List do kobiet.pdf

LIST DO KOBIET

A CIASCUNA DI VOI

OJCA ŚWIĘTEGO

JANA PAWŁA II

NA IV ŚWIATOWĄ

KONFERENCJĘ O KOBIECIE W PEKINIE

Do was, kobiety całego świata,

kieruję moje serdeczne pozdrowienie!

1. Do każdej z was, na znak solidarności i wdzięczności, przesyłam ten list w związku ze

zbliżającą się IV Światową Konferencją poświęconą Kobiecie, która odbędzie się w Pekinie we

wrześniu bieżącego roku.

Pragnę nade wszystko wyrazić szczere uznanie dla Organizacji Narodów Zjednoczonych, która

wystąpiła z inicjatywą o tak wielkim znaczeniu. Kościół również zamierza wnieść swój wkład w

sprawę obrony godności, roli i praw kobiet, nie tylko poprzez udział oficjalnej Delegacji Stolicy

Apostolskiej w obradach w Pekinie, lecz także bezpośrednio przemawiając do serc i umysłów

wszystkich kobiet. Niedawno, przy okazji wizyty, jaką Pani Gertruda Mongella , Sekretarz

Generalny Konferencji, złożyła mi w związku z tym ważnym spotkaniem, przekazałem na Jej

ręce orędzie, w którym zostały zawarte podstawowe punkty nauczania Kościoła na ten temat.

Przesłanie to, abstrahując od konkretnej okoliczności, w jakiej powstało, ogarnia szerszą

perspektywę rzeczywistości i problemów ogólu kobiet , pragnąc służyć ich sprawie w Kościele i

w świecie współczesnym. Z tego powodu poleciłem, aby zostało ono przekazane wszystkim

Konferencjom Episkopatów, celem jak najszerszego upowszechnienia.

Nawiązując do treści tego dokumentu, pragnę teraz zwrócić się bezpośrednio do każdej kobiety ,

aby wspólnie zastanowić się nad problemami i perspektywami życia kobiet w naszych czasach,

poświęcając szczególną uwagę zasadniczemu tematowi godności i praw kobiet, rozpatrywanych

w świetle Słowa Bożego.

Punktem wyjścia tego dialogu niech będzie przede wszystkim podziękowanie. Kościół —

napisałem w Liście apostolskim Mulieris dignitatem — „ pragnie złożyć dzięki Najświętszej

Trójcy za «tajemnicę kobiety» i za każdą kobietę — za to, co stanowi odwieczną miarę jej

godności kobiecej, za «wielkie dzieła Boże», jakie w niej i przez nią dokonały się w historii

ludzkości” (n. 31).

2. Podziękowanie Panu Bogu za Jego zamysł określający powołanie i posłannictwo kobiety

w świecie, staje się także konkretnym i bezpośrednim podziękowaniem składanym kobietom,

każdej kobiecie za to, co przedstawia sobą w życiu ludzkości.

Dziękujemy ci, kobieto-matko , która w swym łonie nosisz istotę ludzką w radości i trudzie

jedynego doświadczenia, które sprawia, że stajesz się Bożym uśmiechem dla przychodzącego na

świat dziecka, przewodniczką dla jego pierwszych kroków, oparciem w okresie dorastania i

punktem odniesienia na dalszej drodze życia.

Dziękujemy ci, kobieto-małżonko , która nierozerwalnie łączysz swój los z losem męża, aby

poprzez wzajemne obdarowywanie się służyć komunii i życiu.

Dziękujemy ci, kobieto-córko i kobieto-siostro , która wnosisz w dom rodzinny, a następnie w

całe życie społeczne bogactwo twej wrażliwości, intuicji, ofiarności i stałości.

Dziękujemy ci, kobieto pracująca zawodowo , zaangażowana we wszystkich dziedzinach życia

społecznego, gospodarczego, kulturalnego, artystycznego, politycznego, za niezastąpiony wkład,

jaki wnosisz w kształtowanie kultury zdolnej połączyć rozum i uczucie, w życie zawsze otwarte

na zmysł „tajemnicy”, w budowanie bardziej ludzkich struktur ekonomicznych i politycznych.

Dziękujemy ci, kobieto konsekrowana , która na wzór największej z kobiet, Matki Chrystusa

Słowa Wcielonego, otwierasz się ulegle i wiernie na miłość Bożą, pomagając Kościołowi i całej

ludzkości dawać Bogu „oblubieńczą” odpowiedź, wyrażającą się w przedziwnej komunii, w

jakiej Bóg pragnie pozostawać ze swoim stworzeniem.

Dziękujemy ci, kobieto , za to, że jesteś kobietą ! Zdolnością postrzegania cechującą twą

kobiecość wzbogacasz właściwe zrozumienie świata i dajesz wkład w pełną prawdę o związkach

między ludźmi.

3. Ale — jak wiemy — samo podziękowanie nie wystarczy. Jesteśmy, niestety,

spadkobiercami dziejów pełnych uwarunkowań , które we wszystkich czasach i na każdej

szerokości geograficznej utrudniały życiową drogę kobiety, zapoznanej w swej godności,

pomijanej i niedocenianej, nierzadko spychanej na margines, a wreszcie sprowadzanej do roli

niewolnicy. Nie pozwalało jej to być w pełni sobą i pozbawiało całą ludzkość prawdziwych

bogactw duchowych. Z pewnością niełatwo ustalić dokładnie odpowiedzialność za ten stan

rzeczy, z uwagi na głęboki wpływ wzorców kulturowych, które w ciągu wieków kształtowały

mentalność i instytucje. Ale jeśli, zwłaszcza w określonych kontekstach historycznych,

obiektywną odpowiedzialność ponieśli również liczni synowie Kościoła, szczerze nad tym

ubolewam. Niech to ubolewanie stanie się w całym Kościele bodźcem do odnowy wierności

wobec ducha Ewangelii, która właśnie w odniesieniu do kwestii wyzwolenia kobiet spod

wszelkich form ucisku i dominacji, głosi zawsze aktualne orędzie płynące z postawy samego

Chrystusa. On bowiem, przezwyciężając obowiązujące w kulturze swej epoki wzory, przyjmował

wobec niewiast postawę otwartości, szacunku, zrozumienia i serdeczności. W ten sposób czcił w

kobiecie ową godność, którą ma ona od początku w planie i miłości Boga. Gdy u schyłku

drugiego tysiąclecia patrzymy na Chrystusa, nasuwa się pytanie: w jakiej mierze Jego orędzie

zostało przyjęte i urzeczywistnione?

Tak, nadeszła pora, by z odwagą , jakiej wymaga pamięć i ze szczerym poczuciem

odpowiedzialności popatrzyć na długie dzieje ludzkości, w które kobiety wniosły wkład nie

mniejszy niż mężczyźni, a w większości przypadków w warunkach o wiele trudniejszych. Myślę

w szczególności o kobietach, które umiłowały kulturę i sztukę oraz im się poświęciły, mimo

niesprzyjających warunków, często pozbawione jednakowego dostępu do oświaty, niedoceniane,

narażone na niezrozumienie, a nawet na brak uznania ich wkładu intelektualnego. Z rozlicznych

dzieł dokonanych przez kobiety w ciągu dziejów, bardzo niewiele, niestety, daje się opisać przy

pomocy metod historiografii naukowej. Chociaż czas zatarł wiele materialnych świadectw ich

działania, nie sposób nie dostrzec ich błogosławionego wpływu na życie kolejnych pokoleń aż do

naszych czasów. Ludzkość zaciągnęła ogromny dług wobec tej „tradycji” kobiecej. Jakże często

oceniano kobietę w przeszłości i ocenia się jeszcze dzisiaj bardziej według wyglądu

zewnętrznego niż jej zdolności, profesjonalizmu, inteligencji, bogactwa wrażliwości, czyli

ostatecznie według jej godności!

4. A cóż powiedzieć można o przeszkodach, które w tylu częściach świata nadal nie

pozwalają kobietom włączyć się w pełni w życie społeczne, polityczne i gospodarcze? Wystarczy

pomyśleć, w jak trudnej sytuacji stawia często kobiety dar macierzyństwa, któremu ludzkość

zawdzięcza swoje przetrwanie i który powinien być odpowiednio doceniany. Z pewnością

pozostaje wciąż jeszcze wiele do zrobienia, aby kobieta i matka nie była dyskryminowana.

Sprawą naglącą jest uzyskanie we wszystkich krajach rzeczywistej równości praw osób, a więc

równej płacy za tę samą pracę, opieki nad pracującą matką, możliwości awansu zawodowego,

równości małżonków z punktu widzenia prawa rodzinego, oraz uznania tego wszystkiego, co

wiąże się z prawami i obowiązkami obywateli w ustroju demokratycznym.

Jest to akt sprawiedliwości, ale również pewnej konieczności. Polityka przyszłości będzie

wymagała, aby kobieta coraz bardziej uczestniczyła w rozwiązywaniu głównych problemów,

takich jak: czas wolny, jakość życia, migracje, usługi socjalne, eutanazja, narkotyki, służba

zdrowia i opieka zdrowotna, ekologia itd. We wszystkich tych dziedzinach obecność kobiety

będzie bardzo cenna, ponieważ przyczyni się do ukazania sprzeczności społeczeństwa

rządzącego się wyłącznie kryteriami wydajności i produktywności oraz każe zmienić te systemy,

poddając je procesowi „humanizacji”, która charakteryzuje „cywilizację miłości”.

5. Rozpatrując następnie jeden z bardziej delikatnych aspektów w sytuacji kobiety w

świecie, jakże nie przypomnieć długiej i pełnej upokorzeń — choć tak często „niewidocznej” —

historii nadużyć popełnianych wobec kobiet w dziedzinie seksualnej? Na progu trzeciego

milenium nie możemy pozostać w obliczu tego zjawiska bierni i niewrażliwi. Nadszedł czas, by z

całą mocą potępić — stwarzając odpowiednie środki obrony prawnej — różne formy przemocy

seksualnej , której ofiarą padają często kobiety. W imię poszanowania osoby ludzkiej musimy

również demaskować rozpowszechnianie kultury hedonistycznej i komercyjnej, która skłania do

nadużyć w dziedzinie seksualnej, wciągając nawet bardzo młode dziewczęta w kręgi moralnego

zepsucia i prostytucji.

W obliczu takich wypaczeń, na jakież uznanie zasługują natomiast kobiety, które z heroiczną

miłością wobec swych dzieci akceptują ciążę będącą następstwem niesprawiedliwości, jaką

stanowią akty gwałtu, i to nie tylko wtedy, gdy należą one do okrucieństw, popełnianych podczas

wojen, tak częstych jeszcze na świecie, ale także w warunkach dobrobytu i pokoju, przez kulturę

permisywizmu hedonistycznego, w której łatwo rodzą się tendencje do agresywnego

maskulinizmu. W takich warunkach zanim odpowiedzialnością za decyzję o przerwaniu ciąży —

zawsze pozostającą grzechem ciężkim — obarczy się kobiety, trzeba uznać, że winę ponosi tutaj

również mężczyzna i współdziałające z nim otoczenie.

6. Moje podziękowanie kobietom jest przeto usilnym apelem , aby wszyscy, a w

szczególności państwa i organizacje międzynarodowe uczyniły wszystko, co konieczne dla

przywrócenia kobietom pełnego poszanowania ich godności i roli. W związku z tym nie mogę

nie wyrazić mego podziwu dla kobiet dobrej woli, które poświęciły się obronie swojej kobiecej

godności, walcząc o podstawowe prawa społeczne, ekonomiczne i polityczne i które podjęły tę

odważną inicjatywę w okresie, gdy ich zaangażowanie było uważane za wykroczenie, oznakę

braku kobiecości, objaw ekshibicjonizmu, a nawet grzech!

Patrząc na tę długą drogę wiodącą do wyzwolenia kobiety, można powiedzieć — jak napisałem

w tegorocznym Orędziu na Światowy Dzień Pokoju — że „był to proces trudny i złożony, czasem

nie wolny od błędów, ale zasadniczo pozytywny, choć do dziś nie zakończony z powodu

licznych przeszkód, które w różnych częściach świata nie pozwalają na pełne uznanie i

docenienie szczególnej godności kobiety, oraz na zapewnienie jej należnego szacunku” (n. 4).

Trzeba w tym kierunku iść dalej! Jestem jednak przekonany, że sekret szybkiego pokonania

drogi dzielącej nas od pełnego poszanowania tożsamości kobiety nie polega jedynie na

ujawnieniu, choć jest to konieczne, dyskryminacji i niesprawiedliwości, ale również i nade

wszystko na opracowaniu konkretnego i światłego programu rozwoju , obejmującego wszystkie

dziedziny życia kobiet, u którego podstaw leży uświadomienie sobie przez wszystkich na nowo

godności kobiety . Do jej uznania, pomimo wielorakich uwarunkowań historycznych, wiedzie nas

sam rozum, odczytujący prawo Boże wpisane w serce każdego człowieka. Nade wszystko jednak

samo Słowo Boże pozwala nam odkryć podstawowe uzasadnienia antropologiczne godności

kobiety, zawarte w zamyśle Bożym.

7. Pozwólcie zatem, drogie Siostry, bym wspólnie z wami jeszcze raz rozważył wspaniałą

kartę biblijną, która opisuje stworzenie człowieka i która tak wiele mówi o waszej godności i o

waszym posłannictwie w świecie.

Księga Rodzaju mówi o stworzeniu w sposób zwięzły, językiem poetycznym i symbolicznym,

ale głęboko prawdziwym: „Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go

stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę ” ( Rdz

1,27

Ten stwórczy akt Boga rozwija się według ścisłego planu. Przede wszystkim powiedziane jest, że

człowiek został stworzony „na obraz i podobieństwo Boże” (por. Rdz

1,26

). Pismo Święte samo wyjaśnia ten przekaz: mężczyzna, chociaż był

otoczony przez niezliczone stworzenia świata widzialnego, zdaje sobie sprawę, że jest sam (por.

Rdz

1,27

). Bóg pomaga wówczas człowiekowi wyjść z sytuacji osamotnienia: „Nie jest dobrze,

), które to określenie

wyjaśnia od razu specyficzność człowieka w całokształcie dzieła stworzenia.

Powiedziane jest następnie, że człowiek od początku został stworzony jako „mężczyzna i

niewiasta” (por. Rdz

2,20

). W

stworzenie kobiety została więc wpisana od początku zasada pomocy : pomocy — należy to

podkreślić — która nie ma być jednostronna, ale wzajemna. Kobieta jest dopełnieniem

mężczyzny, tak jak mężczyzna jest dopełnieniem kobiety: kobieta i mężczyzna są

komplementarni. Kobiecość realizuje „człowieczeństwo” w takim samym stopniu jak męskość,

ale w sposób odmienny i komplementarny.

2,18

Kiedy Księga Rodzaju mówi o „pomocy”, chodzi tutaj nie tylko o pomoc w zakresie działania ,

ale także w zakresie bycia. Kobiecość i męskość są komplementarne nie tylko z punktu widzenia

fizycznego i psychicznego , ale ontycznego. Tylko dzięki łasce tej dwoistości elementu „męskiego”

i „kobiecego”, człowieczeństwo realizuje się w pełni.

). Nie tylko dał im moc rodzenia w celu

przedłużania w czasie rodzaju ludzkiego, ale równocześnie zadał im tę ziemię poddając pod ich

odpowiedzialne zarządzanie jej bogactwa . Człowiek, istota rozumna i wolna, został posłany, by

przeobrażać oblicze ziemi. Za wypełnienie tego zadania, które jest w zasadniczej mierze dziełem

kultury, mają od początku jednakową odpowiedzialność zarówno mężczyzna jak i kobieta. We

wspólnocie małżeńskiej i w przekazywaniu życia, we wspólnym zadaniu panowania nad ziemią i

czynienia jej sobie poddaną, między kobietą i mężczyzną nie ma statycznej i homologicznej

równości, lecz nie ma też między nimi zasadniczej różnicy, która prowadziłaby nieuchronnie do

konfliktu. Relacją bardziej naturalną, odpowiadającą zamysłowi Bożemu jest „ jedność dwojga ”,

albo „ dwoistość ”, co pozwala każdemu z nich odczuwać międzyosobowe i wzajemne odniesienie

jako dar, który wzbogaca i czyni odpowiedzialnym.

Tej „jedności dwojga” Bóg powierzył nie tylko dzieło przekazywania życia i tworzenia rodziny,

ale także zadanie budowania dziejów. Jeśli podczas Międzynarodowego Roku Rodziny ,

obchodzonego w 1994 roku, uwaga nasza skoncentrowała się na kobiecie jako matce , to

Konferencja w Pekinie stanowi szczególną okazję, aby na nowo zdać sobie sprawę z

wielostronnego wkładu kobiety w życie całych społeczeństw i narodów. Jest to wkład natury

przede wszystkim duchowej i kulturowej, ale także społeczno-politycznej i ekonomicznej. Jakże

wiele zawdzięczają kobiecie różne dziedziny życia społecznego i państwowego, kultury

narodowe oraz cały postęp ogólnoludzki!

9. Postęp ocenia się zwykle według kategorii naukowych i technicznych, i także w tych

dziedzinach nie brak wkładu kobiet. Jednakże nie jest to jedyny wymiar postępu, a tym bardziej

nie jest to wymiar zasadniczy. Ważniejszy od niego jest wymiar społeczno-etyczny , który bierze

pod uwagę odniesienia międzyosobowe i zalety ducha. Społeczeństwo najwięcej zawdzięcza

„geniuszowi kobiety” właśnie w tym wymiarze, który bardzo często urzeczywistnia się bez

rozgłosu, w codziennych relacjach międzyosobowych, a szczególnie w życiu rodziny.

Chciałbym w związku z tym wyrazić szczególną wdzięczność kobietom, które trudzą się w

różnych dziedzinach wychowania : w przedszkolach, szkołach, uniwersytetach, domach opieki,

parafiach, stowarzyszeniach i ruchach. Wszędzie tam, gdzie potrzebna jest praca formacyjna,

kobiety wykazują ogromną gotowość do poświęcania się, szczególnie na rzecz najsłabszych i

bezbronnych. Poprzez taką służbę urzeczywistniają one tę formę macierzyństwa afektywnego,

żeby mężczyzna był sam: uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc” ( Rdz

8. Stworzywszy człowieka mężczyzną i niewiastą, Bóg powiedział do obojga: „zaludniajcie

ziemię i czyńcie ją sobie poddaną” (por. Rdz

1,28

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: