Zorba i ty
Pamiętam małe białe miasto, w ostrym świetle dnia.
Południe puste i wypalone słońcem aż do dna.
Leniwy czas w uliczkę tę prowadził nas.
Kafejka i chłodne wino, które krąży z rąk do rąk.
W kwadracie cienia, w cichym natchnieniu trwał taneczny krąg.
Południa czas połączył nas ostatni raz.
Zorba i ty, wszystko w pustkę odpłynęło,
Wino i ty, to co było już minęło.
Zorba i ty, słońce miłość wypaliło,
Na wspomnienia pył.
Zorba i ty, jeszcze w sercu rytm południa,
Wino i ty, znikła gdzieś nadzieja złudna.
Zorba i ty, to już nasze pożegnanie,
Czas żegnaj mi.
Za oknem piach mazowiecki, sosna krzywa, smukły świerk.
Powoli dnia już ubywa, już niedługo pierwszy śnieg.
Zwyczajny czas, nie pierwszy raz odmienił nas.
W powodzi zdarzeń odpływa coraz dalej tamten dzień.
Wśród nowych marzeń pozostał jednak twojej twarzy cień.
By raz po raz, choć płynie czas, mógł łączyć nas.
GX290