Baran Józef.pdf

Józef Baran

Ballada o arenie cyrkowej

Mijanie się

na koniec - rozwiązano teatr

więc cała w sztucznych ogniach teraz

kręci się arena cyrkowa

naszych czasów metafora

mijają stulecia

a one fruną

i są dla nas wciąż te same

nic tu na pewno wszystko na niby

małpa jest cyrku idolem

karzeł podkręca szatańską korbkę

arena toczy się kołem

zadzierając głowy

niezmiennie mówimy na nie:

kawki bociany pszczoły

nie próbując rozróżnić

kawkę od kawki

bociana od bociana

pszczołę od pszczoły

niczym piłeczki w palcach żonglerów

duszyczki nasze wirują wkoło

życie przestało być sztuką

i stało się sztuczką cyrkową

i one dostrzegają w nas

stale tego samego człowieka

żyjącego teraz i przed wiekami

dwie siostry syjamskie: prawda

kłamstwo

wbiegają w zwinnych podskokach

nikt nie odróżni jednej od drugiej

są w jednakowych trykotach

w tej gatunkowej perspektywie

(może nie tak znów niedorzecznej)

mijając się a nie przemijając

istniejemy dla siebie

bezimiennie ale za to wiecznie

Bóg gdyby nawet w krzaku ognistym

pojawił się między nami

mówilibyśmy że to magik

kolejną sztuczką nas mami

lecz dokąd można w cyrku żyć

pytamy stojąc na głowie

słyszymy drwiący błazna śmiech

i to jedyna odpowiedź

Bajka o kotach

to nie ściany

to koty mają uszy

czworonożni agenci

Pana Boga

zesłani na ziemię

aby szpiegować Adama

przymilnym ocieraniem

grzbietów

wkradają się w łaski

naszych chałup

nic nie mówią

podsłuchują

najskrytsze szepty

nie ujdą kociej uwadze

wszędzie ich pełno na kolanach

za uchem pod nogami

gdy je wyrzucamy podsłuchują

za drzwiami sieni

w nocy koty włażą pod łóżka

zapalają czerwone latarnie oczu

i w ich blasku

wszystko skrzętnie spisują

(notesiki chowają rano do mysiej

dziury)

a potem na sądzie ostatecznym

dziwimy się

skąd Pan Bóg o nas wszystko wie

Mojej matce

Tak chciałbym ujrzeć Cię promienną:

jak w oknie pośród pelargonii

uśmiechasz się do przechodzących,

"Szczęść Boże" - pozdrawiają Cię

znajomi.

Idziemy łąką ramię w ramię,

zrywasz na bukiet kwiaty

najpiękniejsze,

a na ustronnej cichej ławce

czytamy wspólnie wiersze.

Potem wracamy hojnie obdarowani

muzyką świerszczy, bławatkowym

niebem?

Tak chciałbym ujrzeć Cię promienną,

szczęściem z Tobą łamać się jak

chlebem.

Czarny kot

pytałem starego człowieka

jak mu przeszło życie

otworzył

na oścież drzwi

po chwili

zawarł

- tak mi przeszło

odrzekł

(do izby

wskoczył z sieni

czarny kot

i usiadł na jego ramieniu)

Ballada o staruszkach

patrzą lecz mało widzą

słuchają nie słyszą

mówią lecz nic nam to nie mówi

już prawie są ciszą

istnieją nieistotnie

coraz bledsze kopie

zaginionego w lustrze

Autentyku

ich rozkład

do którego stosują się skrupulatnie

jest co do minuty

nieaktualny

od czasu do czasu

bawią się z czasem w chowanego

szukając rano i wieczorem

nieistniejącego odbicia z wczoraj

On i ona

gdy on już w myślach

zdążył się otrzepać jak kogut

zbiec po schodach hotelu

wsiąść do pociągu

by czym prędzej

czmychnąć od niej

gdzie pieprz rośnie

ona przytulając się

do niego z zamkniętymi oczyma

zbudowała z nimi przez ten czas

dom

pachnący obiadem

i świeżymi dziećmi

do którego wbiegł właśnie

po schodach

(w rzeczywistości

on i ona przespali się

dziś z sobą pierwszy raz

i leżąc

milczą o tym właśnie

w dwu obcych

nieznanych sobie

językach)

Kobieta czeka na swojego Kolumba

pierwszy przepłynął obok

niczym błękitny obłok

ach serce jej urosło

gdy omusnął ją miłością

drugi przemknął po niej

z gwałtownością gradu

rozmawiali na migi

nie zostawił po sobie śladu

trzeci podrzucił jej

zgryzot na odchodne

sam o mało się nie rozbił

o jej rafy podwodne

a czwarty wziął ją we mile

za kodoś innego

ponadawał fałszywe imiona

musiała się na nowo odnajdywać

tylekroć rozbierana

i wciąż nieodkryta

na swego kolumba czeka kobieta

i coraz częściej

czuje się skalistą

tonącą w osamotnieniu wyspą

do której nikt już

poza Bogiem nie zawinie

(więc coraz rzadziej zapala

latarnię morską ciała)

więcej uczucia

dla drobnej chwili

niech napełni cię sobą pochłonie

nachyl się tylko

nad jej żródełkiem

zaczerpnij w dłonie

wstrzymaj życie

niebieskich chwil

szalone obroty

przejrzyj się

w kropli ciszy

nie nazywaj tego

pustym przelotem

spowolnij życie

naciesz się tym co jest

otwórz oczy

to może jedyna wieczność

którą przeoczysz.

bo mijamy chwile

biegnąc ślepo przed siebie

i one nas potrącą odbiegną

nie przygarną w potrzebie.

Ballada zimowa

z tobą pić nie trzeba alkoholi

żebyś uderzyła do głowy

gdy przez stół patrzymy sobie w oczy

to się człowiek do dna zauroczy

co masz w środku pod tymi lodami

jak je stopić serca dotykiem

żebyś wybuchnęła mi w dłoniach

najgorętszym nagim erotykiem

jeszcze dzieli nas lodowa tafla

lecz już tu i tam zaczyna trzaskać

to wezbrane zduszone słońca

pragną się wyłamać z potrzasku

już ruszają w lutych oczach pierwsze lody

rozstępują się śniegi na trwałe

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: