Owen King - Jesteśmy w tym wszyscy razem(1).rtf

JESTEŚMY W TYM WSZYSCY RAZEM

Nie plączcie!

Gdy jesteś dzieckiem, dorośli stale opowiadają ci o swym objawieniu, chwili, gdy mgła się rozpłynęła i ujrzeli, czego naprawdę pragną, albo w końcu zrozumieli coś, co wcześniej zdawało się nie mieć sensu.

Na przyklad dziadek opowiadał mi, że postanowił zostać działaczem związkowym, gdy pewnego ranka ujrzał wracającego do pensjonatu robot­nika. Człowiek ów zszedł właśnie z nocnej zmiany w papierni. Przed drzwiami zdjął buty i wręczył je żonie, która następnie włożyła je i ruszyła do swojej pracy. Dziadek zrozumiał, że kiedy mąż oddawał żonie buty, prze­kazywał jej swą godność, a życie bez godności nie różni się od życia bez miłości - bo jak pozbawiony godności człowiek może kogoś kochać, skoro musi nienawidzić sam siebie?

Doktor Vic twierdził, że zakochał się w mojej matce, gdy pewnego sło­necznego popołudnia wyjrzał przez okno gabinetu i ujrzał, jak Emma pod­chodzi do starego księdza katolickiego, który całymi godzinami modlił się na chodniku przed siedzibą Towarzystwa Planowania Rodziny. Stary ka­płan chwiał się lekko; Emma pomogła mu wstać z kolan i podprowadziła do ławeczki. Następnie wróciła do środka i zjawiła się jakąś minutę później z butelką zimnej wody dla świątobliwego starca. Doktor Vic przyglądał się temu wszystkiemu, zastanawiając się, ile razy stary świr ostrzegał moją matkę, że zmierza drogą prowadzącą wprost do piekła. A jednak zachowa­ła się szlachetnie, ratując go przed porażeniem słonecznym albo czymś jesz­cze gorszym. Do tego czasu tylko myślałem, że jest piękna - dodał doktor Vic. Ale owo wydarzenie tego dowiodło.

Na wiecu poparcia dla strajkujących dokerów w Portland moja babcia usłyszała dziadka powtarzającego historię o swych sąsiadach, którzy musie­li dzielić się jedną parą butów. A choć jego słowa nią wstrząsnęły, na dobre oddała się sprawie dopiero po mityngu - gdy zszedł z platformy i uścisnął jej dłoń. Babcia widywała już występy innych działaczy związkowych. Widzia-

9

la, jak dramatycznie zrywają kurtki i przechadzają się po scenie w szelkach, rzucając gromy na swych szefów. Kiedyś nawet poznała jednego z tych ro­słych tupaczy; miała wówczas wrażenie, jakby zamiast dłoni uścisnęła kawał surowej wątróbki. Kiedy jednak przedstawiono ją mojemu dziadkowi, pojęła natychmiast, że ten człowiek jest inny. Mimo garnituru nie był ch...