Poznaj SiebiePrzewodnik do rozpoznania Podstawowej Jaźni
W Hermetyzmie, tak jak i w każdym innym systemie filozoficznym, używamy różnych - czasem powszechnie używanych - określeń, nie definiując specyficznego znaczenia, jakie chcemy przez nie przekazać. Najczęściej chcemy komunikować nimi coś więcej niż wskazują ich powszechne, codzienne definicje i zakładamy, że odbiorca albo wie już co odróżnia takie użycie tego słowa od jego zwykłego znaczenia, albo że odkryje to samodzielnie. Jednym z takich określeń jest "jaźń". Mimo, że w przypadku poważnego wykonywania pracy Franza Bardona nakreślonej we Wtajemniczeniu do Hermetyzmu, ostatecznie zostaniesz doprowadzony do zrozumienia hermetycznego znaczenia tego słowa, to jednak bardzo korzystne jest posiadanie wcześniejszej wiedzy na ten temat i umiejętności rozpoznawania podstawowej Jaźni już na samym początku. Tematem tego przewodnika jest właśnie to, co w kontekście hermetycznym jest naprawdę przekazywane poprzez to, zdawałoby się proste słowo. Tak jak zwykle, będzie to podróż doświadczalna, a nie wyłącznie intelektualna. :)
Jaźń jest bardzo złożonym, wielowarstwowym połączeniem czynników, których definicja zmienia się w zależności od perspektywy. Niemniej, możemy zdefiniować podstawową, rdzenną Jaźń (przez wielkie "J"), z której powstają te warstwy i do której doczepione są wszystkie te czynniki. Mówiąc prosto, podstawowa Jaźń jest umyślnym (intencjonalnym, celowym) aspektem naszej całościowej świadomości, który jest w stanie dokonywać obiektywnej percepcji i ekspresji.
Słowa umyślny i obiektywny są tutaj ważne, gdyż podstawowa Jaźń jest zawsze umyślna i obiektywna. Są to wartości, które odróżniają ją od innych aspektów ludzkiej świadomości, które tworzą świadomość całościową.
Nasza całościowa, ziemska świadomość jest mieszanką umyślnych (zamierzonych) i mimowolnych (niezamierzonych) czynników. Aspekt umyślny można przyrównać do "świadomego umysłu", a aspekt mimowolny do "podświadomego umysłu". Nie lubię jednak tych określeń, gdyż w ujęciu hermetycznym nie przekazują w praktyczny sposób prawdziwych różnic i powiązań pomiędzy tymi dwoma czynnikami. Będę więc trzymał się określeń "umyślny" i "mimowolny". :)
To nasza umyślna uwaga patrzy na obiekt i postrzega jego szczegóły; nasza mimowolna uwaga równocześnie postrzega wszystko inne w polu widzenia bocznego (poza umyślnym skupieniem) i, normalnie, mimowolna uwaga jest tym, co umieszcza wszystkie te percepcje w osobistym, emocjonalnym kontekście. Umyślna uwaga myśli o rzeczach zanim je wypowie; mimowolna uwaga zabarwia wszystkie te myśli odnosząc je do wspomnień i nastawienia emocjonalnego. Umyślna uwaga jest spontaniczna i działa "w teraźniejszości"; mimowolna uwaga jest nawykowa i zawsze dąży do powiązania chwili obecnej z chwilami przeszłymi.
Oczywiście, świadomość umyślna jest w stanie przekształcić zawartość świadomości mimowolnej, a tym samym intencjonalizować[1] te treści. Na tym generalnie polega proces transformacji charakteru opisany w pierwszych dwóch krokach Wtajemniczenia do Hermetyzmu. Kiedy już transformacja subiektywizujących treści świadomości mimowolnej jest zakończona, świadomość umyślna może ich wtedy używać obiektywnie w percepcji i ekspresji. Innymi słowy, staje się to narzędziem podstawowej Jaźni zamiast czymś, co ją przesłania.
Od tego miejsca zajmiemy się głównie umyślnym aspektem świadomości, gdyż jest to naszą ścieżką do zrozumienia podstawowej Jaźni.
Świadomość umyślna ma dwojaką naturę: postrzega i wyraża. Wykonuje to po kolei albo równocześnie. Postrzega swoje zewnętrzne środowisko i/lub siebie i wyraża siebie transformując siebie i/lub swoje środowisko.
Percepcja jest wodna i magnetyczna. Percepcja wpływa na postrzegającego i w pewien sposób jest on przekształcany przez to doświadczenie. Kiedy postrzegamy coś, doświadczamy obiektywnych skutków, które obiekt percepcji wywiera na naszych zmysłach, a równocześnie, doświadczamy reakcji na te skutki, która tworzona jest przez subiektywizujące aspekty świadomości. Percepcja umieszcza postrzegającego w kontekście wszechświata.
Percepcja pożywia nas fizycznie, astralnie i mentalnie. Ćwiczy i stymuluje nasze zmysły, a tym samym energetyzuje nasze ciała. Rozszerza nasz zakres doświadczenia i sprawia, że wzrastamy i ewoluujemy.
Z kolei ekspresja jest ognista i elektryczna. Ekspresja dąży do zmiany Wszechświata, by wszedł w nasz kontekst lub w pewien sposób odzwierciedlał naszą esencję. W ekspresji, uwalniamy i uzewnętrzniamy naszą wewnętrzną treść. Uczymy się i wzrastamy oceniając sukces lub porażkę naszej ekspresji, a tym samym rozwijamy kontekstową stosowność naszej ekspresji.
Ekspresja opróżnia nas fizycznie, astralnie i mentalnie. Wyciąga z nas energię, gdy uzewnętrzniamy naszą wewnętrzną treść. Jednak uzyskujemy znaczną ilość pożywienia w procesie postrzegania rezultatów naszej ekspresji i zbierania korzyści, gdy nasza ekspresja jest udana; może to dalece przewyższyć nasze opróżnienie.
Tak jak wspomniałem wcześniej, percepcja i ekspresja mogą zachodzić oddzielnie lub równocześnie. Można powiedzieć, że emocjonalna reakcja, jaką tworzymy w odpowiedzi na percepcję jest działaniem świadomości ekspresyjnej; i podobnie, nie możemy dokonywać ekspresji bez równoczesnego postrzegania jej skutków. Tak jak ogień i woda, elektryczność i magnetyzm - również percepcja i ekspresja są dwiema stronami tej samej monety.
Percepcja i ekspresja zachodzą albo w trybie subiektywnym albo obiektywnym albo, co ma miejsce najczęściej, w połączeniu tych dwóch trybów.
Tryb subiektywny jest ziemski. Dotyczy osobistego kontekstu. Na przykład, gdy wąchamy jakiś zapach, natychmiast łączymy go ze wspomnieniem i emocjonalną oceną (dobry/zły/obojętny), a tym samym interpretujemy zapach w kontekście naszego zgromadzonego do tej pory osobistego doświadczenia.
Z kolei tryb obiektywny jest powietrzny i dotyczy dystansowania się od osobistej kontekstualizacji. Tryb obiektywny postrzega aromat jako to czym jest, a nie jako to, co czujemy wobec niego, czy jakie wspomnienia się do niego odnoszą.
Jako przykład weźmy odczucie zimna. W trybie subiektywnym cierpimy, mamy dreszcze i doświadczamy zimna jako czegoś, czego należy unikać. W trybie obiektywnym zauważamy percepcję zimna i skutków jakie wywiera na nasze ciało, lecz bez emocjonalnego oceniania dobra i zła - to po prostu jest - i nie cierpimy, nawet jeśli mamy dreszcze. :)
W kontekście świadomości ekspresyjnej, tryb subiektywny jest bardzo emocjonalny i osobisty. Z kolei tryb obiektywny jest bardzo beznamiętną i bezosobową ekspresją - która odzwierciedla szerszy kontekst niż tylko osobisty. Gniewna tyrada jest przykładem subiektywnego trybu ekspresji, a ćwiczenia mentalne drugiego kroku Wtajemniczenia do Hermetyzmu (gdzie izolujesz każdy zmysł, nawet od emocji, i używasz go kreatywnie) jest przykładem obiektywnego trybu ekspresji.
W przypadku percepcji, najbardziej pożywny jest tryb obiektywny, gdyż nie zawiera żadnej kreatywnej subiektywizacji, czyli nie zużywa energii. Co więcej, percepcja obiektywna jest dużo bardziej holistycznym doświadczeniem i powoduje większy wzrost.
W przypadku ekspresji, bardziej pożywny jest tryb subiektywny, gdyż ćwiczy i stymuluje samo-kontekstualizujące i samo-potwierdzające aspekty osobowości. Subiektywny tryb ekspresji jest ostatecznie bardziej holistyczny niż ekspresja obiektywna.
Ze względu na swoją naturę, umyślna świadomość postrzega i wyraża przede wszystkim skupiając się albo na obiekcie percepcji albo na odbiorcy ekspresji. Jest również w stanie całkowicie odrzucić skupienie i wejść w pozbawiony skupienia stan czystego BYCIA, na podobieństwo pustki umysłu w pierwszym kroku Bardona, lecz nie zajmiemy się w tym miejscu tą możliwością, gdyż ma ona niewiele wspólnego z wstępnym rozpoznaniem podstawowej Jaźni.
Świadomość umyślna może rozszerzać i zawężać swoje skupienie. Może ograniczać swoje pole percepcji lub ekspresji do pojedynczego nieskończenie skończonego punktu albo może rozszerzyć swoje pole by objąć samą nieskończoność; następuje to poprzez wolę lub intencję. Może utrzymywać pojedyncze skupienie lub może się rozszerzyć by objąć wiele punktów skupienia równocześnie. W tym zakresie, umyślna świadomość jest bardzo płynna i zmienna; jest w stanie przyjąć każdy kształt i rozmiar, jaki tylko chce.
Świadomość umyślna może również przenosić swoje samo-świadome skupienie z jednego miejsca na drugie. Na przykład, może skupić się wewnątrz twojego palucha u prawej stopy, a następnie przenieść swoje skupienie na twój lewy kciuk. Podobnie, może wysłać swoje samo-świadome skupienie z jego normalnego zakotwiczenia na twoim ciele fizycznym, do zewnętrznych obiektów czy osób. Może skupiać się na kontemplacji jednej idei, a w następnej chwili zająć się inną ideą. To wszystko są aspekty jej mocy do przenoszenia swojego samo-świadomego skupienia.
Tak jak wspomniałem wcześniej, nasza normalna, ziemska świadomość ukazuje się jako połączenie czynników umyślnych i mimowolnych. Jednak zachodnie społeczeństwo jest generalnie zbudowane wokół wspierania mimowolnych i subiektywnych czynników świadomości, a hamowania czynników umyślnych i obiektywnych. Dobrym tego przykładem jest inwazyjna obecność reklam komercyjnych, które manipulują mimowolną ("podświadomą"), subiektywizującą świadomością, byś kupił markę "X", gdyż sprawi to, że będziesz się czuł dobrze, sexy, szczęśliwy itp. Niestety, ten rodzaj skierowanej na konsumpcję manipulacji jest obecny w prawie wszystkich aspektach kultury zachodniej - widzimy to w polityce, w systemie edukacji, w medycynie, nauce i religii itd. Z powodu takiej przytłaczającej i nieodłącznej manipulacji, większość ludzi przyzwyczaiła się do życia w trybie mimowolnym-subiektywnym i w niewielkim stopniu odczuwa niezwykle potężną umyślno-obiektywną świadomość, która w nich drzemie.
Gdy się jednak ją rozpozna, umyślno-obiektywna świadomość podstawowej Jaźni zaczyna przenikać całość egzystencji danej osoby i powoli staje się prawdziwym siedziskiem ziemskiej świadomości. To uwolnienie umyślno-obiektywnych mocy podstawowej Jaźni jest główną częścią wstępnej pracy w inicjacji hermetycznej. W pierwszych ćwiczeniach kroku pierwszego, świadomość umyślno-obiektywna jest skupiona do wewnątrz, na umyśle, charakterze i na ciele. Chociaż nigdzie nie jest napisane, że poprzez postrzeżeniowy proces badania i odkrywania siebie, uczeń bezpośrednio ćwiczy swoją podstawową Jaźń, to wciąż owocuje to uniesieniem pierwszej zasłony i wprawieniem w ruch procesu objawiania samego siebie.
W kroku drugim, zasłona jest uniesiona jeszcze dalej, poprzez połączenie ekspresyjnej, kreatywnej mocy świadomości umyślno-obiektywnej z jej mocami postrzegania. W przypadku ćwiczeń mentalnych, uczeń używa swojej ekspresyjnej umyślno-obiektywnej mocy, gdy pracuje kreatywnie z każdym ze swoich wydzielonych zmysłów, równocześnie używając ich percepcyjnych, umyślno-obiektywnych mocy do postrzegania i oceniania swoich kreacji. W przypadku ćwiczeń astralnych, uczeń stosuje swoją umyślno-obiektywną moc twórczą w transformacji swojego charakteru, równocześnie ćwicząc swoją intencjonalno-obiektywną moc postrzegania w postaci monitorowania nawykowej natury charakteru. I ostatecznie, w przypadku ćwiczeń fizycznych, uczeń używa swoich ekspresyjnych, umyślno-obiektywnych mocy do tworzenia określonych stanów w swoim fizycznym ciele, równocześnie wzmacniając swoją percepcyjną, umyślno-obiektywną moc do doświadczania i weryfikowania tych stanów. W swej całości, praca kroku drugiego zaczyna przenosić siedzisko świadomości z pozycji mimowolnie-subiektywnej i prowadzi je do zajęcia stałego miejsca w pozycji umyślno-obiektywnej.
Krok trzeci ustanawia silne siedzisko świadomości w trybie umyślno-obiektywnym, ćwicząc umyślno-obiektywną świadomość, w jaki sposób pracować razem ze świadomością umyślno-subiektywną. Jest to ukazane w finalizacji transformacji charakteru, w której mimowolna treść rządząca świadomością subiektywizującą, została obiektywnie zintencjonalizowana. Przekształca to subiektywizujący charakter w obiektywno-umyślny twór, który wyraża podstawową Jaźń. Ćwiczenia mentalne, astralne i fizyczne trzeciego kroku wpływają również na tę samą unifikację obiektywnych i subiektywnych mocy umyślnej świadomości, pracując z wielozmysłowymi kreacjami, które pośród obiektywnej ekspresji wywołują reakcje subiektywne.
Jeśli praca kroku trzeciego nie przeniesienie na stałe siedziska normalnej świadomości do pozycji umyślno-obiektywnej świadomości podstawowej Jaźni, to praca kroku czwartego będzie praktycznie niemożliwa do ukończenia. Widać to najwyraźniej w przypadku "przenoszenia świadomości", gdyż tylko świadomość umyślno-obiektywna jest w stanie przenieść swoją samo-świadomość z jednego miejsca na drugie. Podobnie w przypadku ćwiczeń astralnych - jedynie świadomość umyślno-obiektywna jest w stanie naprawdę nawiązać połączenie z elementami w sposób wystarczający dla ich akumulacji i jedynie świadomość umyślno-obiektywna jest w stanie przenieść swoje skupienie z jednej wewnętrznej części ciała na drugą. Tak jak odkryło to wiele osób podczas pracy z fizycznymi ćwiczeniami kroku czwartego, jedynie umyślno-obiektywna świadomość podstawowej Jaźni jest w stanie w sposób udany i mądry kierować ekspresyjnymi mocami elementów nie wyrządzając sobie krzywdy.
Kiedy Franz Bardon napisał Wtajemniczenie do Hermetyzmu, świat dopiero rozpoczynał "epokę komercyjną", która tak drastycznie ograniczyła łatwy dostęp do świadomości umyślno-obiektywnej w zachodnim społeczeństwie. Myślę, że w jego czasach wykonywanie kroków bardzo szybko odkrywało przed uczniem naturę podstawowej Jaźni. Dzisiaj jednak, sytuacja jest inna i wiele osób ma z tym problem. Tak jak powiedziałem na wstępie, mam nadzieję, że ta seria medytacji i ćwiczeń pomoże osobom praktykującym WdH w bardzo szybkim rozpoznaniu ich prawdziwej Jaźni, a tym samym ich postępy będą dużo szybsze i bezpieczniejsze.
Wszystkiego dobrego!Rawn Clark10 grudnia 2006
[1] Tj. wprowadzić do nich zamysł, umyślność, cel, intencję - przyp. tłum.
Poznaj SiebieMedytacja pierwsza: percepcja fizyczna
W niniejszym ćwiczeniu medytacyjnym zbadamy naturę percepcji przy użyciu fizycznych zmysłów. Zidentyfikujemy występujące w niej różne aspekty świadomości i zbadamy role, jakie każdy z tych aspektów odgrywa w fizycznej percepcji.
Aby skutecznie wypełnić to zadanie, najpierw należy przygotować kilka rzeczy. Wykonuj tę medytację w pokoju, gdzie masz zapewnioną prywatność przez czas jej trwania. Pokój powinien być umiarkowanie oświetlony - ani zbyt jasny ani zbyt ciemny - i powinien zawierać przynajmniej jeden obiekt, na który będziesz patrzeć. Natura tego obiektu nie ma znaczenia. Musisz być w pozycji siedzącej lub półleżącej, byś nie musiał zużywać swojej energii na trzymanie pleców prosto. Idealną pozycją dla tej medytacji jest pozycja półleżąca, z głową lekko podniesioną nad klatką piersiową, gdzie klatka piersiowa jest lekko ponad brzuchem. Można ją uzyskać kładąc się na plecach na kilku poduszkach podłożonych pod głowę i ramiona.
Skoro będziemy pracować ze wszystkimi fizycznymi zmysłami, musisz mieć też przygotowane coś do posmakowania, coś do powąchania i do usłyszenia. Nie ma znaczenia, jakie rzeczy wybierzesz, o ile można ich doświadczyć poprzez smak, węch i słuch. Jeśli chodzi o dźwięk, to najlepiej byłoby, gdybyś pracował w nie wyciszonym pokoju i zdał się na dźwięki otoczenia, które w nim będą słyszalne. Jeśli nie jest to możliwe, to polecam dzwonek, talerz lub szklankę, które wydadzą dźwięk przy lekkim stuknięciu.
Zatrzymaj teraz to nagranie i skompletuj wszystko, czego potrzebujesz.
(pauza)
Gdy wszystko jest już gotowe, ułóż się tak wygodnie jak tylko możesz i spędź kilka chwil w spoczynku.
Zaczynamy...
Skup swoje oczy na obiekcie, jaki wybrałeś do wizualnej obserwacji.
W ciągu tych chwil, gdy patrzyłeś na wybrany obiekt, zaszło kilka rzeczy, które razem tworzą twoją percepcję tego obiektu. Jednak tylko informacje przekazywane przez oczy są obiektywnym obrazem szczegółów wybranego obiektu. Pozostała część informacji zawarta w twojej percepcji pochodzi z innych źródeł.
Spójrz teraz bardzo intensywnie na swój obiekt i umyślnie zauważ każdą z jego obiektywnych cech. Zauważ jego rozmiar, kształt, teksturę i kolory. To są obiektywne szczegóły, które twoje oczy ujawniają świadomości umyślnej.
Teraz zwróć uwagę na emocjonalne odczucia i reakcje, które wywoływane są w tobie przez te obiektywne szczegóły. Jak się czujesz wobec tego kształtu? Wobec każdego z kolorów? Wobec rozmiaru i tekstury?
Na początku, te emocjonalne reakcje dotyczą ciebie i naprawdę ich doświadczasz. Teraz jednak chcę, byś spojrzał na nie obiektywnie, bez żadnego bezpośredniego zaangażowania. Zauważ je i zaakceptuj jako obiektywne fakty. Skup swoje oczy na jednym określonym aspekcie obiektu na raz i obiektywnie postrzegaj swoje spontaniczne emocjonalne reakcje na każdy z nich.
A teraz spójrz na obiekt jako całość i obiektywnie postrzegaj swoje emocjonalne reakcje.
Te spontaniczne emocjonalne reakcje na obiektywne informacje wizualne powstają w świadomości mimowolnej i są zakorzenione w twoich przeszłych doświadczeniach z tymi samymi lub z podobnymi obiektywnymi szczegółami, jakie posiada twój obiekt. Ten wkład świadomości mimowolnej nadaje każdemu szczegółowi obiektu osobiste znaczenie.
Poświęć teraz kilka chwil, by ponownie obserwować obiektywne szczegóły twojego obiektu i ponownie postrzegać pojawiające się emocjonalne reakcje. Spróbuj prześledzić te emocjonalne reakcje aż do wspomnień, które dały im podstawę.
Przez kilka ostatnich minut, gdy patrzyłeś na obiekt i postrzegałeś swoje emocjonalne reakcje na jego cechy, być może zauważyłeś wewnętrzny głos, który opisywał słowami to, co postrzegasz. Wymawia on twoje myśli, gdy zachodzą i nazywa wszystko co postrzegasz i czujesz. Ten głos również ma swoje źródło w świadomości mimowolnej i jest środkiem, poprzez który intelektualnie integruje ona twoją percepcję obiektywnych szczegółów z emocjonalnymi reakcjami. Działa jak klej, który utrzymuje te obiektywne szczegóły i ich emocjonalne znaczenie razem w sposób, który umożliwia ci rozumienie.
Kiedy twoja świadomość jest skupiona, wewnętrzny dialog będzie się naturalnie odnosił w pewien sposób do obiektu, na którym się skupiasz. Kiedy jednak umysł nie jest skupiony, wewnętrzny głos staje się mentalną gadaniną i może obejmować szerokie spektrum tematów, idei, odczuć itp., odzwierciedlając zawartość świadomości mimowolnej.
Ponownie spójrz na obiektywne szczegóły swojego obiektu i tym razem obiektywnie zauważaj treść swojego wewnętrznego dialogu.
Teraz przenieś uwagę na swoje reakcje emocjonalne i również zauważ towarzyszący im dialog.
Zazwyczaj wewnętrzny dialog i ocena emocjonalna przekazują informacje, których obiektywnie nie oceniamy ani nie sprawdzamy. Tak naprawdę, najczęściej nie zdajemy sobie sprawy, że one istnieją jako duża część percepcji!
Poświęć teraz chwilę, by porównać obiektywną informację postrzeganą przez oczy, z subiektywną informacją podawaną przez reakcje emocjonalne i wewnętrzny dialog. W jakim stopniu twoje emocjonalne reakcje i wewnętrzny dialog wykrzywiły, uzupełniły lub przekształciły percepcję obiektywnych szczegółów?
To czego właśnie dokonałeś, to postrzeganie umyślno-obiektywne. Umyślnie postrzegałeś obiektywne szczegóły swojego obiektu i obiektywnie postrzegałeś subiektywizujące reakcje świadomości mimowolnej. Chociaż twoja percepcja obejmowała dużą ilość informacji subiektywnych pochodzących ze świadomości mimowolnej, to niemniej postrzegałeś je swoją świadomością umyślno-obiektywną.
Twoja świadomość umyślno-obiektywna to oczywiście twoja podstawowa Jaźń.
Teraz użyjemy świadomości umyślno-obiektywnej do postrzegania dźwięku. Zamknij oczy i skup uwagę na słuchu. Słuchaj zewnętrznych dźwięków (lub zadzwoń dzwonkiem) i skup się uważnie na percepcji dźwięku.
Zauważ jego obiektywne szczegóły - wysokość tonu, głośność, czas trwania, rytm itp.
A teraz skup się na tym, co emocjonalnie czujesz wobec tego dźwięku. Jest on przyjemny, nieprzyjemny, a może obojętny?
Zauważ treść wewnętrznego dialogu i obiektywnie postrzegaj jego trafność.
Zauważ, że gdy postrzegasz dźwięki, których źródła nie widzisz, twój umysł tworzy własne obrazy do opisania źródła pochodzenia dźwięku. Są one blisko związane z wewnętrznym dialogiem i emocjonalnymi reakcjami i mają to samo źródło w twojej świadomości mimowolnej. Swoją świadomością umyślno-obiektywną, obserwuj obrazy, które wyświetla umysł dla przedstawienia źródła lub przyczyny dźwięku.
Teraz porównaj różnice pomiędzy obiektywnymi szczegółami dźwięku, a subiektywną treścią podawaną przez świadomość mimowolną.
Teraz użyjemy świadomości umyślno-obiektywnej do postrzegania zapachu. Zamknij oczy i skup swoją świadomość na zmyśle węchu. Wdychaj aromat wybranego przedmiotu i skup się intensywnie na swojej percepcji jego zapachu.
Zauważ jego obiektywne szczegóły i zauważ, na które części twojego zmysłu węchu wpływa ten aromat.
A teraz skup się na tym, co emocjonalnie czujesz wobec tego zapachu. Czy jest on przyjemny, nieprzyjemny, a może obojętny?
Zauważ, że gdy postrzegasz zapach, twój umysł natychmiast próbuje go zdefiniować, próbuje nazwać to, co wąchasz, poprzez obrazy. Są one blisko związane z wewnętrznym dialogiem i emocjonalnymi reakcjami i mają to samo źródło wewnątrz twojej świadomości mimowolnej. Swoją świadomością umyślno-obiektywną, obserwuj obrazy, które wyświetla umysł dla zdefiniowania zapachu.
Teraz porównaj różnice pomiędzy obiektywnymi szczegółami zapachu, a subiektywną treścią podawaną przez świadomość mimowolną.
Teraz użyjemy świadomości umyślno-obiektywnej do postrzegania smaku. Zamknij oczy i skup swoją świadomość na zmyśle smaku. Poliż, wypij lub ugryź trochę wybranej rzeczy i skup się intensywnie na swojej percepcji smaku.
Zauważ obiektywne szczegóły smaku, jaki postrzegasz językiem.
A teraz skup się na tym, co emocjonalnie czujesz wobec tego smaku. Czy jest on przyjemny, nieprzyjemny, a może obojętny?
Teraz porównaj różnice pomiędzy obiektywnymi szczegółami smaku, a subiektywną treścią podawaną przez świadomość mimowolną.
Teraz przejdziemy do badania percepcji poprzez zmysł dotyku, czyli zmysł fizycznych odczuć. Tak naprawdę nie istnieje żadna adekwatna nazwa dla tego zmysłu - określenie "dotyk" odnosi się tylko do jednego aspektu, jaki ten zmysł odkrywa przed naszą świadomością. Aspekt dotykowy skierowany jest na odczuwaniu zewnętrznego środowiska i jest zależny od zakończeń nerwowych skóry, które są w stanie wykrywać obiektywne czynniki jak tekstura, temperatura i nacisk. Z kolei aspekt poza-dotykowy skierowany jest na odczuwanie naszego wewnętrznego środowiska, jak ból mięśnia, swędzenie na skórze czy wzdęcie i również jest zależny od wyspecjalizowanych zakończeń nerwowych, tylko że te czujniki nerwowe są rozłożone w głębokich tkankach i kościach ciała.
Ostatecznie, jest to zmysł, który najbardziej wiąże naszą świadomość do fizycznego ciała i fizycznej egzystencji. Przenika on również i zabarwia naszą percepcję dokonywaną poprzez cztery pozostałe zmysły. Na przykład, jeśli to na co patrzymy, jest zbyt jaskrawe, odczuwamy dyskomfort w oczach; jeśli dźwięk jest zbyt głośny lub zbyt przenikliwy, czujemy dyskomfort w uszach; również przy smaku i węchu, pojawiają się odczucia dotykowe gdy wciągasz powietrze przez nozdrza i umieszczasz płyn lub pożywienie w ustach.
Każde z dotykowych odczuć, które zachodzą podczas procesu percepcji, w subtelny, lub w oczywisty sposób wpływa na wynikową percepcję, szczególnie na poziomie emocjonalnym. Na przykład, jeśli patrzenie na coś wywołuje fizyczny ból oczu, to przestajemy na to patrzeć i tworzymy negatywne wspomnienie emocjonalne, które trzyma nas z dala od patrzenia na podobną rzecz, gdybyśmy ją napotkali. I odwrotnie, jeśli patrzenie na coś daje nam fizyczną przyjemność, to dalej na to patrzymy i formujemy pozytywne wspomnienie emocjonalne, przez które dążymy do obserwowania podobnych rzeczy.
Percepcje fizycznych odczuć są normalnie przetwarzane przez świadomość mimowolno-subiektywną zanim w ogóle zostaną zarejestrowane przez świadomość umyślną. Innymi słowy, tworzymy natychmiastową emocjonalną ocenę odczucia. Jest to biologicznie "wszyta" cecha instynktu samozachowawczego, która wywołuje natychmiastową reakcję na fizyczne zagrożenie. Na przykład, gdy dotykasz czegoś tak gorącego, że parzysz sobie palce, twoja ręka natychmiast się wycofuje zanim w ogóle pomyślisz "To jest zbyt gorące, lepiej cofnę rękę zanim zejdzie mi skóra z palców".
Pomimo tego biologicznego imperatywu samozachowawczego, możemy dokonywać umyślno-obiektywnej percepcji poprzez ten zmysł i razem z nim. Nie możemy oczywiście wyeliminować elementu mimowolno-subiektywnego, lecz możemy obserwować go obiektywnie i bez zaangażowania i przyjmować go jako obiektywną informację dotyczącą tego, jak dane odczucie na nas wpływa.
Wróćmy więc do naszej eksploracji i wprowadźmy słowa i idee w praktykę.
Zamknij oczy i poczuj temperaturę powietrza w pokoju, w którym teraz jesteś. Czy jest ciepła? Chłodna? A może w sam raz?
Zwróć uwagę na wartościujący osąd związany z określeniem temperatury. Jest całkowicie oparty na odległości temperatury od twojej "strefy komfortu". Jeśli temperatura jest niższa niż ta strefa, to osądzasz ją jako chłodną; jeśli jest wyższa, to osądzasz ją jako ciepłą. Jedyną obiektywną informacją jest relacja faktycznej temperatury powietrza do twojego osobistego poziomu komfortu.
Skierujmy teraz ten zmysł do wewnątrz i postrzegajmy wnętrze ciała. Zauważ odczucie powietrza wchodzącego z wdechem do twoich nozdrzy lub przechodzącego nad językiem, jeśli oddychasz ustami. Skup swoją uwagę na dokładnym fizycznym umiejscowieniu tego odczucia i doświadczaj go z bliska.
Ponownie, istnieje tutaj bezpośredni wartościujący osąd, czy powietrze jest względnie ciepłe lub chłodne i czy względnie jest dobre czy złe. Lecz poza tą emocjonalną reakcją na fizyczne odczucie, istnieje też obiektywne doświadczenie odczucia. Obiektywne doświadczenie obejmuje mimowolno-subiektywne wartościowanie, lecz jest czymś więcej niż tylko tym, jak się czujemy wobec takiego odczucia - jest również trwającym doświadczaniem odczuci...
magdazawada1