Silverberg Robert - Pożeglować do Bizancjum.pdf - Silverberg Robert - science-fiction

Robert Silverberg

Pożeglować

Bizancjum

2003

Wydanie oryginalne

Tytuły oryginalne i daty pierwszych wydań opowiadań:

„Gilgamesh in the Outback” – 1986

„Passengers” – 1968

„Nightwings” – 1968

„Enter a Soldier. Later: Enter Another” – 1989

„Born with the Dead” – 1974

„Good News from the Vatican” – 1971

„Sailing To Byzantium” – 1985

Wydanie polskie

Data wydania:

2003

Projekt i opracowanie graficzne okładki

Tomasz „tirex” Rybak

Przełożyli:

Krzysztof Sokołowski, Piotr Gąsiewski,

Robert Szmidt, Andrzej Ziembicki

Wydawca:

Agencja „Solaris”

Małgorzata Piasecka

ul. Generała Okulickiego 9/1, 10-693 Olsztyn

tel/fax. (0-89)541-31-17

e-mail: agencja@solaris.net.pl

www.solaris.net.pl

ISBN 83-88431-86-2

Wydanie elektroniczne

Trident eBooks

Gilgamesz na Pustkowiu

Faust:

Najpierw o piekło chciałbym cię wypytać

Gdzież jest to miejsce zwane tak przez ludzi?

Meph.:

Pod niebiosami.

Faust:

Tak, lecz gdzie, dokładnie?

Meph.:

We wnętrzu tych żywiołów, gdzie musimy

Męczyć się i pozostać już na zawsze;

Bo piekło nie ma granic, nie jest także

Ograniczone do jednego miejsca;

Bo tam, gdzie my jesteśmy, tam jest piekło,

A gdzie jest piekło, tam my być musimy.

I by z tym skończyć, gdy świat się rozpadnie,

A wszystko już zostanie oczyszczone

Wszędzie tam będzie piekło, gdzie nie będzie niebiosów.

Faust:

Myślę, że piekło to bajka.

Meph.:

Więc dobrze, myśl tak, póki doświadczenie

Nie sprawi, że odmienisz swoje zdanie

Christopher Marlowe, Tragiczna Historia Doktora Fausta.

Przełożył Juliusz Kydryński

Wielka, rozgałęziona błyskawica zatańczyła na horyzoncie, a ze wschodu nadleciał wiatr,

tnący jak brzytwa, odzierający z życia powierzchnię równiny i wzbijający w górę chmury

szarobrązowego kurzu. Gilgamesz uśmiechnął się szeroko. Na Enlila, to dopiero wiatr! Wiatr

zdolny zabić lwa, wiatr wysuszający powietrze, aż trzeszczało elektrycznością. Zwierzęta z

równiny sprawiają największą radość, kiedy zabijasz je przy takim wietrze; mocnym, ostrym,

okrutnym.

Zmrużył oczy i wpatrzył się w horyzont, szukając ofiary dzisiejszego polowania. W ręku

trzymał łuk, wykonany z kilku gatunków najlepszego drewna; łuk, którego nie mógł

naciągnąć nikt oprócz niego... i oprócz Enkidu, ukochanego, trzykrotnie traconego

przyjaciela. Mięśnie miał napięte, był gotów do akcji. Przybywajcie bestie! Przybywajcie i

gińcie! Bowiem dziś zabawi się z wami Gilgamesz, król Uruk!

Inni ludzie żyjący w tej krainie, jeśli w ogóle polowali, używali strzelb, tych

obrzydliwych maszyn, które przynieśli ze sobą Nowi Zmarli. Maszyny zabijały z wielkiej

odległości, hałasowały, pluły ogniem i dymem. Jeszcze bardziej śmiercionośne były lasery,

wyrzucające z obrzydliwych pysków niebieskobiały płomień. Wszystkie te maszyny do

zabijania to broń tchórzy. Gilgamesz nienawidził ich tak, jak nienawidził większości narzędzi,

które przynosili ze sobą Nowi Zmarli – śliscy, obrzydliwi nuworysze Piekła. Jeśli nie będzie

musiał, nigdy tej broni nie użyje. Przez tysiąclecia spędzone w tym nieświecie stosował

zawsze środki znane z poprzedniego życia: włócznie, oszczepy, podwójne topory, łuki

myśliwskie, dobre miecze z brązu. Polowanie wymaga zręczności, gdy używa się tego

rodzaju broni. Wymaga wysiłku i niesie w sobie sporo ryzyka. Bo polowanie to przecież

ryzyko! Trzeba więc sprostać wymaganiom, które stawia. Cóż, jeśli chodziłoby tylko o

zabicie zwierzyny w najszybszy, najłatwiejszy i najbezpieczniejszy sposób, to należałoby po

prostu wzbić się nad ziemię na wojskowej platformie i spuścić niewielką bombę atomową – i

jednym ciosem zabić zwierzęta warte pięciu królestw!

Wiedział, że z powodu tych poglądów niektórzy mają go za durnia. Na przykład Cezar.

Obdarzony zimną krwią i cholernie pewny siebie Juliusz z dwoma błyszczącymi rewolwerami

za pasem i przewieszonym przez ramię pistoletem maszynowym.

– Gilgameszu, dlaczego nie przyznasz – zapytał go kiedyś Cezar, który nadjechał jeepem

akurat w chwili, gdy Gilgamesz przygotowywał się do wyprawy na bezdroża Piekła – iż

upieranie się przy strzałach, oszczepach i dzidach to czysta poza? Wszak nie żyjesz już w

starym dobrym Sumerze.

Gilgamesz splunął.

– Polować z pistoletem samopowtarzalnym kaliber 9 mm? Polować z granatami,

bombami odłamkowymi i laserami? Nazywasz to zabawą, Cezarze?

– Nazywam to akceptacją rzeczywistości. Czemu tak nienawidzisz techniki? Strzelba

niczym się nie różni od łuku. I jedno, i drugie to wytwory techniki, Gilgameszu. Co innego,

gdybyś zabijał zwierzęta gołymi rękami.

– Robiłem i tak.

– Rany! Przecież wiem, co tu jest grane. Wielki osiłek Gilgamesz... prosty, naiwny,

przerośnięty bohater z epoki brązu. To też poza, przyjacielu. Udajesz głupiego, upartego,

tępogłowego barbarzyńcę, bo chcesz, żeby cię zostawiono w spokoju... ty przecież tylko

polujesz i włóczysz się, twierdząc, że nic innego cię nie interesuje. Lecz w skrytości ducha

uważasz się za lepszego od tych, którzy żyli w bardziej komfortowych epokach. Masz zamiar

odtworzyć tu dawne, kiepskie czasy pradawnych starożytnych, nieprawdaż? Jeśli dobrze

odczytuję twoje intencje, to tylko czekasz właściwej chwili, kryjesz się z łukiem i strzałami

na tym posępnym Pustkowiu, aż nadejdzie, według ciebie, właściwy czas... a wtedy wzniecisz

putsch, który wyniesie cię do władzy. Czy nie tak, Gilgameszu? Snujesz jakieś szatańskie

plany obalenia samego Szatana i władania nami wszystkimi. A kiedy to się już stanie,

wszyscy będziemy żyć w miastach z gliny i skrobać po glinianych tabliczkach; tak jak to

sobie wymarzyłeś. I co ty na to?

– Mówisz bzdury, Cezarze.

– Doprawdy? Mnóstwo tu królów i cesarzy; imperatorów, faraonów, szachów,

prezydentów, dyktatorów a każdy, ale to każdy z nich, pragnie znów zostać Numerem

Pierwszym. Zgaduję, że nie stanowisz wyjątku.

– I tu się mylisz.

– Bardzo wątpię. Podejrzewam, iż sądzisz, że jesteś z nas najlepszy; ty, twardy wojownik

i wielki myśliwy, wylepiający cegły, budujący wielkie świątynie i wysokie mury, prawdziwy

wzór starożytnego bohatera. Myślisz, że wszyscy jesteśmy łotrami, dekadentami i

degeneratami, a tylko ty jeden pozostałeś człowiekiem cnotliwym. Lecz, jak każdy z nas,

również posiadasz dumę i ambicje. Jesteś oszustem, Gilgameszu; wielkim, atletycznie

zbudowanym oszustem.

– Ale przynajmniej nie jestem oślizłym, zdradzieckim wężem jak ty, Cezarze. Nie noszę

peruki i dla czystej przyjemności nie podglądam kobiet podczas ich misteriów.

Cezar nie zareagował na przytyk. Powiedział tylko:

– Tak zatem spędzasz większość czasu, zabijając durne potwory z Pustkowia i upewniasz

się, że wszyscy wiedzą, jaki to jesteś skromny, jak to na polowaniu nie chcesz mieć nic

wspólnego z nowoczesną bronią. Nie zrobisz ze mnie durnia! To nie cnota powstrzymuje cię

od użycia przyzwoitego dwulufowego sztucera Rigby 470. To wyłącznie intelektualna duma,

a być może i zwykłe lenistwo. Tak się akurat złożyło, że przez te wszystkie tysiąclecia

dorastałeś z łukiem w ręku. Lubisz go, bo go znasz. Ale... jakim teraz mówisz narzeczem?

Czy tym grożącym połamaniem języka bełkotem znad Eufratu? Nie! To chyba angielski,

prawda? Czy dorastałeś, mówiąc po angielsku, Gilgameszu? Czy dorastałeś za kierownicą

jeepa lub za sterami helikoptera? Najwyraźniej niektóre nowinki akceptujesz. Gilgamesz

wzruszył ramionami.

– Rozmawiam z tobą po angielsku, ponieważ teraz mówi się tu po angielsku. W sercu

słyszę starą mowę, Cezarze, w sercu jestem ciągle Gilgameszem z Uruk i będę polował, jak

polowałem.

– Uruk dawno rozsypało się w proch. To życie po życiu, przyjacielu. Spędziliśmy tu już

mnóstwo czasu, a spędzimy, jeśli się nie mylę, całą resztę. Nowi ludzie bezustannie przynoszą

Silverberg Robert - Pożeglować do Bizancjum.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: