Do najbardziej znanych i popularnych technik i strategii dramowych należą:
§ Proste doświadczenia - są to różnorodne nieskomplikowane formy, realizowane w krótkich odcinkach czasowych, rozwijające wrażliwość, zmysłową wyobraźnię, stwarzające szansę na relaks. Składają się na nie zabawy i ćwiczenia rozwijające wrażliwość słuchu, wzroku, dotyku, smaku oraz węchu.
§ Wprawka dramatyczna – proste ćwiczenie, polegające na naśladowaniu ruchem kogoś lub czegoś, albo na naśladowaniu dźwiękiem odgłosów otoczenia
§ Muzeum – gromadzenie i prezentacja przedmiotów lub ilustracji związanych z danym tematem lub postacią, analiza obiektów przez uczestników zajęć.
§ Gra z wyobrażonym przedmiotem – ruchowe improwizowanie zachowań z użyciem przedmiotu określonego przez prowadzącego i wyobrażonego sobie przez poszczególnych uczestników zajęć.
§ Rzeźba - polega ona prezentacji postaci lub tematu za pomocą ciała, gestu, mimiki, zatrzymanej w bezruchu. Jedno dziecko przyjmuje tu rolę rzeźbiarza i ustawia partnera, a drugie jest materiałem do rzeźbienia. Rzeźby można uruchamiać lub obdarzać głosem.
§ Rzeźba po elemencie – kolejne osoby z grupy przejmują rolę rzeźbiarzy i formują z ciała wskazanej osoby rzeźbę pokazującą dany temat, ale tylko po jednym fragmencie – jedna osoba – jeden kawałek rzeźby.
§ Pomnik – j.w. z tą różnicą, że każdy uczestnik zajęć sam modeluje swoje ciało zgodnie z tematem zajęć (czas na przygotowanie formy).
§ Hasło – prezentacja w formie pomnika hasła podanego przez prowadzącego (natychmiastowa reakcja na polecenie).
§ Słoneczko - decydującym elementem jest zestawienie poglądów w formie ułożonych z kartek promieni, hasłowo prezentujących tę samą odpowiedź.
§ Opowiadanie improwizowane – istotą techniki są dwa elementy: głośne czytanie (lub opowiadanie) tekstu przez narratora oraz pantomimiczna prezentacja przebiegu odczytywanych wydarzeń przez wskazane osoby.
§ Karuzela przedstawień – uczestnicy stoją w kręgu, indywidualnie lub w grupach przedstawiają jaką prostą sytuację (np. moment wręczania prezentu), prezentacja odbywa się w zwolnionym tempie, jest powtarzana trzykrotnie przez kolejne osoby lub zespoły.
§ Scenka improwizowana – przygotowanie a następnie prezentacja ruchowa i werbalna pewnej sytuacji (wskazanej przez prowadzącego lub wymyślonej przez uczestników zajęć), zawiera w sobie punkt wyjścia, punkt kulminacyjny oraz rozwiązanie problemu. Sytuacja musi być problematyczna i powinna zawierać w sobie napięcie, aby umożliwić uczestnikom pełne zaangażowania improwizowanie danego wydarzenia.
§ Scenka pantomimiczna – j.w., prezentacja obejmuje jedynie zachowania ruchowe, może być wykonywana w zwolnionym tempie.
§ Improwizacja – próba prezentacji przebiegu pewnego wydarzenia w rolach jego uczestników (ruchowo i werbalnie) bez uprzedniego przygotowania.
§ Zdjęcie – prezentacja pewnej sytuacji zatrzymanej w kadrze (bezruch), jak na zdjęciu.
§ Ożywienie obrazu – uruchomienie postaci znajdujących się na zdjęciu
§ Film - kilka zdjęć (lub scenek), przedstawiających kolejne wydarzenia powiązane przyczynowo-skutkowo, zdjęcia mogą być kolejno ustawiane lub ich zmiany mogą odbywać się w zwolnionym tempie.
§ Stop klatka - polega na zatrzymaniu obrazu w ruchu tak, aby skupić uwagę na jakimś ważnym aspekcie danego tematu i pozostawić czas na jego analizę.
§ W „stop klatce” możemy zastosować strategię - 5 poziomów świadomości – polegającą na systematycznym zadawaniu określonych pytań osobom pozostającym w roli. Pytania tworzące strategię to:
- Poziom czynności - Co teraz robisz?
- Poziom motywacji - Dlaczego to robisz?
- Poziom oczekiwań- Co chcesz przez to osiągnąć?
- Poziom modeli i wzorów- Skąd wiesz, że takie zachowanie jest odpowiednie w danej sytuacji?
- Poziom przekonań- jakie są twoje zasady?.
§ Wywiad – technika polegająca na zadawaniu pytań uczestnikom pewnej sytuacji fikcyjnej (uczeń w roli). Pytania mogą pochodzić od prowadzącego zajęcia lub innych członków grupy.
§ Gorące krzesło – jeden z uczestników zajęć wchodzi w określona rolę siadając na krześle, pozostałe osoby z grupy przeprowadzają z nim wywiad.
§ Tunel myśli - uczestnicy zajęć ustawieni w dwóch rzędach wchodzą w rolę określoną przez prowadzącego, następnie głośno wypowiadają myśli danej postaci.
fufi79