programy terapeutyczne są lepiej dostosowane do ich potrzeb, rośnie liczba placówek.Tylko 10-15% tej populacji osiąga stopień przystosowania pozwalający na względnie samodzielne życie oraz wykonywanie pracy zawodowej, a 1-2% są to osoby całkowicie niezależne. Właściwa edukacja i terapia przynosi ogromne postępy w rozwoju i zasadniczo wpływa na stopień przystosowania.
Dziodzio.wwrd