Pochodzenie Tristana : 1. Tristan był synem Riwalena i Blancheflor, którzy władają ziemią lońską.2. Rohałt wychowuje Tristana po śmierci jego rodziców.3. Oddanie go Gorwanelowi, by nauczył go walki rycerskiej. 4. Porwanie przez kupców, znalezienie się w Kornwalii.5. Lennik króla Marka. 6. Wygranie walki z Morhołtem.7. Otrzymanie rany.8. Zaniesienie do Izoldy Jasnowłosej.9. Obiecanie przez Tristana żony dla króla Marka. 10. Pokonanie smoka.11. Wybaczenie Izoldy.12. Wypicie miłosnego napoju przez Tristana i Izoldę. Od wypicia napoju miłosnego do lasu moreńskiego:1. Plany zabójstwa Brangien.2. Donos na kochanków przez baronów. 3. Potajemne spotkanie.4. Nieudany podstęp króla Marka. 5. Podstęp karła Forcyna.6. Skazanie na stos.7. Ucieczka Tristana z kaplicy.8. Wydanie królowej trędowatym i odbicie jej przez Tristana.9. Ucieczka do lasu moreńskiego.Od ucieczki z lasu do poślubienia Izoldy o Białych Dłoniach : 1. Spotkanie kochanków z pustelnikiem Ogrynem.2. Znalezienie Tristana i Izoldy w lesie i powiadomienie króla Marka.3. Zlitowanie się króla nad śpiącą parą.4. Powrót Izoldy na dwór królewski.5. Wygnanie Tristana z Kornwalii.6. Ukrywanie się wygnańca u leśnika.7. Sąd boży.8. Tristan przebrany za pielgrzyma przenosi Izoldę przez strumień.9. Przysięga Izoldy i pomyślny wynik.10. Ostateczne pożegnanie zakochanych.11. Zabicie olbrzyma i posłanie Izoldzie psa Milusia.12. Pobyt w Bretanii. 13. Zaprzyjaźnienie się z Kaherdynem.14. Małżeństwo z jego siostrą.Do śmierci : 1. Spotkanie się z Izoldą Jasnowłosą w przebraniu żebraka.2. Otrzymanie rany z zatrutej lancy.3. Wysłanie Karhedyna po Izoldę Jasnowłosą.4. Kłamstwo Izoldy o Białych Dłoniach i śmierć kochanków.5. Cudowne wyrastanie głogu.
1. Dziecięctwo Tristana.
Utwór rozpoczyna się bezpośrednim zwrotem do adresata (charakterystycznym dla średniowiecznych trubadurów i truwerów): „Panowie miłościwi, czy wola wasza usłyszeć piękną opowieść o miłości i śmierci? To rzecz o Tristanie i Izoldzie królowej. Słuchajcie, w jaki sposób w wielkiej radości, w wielkiej żałobie miłowali się, później zasię pomarli w tym samym dniu, on przez nią, ona przez niego”.Następnie narrator opowiada historię narodzin i dzieciństwa Tristana. Swego czasu król ziemi lońskiej Riwalen ruszył na pomoc władcy Kornwalii, królowi Markowi. W nagrodę za udzielenie wsparcia w walce z nieprzyjacielem otrzymuje on rękę Blancheflor, siostry Marka. Szczęście małżonków nie trwa jednak długo. Wkrótce Riwalen otrzymuje informację, że nieprzyjaciel diuk Morgan pustoszy jego ziemie. Riwalen wraca wraz z żoną do Lonii, pozostawia brzemienną Blancheflor pod opieką Rochałta zwanego Rohałtem Dzierżącym Słowo, sam zaś udaje się na wojnę. Riwalen ginie w bitwie, zaś cztery dni po jego śmierci Blancheflor wydaje na świat pięknego syna. Będąc pogrążoną w głębokim smutku nadaje mu imię Tristan, sama zaś nie wytrzymując żalu po stracie męża umiera. Rohałt przygarnia sierotę i wychowuje go jak własne dziecko, chroniąc tym samym przed Morganem. W wieku siedmiu lat Tristan zostaje powierzony na wychowanie roztropnemu nauczycielowi Gorwanelowi. Uczy on chłopca wszelkiej sztuki, która przystoi baronowi, tj.: władania mieczem, lancą, łukiem, sztuki myśliwskiej, śpiewu, gry na harfie, ale także nienawiści do kłamstwa i zdrady, wspomagania słabszych i dotrzymywania słowa. Tristan wyrasta na pięknego młodzieńca. Pewnego dnia norwescy kupcy zwabiają Tristana na swój statek, a następnie porywają go. Widząc jednak gniew morza, które nie sprzyja zdradzieckim statkom postanawiają wypuścić chłopca. Pozostawiają go na brzegu Kornwalii. Na obcej Ziemi Tristan spotyka myśliwych, pokazuje im sztukę oprawiania jelenia, ci patrzą na jego umiejętności ze zdumieniem. Chłopak chytrze przedstawia się jako syn kupca lońskiego, który uciekł z kraju by poznać obyczaje cudzoziemców. Myśliwi zabierają go na dwór króla Marka na zamku Tyntagiel, gdzie niegdyś miał miejsce ślub rodziców Tristana. Podczas wieczornej uczty Tristan daje popis swoich umiejętności artystycznych: gra na harfie i śpiewa pieśni. W ciągu trzech lat staje się ulubieńcem króla, służy mu jako lutnista, myśliwy i lennik. Międzyczasie Rohałt nieustannie poszukuje Tristana, w końcu odnajdując go w Kornwalii. Wyjawia Markowi, że młodzieniec jest jego siostrzeńcem, na dowód tego pokazuje czerwony kamień szlachetny należący do Blancheflor. Pojawia się informacja, że diuk Morgan zawładnął ponownie Lonią. Tristan otrzymuje od wujka wojska, powraca do Lonii, pokonuje Morgana i odzyskuje dziedzictwo. Ziemię lońską oddaje pod panowanie umiłowanego Rohałta, sam zaś powraca na dwór króla Marka wraz z Gorwenalem.
2. Morchołt z Irlandii.
Irlandia żąda od króla Marka zapłacenia zaległego haraczu w wysokości trzysta młodzieńców i trzysta dziewcząt w wieku piętnastu lat losowo wybranych z pośród ludu jednocześnie grożąc spustoszeniem Kornwalii za nie wykonanie polecenia. Do Tyntagielu po haracz przyjeżdża potężny rycerz Irlandzki Morhołt. Budzi on wśród wszystkich postrach. W obliczu tej trudnej sytuacji król Marek zwołuje zgromadzenie baronów. Przybywa na nie również Morhołt, który wzywa do zapłacenia haraczu lub pojedynkowania się z nim. Żaden z baronów nie ma jednak odwagi powstać przeciwko niemu. Wtem wyrywa się Tristan i prosi króla o pozwolenie na pojedynkowanie się z Morhołtem. W ustalonym terminie Tristan wyrusza łodzią na Wyspę Świętego Samsona gdzie ma odbyć się pojedynek. Lud Kornwali naprzemiennie płacze i modli się za odważnego młodzieńca. Nikt w gruncie rzeczy nie wierzy w możliwość pokonania Irlandczyka. Po przybyciu na wyspę Tristan puszcza swoją łódź w morze i tłumaczy zdziwionemu tym zachowaniem Morhołtowi, że tylko jeden powróci żywy z tego pojedynku więc dwie łodzie są zbędne. Tristan ku zaskoczeniu wszystkich wygrywa pojedynek. Powraca w chwale do Kornwali, jest jednak słaby gdyż odniusł obrażenia. Ciało Morhołta zostaje odesłane do Weisefortu w Irlandii. Siostrzenica poległego rycerza, Izolda Jasnowłosa obiecuje zemścić się na Tristanie. Wkrótce okazuje się, że Tristan został raniony zatrutym ostrzem, młodzieniec powoli umiera, nikt w Kornwalii nie potrafi mu pomóc. Zostaje on więc puszczony na barce w morze w nadziei, że znajdzie gdzieś ratunek. Tym sposobem dociera do Weisefortu, gdzie rany opatrza mu Izolda nieświadoma tożsamości młodzieńca. Wyzdrowiawszy Tristan zdaje sobie sprawę, że jako zabójcy Morhołta grozi mu w Irlandii niebezpieczeństwo, dlatego też przedstawia się fałszywie, a następnie czym prędzej zbiega do Kornwalii.
3. Szukanie pięknej o złotych włosach.
Siostrzeniec króla, Andret widząc iż ten zamierza zestarzeć się bezdzietnie i przekazać tron znienawidzonemu przez niego Tristanowi wraz z trzema innymi baronami (Gwenelonem, Gondoinem i Denoalenem) podjudza pozostałych baronów przeciwko młodzieńcu. Wmawiają im, że jest on czarnoksiężnikiem, który omamił króla Marka by zawładnąć Kornwalią. Toteż na jednym ze zgromadzeń usilnie namawiają Marka by ożenił się i wydał następce tronu. Ten jednak nie chcąc żony, sprytnie oświadcza, że jego ukochaną jest kobiet, której złoty włos przyniosły mu jaskółki. Baronowie rozumieją iż bezczelnie sobie z nich zadrwiono. Tristan domyślając się, że włos należy do Izoldy ogłasza iż jest gotów udać się na poszukiwanie Pięknej o Złotym Warkoczu. W tym celu wyrusza do Weisefortu wraz z setką młodych rycerzy przebranych za angielskich kupców. Będąc już na miejscu Tristan dowiaduje się o smoku, za którego zamordowanie król obiecał rękę swojej córki Izoldy. Mimo, że już 20 śmiałków poległo w zmaganiach z potworem, Tristan również postanawia spróbować swoich sił. O dziwo udaje mu się zabić smoka, na dowód tego odcina mu język, nieszczęśliwie jednak omdlewa zatruty jadem smoka. Międzyczasie tchórzliwy kasztelan Aguynguerran Rudy, który wielokrotnie próbował zabić smoka za każdym razem uciekając ze strachu odnajduje nieprzytomnego Tristana i zabitego smoka, odcina mu głowę i zanosi królowi żądając ręki Izoldy. Król i szlachta irlandzka nie dowierzają mu, jednak zgodnie z obietnicą król postanawia oddać mu rękę swojej córki. Izolda wyczuwając oszustwo i broniąc się przed ślubem z tchórzliwym kasztelanem wyrusza służącą Brangien i wiernym sługą Perynisem pod smoczą jamę dowiedzieć się prawdy o zabójstwie potwora. Odnajduje nieprzytomnego Tristana i oddaje go pod opiekę matki, która go uzdrawia. Młodzieniec by udowodnić, że to on zabił smoka postanawia pojedynkować się z kasztelanem. Izolda przygotowując rynsztunek Tristana odnajduje wyszczerbiony miecz, który złamał się na głowie Morhołta. W ten sposób rozpoznaje prawdziwą tożsamość Tristana i postanawia go zgładzić. Atakuje bezbronnego młodzieńca podczas kąpieli, ten jednak przekonuje ją iż nie uczynił nic złego zabijając Morhołta w uczciwym pojedynku, opowiada o dwukrotnym uleczeniu go przez dziewczynę oraz o włosie i jaskółkach. Pominął jednak fakt iż walczy o Izoldę w imieniu króla Marka. Podczas zebrania baronów dowodzi, że to on, a nie Aguyngurrean Rudy jest zabójcą smoka. Mówi, że przybył po Izoldę jako wysłannik króla Marka. Przekonuje zebranych do zawarcia pokoju między zwaśnionymi krajami. Izolda odpływa wraz z Tristanem w stronę Kornwalii.
4. Napój miłosny
Przed wypłynięciem Izoldy do Kornwalii jej matka daje służce Brangien specjalnie przyrządzony przez siebie eliksir miłosny. Nakazuje jej by podała napój Izoldzie i królowi Markowi tuż przed ich nocą poślubną. Tłumaczy, że ci którzy go wypiją będą miłowali się przez całe życie, a nawet po śmierci. Prosi aby przechowała napój tak by nie trafił on w niepowołane ręce. Brangien obiecuje wszystkiego dopilnować. Podczas podróży Izolda jest pogrążona w żalu, opłakuje rozstanie z matką i ziemią ojczystą. Dziewczyna obawia się tego co ją spotka w Kronwalii. Podczas podróży statek zatrzymuje się na jakiejś wyspie, wszyscy wychodzą pozostaje tylko dziewczyna i Tristan. Spragnieni proszą służącą o przyniesienie im jakiegoś napoju. Ta znajduje bukłaczek z eliksirem i nieświadoma jego magicznej mocy podaje go młodym. Tristan i Izolda wypijają napój, który radzi między nimi uczucie. Oboje przez trzy dni usilnie powstrzymują się przed tą niebezpieczną miłością, nie chcą zdradzić króla Marka – ona jako jego przyszła żona, on jako wierny siostrzeniec i lennik. W końcu wyznają sobie miłość. Brangien widząc ich pocałunek wyjawia im prawdę o napoju. Czując się odpowiedzialna za to nieszczęście oddaje w ich ręce swe usługi i życie. Mimo wyznania Brangien młodzi nie potrafią zapomnieć o swej miłości. Spędzają pierwszą wspólną noc.
5. Brangien wydana niewolnikom
Izolda przybywa do zamku Tyntagiel, król jest zachwycony pięknem dziewczyny, wydaje uroczyste powitanie przyszłej królowej. Po osiemnastu dniach odbywa się ślub. W noc poślubną Brangien zastępuje Izoldę w łożu króla Marka by ukryć niesławę królowej i ocalić ją od śmierci. Król Marek darzy Izoldę głęboką miłością, zapewnia jej dostatnie i szczęśliwe życie. Dziewczyna u swego boku ma również Tristana, który zgodnie z wolą króla sypia w komnacie królewskiej. Kochankowie potajemnie się spotykają. Pewnego razu jednak Izolda uświadamia sobie jak wielkim zagrożeniem jest dla niej służąca Brangien, która zna wszystkie jej sekrety i tajemnice. W obawie iż ta mogłaby ją wydać, pod nieobecność króla i Tristana nakazuje dwóm niewolnikom zamordować służkę. Izolda rozkazuje zawieść Brangien do lasu, zabić ją, a następnie przynieść jej język. Mordercy otaczają służącą w lesie. Gdy pytają czym zawiniła, że królowa chce jej śmierci, ta odpowiada:
„Przypominam sobie tylko jedną winę. Kiedy wyruszaliśmy z Irlandii, miałyśmy obie koszulę na naszą noc poślubną. Zdarzyło się na morzu, że Izold podarła swą godową koszulę i na noc poślubną pożyczyłam jej swojej.”
Na te słowa niewolnicy uczuli litość wobec kobiety, przywiązali ja do drzewa, a zamiast niej zabili psa, odcięli mu język i zanieśli Izoldzie. Izolda dowiedziawszy się, że Brangien była nie winna, zaczyna żałować swojego czynu. Sama jednak nie poczuwa się do winny i o wszystko oskarża niewolników, nazywa ich mordercami. Gdy jeden ze sług przyprowadza Brangien, kobiety wzajemnie się przepraszają i proszą o przebaczenie.
6. Wielka Sosna
Czterej baronowie, którzy nienawidzą Tristana, domyślając się romansu kochanków, zaczynają ich szpiegować. Dowiedziawszy się o ich potajemnych spotkaniach powiadamiają króla chcąc pozbyć się Tristana. Marek stwierdza, że baronowie wymyślili sobie to wszystko z nienawiści i zazdrości do jego siostrzeńca. Król jednak dręczony niepewnością podejmuje próby śledzenia Tristana i Izoldy. Nie udaje się mu jednak nic dostrzec, gdyż Brangien uprzedza kochanków. Mimo wszystko by uniknąć plotek prosi Tristana o oddalenie się z zamku. Ten opuszcza go, jednak nie potrafiąc żyć z dala od ukochanej zatrzymuje się w mieście Tyntagiel nie opodal zamku, mieszka z Gorwenalem. Ze względu na rozstanie zapada na febrę, gorączkuje. Również Izolda bardzo przeżywa rozstanie z ukochanym. Na pomoc zrozpaczonym kochankom przychodzi Brangien, wpada na pomysł by spotykali się oni w sadzie pod osłoną nocy. Zdradliwi baronowie przeczuwając ponowne spotkania kochanków próbują śledzić królową, jednak ta mając wsparcie Brangien za każdym razem umyka ich oczom. Wynajmują więc czarnoksiężnika, karła Frocyna, który wyjawia królowi iż Tristan i Izolda spotykają się w sadzie. Karzeł nakazuje królowi ogłosić, ze wyjeżdża na łowy, a następnie potajemnie przyczaić się na jednej z sosen nieopodal sadzawki. Do sadu przychodzi Tristan, puszcza w sadzawce strugane z drewna łódeczki – umówiony z Izoldą znak, nagle zauważa w lustrze wody odbicie Króla Marka siedzącego na drzewie. Wkrótce przychodzi również Izolda. Dziewczyna przeczuwa, że coś jest nie tak, gdyż Tristan nie wybiega z otwartymi ramionami by ją przywitać jak to miał w zwyczaju czynić. W blasku księżyca również ona zauważa króla ukrytego między gałęziami sosny. Kochankowie by zataić swój romans sprytnie prowadzą rozmowę tak by wynikało, że spotykają się po raz pierwszy, a Tristan wezwał Izoldę gdyż chce ją prosić o ubłaganie litości u króla. W ten sposób król upewnił się, że Tristana i Izoldę nie łączy występna miłość. Postanawia on ponownie przyjąć Tristana na dwór, zaś karła skazać na śmierć. Frocyn przewidziawszy jednak swoją przyszłość w obawie o swoje życie ucieka.
7. Karzeł Frocyn
Król Marek pojednał sie z Tristanem. Ten ponownie wraca na zamek i jak niegdyś sypia w komnacie króla. Marek przebacza również oszczercom i karłowi. Ta dobroć jednak podsyca jeszcze bardziej nienawiść baronów. Grożą, że jeśli król nie pozbędzie się Tristana powrócą do swoich warowni i rozpoczną wojnę przeciwko niemu. Król ponownie za namową baronów zasięga rady Frocyna. Ten wymyśla następujący podstęp: Doradza królowi by nakazał Tristanowi z samego rana zanieść list do sąsiada Kornwalii, króla Artura i poinformował go o tym tuż przed nocą. Karzeł przeczuwa, że przed wyjazdem Tristan będzie chciał się spotkać z Izoldą. Król zgadza się na ten plan. Forcyn sprytnie rozsypuje mąką między łożami kochanków licząc na to, że Tristan pozostawi na niej swoje ślady i w ten sposób dowiedzie jego winy. Tristan, który zauważa podstęp postanawia pokonać drogę do łoża Izoldy przeskakując na nie. Zapomina jednak o krwawiącej stopie, którą zranił podczas polowania. Karzeł przyczajony za oknem daje znać królowi, że kochankowie są razem. Mimo, że Tristanowi udaje się powrócić do swojego łóżka zanim wchodzi król, ślady krwi świadczą ewidentnie o jego winie. Rozgniewany król postanawia zabić obojga kochanków. Baronowie związują Tristana i Izoldę. Ten staje jeszcze w obronie ukochanej, prosząc króla by zlitował się nad nią – pokazuje tutaj, że nie zależy mu na sobie lecz na ukochanej.
8. Skok z kaplicy
Na wieść o tym, że Tristan i Izolda mają być straceni lud pogrąża się w żałobie. Z samego ranka na równinę za miastem zgodnie ze zwyczajem król zwołuje szlachtę Kornwalii. Ku zdziwieniu wszystkich planuje dokonać natychmiastowej egzekucji po przez spalenie na stosie kochanków bez wcześniejszego sądu nad nimi. Szlachta i zgromadzony lud współczując kochankom nalegają by król wcześniej wydał Tristana i Izoldę pod sąd. Król jednak nie myśli o rozpatrywaniu winy kochanków lecz o jak najszybszym ich uśmierceniu. Strażnicy jako pierwszego na stos prowadzą Tristana. Po drodze młodzieniec prosi by pozwolili mu pomodlić się w napotkanej po drodze kapliczce. Tristan korzystając z okazji wyskakuje przez tylne okno kaplicy i ucieka. Spotyka swego nauczyciela Gorwenala, który daje mu miecz i zbroje oraz pomaga w ucieczce. Jeden z mieszczan widział uciekającego Tristana, rad z tego powodu informuje Izoldę. Ta cieszy się, że jej ukochanemu udało się przeżyć. Król rozgniewany na wieść o ucieczce Tristana, karze pośpiesznie przyprowadzić królową. Dynas z Lidanu widząc strażnika wlokącego Izoldę na stos, pada do stóp króla Marka i prosi o uwolnienie królowej. Król jednak nie słucha jego próśb i ostrzeżeń. Zdenerwowany tą postawą króla składa mu wypowiedzenie służby i wraca do Lidanu. Wśród zgromadzonego tłumu znajdują się również trędowaci. Jeden z nich Iwon proponuje królowi by wydał im swoją żonę, tłumaczy iż trąd będzie dla niej gorszą karą niż spalenie na stosie. Król godzi się na propozycję Iwona. Orszak Trędowatych napotyka na Tristana i Gorwenala, odbijają oni królową od chorych i uciekają do lasu. Las moreński staje się teraz ich kryjówką.
9. Las moreński
Tristan i Izolda mieszkają w lesie moreńskim, żyją z tego co Tristanowi uda się upolować, co dziennie muszą zmieniać swoje legowisko. Wychudli, a ich odzież podarła się. Mimo to są szczęśliwi, gdyż mogą przebywać razem. Pewnego razu zabłądziwszy trafiają do pustelni brata Ogryna. Dowiadują się tam, że król ogłosił nagrodę dla każdego kto pochwyci Tristana. Ogryn namawia młodzieńca by oddał Izoldę małżonkowi, sam zaś ukorzył się i czynił pokutę. Tristan tłumaczy mu, że król sam wyrzekł się Izoldy oddając ją trędowatym oraz że nie ma zamiaru żałować. Kochankowie wracają do lasu, który daje im schronienie. Jeszcze podczas pobytu w Tyntagielu, Tristan wychował i wytresował pasa imieniem Łapaj, który po jego ucieczce całymi dniami skomlił i wył z tęsknoty za swoim panem. Król litując się nad zwierzęciem karze wypuścić psa. Ten po śladach odnajduje swojego pana. Tristan postanawia zaopiekować się psem, jednak by ten szczekając nie wydał ich kryjówki uczy go polować po cichu. Po pół roku życia w lesie, kochankowie budują sobie szałas. Nie muszą się już przenosić z miejsca na miejsce, gdyż baronowie w obawie o własne życie nie zapuszczają się do lasu moreńskiego. Swego czasu bowiem Gwenalon odważył się to uczynić i został zabity przez Gorwenala, nauczyciela Tristana przebywającego z kochankami. Innym razem leśniczy znajduje miejsce pobytu Tristana i Izoldy, a następnie powiadamia króla Marka. Ten udaje się we wskazane miejsce z intencją zamordowania kochanków. Król zastaje Tristana i Izoldę śpiących razem, są jednak rozdzieleni nagim mieczem (symbol niewinności), a ich usta nie są złączone. Widząc ich tak śpiącymi postanawia darować im życie. Marek zostawia w szałasie znaki swojej przychylności: pierścień, nagi miecz i rękawiczki. Tristan i Izolda przebudziwszy się i zauważywszy te znaki uznają, że król poszedł wezwać posiłki. W obawie o swoje życie uciekają ku ziemi walijskiej.
10. Pustelnik Ogryn
Trzy dni później Tristan podczas polowania zastanawia się nad słusznością decyzji o ucieczce i ukrywaniu się przed królem. Stwierdza, że jeśli król chciałby ich zabić to uczynił by to podczas ich snu i nie pozostawiał w szałasie swego oręża. Uznaje on, że Marek zlitował się nad nimi. Zastanawia się czy nie podjąć próby pojednania się z królem. Uważa również, że Izolda będąca do tej pory królową, z powodu jego występnej miłości żyje teraz w lesie jak niewolnica. Wacha się czy nie oddać ukochanej Markowi, gdyż on pozbawiając ją wygód wyrządza jej tylko krzywdę. Również Izolda oczekująca powrotu Tristana z polowania zastanawia się nad słusznością ucieczki. Uznaje, że przez nią Tristan stracił uznanie i szacunek króla. Poprzez te wyznania kochankowie pokazują wielkość łączącej ich miłości i wzajemną troskę. Tristan i Izolda postanawiają pogodzić się z królem Markiem. W tym celu udają się do pustelnika Ogryna zasięgnąć rady. Tristan postanawia oddać Izoldę królowi, sam zaś myśli udać się w dalekie kraje. Pustelnik pochwala jego decyzję. Tristan osobiście dostarcza królowi list ze swoją propozycją, a następnie ucieka bojąc się jego reakcji.
11. Szalony bród
Marek zwołuje zgromadzenie baronów, których pyta o radę w sprawie otrzymanego od Tristana listu. Kapelan odczytuje zebranym treść pisma: Tristan najpierw pozdrawia w nim króla i baronów, następnie opowiada całą historię uczucia łączącego go z Izoldą ukrywając przy tym zdradę kochanków, na zakończenie wyzywa każdego kto sprzeciwi się wiarygodności jego słów na pojedynek. Baronowie słysząc, że każdy kto nazwał by uczucie łączące kochanków obraźliwym wobec króla będą musieli wojować z Tristanem przylegają jednogłośnie na propozycję młodzieńca. Tym samym król idąc za radą baronów postanawia przyjąć ponownie Izoldę, zaś Tristanowi nakazać opuścić kraj. Marek rozkazuje sporządzić list w którym informuje Tristana, że przekazanie Izoldy odbędzie się przy Szalonym Brodzie. Kochankowie wiedząc o nadchodzącym rozstaniu wymieniają się nawzajem podarkami. Izolda daje Tristanowi pierścień z zielonego jaspisu, zaś młodzieniec w zamian zostawia jej Łapaja. O ustalonej porze udają się nad Szalony Bród. Oczekują tam na nich król Marek wraz z baronami. Żegnając się, Izolda mówi Tristanowi, że jeśli tylko będzie chciał podąży do niego za posłańcem, który pokaże jej pierścień z zielonego jaspisu. Prosi także ukochanego by nie opuszczał Kornwalii dopóki nie upewni się, że nic jej nie grozi na dworze króla Marka. Następnie Tristan przekazuje Izoldę królowi, sam zaś tłumaczy iż zamierza wyjechać na dwór króla Fryzji. Z okazji powrotu królowej do Tyntagielu na zamku odbywa się uczta dla poddanych, król karze uwolnić 100 więźniów, ma również miejsce pasowanie giermków na rycerzy. Tristan natomiast zgodnie z przysięgą złożoną ukochanej ukrywa się w Kornwali u leśnika Orriego.
12. Sąd przez rozpalone żelazo
Król Marek wygania: Denoalena, Anderta i Gondoina, którzy domagają się by Izolda została poddana próbie przez rozpalone żelazo. Miała by ona wykazać czy królowa rzeczywiście jest niewinna. Trzej baronowie w obliczu gniewu króla postanawiają czym prędzej wyjechać do swoich warowni. Izolda dowiedziawszy się o całym zajściu wstawia się za wygnanych baronów, prosi króla by pozwolił im wrócić, sama zaś zamierza poddać się próbie prawdy. Prosi jednak by przybył na nią król Artur ze swoimi rycerzami tak by w przyszłości baronowie nie śmiali już jej oskarżać. Izolda chce również by próba odbyła się na drugim brzegu rzeki otaczającej Tyntagiel, snuje bowiem sprytny podstęp. Król godzi się na te żądania. Następnie królowa posyła swego wiernego sługę Perynisa by odnalazł Tristana i przekazał mu, że jej życzeniem jest by młodzieniec przybył na Białą Równinę w dniu sądu w przebraniu pielgrzyma. Tristan postanawia spełnić wolę ukochanej. W drodze powrotnej Perynis spotyka leśniczego, który niegdyś wyjawił kryjówkę kochanków w lesie moreńskim, sługa zabija zdrajcę. W dniu sądu król Marek, Izolda i baronowie przybywają na Białą Równinę, następnie muszą przedostać się na drugą stronę rzeki gdzie czekają na nich król Artur i jego rycerze. Zgodnie z planem przebrany za pielgrzyma Tristan przenosi królową na drugi brzeg rzeki. Tam odbywa się próba przez rozpalone żelazo poprzedzona przysięgą Izoldy na relikwie świętych. Królowa sprytnie formułuje treść przysięgi, mówi, że żaden mężczyzna poza mężem i pielgrzymem nie trzymał jej w rękach, a następnie wyciąga gołymi rękami rozżarzone żelazo z ogniska i pomyślnie przechodzi próbę.
13. Głos słowika
Tristan wie, że Izoldzie nic już nie grozi na dworze króla Marka, gdyż pozytywnie przeszła próbę rozpalonego żelaza. Postanawia opuścić Kornwalię zgodnie z obietnicą daną królowi. Tristan wraz ze swym nauczycielem Gorwenalem udaje się w stronę Walii. Jednak po drodze przejeżdżając obok sadu w którym niegdyś spotykał się z Izoldą przypomina sobie o szalonej miłości do ukochanej. Mężczyzna przeskakuje palisadę otaczającą sad i udaje się pod wielką sosnę. Następnie idzie ścieżką w kierunku zamku i zbliża się do okna komnaty w której sypia królowa. Zaczyna udawać śpiew słowika, słysząca ten głos Izolda rozpoznaje iż jest to Tristan i wychodzi mu na spotkanie. Od tej pory pod nieobecność króla w Tyntagielu spotykają się nie tylko nocami, ale również za dnia. Pewnego razu baronowie dowiadują się od jednego ze sług o wizytach Tristana i postanawiają przyłapać kochanków na gorącym uczynku. Tristan tego dnia napotkawszy na drodze do zamku szpiegującego go Denoalena zabija zdrajcę, następnie odcina mu głowę i postanawia pokazać ukochanej. Podczas spotkania Izolda zauważa iż są podglądani przez Gondoina. Kobieta sprytnie sugeruje kochankowi by napiął łuk i wycelował do wroga. Tristan zauważywszy kolejnego zdrajcę zabij go. Kochankowie widząc, że są szpiegowani, a Andret – jeden ze zdrajców nadal żyje decydują się na tymczasowe rozstanie.
14. Dzwonek cudowny
Tristan znajduje schronienie w Galii, na ziemi szlachetnego diuka Żylenia, z którym szybko się zaprzyjaźnia. Jest jednak pogrążony w ogromnym smutku i tęsknocie za ukochaną. Pewnego dnia zauważa to książę i postanawia ukoić jego rozpacz. Pokazuje mu swojego pa...
GOTI94