Usprawnianie psychoruchowe dzieci głęboko upośledzonych umysłowo.doc

Elżbieta Bugała, Anita Woźnicka

nauczyciele zespołów rewalidacyjno – wychowawczych

Zespół Szkół Specjalnych przy Domu Pomocy Społecznej w Matczynie

Temat: Usprawnianie psychoruchowe dzieci głęboko upośledzonych umysłowo

Uczestnicy zajęć: trzy uczennice z upośledzeniem umysłowym w stopniu głębokim z zaburzeniami sprzężonymi tj. porażenie mózgowe, przykurcze, epilepsja.

Czas trwania zajęć: jedna godzina tygodniowo(w zależności od możliwości psychoruchowych ucznia).

Miejsce zajęć: pracownia zespołu rewalidacyjno-wychowawczego w Zespole Szkół Specjalnych

Cele zajęć:

Cel ogólny: Kształtowanie orientacji w schemacie własnego ciała.

Cele operacyjne:

Dominika -współdziała podczas wykonywania ćwiczeń (cieszy się podczas układania na brzuchu, plecach)
- porusza samodzielnie rękami i z niewielką pomocą nogami
Wiktoria - nawiązuje na miarę swoich możliwości kontakt emocjonalny

- uderza samodzielnie lub z niewielką pomocą nauczyciela rękami i stopami o podłogę

Agata - wydaje dźwięki artykulacyjne podczas zabaw ruchowych

- współdziała podczas wykonywania ćwiczeń (samodzielnie układa się na plecach, brzuchu i z pomocą nauczyciela, turla się po podłodze).

Środki dydaktyczne:

·                     materace

·                     koce

·                     magnetofon

·                     kasety z programem wprowadzającym Ch. Knilla

·                     lustro

·                     trampolina

·                     piłki fasolki

·                     suchy basen

·                     misa obrotowa

·                     piłki-jeżyki

Metody pracy:

Ø                  Elementy metody gimnastyki twórczej według Rudolfa Labana

Ø                  Elementy metody ruchu rozwijającego W.Sherborne

Ø                  Metoda Ch.Knilla: Programy Rozwoju Aktywności(„Program wprowadzający”)

Ø                  Zabawa łącząca terapię dotykową i ruchu biernego ze słowem

Formy pracy: zbiorowa, zindywidualizowana

Przebieg zajęć:

I. Część wstępna:

1. Indywidualne przywitanie się z każdym uczniem poprzez wymówienie imienia oraz dotyk, akceptowany przez uczniów.

2. Realizacja „Programu Rozwoju Aktywności” wg Ch.Knilla, „Program wprowadzający”.

              Podstawową część rozpoczyna włączenie magnetofonu i wykonywanie określonych w danym programie czynności. Pozycja ucznia i forma jego fizycznego kontaktu z nauczycielem jest uzależniona od jego woli i możliwości. Każdemu etapowi przyporządkowana jest inna, bardzo wyraźna, radosna linia melodyczna.

              Program wprowadzający pozwala nawiązać z uczniem kontakt i przygotować go do realizacji dalszych ćwiczeń ruchowych.

„Program wprowadzający” trwa w przybliżeniu 8 minut i ma następujący przebieg:

o                    kołysanie

o                    wymachiwanie rękami

o                    pocieranie dłoni

o                    klaskanie

o                    głaskanie głowy

o                    głaskanie brzucha

o                    relaksacja

II. Część właściwa:

1.                   Wykorzystanie elementów metody gimnastyki twórczej R.Labana

              Ćwiczenia pomagają rozwijać świadomość samego siebie, posiadania ciała oraz jego części, a to z kolei jest podstawą do wyodrębnienia własnej osoby z otoczenia i poczucia tożsamości. O to przykłady ćwiczeń w obrębie poszczególnych części ciała:

v                 Zdobywanie doświadczeń zmysłowo-ruchowych mających na celu odczuwanie m.in. brzucha oraz pleców

- leżenie na plecach

- leżenie na brzuchu

- ślizganie się w kółko na brzuchu, to samo na plecach

- siedząc, kręcenie się w kółko na pośladkach, następnie

- przewrót na plecy

- czołganie się na brzuchu do przodu

- czołganie się na plecach do przodu

v                 Ćwiczenia mające na celu usprawnianie rąk i nóg

- chodzenie, bieganie (w miarę możliwości)

- wyczuwanie nóg- siedząc-

- dotykanie palcami stóp podłogi

- uderzanie o podłogę piętami

- uderzanie o podłogę całą stopą

- dotykanie dłońmi podłogi

- uderzanie o podłogę palcami dłoni

- uderzanie o podłogę całą dłonią

v                 Odbieranie wrażeń zmysłowych podczas dostarczania bodźców prioreceptywnych pochodzących z ciała podczas turlania, leżenia na plecach, brzuchu

2.                   Wykorzystanie elementów metody Ruchu Rozwijającego W.Sherborne.

              Program „Ruchu Rozwijającego” W.Sherborne oddziaływuje pozytywnie na rozwój ruchowy dzieci upośledzonych umysłowo, efektywnie poprawiając ich funkcjonowanie motoryczne jak również dając poczucie sprawności ruchowej.

Przedstawione ćwiczenia należy modyfikować w zależności od potrzeb, stopnia zaawansowania i możliwości dziecka.

Można podzielić je na 3 grupy:

1. relacja opiekuna, czyli „z”
2. relacja „razem”
3. relacja „przeciwko”

Zabawy ruchowe pełnią rolę bodźca rozwojowego opierającego się na naturalnych formach ruchu. Odnoszone w nich sukcesy przynoszą dziecku wiarę w siebie, przezwyciężając lęk, zapobiegają stresom oraz sprzyjają rozwojowi pozytywnych kontaktów społecznych.

Należy podkreślić terapeutyczny wpływ zabaw ruchowych, gdyż przede wszystkim przyczyniają się do wzmocnienia mięśni i usprawniają narządy bardziej porażone.

Proponuje się zatem zabawy z wykorzystaniem:

·                    trampoliny – pozwalamy dzieciom na samodzielną aktywność własną, samodzielne odkrywanie możliwości ruchowych, stabilizacji głowy i tułowia.

·                    Misy obrotowej – układamy dziecko najlepiej w pozycji wyprostowanej, bądź w pozycji leżącej z nogami ugiętymi w biodrach i kolanach, przy tego rodzaju ćwiczeniach odwołujemy się do dawno znanych doświadczeń ruchowych, chodzi tu o zmianę pozycji w przestrzeni, o rytmiczne kołysanie i obracanie w przestrzeni.

·                    Piłki fasolki – stwarza różne możliwości ruchu, na boki, do przodu i do tyłu. Nauczyciel może korygować pozycje dziecka (oś symetrii), ta prosta stymulacja ma za zadanie pomóc dziecku doświadczyć własny ciężar w zmieniających się sytuacjach.

·                    Suchy basen – stwarza różnorodne możliwości eksploracji otoczenia za pomocą ruchu.

III. Zakończenie

              W ramach zakończenia zajęć proponujemy relaksację przy spokojnej muzyce, w wygodnej dla ucznia pozycji oraz ćwiczenia rozluźniające, które wg Borkowskiej „mają na celu zmniejszenie psychicznego napięcia”.

              Są proste w wykonaniu, pozwalają na szybkie osiągnięcie stanu odprężenia całego organizmu.
Proponujemy:

1. masaż karku i ramion
2. delikatne uderzanie i podszczypywanie kończyn
3. swobodne leżenie w pozycji preferowanej przez ucznia.

Bibliografia

Borkowska M., ABC rehabilitacji dzieci cz. I, II, Wydawnictwo Pelikan, Warszawa 1989

Kwiatkowska M., Dzieci głęboko niezrozumiane, Oficyna Literatów i Dziennikarzy „Pod Wiatr” Warszawa 1997

Sherborne W., Ruch rozwijający dla dzieci, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1997

Zabłocki J.K., Mózgowe porażenie dziecięce w teorii i terapii, Wydawnictwo Akademickie „Żak” Warszawa 1998.

1