Kodeks morski.pdf

©Kancelaria Sejmu

s. 1/87

Dz.U. 2001 Nr 138 poz. 1545

USTAWA

z dnia 18 września 2001 r.

Kodeks morski

TYTUŁ I

Przepisy ogólne

Art. 1.

§ 1. Kodeks morski reguluje stosunki prawne związane z żeglugą morską.

§ 2. W stosunkach cywilnoprawnych związanych z żeglugą morską stosuje się – w

braku odpowiednich przepisów Kodeksu morskiego – przepisy prawa cywilne-

go.

§ 3. Stosunki pracy na statkach morskich, sprawy bezpieczeństwa morskiego, zapo-

bieganie zanieczyszczaniu morza przez statki oraz inne sprawy w zakresie nie-

uregulowanym przepisami Kodeksu morskiego, regulują odrębne przepisy.

Art. 2.

§ 1. Statkiem morskim jest każde urządzenie pływające przeznaczone lub używane

do żeglugi morskiej , zwane dalej „statkiem”.

§ 2. Statkiem morskim w budowie jest statek, którego stępkę położono lub wykona-

no równorzędną pracę konstrukcyjną w miejscu wodowania, aż do zakończenia

budowy.

Opracowano na pod-

stawie: t. j. Dz. U. z

2009 r. Nr 217, poz.

1689, z 2010 r. Nr

127, poz. 857, z 2011

r. Nr 80, poz. 432.

Art. 3.

§ 1. Kodeks morski stosuje się do morskich statków handlowych.

§ 2. Morskim statkiem handlowym jest statek przeznaczony lub używany do prowa-

dzenia działalności gospodarczej, a w szczególności do: przewozu ładunku lub

pasażerów, rybołówstwa morskiego lub pozyskiwania innych zasobów morza,

holowania, ratownictwa morskiego, wydobywania mienia zatopionego w mo-

rzu, pozyskiwania zasobów mineralnych dna morza oraz zasobów znajdującego

się pod nim wnętrza Ziemi.

Art. 4.

Do statków morskich używanych wyłącznie do celów naukowo-badawczych, spor-

towych lub rekreacyjnych stosuje się Kodeks morski z wyjątkiem przepisów o prze-

wozie ładunku lub pasażerów oraz przepisów o awarii wspólnej.

Art. 5.

§ 1. Do statków morskich pełniących wyłącznie specjalną służbę państwową stosuje

się Kodeks morski z wyjątkiem przepisów o przewozie ładunku lub pasażerów,

o awarii wspólnej i o przywilejach na statku.

2011-05-09

©Kancelaria Sejmu

s. 2/87

§ 2. Do statków pełniących specjalną służbę państwową zalicza się w szczególności

statki: hydrograficzne, dozorcze, pożarnicze, telekomunikacyjne, celne, sani-

tarne, szkolne, pilotowe, statki używane wyłącznie do ratowania życia na mo-

rzu lub do łamania lodów.

Art. 6.

§ 1. Z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, nie stosuje się Kodeksu

morskiego do jednostek pływających Marynarki Wojennej, Straży Granicznej

oraz Policji.

§ 2. Przepisów Kodeksu morskiego o przewozie ładunku lub pasażerów nie stosuje

się do transportów wojskowych morskimi statkami handlowymi, chyba że stro-

ny umowy przewozu morskiego postanowią inaczej.

Art. 7.

Armatorem jest ten, kto we własnym imieniu uprawia żeglugę statkiem morskim

własnym lub cudzym.

Art. 8.

§ 1. Terminy przedawnienia roszczeń ze stosunków regulowanych Kodeksem mor-

skim mogą być przedłużane umową stron zawartą na piśmie po zaistnieniu zda-

rzenia, z którego wynikło roszczenie.

§ 2. Przepis § 1 nie dotyczy roszczeń stwierdzonych prawomocnym orzeczeniem

sądu lub wyrokiem sądu polubownego, a także ugodą zawartą przed tymi są-

dami.

TYTUŁ II

Statek morski

Dział I

Polska przynależność statku

Art. 9.

§ 1. Żeglugę pod polską banderą może uprawiać tylko statek o polskiej przynależno-

ści.

§ 2. (uchylony).

§ 3. Terenowy organ administracji morskiej, na którego obszarze działania znajduje

się port rozpoczęcia podróży, może w uzasadnionych przypadkach zezwolić na

wykonywanie przez czas oznaczony stałego przewozu między portami polski-

mi przez statek podnoszący banderę państwa innego niż państwo członkowskie

Unii Europejskiej.

Art. 10.

§ 1. Statkiem o polskiej przynależności jest:

1) statek stanowiący polską własność, o którym mowa w art. 73 § 1 i 2;

2) statek uważany za stanowiący polską własność, o którym mowa w art. 73 §

2011-05-09

©Kancelaria Sejmu

s. 3/87

2a) statek niestanowiący polskiej własności, który uzyskał polską przynależność

zgodnie z rozporządzeniem nr 613/91 (EWG) z dnia 4 marca 1991 r. w

sprawie transferu statków z jednego rejestru do drugiego wewnątrz Wspól-

noty (Dz. Urz. WE L 68 z 15.03.1991, z późn. zm.);

3) statek niestanowiący polskiej własności, który czasowo uzyskał polską

przynależność, o którym mowa w art. 13 § 1.

§ 2. Przepisy niniejszego działu dotyczące statku stanowiącego polską własność sto-

suje się do statków uważanych za stanowiące polską własność.

Art. 11.

§ 1. Statek o polskiej przynależności jest obowiązany podnosić polską banderę.

§ 2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może, w drodze rozporządze-

nia, zwolnić niektóre rodzaje statków o polskiej przynależności z obowiązku

podnoszenia bandery. Zwolnienie nie może dotyczyć statków uprawiających

żeglugę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 12.

§ 1. Statek o polskiej przynależności oznacza się nazwą na dziobie, z każdej burty i

na rufie. Pod nazwą na rufie powinna być uwidoczniona nazwa portu macie-

rzystego statku.

§ 2. Właściciel nadaje statkowi nazwę i wskazuje port morski jako port macierzy-

sty statku. Nazwa podlega zatwierdzeniu przez dyrektora urzędu morskiego

właściwego dla portu macierzystego statku, w drodze decyzji administracyjnej,

z zastrzeżeniem § 2a.

§ 2a. Nazwa statku morskiego używanego wyłącznie do celów sportowych lub re-

kreacyjnych o długości kadłuba do 24 m podlega zatwierdzeniu, w drodze de-

cyzji administracyjnej, przez zarząd polskiego związku sportowego, o którym

mowa w art. 23 § 3.

§ 3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporzą-

dzenia, tryb postępowania w sprawach nadawania i zatwierdzenia nazwy stat-

ku, uwzględniając konieczność jego indywidualizacji.

§ 4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może określić, w drodze roz-

porządzenia, inny, niż wskazany w § 1 sposób oznaczania niektórych statków,

mając na względzie ich rodzaj, przeznaczenie i rodzaj żeglugi.

Art. 13.

§ 1. Statek niestanowiący polskiej własności może uzyskać polską przynależność na

czas oznaczony, jeżeli wnioskodawca łącznie spełni następujące wymogi:

1) jest osobą prawną mającą w Rzeczypospolitej Polskiej siedzibę lub oddział

bądź jest osobą fizyczną zamieszkałą w Rzeczypospolitej Polskiej lub mają-

cą w Rzeczypospolitej Polskiej oddział;

2) przedstawi umowę najmu lub dzierżawy statku bądź inną umowę, na pod-

stawie której będzie mógł uprawiać żeglugę statkiem we własnym imieniu;

3) zobowiąże się, że będzie prowadził działalność armatorską w Rzeczypospo-

litej Polskiej;

4) złoży urzędowo poświadczony odpis lub wyciąg ze stałego rejestru statków,

zawierający opis statku, oznaczenie właściciela oraz inne dane z tego reje-

2011-05-09

©Kancelaria Sejmu

s. 4/87

stru, a w szczególności wpisane prawa zastawu i ograniczenia w rozporzą-

dzaniu statkiem;

5) przedstawi pisemną zgodę właściwych organów państwa stałego rejestru

statków, właściciela statku i wszystkich wierzycieli hipotecznych na nada-

nie statkowi polskiej przynależności oraz zapewnienie właściwych organów

państwa stałego rejestru statku, że w czasie trwania polskiej przynależności

statek nie będzie uprawniony do podnoszenia bandery tego państwa;

6) wskaże port macierzysty statku w Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 2. Statek niestanowiący polskiej własności uzyskuje czasową polską przynależ-

ność przez wpis do rejestru okrętowego, na podstawie postanowienia izby mor-

skiej stwierdzającego okres przynależności.

Art. 14.

Armator prowadzący w Rzeczypospolitej Polskiej działalność za pośrednictwem

oddziału podlega, w zakresie spraw związanych z uprawianiem żeglugi statkiem,

który uzyskał czasową polską przynależność, polskiemu prawu i jurysdykcji sądów

polskich w takim zakresie, w jakim podlega im osoba mająca w Rzeczypospolitej

Polskiej siedzibę lub miejsce zamieszkania.

Art. 15.

Armator, którego statek uzyskał czasową polską przynależność, jest obowiązany

obsadzić statek załogą zgodnie z polskimi przepisami i poddać statek polskim prze-

pisom, w szczególności w zakresie: pomiaru, bezpieczeństwa morskiego, dokumen-

tów statku i ochrony środowiska.

Art. 16.

Nazwa statku, który uzyskał czasową polską przynależność, może być zmieniona

tylko za zgodą właściwych władz państwa stałego rejestru statku oraz jego właścicie-

la i wierzycieli hipotecznych.

Art. 17.

§ 1. Statek niestanowiący polskiej własności traci uzyskaną czasową polską przyna-

leżność,

jeżeli:

1) przestanie być spełniany którykolwiek z wymogów wymienionych w art. 13

§ 1;

2) upłynie okres, na jaki uzyskał przynależność, i okres ten nie zostanie prze-

dłużony;

3) wniesie o to armator statku;

4) armator statku nie przestrzega przepisów niniejszego działu;

5) zostanie wydana decyzja w trybie art. 18.

§ 2. Utrata przez statek czasowej polskiej przynależności następuje z dniem wykre-

ślenia statku z polskiego rejestru okrętowego, na podstawie postanowienia izby

morskiej.

2011-05-09

s. 5/87

Art. 18.

Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może wydać decyzję o utracie cza-

sowej polskiej przynależności statku, jeżeli wymaga tego interes państwa, a w szcze-

gólności interes polskiej gospodarki morskiej. Z tych samych względów minister

właściwy do spraw gospodarki morskiej może wydać decyzję sprzeciwiającą się

uzyskaniu przez statek czasowej polskiej przynależności.

Art. 19.

§ 1. Polska przynależność statku stanowiącego polską własność może być zawieszo-

na na wniosek właściciela.

§ 2. Właściciel statku wskazuje we wniosku okres zawieszenia, rejestr, do którego

statek będzie wpisany, oraz przedstawia pisemną zgodę wierzycieli hipotecz-

nych na zawieszenie polskiej przynależności statku.

§ 3. Postanowienie o zawieszeniu wydaje izba morska, ustalając okres zawieszenia.

§ 4. Wpis stwierdzający zawieszenie staje się skuteczny z dniem zawiadomienia

izby morskiej przez właściciela statku o uzyskaniu przez statek obcej przyna-

leżności.

§ 5. W okresie zawieszenia polskiej przynależności statek nie może podnosić pol-

skiej bandery.

Art. 20.

Nazwa statku stanowiącego polską własność, którego polska przynależność została

zawieszona, nie może być zmieniona w okresie zawieszenia bez zgody jego właści-

ciela i wierzycieli hipotecznych. Portem macierzystym takiego statku powinien być

port państwa czasowej przynależności statku.

Art. 21.

§ 1. Zawieszenie polskiej przynależności statku stanowiącego polską własność usta-

je po upływie okresu zawieszenia lub, na wniosek właściciela, przed upływem

tego okresu albo na skutek utraty przez statek czasowej przynależności obcego

państwa, z zastrzeżeniem § 2.

§ 2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może, ze względów określo-

nych w art. 18, wydać decyzję o ustaniu zawieszenia polskiej przynależności

statku lub sprzeciwiającą się zawieszeniu.

§ 3. Ustanie zawieszenia polskiej przynależności statku stanowiącego polską wła-

sność następuje z dniem wykreślenia w stałym rejestrze okrętowym wpisu o

zawieszeniu, na podstawie postanowienia izby morskiej.

Art. 22.

Ilekroć w przepisach niniejszego działu mówi się o stałym rejestrze statku, rozumie

się przez to rejestr prowadzony w państwie, do którego przynależność została zawie-

szona, w którym wpisany jest właściciel statku oraz prawa zastawu i ograniczenia w

rozporządzaniu statkiem.

2011-05-09

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: