Jakość energetyczna budynku
Zgodnie z dyrektywą EPBD, każdy budynek będzie miał nadaną określoną klasę energetyczną. W skład oceny klasy energetycznej wchodzi poziom zużycia energii do celów: ogrzewania, chłodzenia, wentylacji, podgrzania wody i oświetlenia. Najwięcej energii wydatkuje się na ogrzewanie budynków, stąd tak ważne jest określenie jakości cieplnej.
Jakość energetyczną budynku charakteryzują wskaźniki (zwykle oznaczane literą „E” z odpowiednimi indeksami), których wartości otrzymuje się po podzieleniu przez kubaturę lub powierzchnię pomieszczeń rozpatrywanego budynku, energii netto, brutto (dostarczonej) lub energii pierwotnej koniecznej do zapewnienia wymaganego poziomu ogrzewania, chłodzenia, wentylacji pomieszczeń, podgrzania wody i oświetlenia w budynku, w rozpatrywanym czasie (zwykle przedział czasowy dotyczy roku).
Na ich podstawie jest możliwe sformułowanie oceny jakości energetycznej budynku przez przyporządkowanie klasy energetycznej: A, B, C, D, E, F, G (analogicznie jak w odniesieniu do urządzeń AGD). Budynek klasy A charakteryzuje się najwyższą jakością energetyczną, czyli jest najbardziej energooszczędny (najmniej energochłonny). Klasie energetycznej D przyporządkowany jest budynek odpowiadający aktualnym standardom.
W budynkach mieszkalnych najwięcej energii zużywa się na ogrzewanie pomieszczeń (około 60 %), stąd największe znaczenie ma jakość cieplna budynku, którą charakteryzują:
a),×- wskaźnik sezonowego zapotrzebowania na ciepło odnoszący się do energii netto (ciepło) do ogrzewania pomieszczeń, w kWh/(m2
- wskaźnik zapotrzebowania na ciepło do ogrzewania pomieszczeń, niezależny od długości sezonu ogrzewania Kd),×budynku, odniesiony do jednego „stopniodnia”, w kWh/(m2
- moc cieplna potrzebna do ogrzania pomieszczenia (lub pomieszczeń), w kW lub odniesiona do powierzchni pomieszczeń ogrzewanych, w W/m2,
- współczynnik strat ciepła H budynku, współczynnik łącznych strat ciepła w wyniku przenikania przez obudowę (HT) i wentylacji pomieszczeń (Hv), w W/K.
Do charakteryzowania jakości cieplnej obudowy budynku stosuje się:
- współczynnik strat ciepła przez przenikanie HT, w W/K,
K),×- współczynniki przenikania ciepła przegród U (ścian, stropów, połaci dachowych, okien, drzwi), w W/(m2
K).× (ew. punktowe χ) węzłów konstrukcyjnych znajdujących sie w obudowie, w W/(mY- liniowe współczynniki przenikania ciepła
Do oceny jakości cieplnej budynku jest konieczne określenie:
- charakterystyk optycznych i przepuszczalność promieniowania słonecznego elementów przezroczystych obudowy budynku,
- szczelności obudowy (i jej poszczególnych elementów, np. okien, lekkich ścian osłonowych) na przenikanie powietrza.
Ponadto jakość cieplną obudowy charakteryzuje rozkład (pole temperatury) i najniższa wartość temperatury wewnętrznej C (lub określana bezwymiarowo, oznaczana°powierzchni przegród, w fRsi). W odniesieniu do podłóg istotna jest również tzw. ciepłochłonność, związana z zjawiskiem polegającym na tym, że im większa aktywność cieplna materiału podłogi, tym większy spadek temperatury powierzchni stóp stojącego na niej człowieka.
Utrzymanie wymaganych wartości temperatury wewnętrznych powierzchni przegród jest ważne z uwagi na konieczność zapewnienia komfortu cieplnego w pomieszczeniach i ochronę przed zanieczyszczeniem i degradacją w efekcie występowania powierzchniowej kondensacji pary wodnej.
robo153