Hibbert Burford Eleanor - Sekret.pdf - romanse - ares231

Victoria Holt

Sekret

Secret for a Nightingale

Przełożyła: Irena Przybysz

Mojej drogiej przyjaciółce

PATRYCJI MYRER,

która pierwsza obudziła moje zainteresowanie

doktorem Damienem i młodą kobietą,

która nieoczekiwanie została wciągnięta

do wojny krymskiej.

Na pamiątkę wielu cennych godzin, które

spędziłyśmy dyskutując o moim narodzie

Victoria Holt

Ślub

Ostatniej nocy przed ślubem miałam dziwny sen z którego obudziłam się zdjęta przerażeniem.

Byłam w kościele i Aubrey stał obok mnie. Powietrze przenikał silny zapach lilii ciężki, duszący

— zapach śmierci. Przed nami stał wuj James — pastor James Sandown. Kościół — ten sam, z

którym tak się zżyłam w latach szkolnych, gdy przebywałam u wujostwa na plebanii, nie mogąc

być z ojcem w Indiach, gdzie stacjonował na wojskowej placówce. Słyszałam swój własny głos,

oddalony, brzmiący jak echo w pustej przestrzeni: „Ja, Zuzanna, biorę sobie ciebie, Aubreya, za

męża”… Aubrey trzymał obrączkę. Wziął mnie za rękę, a jego twarz zbliżała się coraz bardziej do

mojej — wtedy zdjął mnie paniczny strach. Nie była to twarz Aubreya, a jednak to był on. Nie była

to twarz, jaką znałam, lecz twarz wykrzywiona, szydercza, dziwna, ohydna, przerażająca.

Usłyszałam głos wołający: „Nie, nie”… Był to mój głos.

Siedziałam w łóżku dygocząc, wpatrując się w ciemności, wilgotnymi rękami mnąc

prześcieradło. Sen był tak wyraźny, że minęło sporo czasu, nim przyszłam do siebie. Wtedy

powiedziałam sobie, że to nonsens. Rano wychodzę za mąż. I chcę wyjść za mąż. Jestem

zakochana w Aubrey u. Co mogło spowodować taki sen?

Nerwy przedślubne — powiedziałaby ciotka Grace, najtrzeźwiejsza z kobiet. I miałaby rację.

Próbowałam otrząsnąć się z tego snu, ale mi się nie udawało; był taki realistyczny.

Wstałam z łóżka i podeszłam do okna. Patrzyłam na kościół, z jego normandzką wieżą w

świetle księżyca, stojącą tak od ośmiuset lat, niezachwianą, opierającą się wiatrowi, deszczom i

stuleciom, podziwianą i zwiedzaną przez wielu — dumę i miłość wuja Jamesa.

— To zaszczyt brać ślub w takim kościele — powiedział wuj.

Jutro ojciec poprowadzi mnie nawą do ołtarza i tam stanę obok Aubreya. Ciągle jeszcze

drżałam. Ale to przecież nie będzie tak, jak we śnie. Podeszłam do szafy i popatrzyłam na swoją

suknię — biały atłas ozdobiony koronkami i do tego bukiet z kwiatów pomarańczy. Za kościołem

w zajeździe „Pod Czarnym Dzikiem”, jedynym w Humberston, śpi, zapewne, Aubrey. Pan młody

nie może spędzić ostatniej nocy przed ślubem pod tym samym dachem, co panna młoda — orzekła

moja ciotka Grace. Czy będzie śnił o dniu, który ma nastąpić? Wróciłam do łóżka, ale nie chciałam

spać. Bałam się, że będę dalej śnić od momentu, kiedy krzyknęłam: „Nie, nie”, podczas gdy

Aubrey wciskał mi obrączkę na palec.

Leżałam w łóżku, myśląc o tym wszystkim…

* * *

Po raz pierwszy zobaczyłam Aubreya w Indiach, gdzie stacjonował mój ojciec. Przyjechałam

do niego po siedmiu latach pobytu w Anglii, gdzie uczęszczałam do szkoły, wakacje spędzając na

probostwie u mojego wuja Jamesa, pastora, i jego żony Grace, którzy wspaniałomyślnie podjęli się

opieki nad córką szwagra. Musiałam, jak wszystkie angielskie młode damy z dobrych rodzin,

kształcić się w Anglii. Ta konieczność na ogół sprawiała wiele kłopotów ludziom pełniącym

służbę na odległych placówkach Imperium Brytyjskiego i, jak to zwykle bywało, co szlachetniejsi

członkowie rodzin przychodzili wówczas z pomocą.

Pamiętam, z jaką radością powitałam dzień moich siedemnastych urodzin. Był czerwiec, byłam

wtedy w szkole, ale wiedziałam, że jest to mój ostatni semestr i że w sierpniu wrócę do Indii, gdzie

spędziłam pierwsze dziesięć lat mojego życia.

Może byłam niewdzięczna, myśląc z taką radością o wyjeździe, nawet jeśli jechałam do ojca.

Wuj James bowiem i ciotka Grace z ich córką Ellen byli dla mnie dobrzy i dokładali wszelkich

starań, bym się czuła u nich jak u siebie w domu. Ale odnosiłam wrażenie, że jestem w pewnym

stopniu intruzem, szczególnie na początku. Mieli swoje własne życie i dużo obowiązków

związanych z parafią. Ellen była o dwanaście lat starsza ode mnie i zakochana w wikarym ojca,

którego miała poślubić, jak tylko zdobędzie on jakieś stanowisko. Wuj James miał pod opieką

trzódkę swoich wiernych parafian. Zajęcia ciotki Grace były niezliczone: organizowała kiermasze,

zabawy ogrodowe, koncerty kolęd, imprezy na każdą okazję — nie wyłączając zebrań Związku

Matek i Kółka Krawieckiego.

Obawiam się, że często wystawiałam ich cierpliwość na ciężką próbę. Sercem byłam daleko, za

morzami, a ponieważ czułam, że jestem im jakimś ciężarem, przybierałam postawę obojętną i

arogancką, jednocześnie spoglądając krytycznie na ich starą, pełną przeciągów plebanię, z jedną

tylko kucharką, jedną służącą i dziewczyną do pomocy, i porównując ją z indyjską rezydencją

pułkownika, gdzie liczna służba tubylcza biegiem spełniała każde życzenie.

Trudno powiedzieć, abym była jako dziecko aniołem, toteż obie, niania oraz pani Fearnley —

moja guwernantka do czasu, gdy skończyłam dziesięć lat — nigdy nie wiedziały, czego się mogą

po mnie spodziewać. Była jakaś dwoistość w mojej naturze. Czasem byłam radosna, uległa,

delikatna i czuła.

— To tak jak z księżycem — mówiła pani Fearnley, która lubiła wyciągać pouczające wnioski z

każdej sytuacji — też ma jedną stronę jasną, a drugą ciemną.

Ja, inaczej niż księżyc, coraz to prezentowałam swoją ciemną stronę.

— Niezbyt często, dzięki Bogu — mówiła pani Fearnley, ale martwiło ją, że w ogóle tę ciemną

stronę miałam. Byłam bowiem uparta. Jeśli się czegoś uczepiłam, nic nie było w stanie mnie od

tego odwieść.

Gdy postanowiłam osiągnąć swój cel, nie słuchałam nikogo. W takich chwilach byłam

krnąbrnym dzieckiem, zupełnie różnym od pogodnej dziewczynki, którą tak miło było uczyć i z nią

przebywać.

— Musimy zwalczyć tę ciemną stronę — mówiła pani Fearnley. — Zuzanno, jesteś najbardziej

nieobliczalnym dzieckiem, z jakim się kiedykolwiek zetknęłam.

Moja ayah określała to inaczej:

— W tym małym ciałku są dwa duchy; one ze sobą walczą. Zobaczymy, który z nich zwycięży.

Ale nie teraz, gdy jesteś właściwie dzieckiem, tylko kiedy będziesz dorosłą panną.

Wspomnienia dzieciństwa w Indiach pozostały żywe w mojej pamięci przez wszystkie lata

pobytu w Anglii. A nawet im bardziej odsuwały się w przeszłość, tym wydawały mi się

piękniejsze.

Barwne obrazy snuły mi się przed oczami, gdy leżałam w łóżku wspominając…

Po śmierci matki życiem moim rządziła ayah. Był też ojciec, imponujący, wspaniały, pierwszy

po Bogu. I choć czuły i kochający, to jednak nie mógł przebywać ze mną zbyt często; teraz

rozumiem, że byłam dla niego kłopotem. Godziny, które spędziliśmy razem, bardzo sobie ceniłam.

Ojciec opowiadał mi o swoim pułku i o tym, jaką ważną funkcję sprawuje. Byłam z niego bardzo

dumna, widząc oznaki szacunku, z jakimi się spotykał.

Ale to moja pachnąca piżmem hinduska niania, bliska mi stała towarzyszka, była w tym czasie

najważniejszą dla mnie osobą. Uwielbiałam uczucie podniecenia, jakie towarzyszyło naszym

wyprawom do miasta. Trzymała mnie zawsze za rękę i ostrzegała, abym jej nigdy nie puściła. To

poczucie zagrożenia sprawiało, że nasze wyprawy stawały się dla mnie podwójnie atrakcyjne.

Było tam gwarno i kolorowo, gdyśmy krążyły wśród przedstawicieli miejscowych plemion i kast.

Z czasem nauczyłam się rozpoznawać ich wszystkich: kapłanów buddyjskich po ich ogolonych

głowach i sukniach koloru szafranu, które szeleściły, gdy szli spiesznie wśród tłumu nie patrząc na

nikogo; parsów w dziwacznych kapeluszach, z parasolami; kobiety, którym nie wolno pokazywać

twarzy, a których czarno obwiedzione oczy wyglądały przez szparki welonów. Fascynował mnie

zaklinacz wężów w turbanie, grający niesamowitą melodię, podczas gdy kręte i giętkie ciało kobry

podnosiło się z koszyka, kołysząc się złowieszczo ku podziwowi widzów. Wolno mi było za

każdym razem wrzucić rupię do dzbana stojącego obok, za co otrzymywałam przesadne

podziękowania i obietnicę szczęśliwego życia, pobłogosławionego wieloma dziećmi i

pierworodnym synem.

W powietrzu unosiła się woń piżma; czuło się też inne zapachy, mniej przyjemne. Gdybym

zamknęła oczy, poznałabym po zapachu, że jestem w Indiach. Zachwycałam się wspaniale

barwionymi sari, jakie nosiły te kobiety, które nie musiały zakrywać twarzy, ponieważ, jak mówiła

ayah, były z niższej kasty. Stwierdziłam, że wyglądają o wiele ładniej niż te z wyższej kasty, w

bezkształtnych sukniach i z zawoalowanymi twarzami.

Pani Fearnley wyjaśniała mi, że Bombaj nazywają „Bramą do Indii” i że został nam ofiarowany,

kiedy Karol II poślubił Katarzynę Braganza.

— Jaki to wspaniały prezent ślubny! — wykrzyknęłam. — Kiedy ja będę wychodzić za mąż, też

chciałabym dostać coś takiego.

— Takie prezenty dostają tylko królowie — powiedziała pani Fearnley. — I często jest to

większy kłopot niż przyjemność.

Jeździłyśmy wózkiem zaprzężonym w kucyki na wzgórze Malabar, skąd widziałam pałac

gubernatora, wielki i imponujący, położony na cyplu Malabar, a wokół niego ogrody i kluby, do

których uczęszczali oficerowie i Brytyjczycy.

Pani Fearnley zwykle brała udział w tych przejażdżkach i korzystała z każdej okazji, aby

uzupełnić moją edukację. Ale czasami byłam tam z nianią, która opowiadała mi o rzeczach

znacznie dla mnie ciekawszych. Wolałam słuchać o cmentarzach, gdzie nagie ciała zmarłych

pozostawione na wierzchu obdzierane były przez sępy, a kości wybielane przez słońce, co — jak

twierdziła ayah — było godniejsze niż oddawanie ich robakom; wolałam to niż słuchanie o

Mongołach, którzy panowali w Indiach, zanim zostali wyparci przez Kampanię

Wschodnioindyjską, i o tym, jakie to szczęście dla Hindusów, że teraz Wielka Królowa roztacza

nad nimi opiekę.

Podczas mego pobytu w Anglii, gdy w czasie wakacji patrzyłam z okien swego pokoju na

plebanii na cmentarz i szare kamienne tablice, na których napisy były często na wpół zatarte przez

czas, wspominałam gorące słońce Indii, błękit morza, śpiewne głosy, barwne sari i oczy kobiet

tajemniczo wyzierające przez wycięcia w welonie. Myślałam o służbie, która dbała o nasze

potrzeby — o chłopcach w białych

koszulach i spodniach, o przebiegłym i chytrym kucharzu, który rządził niepodzielnie w kuchni

i wyprawiał się co dzień na targ, jak maharadża, ze swymi pomocnikami, trzymającymi się o krok

z tyłu, ale gotowymi na skinienie nosić zakupy, które on po dłuższej, niezbędnej, jak się wydawało,

dyskusji kupował.

Wspominałam wozy ciągnione przez cierpliwe, umęczone woły, wąskie uliczki, dokuczliwe,

uparte muchy i bele kolorowych jedwabi w sklepach; wspominałam nosiwodów, głodne psy, kozy

z dzwoneczkami na szyjach, które dzwoniły przy każdym kroku, chłopki z pobliskich wsi

sprzedające swoje wyroby, chłopów, kulisów, Tamilów, Pathanów i braminów. Wszystko to

kłębiło się na pełnych barw ulicach, gdzie tu i ówdzie pojawiał się jakiś dostojny i bogaty Hindus w

pięknie zawiązanym turbanie, połyskującym drogimi kamieniami.

I dla kontrastu — żebracy. Nigdy nie zapomnę żebraków, chorych i powykręcanych, o

ciemnych, błagalnych oczach, które, obawiam się, będą mnie prześladować do śmierci i które śniły

mi się, gdy leżałam otulona przez ayah i osłonięta przez zabezpieczającą przed owadami siatkę.

Hibbert Burford Eleanor - Sekret.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: