Pro Fide Rege et Lege 03.pdf

Papież Leon XIII

„Złem największym jest

socjalizm i demokracja”

Spis treści

Monika Wolska – Od Atlantyku po Ural bez funta...

Artur Górski – Demokracja nas nie wyzwoli

Adam Gwiazda – Non conspirandum est

Robert G. – Zarys koncepcji organicznego elitaryzmu

Adres do korespondencji:

www.konserwatyzm.pl ; e-mail: kzm@konserwatyzm.pl

Klub Zachowawczo-Monarchistyczny, ul. Żubrowa 7, 01-978 Warszawa

Konto bankowe:

Klub Zachowawczo-Monarchistyczny: 77-1240-1066-1111-0000-0006-1131

Opracowanie elektroniczne: Portal Młodzieży Prawicowej - www.xportal.pl (31 XII 2008 r.)

Pro Fide Rege et Lege

Numer 1 (3) AD 1989

Strona 2

Od Atlantyku po Ural bez funta...

Monika Wolska

ałgorzata Thatcher

tak samo nie ma za-

miaru dopuścić do

powstania federalnej Europy,

tak jak nie miał Karol de Gaul-

le. Jej zamiary są takie same,

jak były jego: zmaksymalizo-

wać korzyści gospodarcze, a

nawet dyplomatyczne, jedno-

cześnie nie odstąpić na krok od

suwerenności narodowej. Euro-

entuzjazm ominął jednak parla-

ment brytyjski. Protestujący

przeciw większości postano-

wień EWG posłowie brytyjscy

zdają sobie sprawę, że korzy-

ści, jakie Wielkiej Brytanii

przyniosłaby ściślejsza integra-

cja z jednolitym rynkiem euro-

pejskim, byłyby bardzo nie-

wielkie w porównaniu z utratą

drogocennego poczucia suwe-

renności narodowej. W spra-

wach tych sztuka polega na

tym, by z integracji Europy

wyciągnąć wszelkie korzyści

materialne (gospodarcze), a

jednocześnie uniknąć politycz-

nego kalectwa. Czy się to ko-

muś podoba, czy nie, poczucie

narodowe jest wciąż jeszcze

siłą istotną! Dlatego bankierzy,

przemysłowcy i maklerzy nie

stworzą trzeciego supermocar-

stwa. Europa des Patries – oto

granica, o którą rozpryskują się

presje prointegracyjne. Dobry

rząd wymaga niemal instynkto-

wego, wzajemnego zrozumie-

nia między rządzącymi a rzą-

dzonymi, a takie właśnie poro-

zumienie istnieje od wieków w

Wielkiej Brytanii. „Time”

stwierdza, że Europejczycy nie

są Amerykanami i dlatego na-

rodowa opcja nie pozwoli im

spojrzeć na Europę od Atlanty-

ku po... no, mniejsza z tym.

Ale jest też inna przyczyna,

dla której przedstawiciele Wiel-

kiej Brytanii nie przejawiają

entuzjazmu dla idee fixs Karola

de Gaulle’a. Integracja wyma-

ga wielu operacji, które mogą

być szokiem dla prężnej i do-

brze funkcjonującej gospodarki

brytyjskiej. Przede wszystkim

jest to propozycja ujednolicenia

systemu podatkowego.

Dzięki wysokiej, 13-proc.

stopie bazowej utrzymuje się

mocny kurs funta. Zbliżenie

struktury podatkowej krajów

europejskich byłoby dla niej

wysoce niekorzystne. Wobec

tego zyskają państwa, których

rządy, zorientowane „nadopie-

kuńczo”, obniżyły stopę podat-

kową. Poza tym, powołanie

centralnego banku państw

„dwunastki” europejskiej

wprowadziłoby totalny bałagan

na kilkanaście lat. Tak samo

wygląda kwestia ujednolicenia

norm dotyczących przepływu

kapitału: celnych, ubezpiecze-

niowych, inwestycyjnych, eko-

nomicznych, sanitarnych etc.

Europa i tak stopniowo zespala

się gospodarczo, ale nikogo nie

dziwi, że Wielka Brytania stoi

na uboczu tych poczynań. Na

68 dużych fuzji przedsię-

biorstw w Europie tylko w

czterech uczestniczyła Wielka

Brytania (firm włoskich było

28). Czy ostrożność pani That-

cher okaże się proroczą? Czas

pokaże. Tymczasem brytyjscy

górnicy nie zamierzają dofinan-

sowywać hiszpańskich rolni-

ków, a brytyjscy ekonomiści

koncentrują się na przestawia-

niu przemysłu materiałochłon-

nego na naukochłonny. „Mniej

surowców... więcej myśli” – za

tą nie tyle koncepcją, co prawi-

dłowością, idzie wiele kolej-

nych posunięć. Trzeba stwo-

rzyć nową generację – ludzi,

którzy zostaną zatrudnieni w

najnowocześniejszych dziedzi-

nach. Obecnie w przemyśle,

tzw. wysokich technologii pra-

cuje w Wielkiej Brytanii 9,8%

ogółu zatrudnionych, w Hisz-

panii – 4,3%, a we Włoszech –

– 2,6%. Ten jaskrawy przykład

obrazuje motywy brytyjskich

protestów z Izby Gmin.

Intereuropa to w istocie za-

bieg podciągający słabszych do

poziomu średnich, a co z naj-

lepszymi? Wielka Brytania we-

szła na początku obecnej deka-

dy w okres niezwykłej prospe-

rity i nie chce dzielić się sukce-

sem z rozfalowanym kontynen-

tem. Londyn jak zawsze pozo-

staje mglisty i sceptyczny.

Pro Fide Rege et Lege

Numer 1 (3) AD 1989

Strona 3

Demokracja nas nie wyzwoli

O pewnej słabości demokracji zachodniej i przewrotności demokracji socjalistycznej

Artur Górski

d 1914 roku dokonało

się na świecie wiele ol-

brzymich przeobrażeń.

Przemiany społeczne zlikwido-

wały między innymi większość

monarchów, a powołały na tron

zasadę wszechogarniającej de-

mokracji. Totalny wybuch de-

mokracji i nastawienie na czło-

wieka masowego spowodowały

wystąpienie ubocznego pro-

duktu tych przemian. Pod

wpływem buntu mas stary, wy-

bujały indywidualizm zdewalu-

ował się, a następnie wyszedł z

mody. Ustąpił miejsca kolek-

tywnemu sposobowi myślenia.

świetliła niektóre zjawiska

w korzystnym dla siebie świe-

tle i zmusiła wolny świat do

akceptacji ich jako swoich wła-

snych. W ten sposób demokra-

cje zachodnie, nie będąc świa-

dome zachodzących przemian

i ich następstw, zaczęły postu-

lować hasła, które – na pierw-

szy rzut oka słuszne – okazują

się zgubne.

Koronnym przykładem

może być interwencjonizm

państwowy. Gdy przed wojną

obejmował on dość szeroko

tylko pewne dziedziny gospo-

darki, to po wojnie – przez sła-

bość systemu demokratycznego

i głupotę polityków – zaczął

wkraczać we wszystkie dzie-

dziny życia. Świat demokra-

tyczny z organizmu (który

przekształcił się jeszcze

w okresie monarchii) powoli,

pod wpływem myśli lewicowej

przekształcał się w opleciony

biurokracją i etatyzmem me-

chanizm. Ten jest zaś nienatu-

ralnie planowany i sterowany

centralnie przez poszczególne

rządy, co uniemożliwia mu nor-

malny rozwój.

Nie obeszło się również bez

następstw w kształtowaniu psy-

chiki ludzi Zachodu (także lu-

dzi Wschodu, uważających się

za myślących niezależnie).

I tak, na przykład od krytyki

wojen zaborczych doszło do

krytyki wszystkich wojen. Ma

to o tyle duże znaczenie, że jak

wiemy, w czasie wojny znacz-

nie szybciej niż w czasie poko-

ju można zdemaskować w peł-

ni i zniszczyć komunizm. Nie

jest to regułą, gdyż niestety:

„ślepi w karty grają”. Jedno-

cześnie, z drugiej strony wojna

jest doskonałą płaszczyzną sze-

rzenia ideologii komunistycz-

nej, co obie wojny światowe w

pełni potwierdzają. Dlatego ko-

muniści przygotowują się do

ewentualnej wojny, zbroją,

a jednocześnie przez hasła de-

mokracji socjalistycznej, wzy-

wają demagogicznie do pokoju

i rozbrojenia. Demokracja za-

chodnia nie czując podstępu

chwyta wiatr w żagle i po

chwili cały świat woła o pokój.

Dzieje się tak niezmiennie od

kilkudziesięciu lat.

Pierwszy „Dekret o pokoju”

wydał Lenin 8 listopada 1913

roku. Opierał się on na antywo-

jennych nastawieniach obydwu

walczących, wycieńczonych

wojną stron. Po pierwsze, de-

kret ów miał wpłynąć na nie-

mieckich żołnierzy zniechęca-

jąc ich do wojny, gdy swą ofen-

sywą zagrażali rewolucji. Po

drugie zaś, miał kształtować

postawy zdemoralizowanych

wojną żołnierzy rosyjskich. Le-

nin dobrze kalkulował: żołnie-

rze–chłopi szybciej poparli ko-

munistów rozdających ziemię

niż tych, którzy kazali im iść na

bezsensowną wojnę i ginąć.

Jednakże nikt nie zauważył

bezsensu, jakim był „Dekret o

pokoju”. Niebawem ci sami ro-

syjscy żołnierze rzucający

wcześniej broń na frontach

i wołający: „pokoju i chleba”

poszli na pierwsze linie wojny

z kontrrewolucją. Któż jednak

zwracał uwagę na fakt, że woj-

Fakt ten wykorzystali komu-

niści. Skolektywizowaną myśl

ludzką podnieśli do godności

sztandaru, który chcieli rozwi-

nąć nad Europą i światem jako

demokrację socjalistyczną.

Owa socjalistyczna imitacja de-

mokracji została błędnie przy-

jęta przez Zachód jako kolejny

rzeczywisty wybór wolnego

świata. Dlatego po II wojnie

światowej demokracje na Za-

chodzie, nie widząc zagrożenia,

jakie niosła ze sobą demokracja

socjalistyczna, skłonne były

(i są nadal) nie tyle komunizm

zwalczać, ile raczej z nim kon-

kurować na zasadzie partner-

stwa. (Jedynym okresem odej-

ścia od tej zasady, i to zaledwie

kilku państw, był okres „zimnej

wojny” lat 1945–55).

Potraktowana w ten sposób

demokracja socjalistyczna, ko-

rzystając ze swojej doktryny

antydemokratycznej, potrafiła

wykorzystać pewne stereotypy

prawdziwej demokracji. Na-

Pro Fide Rege et Lege

Numer 1 (3) AD 1989

Strona 4

na domowa była jeszcze więk-

szym szaleństwem i jeszcze

bardziej zubożała kraj?

W podobny sposób Stalin

wykorzystał nastroje antywo-

jenne po II wojnie światowej.

Aby zachować zdobycze socja-

lizmu, propagował pokój, bazu-

jąc na pacyfistycznych nastro-

jach w wyczerpanej wojną Eu-

ropie. Jednocześnie w uzależ-

nionych od ZSRR krajach pa-

nował zbrojny terror wymie-

rzony w demokratyczną i pra-

wicową opozycję.

Innym elementem, który

wykorzystuje demokracja so-

cjalistyczna, jest straszak ato-

mowy. Każdy trzeźwo myślący

człowiek ma świadomość, że

równowaga nuklearna jest gwa-

rantem pokoju. Równowaga

„zerowa” jest niemożliwa,

gdyż praktycznie w każdej

chwili któraś ze stron może od-

tworzyć potencjał. Jednocze-

śnie stale rosnąca przewaga nu-

klearna USA zmusza ZSRR do

wytężonej pracy i kolosalnych

wydatków, do „wyścigu zbro-

jeń”. W 1977 roku Rosjanie

zrozumieli, że szanse w wyści-

gu mają raczej nikłe. Rozwinęli

szeroką kampanię propagando-

wą, prowadzoną przez KGB

i lokalne partie komunistyczne.

Doszło do licznych demonstra-

cji przed konsulatami i ambasa-

dami USA w krajach Europy

Zachodniej. Przy tym tylko in-

spiratorzy byli komunistami.

Większość przyciągnęła inten-

sywna kampania propagando-

wa, ale również niewątpliwą

rolę odegrał antyamerykanizm

czy zwykły pacyfizm. Demon-

stranci w Bonn nieśli transpa-

renty, na których było napisa-

ne: „Ich habe angst” – boję się.

O to właśnie chodziło komuni-

stom. Zastraszenie społeczeń-

stwa – to był pierwszy krok.

Breżniew działał dalej. W 1981

roku na XXVI Zjeździe Partii

wezwał do „zamrożenia zbro-

jeń nuklearnych”. Rozpoczęły

się nowe, liczne konferencje

pokojowe, demonstracje i blo-

kady bez wojskowych przez

demonstrantów. A przecież,

gdyby Amerykanie porzucili

produkcję rakiet MX, Pershing

II i pocisków manewrujących

typu Cruise, byliby bezbronni

wobec 33 rakiet SS-20 (po trzy

głowice każda) i 42,5 tys. czoł-

gów. Co ciekawsze, nikt prze-

ciwko tym rakietom i czołgom

w Europie Zachodniej nie pro-

testował.

Ostateczną klęskę ZSRR w

„wyścigu” przypieczętowała

Obrona Strategiczna, tzw.

„wojny gwiezdne”. Gorbaczow

dostrzegł bezsilność polityki

radzieckiej i nieskuteczność

dotychczasowych posunięć.

Przyjął inną taktykę. Postano-

wił sprawę rozwiązać drogą

dyplomatyczną poprzez bezpo-

średnie wpłynięcie na rządy

państw Zachodu. Znów ruszyła

machina propagandowa, ale

jakże inna, pełna słodkich słów

i obietnic. Zachód, przez chwi-

lę nieufny, uwierzył. Demokra-

cja zachodnia wykorzystuje

każdą okazję, by wyciągnąć

rękę do demokracji socjali-

stycznej. Polityka Gorbaczowa

uwieńczona została sukcesem.

8 XII 1987 roku został podpisa-

ny w Waszyngtonie układ mię-

dzy Gorbaczowem a Reaganem

(na początku swoich rządów

głosił on ostry antykomunizm

i odrzucał wszelkie rozmowy

z ZSRR – co za brak konse-

kwencji!). Oba państwa na

mocy porozumienia zobowią-

zały się do całkowitej likwida-

cji swych broni rakietowo-nu-

klearnych krótkiego i średniego

zasięgu. Demokracja zachodnia

po raz kolejny dała się nabrać.

Inną płaszczyzną ukazującą

słabość demokracji zachodnich

jest naiwność polityki gospo-

darczej wobec ZSRR. „Piere-

strojka” Gorbaczowa cieszy się

coraz większym zainteresowa-

niem i zaufaniem Zachodu. Za

każdym razem otwierając nowy

rozdział w ekonomicznych sto-

sunkach Wschód–Zachód kapi-

taliści zapominają o wskazów-

kach historii – o tym, że każdy

taki rozdział kończy się tak

samo.

Pierwsza „Pierestrojka” była

zapoczątkowana z inicjatywy

Lenina i wprowadzona przez

X Zjazd Partii, tzw. „Nowaja

Ekonomiczeskaja Polityka”

(NEP). Po realizacji w okresie

wojny domowej lat 1918–1920,

polityki zwanej „komunizmem

wojennym”, gospodarka kraju

przeżywała ogromny kryzys

ekonomiczny i społeczny.

Chłopi, którzy poparli w 1917

roku bolszewików, jak i więk-

szość społeczeństwa, byli nie-

zadowoleni z biedy. Dopusz-

czenie do rozwoju niektórych

elementów kapitalistycznych

w gospodarce, głównie w rol-

nictwie (funkcjonowały duże

gospodarstwa chłopów–kuła-

ków, a działalność gospodarcza

oparta była na rozrachunku go-

spodarczym), miało nie dopu-

ścić do kolejnych fermentów

społecznych, a także ukazać

Zachodowi, że Kraj Rad jest

zdrowym ekonomicznie two-

rem. Cały świat zalała fala

optymizmu, głoszącego grun-

towne przemiany i „ewolucję

komunizmu” ku demokracji.

Pro Fide Rege et Lege

Numer 1 (3) AD 1989

Strona 5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: