Wolfe Gene - Piata Glowa Cerbera.pdf - Wolfe Gene(1) - aharacz

GENE

WOLFE

PIĄTA GŁOWA

CERBERA

Gene Wolfe Piąta głowa Cerbera

Damonowi Knightowi,

który pamiętnej czerwcowej nocy

roku 1966 wyhodował mnie

z ziarenka fasoli

Gene Wolfe Piąta głowa Cerbera

Piąta głowa Cerbera

Gdy bluszcz się w śniegu chyli nisko,

A sowa huka na wilczysko,

Co wilczęta pożera.

Samuel Taylor Coleridge,

„Pieśń o starym żeglarzu”,

przełożył Zygmunt Kubiak

Kiedy byłem mały, razem z moim bratem Davidem musieliśmy kłaść się

wcześnie spać niezależnie od tego, czy byliśmy senni, czy nie. Latem zdarzało się, iż

trafialiśmy do łóżek jeszcze przed zachodem słońca. Nasza sypialnia znajdowała się

we wschodnim skrzydle budynku, a jej szerokie okno wychodziło na główny

dziedziniec, czyli było skierowane na zachód, jaskraworóżowy blask godzinami

wlewał się przez szyby, podczas gdy my leżeliśmy gapiąc się na kulawą małpę ojca,

która przycupnęła na obtłuczonym parapecie, albo opowiadaliśmy sobie różne

historie bezgłośnymi gestami.

Sypialnię urządzono na najwyższym piętrze, okno zaś zaopatrzono w okiennice z

kutego żelaza, których nie wolno nam było otwierać. Chodziło zapewne o to, żeby w

jakiś deszczowy poranek (bo tylko wtedy wyłożony ceramicznymi płytkami dach,

pełniący funkcję ogrodu, mógł być pusty) złodziej nie spuścił się po linie i nie wszedł

przez otwarte okno do naszego pokoju.

Rzecz jasna, nikt nie decydowałby się na tak ryzykowne przedsięwzięcie tylko po

to, żeby nas ukraść. Dzieci (zarówno chłopcy, jak i dziewczynki) były w Port-

Mimizon wyjątkowo tanie; kiedyś powiedziano mi nawet, że mój ojciec, który

handlował nimi w przeszłości, wycofał się z interesu właśnie z powodu zbyt niskich

cen. Bez względu na to, jaka była prawda, każdy - albo prawie każdy - miał okazję

zetknąć się z jakimś fachowcem, który zrealizował każde życzenie (naturalnie w

granicach rozsądku), i to za umiarkowaną opłatą. Ludzie ci doskonale znali wszystkie

dzieci z ubogich, lub nawet tylko nieostrożnych rodzin i gdyby ktoś, na przykład,

zażyczył sobie śniadoskórą dziewczynkę o rudych włosach albo pulchną, albo

sepleniącą, albo jasnowłosego chłopczyka podobnego do Davida, albo bladego, o

kasztanowych włosach i brązowych oczach, czyli takiego jak ja, otrzymałby

zamówiony towar w ciągu kilku godzin.

Hipotetyczny włamywacz z pewnością nie porwałby nas również dla okupu -

choć w niektórych dzielnicach mój ojciec uchodził za niesłychanie zamożnego - a to

z kilku przyczyn. Nieliczni, którzy wiedzieli o istnieniu moim i brata, wiedzieli także

(albo przynajmniej im zasugerowano), że nasz ojciec zupełnie się nami nie interesuje.

Nie mam pojęcia, czy tak było naprawdę; w każdym razie ja na pewno w to

Gene Wolfe Piąta głowa Cerbera

wierzyłem, ojciec zaś nigdy nie dał mi podstaw, bym uważał inaczej, choć wtedy

jeszcze nie przyszło mi do głowy, że mógłbym go zabić.

Nawet gdyby te powody okazały się mało przekonujące, to każdy, kto miał

choćby przelotny kontakt z warstwą społeczną, której mój ojciec stał się bodaj czy

nie najważniejszym przedstawicielem, musiał zdawać sobie sprawę, że gdyby on,

zmuszony do dawania ogromnych łapówek tajnej policji, miał stracić pieniądze

jeszcze w ten sposób, stałby się łatwym celem mnóstwa niszczących ataków. Chyba

właśnie to, a także strach, w którym wiecznie żył, było prawdziwą przyczyną, dla

której nas nie ukradziono.

Żelazne pręty okiennic (piszę te słowa właśnie w naszej starej sypialni)

przypominają zbyt sztywne i nienaturalnie symetrycznie ułożone gałęzie wierzby. Za

mego dzieciństwa oplatały je pnącza armatnicy (już ją wykopano), które

przywędrowały aż tutaj po murze. Marzyłem o tym, by całkowicie zarosły okno,

odcinając tym samym dostęp promieniom słońca, które wdzierały się do pokoju

akurat wtedy, kiedy usiłowaliśmy zasnąć, David jednak, którego łóżko stało przy

oknie, wciąż obłamywał gałązki, robił z nich miniaturowe piszczałki, a następnie

łączył po cztery albo pięć. W miarę jak stawał się coraz bardziej zuchwały, tony

fletni przybierały na sile, aż wreszcie zwracały uwagę pana Milliona, naszego

wychowawcy. Pan Million w całkowitej ciszy wtaczał się do sypialni na swoich

szerokich kołach i choć fletnia była już ukryta pod poduszką, albo nawet pod

materacem, nie zdarzyło się, żeby miał jakiekolwiek trudności z jej odnalezieniem.

Aż do wczoraj nie pamiętałem, co robił z odebranymi Davidowi instrumentami,

chociaż w więzieniu, a także podczas okresów przymusowej bezczynności

spowodowanej burzami lub obfitymi opadami śniegu, często usiłowałem to sobie

przypomnieć. Na pewno nie niszczył ich ani nie wyrzucał przez okno na dziedziniec;

pan Million nigdy niczego celowo nie zniszczył i nigdy niczego nie zmarnował. Z

łatwością przywoływałem w pamięci lekko bolesny wyraz jego twarzy, z jakim

wydobywał piszczałki z ukrycia (twarz, która zdawała się unosić wewnątrz ekranu,

bardzo przypominała twarz mego ojca), oraz sposób, w jaki się odwracał i wyjeżdżał

z pokoju. Ale co się z nimi potem działo?

Wczoraj, jak już wspomniałem (w ten sposób zyskuję nieco pewności siebie),

przypomniałem sobie. Rozmawiał ze mną, a kiedy bezgłośnie ruszył do wyjścia -

odruchowo odprowadziłem go wzrokiem - uświadomiłem sobie, że czegoś mi

brakuje, jakiegoś szczegółu zapamiętanego z dzieciństwa. Zamknąłem oczy i

wytężyłem pamięć, starając się wyeliminować wszelkie domysły, i po jakimś czasie

stało się dla mnie zupełnie oczywiste, iż owym brakującym elementem był ledwo

dostrzegalny metaliczny błysk nad głową pana Milliona.

Stwierdziwszy ten fakt, domyśliłem się, że ów błysk był spowodowany szybkim

ruchem ręki, przypominającym salut, ale choć przez ponad godzinę wytężałem

wyobraźnię, za nic nie byłem w stanie odgadnąć, co ów ruch miał oznaczać ani

czemu służyć. Czymkolwiek był, nie przetrwał próby czasu. Usiłowałem sobie

przypomnieć, czy - w tej niezbyt przecież odległej przeszłości - w korytarzu za

drzwiami naszej sypialni znajdował się jakiś przedmiot albo urządzenie (na przykład

opuszczana zasłona lub ekran), którego obecność tłumaczyłaby potrzebę

wykonywania takiego ruchu. Nic takiego tam nie było.

Gene Wolfe Piąta głowa Cerbera

Wyszedłem na korytarz i dokładnie przyjrzałem się podłodze, szukając śladów

pozostawionych przez meble, potem równie dokładnie obejrzałem ściany w

poszukiwaniu haków albo gwoździ, a także sufit. Mniej więcej po godzinie przyszło

mi do głowy, żeby poświęcić trochę uwagi drzwiom, i niemal natychmiast

dostrzegłem coś, na co nie zwróciłem uwagi, przechodząc przez nie tysiące razy: jak

wszystkie drzwi w tym bardzo starym domu, miały potężne drewniane futryny.

Górna, poprzeczna belka wystawała ze ściany, tworząc wąską półkę.

Wytaszczyłem fotel na korytarz i stanąłem na siedzisku. Na pokrytej grubą

warstwą kurzu półce leżało czterdzieści siedem fletni mego brata oraz oszałamiająca

kolekcja najrozmaitszych niewielkich przedmiotów. Sporo z nich od razu wyglądało

znajomo, są jednak i takie, które wciąż stanowią dla mnie zagadkę.

Niewielkie błękitne jajo śpiewającego ptaka, nakrapiane brązowymi cętkami.

Przypuszczalnie ptak uwił sobie gniazdo w pnączach za oknem, ja zaś albo David

splądrowaliśmy je, a wkrótce potem straciliśmy zdobycz na rzecz pana Milliona. Nie

pamiętam jednak, kiedy ani jak do tego doszło.

Jest tam także uszkodzona łamigłówka z wysuszonych trzewi jakiegoś

niewielkiego zwierzęcia oraz, dla odmiany wywołujący mnóstwo wspomnień, duży,

bogato zdobiony klucz, jaki można kupić co roku; zapewniają posiadaczowi dostęp

do niektórych pomieszczeń miejskiej biblioteki także poza godzinami jej otwarcia.

Pan Million prawdopodobnie skonfiskował go, kiedy klucz stracił już ważność i

zaczął nam służyć jako zabawka, ale jakież wspomnienia wiązały się z tym

przedmiotem!

Mój ojciec miał własną bibliotekę, która teraz trafiła w moje ręce, ale wtedy nie

wolno nam było tam wchodzić. Przypominam sobie mgliście (nie mam pojęcia, ile

mogłem wówczas mieć lat), jak stoję przed potężnymi rzeźbionymi drzwiami, one

uchylają się powoli, a ja widzę kulawą małpę ojca na jego ramieniu, przytuloną do

twarzy o orlich rysach, widzę czarny szal i szkarłatny szlafrok, z tyłu zaś niezliczone

rzędy piętrzących się aż pod sufit książek i kajetów. Zaleciała mnie omdlewająco

słodka woń formaldehydu z laboratorium ukrytego za odsuwanym lustrem.

Nie przypominam sobie, co wtedy powiedział, ani nawet czy to ja zastukałem do

drzwi, pamiętam natomiast, że zaraz po tym, jak się zamknęły, pochyliła się nade

mną kobieta w różowym stroju, która zawsze bardzo mi się podobała, i zapewniła

mnie, że mój ojciec napisał wszystkie książki, które przed chwilą widziałem, a ja

uwierzyłem jej bez zastrzeżeń.

***

Jak już wspomniałem, ani memu bratu, ani mnie nie wolno było wchodzić do

tego pomieszczenia, ale kiedy nieco podrośliśmy, pan Million zaczął zabierać nas na

wycieczki do miejskiej biblioteki. Zazwyczaj czynił to dwa razy w tygodniu i

praktycznie tylko przy tej okazji mogliśmy wychodzić z domu. Ponieważ nasz

opiekun niechętnie wbijał swoje metalowe, posegmentowane ciało do wynajętych

powozów, a żadna lektyka nie pomieściłaby go w swoim wnętrzu (nie wspominając o

tym, że tragarze z pewnością nie ruszyliby z miejsca z takim ciężarem), nasze

wyprawy odbywały się na piechotę.

Wolfe Gene - Piata Glowa Cerbera.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: