Bitwa o rakiety.pdf

Bitwa o rakiety

Aktorzy:

John Buckingham - Jerzy Kamas

Prof. Jones - Jerzy Bończak

Wilhelm von Thoma - Adam Ferency

Gen. Cruewell - Wojciech Malajkat

Winston Churchill - Jan Nowicki

Lord Cherwell - Wiktor Zborowski

To była długa i krwawa bitwa, a pierwszy strzał padł w listopadzie 1939

roku. Brytyjczycy zostali ostrzeżeni, lecz zlekceważyli raport, który mógł

zaoszczędzić im wielu ofiar.

Był pochmurny listopadowy poranek 1939 roku, gdy kontradmirał Hector

Boyes, attaché morski brytyjskiej ambasady w Oslo przyszedł do pracy. Na

biurku leżała duża biała koperta, na której nie było nazwiska nadawcy.

Rozerwał ją i wydobył kilka kartek oraz zaplombowane pudełko. Obawiał

się, że może zawierać bombę, więc na wszelki wypadek postanowił nie

otwierać go, lecz sięgnął po kartki. Były zapisane równym maszynowym

pismem po niemiecku. Dobrze znał ten język, więc zaczął studiować treść.

Odnajdywał zadziwiające informacje o najtajniejszych niemieckich pracach

nad radarem, nad zapalnikami zbliżeniowymi powodującymi wybuch

pocisków przeciwlotniczych, gdy znalazły się w pobliżu samolotu, a także

rakietami dalekiego zasięgu, nad którymi Niemcy mieli pracować w tajnym

ośrodku w Peenemünde na wyspie Uznam. To było szokujące.

Kontradmirał Boyes, oficer o wielkim doświadczeniu w marynarce

wojennej zdawał sobie sprawę, że autor listu dysponuje wielką wiedzą

techniczną. Fakty, które przytaczał też zdawały się wskazywać, że pisze

prawdę. Na przykład podawał, że podczas nalotu na bazę w

Wilhelmshaven we wrześniu 1939 roku brytyjskie bombowce zostały

wykryte przez urządzenie elektroniczne o mocy 20 kilowatów z odległości

120 kilometrów. Nie do kontradmirała należała ocena tych informacji, więc

nakazał, aby jak najszybciej anonimowy list odesłać do centrali wywiadu w

Londynie, gdzie trafił w ręce naukowego doradcy wywiadu Reginalda

Victora Jonesa.

37-letni naukowiec, gdy wybuchła wojna, porzucił pracę dla Admiralicji i

zaciągnął się do wywiadu lotniczego, gdzie jego zadaniem stała się ocena

badań prowadzonych przez Luftwaffe. Nadzwyczajne zdolności sprawiły, że

szybko przekazano mu prowadzenie spraw naukowych całego wywiadu.

Przyjrzał się uważnie zaplombowanej paczuszce. Czy mogła zawierać

bombę? Obmacał delikatnie papier. Nie wyczuwał żadnych przewodów.

Przeciął opakowanie scyzorykiem. Wewnątrz była niewielka szklana

kapsuła, zawierająca metalowe elementy. Nie wiedział, co to mogło być,

ale autor listu wyjaśniał, że paczuszka zawiera elektroniczny układ

uruchamiający zapalnik zbliżeniowy pocisków przeciwlotniczych. Jones

przesłał ją natychmiast do laboratorium Admiralicji. Odpowiedź nadeszła

szybko: to był elektroniczny układ zapalnika.

Jones zrobił to, co mógł. Napisał długą opinię i posłał do swoich

zwierzchników. Nikt mu nie uwierzył. Najbardziej zaprzysięgłym

przeciwnikiem raportu był John Buckingham, zastępca dyrektora wydziału

badań naukowych Admiralicji. Powiedział:

Buckingham: Mój drogi przyjacielu, to wyraźna prowokacja

niemieckiego wywiadu.

Jones nie dał się zbić z tropu.

Jones: Wszystkie informacje, które podaje anonimowy autor

wyglądają bardzo poważnie.

Buckingham: A co, chciałby pan, żeby nie wyglądały

poważnie? To tak, jak oszust wyglądający na oszusta.

Jones: Wiele z nich pokrywa się z naszymi informacjami. Na

przykład wykorzystanie Ju-88 jako bombowca nurkującego,

próby w Rechlinie…

Buckingham: Ma pan jeszcze niewielkie doświadczenie w

działalności wywiadu. Powiem, więc panu, że najstarszy trick

polega na mieszaniu informacji prawdziwych z fałszywymi.

Zapewne autorzy tego listu zastosowali taki trick. I jeszcze

jedna rada. Analizował pan treść…

Jones: Oczywiście, bardzo dokładnie.

Buckingham: ...i doszedł pan do wniosku, że niemiecki

naukowiec, przeciwnik Hitlera, postanowił nas ostrzec i wysłał

list.

Jones: Dokładnie tak.

Buckingham: A zwrócił pan uwagę na znaczek i stempel? List

został wysłany z Oslo, a to podważa wiarygodność tego

pańskiego antynazisty, który z tajnymi materiałami

zdecydował się na podróż do Oslo, aby stamtąd nadać list do

naszej ambasady. Niech pan już da sobie z tym spokój.

Nikt w Ministerstwie Wojny nie chciał na ten temat rozmawiać. Pierwsze

ostrzeżenie przed rakietami balistycznymi, nową bronią XX wieku zostało

zlekceważone. Sprawa poszła w zapomnienie na wiele lat. Dopiero 1989

roku poznaliśmy nazwisko autora listu, który do historii przeszedł jako

raport z Oslo. W tym roku niemiecki fizyk Hans Ferdinand Meyer

opublikował książkę, w której przedstawił wszystkie okoliczności, w jakich

napisał list. Pracował dla firmy Siemens i będąc antynazistą usiłował

ostrzec Brytyjczyków. W 1943 roku został uwięziony w obozie w Dachau.

Przeżył i po wojnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie wykładał na

Cornell University. Nie wiadomo, dlaczego tak późno zdecydował się

ujawnić, że to on był autorem słynnego listu, który mógł zmienić bieg

wojny, gdyby brytyjscy urzędnicy potraktowali go poważnie.

Mijały lata wojny. Wielka Brytania samotnie stawiała opór hitlerowskiej

potędze, która w 1940 roku pokonała inne mocarstwo tamtego świata,

Francję i zajęła Norwegię, Belgię, Holandię, Danię, później Grecję i

Jugosławię, a wreszcie doprowadziła swoje wojska pod Moskwę.

Jones nie zapomniał o raporcie z Oslo, w którym po raz pierwszy

wspomniano o próbach rakietowych w tajnym ośrodku w Peenemünde.

Czyżby jego zainteresowanie tym rejonem podtrzymywały raporty

wywiadu AK, który bacznie obserwował niemieckie działania i już w drugiej

połowie 1942 roku wysyłał raporty do Londynu? Możemy przyjąć, że tak

było, choć sam Jones nigdy do tego się nie przyznał, ani nie zachowały się

żadne dowody. Brytyjczycy twierdzą, że polskie materiały wywiadowcze z

tego okresu zostały zniszczone lub zaginęły. Tymczasem w Peenemünde

Wehrner von Braun, młody, 30-letni naukowiec kierujący programem

rakietowym, odnosił coraz większe sukcesy.

Pierwszy udany start skonstruowanej przez niego rakiety odbył się 13

czerwca 1942 r., ale rakieta eksplodowała po przeleceniu 1300 m;

całkowicie udana próba odbyła się 3 października tego roku, gdy rakieta

przeleciała 190 km wzdłuż brzegu Bałtyku i minęła cel tylko o 4 km.

Oznaczało to, że w ciągu kilku miesięcy będą mogli uruchomić seryjną

produkcję rakiet o zasięgu około 300 km. Wystrzeliwane z Francji mogły

razić cele na terenie Wielkiej Brytanii i nie było przed nimi żadnej obrony.

Start rakiety następował po 4 sekundach od rozpoczęcia pracy silnika. 10-

tonowy pocisk wznosił się pionowo, aż zadziałało urządzenie wychylające

stery. Wówczas tor rakiety zakrzywiał się pod kątem około 45 stopni.

Po 25 sekundach lotu rakieta przekraczała prędkość dźwięku. Silnik

pracował jeszcze przez pół minuty. Wyłączał się, gdy rakieta osiągała

wysokość 40 kilometrów i prędkość blisko 5,5 tys. km/h. Wciąż wznosiła

się, aż na wysokości około 90 km zataczała łuk i jej dziób kierował się do

ziemi. Jej prędkość wynosząca w tej fazie lotu ok. 3,5 tys. km/h sprawiała,

że wyprzedzając dźwięk była niesłyszalna. Dopiero, gdy po przeleceniu ok.

300 kilometrów trafiała w cel i eksplodowała głowica zawierająca tonę

materiału wybuchowego słychać było wielki huk.

Jeżeli Jones nie otrzymywał meldunków polskiego wywiadu, to bez

wątpienia pierwszym poważnym sygnałem ostrzegawczym byłą rozmowa

dwóch niemieckich generałów: Ludwiga Cruewella i Wilhelma von Thomy,

którzy dostali się do niewoli i więzieni byli w Anglii. 22 marca 1943 roku,

znudzeni rozpoczęli pogawędkę, jedną z licznych, jakie prowadzili w

leniwie płynącym czasie niewoli. Generał Wilhelm von Thoma w pewnym

momencie poweidział:

Thoma: Pamiętam, jak pokazywałem Hitlerowi rosyjski czołg.

Powiedział: "To nie może być dobra maszyna". Zapytałem,

dlaczego tak sądzi. Odpowiedział: "Niech pan spojrzy, jak jest

wykończony. Wszystko takie prymitywne. Nikt, kto dobrze

pracuje, nie może pozostawić roboty w takim stanie".

Cruewell: Dlaczego mi to opowiadasz?

Thoma: To nie Hitler miał rację, lecz Rosjanie. Oni nie tracili

czasu na drobiazgi. Dlatego mieli więcej czołgów niż my. Nasza

niemiecka solidność doprowadzi nas do klęski.

Nie wiedzieli, że pokój, w którym przebywali, był naszpikowany

mikrofonami.

Cruewell: Nie zrobiliśmy żadnego postępu w broni rakietowej,

choć uważam, że mogłaby mieć duże znaczenie w tej wojnie.

Widziałem się z feldmarszałkiem von Brauchitschem na

specjalnym poligonie w Kummersdorf. Mieli tam wielkie

rakiety. Mówił, że wznoszą się na wysokość 15 kilometrów.

Trzeba tylko je wycelować. Wyobraź sobie: tylko wycelować w

określony obszar!

Thoma: A jaki zasięg mają te rakiety?

Cruewell: Bez ograniczeń! Major, który pokazywał mi sprzęt,

powiedział: "Zaczekajcie do przyszłego roku, a zabawa się

zacznie".

Thoma: Minął rok i jakoś się nie zaczęła.

Cruewell: Nie wiemy tego.

Thoma: Trzymają nas gdzieś pod Londynem i nie słychać

wielkich wybuchów, to znaczy, że te nasze rakiety jeszcze nie

startują.

Sytuacja zaczęła się rozwijać coraz szybciej. Z Polski placówka wywiadu

AK "Lombard" uzyskała wgląd w największe tajemnice Peenemünde, a to

za sprawą Syna jednego z konspiratorów, Romana Trägera służącego w

armii niemieckiej, który zatrudniony został na wyspie Uznam, do obsługi

urządzeń łączności. Meldunki, jakie w marcu i kwietniu 1943 roku

przesyłali do Londynu mówiły wyraźnie o próbach z "samolotami i

torpedami rakietowymi". Ten błąd wynikał z powszechnego dość wówczas

mylenia samolotów i rakiet. Na przykład w meldunku 8/43 pisano:

"Na wyspie Usedom (czyli Uznam) prowadzona była próbna produkcja

nowego rodzaju broni nazwanej pociskiem torpedowym".

Jones nie zlekceważył tych meldunków. Tym bardziej, że z innego źródła

uzyskał potwierdzenie polskich raportów. Dwaj Luksemburczycy

zatrudnieni w Peenemünde przemycili tajne meldunki, w których opisywali

produkowane tam pociski - twierdzili, że mają one 10 metrów długości.

Jones postanowił odwołać się do pomocy zwiadu lotniczego, aby samoloty

zrobiły zdjęcia tajnego ośrodka. Powtórzyła się sytuacja z 1939 roku. Nikt

nie chciał wierzyć w jego rewelacje. Tym razem miał jednak szczęście.

Wysłanie samolotu nad Peenemünde, który mógłby sprawdzić, czy

rzeczywiście Niemcy prowadzą tam próby rakiet, okazało się operacją

nadzwyczaj trudną. Nikt z oficerów, którzy mogliby podjąć taką decyzję,

nie dawał się przekonać, że jest to konieczne. Niespodziewanie Peter

Stewart, szef lotniczego zwiadu fotograficznego, zapytał Jonesa, czy to

prawda, że marszałek polny Archibald Wawell, którzy kilka dni wcześnie

został wicekrólem Indii, jest jego wujem. Zaskoczony Jones zaprzeczał,

ale widocznie nie dość energicznie, gdyż Stewart uznał, że tak jest w

istocie. To nieporozumienie miało szczęśliwe zakończenie, gdyż można

było odmówić jakiemuś tam doradcy naukowemu wywiadu, a nie

siostrzeńcowi wicekróla Indii. 12 czerwca 1943 roku nad Peenemünde

wysłano samolot zwiadowczy. To była połowa sukcesu.

Oficer analizujący zdjęcia nie zauważył na zdjęciach niczego

niepokojącego. Jones nie dawał się jednak zbić z tropu. On znał raporty

polskiego wywiadu i wiedział, czego szukać. Sam usiadł nad zdjęciami.

Przez silne szkło powiększające dostrzegł coś, co mogło być rakietą o

długości około 11 metrów. Wagę ocenił na 20-40 ton. Postanowił nie dać

się zwieźć urzędnikom. Zadzwonił wprost do premiera Winstona

Churchilla.

Jones: Panie premierze, informacje, jakie mamy, nakazują

szybkie zajęcie się problemem Peenemünde. Niemcy

przystąpili do produkcji rakiet, które mogą być dla nas

ogromnym zagrożeniem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: