Kodeks karny skarbowy.pdf

©Kancelaria Sejmu

s. 1/73

Dz.U. 1999 Nr 83 poz. 930

USTAWA

z dnia 10 września 1999 r.

Kodeks karny skarbowy

Opracowano na pod-

stawie: tj. z 2007 r.

Nr 111, poz. 765, Nr

112, poz. 766, z 2008

r. Nr 66, poz. 410, Nr

215, poz. 1355, Nr

237, poz. 1651, z 2009

r. Nr 3, poz. 11, Nr 8,

poz. 39, Nr 157, poz.

1241, Nr 168, poz.

1323, Nr 201, poz.

1540, Nr 206, poz.

1589, z 2010 r. Nr 88,

poz. 583, Nr 127, poz.

858, Nr 151, poz.

1013, z 2011 r. Nr 48,

poz. 245.

TYTUŁ I

Przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe

DZIAŁ I

C z ę ś ć o g ó l n a

Rozdział 1

Przepisy wstępne

Art. 1.

§ 1. Odpowiedzialności karnej za przestępstwo skarbowe lub odpowiedzialności za

wykroczenie skarbowe podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szko-

dliwy, zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego

popełnienia.

§ 2. Nie jest przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym czyn zabro-

niony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma.

§ 3. Nie popełnia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego sprawca

czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.

§ 4. Jeżeli do dokonania przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego

wymagane jest nastąpienie określonego w kodeksie skutku, sprawca zaniecha-

nia podlega odpowiedzialności karnej za przestępstwo skarbowe lub odpowie-

dzialności za wykroczenie skarbowe tylko wtedy, jeżeli ciążył na nim prawny,

szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi.

Art. 2.

§ 1. Czyn zabroniony uważa się za popełniony w czasie, w którym nastąpiło za-

chowanie sprawcy, chyba że kodeks stanowi inaczej.

§ 2. Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia

przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, stosuje się ustawę no-

wą, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest

względniejsza dla sprawcy.

§ 3. Niedopuszczalne jest stosowanie w części ustawy nowej i w części ustawy

obowiązującej poprzednio.

§ 4. Jeżeli według nowej ustawy czyn zabroniony objęty orzeczeniem zagrożony

jest karą, której górna granica jest niższa od kary orzeczonej, wymierzoną karę

obniża się do górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za taki

czyn zabroniony w nowej ustawie; jeżeli nowa ustawa nie przewiduje możli-

2011-03-31

©Kancelaria Sejmu

s. 2/73

wości zastosowania środka objętego orzeczeniem, to środka tego nie wykonuje

się.

§ 5. Jeżeli według nowej ustawy czyn zabroniony objęty orzeczeniem nie jest już

zagrożony karą pozbawienia wolności, wymierzoną karę pozbawienia wolności

podlegającą wykonaniu zamienia się na karę grzywny, przyjmując jeden dzień

kary pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym kary

grzywny.

§ 6. Jeżeli według nowej ustawy czyn zabroniony objęty orzeczeniem nie jest już

zabroniony pod groźbą kary, skazanie ulega zatarciu z mocy prawa, a ukaranie

uważa się za niebyłe.

Art. 3.

§ 1. Czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym nastąpiło za-

chowanie sprawcy, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego

nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić.

§ 2. Przepisy kodeksu stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na te-

rytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub

powietrznym, chyba że kodeks stanowi inaczej.

§ 3. Niezależnie od przepisów obowiązujących w miejscu popełnienia przestępstwa

skarbowego, przepisy kodeksu stosuje się także do obywatela polskiego oraz

cudzoziemca w razie popełnienia za granicą przestępstwa skarbowego skiero-

wanego przeciwko istotnym interesom finansowym państwa polskiego.

§ 3a. Niezależnie od przepisów obowiązujących w miejscu popełnienia przestęp-

stwa skarbowego, przepisy kodeksu stosuje się także do obywatela polskiego w

razie popełnienia za granicą przestępstwa skarbowego określonego w rozdziale

6 i 7 działu II tytułu I, skierowanego przeciwko interesom finansowym Wspól-

not Europejskich.

§ 4. Przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe określone w rozdziale 7 są ka-

ralne także w razie popełnienia ich za granicą, jeżeli zostały ujawnione w wy-

niku czynności kontrolnych przeprowadzonych tam przez polski organ celny

lub inny organ uprawniony na podstawie umów międzynarodowych; przepis

stosuje się odpowiednio, jeżeli wykroczenie skarbowe określone w art. 106e,

art. 106f i art. 106h popełnione zostało za granicą.

§ 5. Przepisy kodeksu stosuje się także do obywateli polskich oraz cudzoziemców,

którzy przebywając na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nakłaniają lub

udzielają pomocy do popełnienia za granicą przestępstwa skarbowego skiero-

wanego przeciwko interesom finansowym Wspólnot Europejskich, określone-

go w rozdziale 6 i 7 działu II tytułu I.

Art. 4.

§ 1. Przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe można popełnić umyślnie, a

także nieumyślnie, jeżeli kodeks tak stanowi.

§ 2. Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego po-

pełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnie-

nia, na to się godzi.

§ 3. Czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamia-

ru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności

wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego

czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.

2011-03-31

©Kancelaria Sejmu

s. 3/73

Art. 5.

§ 1. Na zasadach określonych w kodeksie odpowiada ten tylko, kto popełnia czyn

zabroniony po ukończeniu lat 17, chyba że przepis ustawy stanowi inaczej.

§ 2. W stosunku do sprawcy, który popełnił przestępstwo skarbowe lub wykrocze-

nie skarbowe po ukończeniu lat 17, lecz przed ukończeniem lat 18, sąd zamiast

kary lub środka karnego stosuje środki wychowawcze, lecznicze albo popraw-

cze przewidziane dla nieletnich, jeżeli okoliczności sprawy oraz stopień rozwo-

ju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają.

Art. 6.

§ 1. Ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo skarbowe albo tylko

jedno wykroczenie skarbowe.

§ 2. Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu

tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uważa

się za jeden czyn zabroniony; w zakresie czynów zabronionych polegających

na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej za

krótki odstęp czasu uważa się okres do 6 miesięcy.

Art. 7 .

§ 1. Jeżeli ten sam czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej

przepisach kodeksu, przypisuje się tylko jedno przestępstwo skarbowe lub tyl-

ko jedno wykroczenie skarbowe na podstawie wszystkich zbiegających się

przepisów.

§ 2. W wypadku określonym w § 1 sąd wymierza karę na podstawie przepisu prze-

widującego karę najsurowszą, a jeżeli zbiegające się przepisy przewidują za-

grożenia takie same – na podstawie przepisu, którego znamiona najpełniej cha-

rakteryzują czyn sprawcy. Nie stoi to na przeszkodzie orzeczeniu także innych

środków przewidzianych w kodeksie na podstawie wszystkich zbiegających się

przepisów.

Art. 8.

§ 1. Jeżeli ten sam czyn będący przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skar-

bowym wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa lub wykroczenia określo-

nego w przepisach karnych innej ustawy, stosuje się każdy z tych przepisów.

§ 2. Wykonaniu podlega tylko najsurowsza z kar, co nie stoi na przeszkodzie wyko-

naniu środków karnych lub innych środków orzeczonych na podstawie

wszystkich zbiegających się przepisów. Środki karne i środki zabezpieczające

oraz dozór stosuje się, chociażby je orzeczono tylko na podstawie jednego ze

zbiegających się przepisów; w razie orzeczenia za zbiegające się czyny zabro-

nione zakazów tego samego rodzaju lub pozbawienia praw publicznych, sąd

stosuje odpowiednio przepisy o karze łącznej.

§ 3. Jeżeli obok kary najsurowszej, która podlega wykonaniu, orzeczono także karę

grzywny, również ta kara podlega łącznemu wykonaniu; w razie orzeczenia

obok kary najsurowszej kilku kar grzywny, łącznemu wykonaniu podlega tylko

najsurowsza kara grzywny.

2011-03-31

©Kancelaria Sejmu

s. 4/73

Art. 9.

§ 1. Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam al-

bo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale także ten, kto kieruje wykona-

niem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie in-

nej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu.

§ 2. Każdy ze współsprawców wykonujących czyn zabroniony odpowiada

w granicach swej umyślności lub nieumyślności, niezależnie od odpowiedzial-

ności pozostałych sprawców; okoliczność osobistą, wyłączającą lub łagodzącą

albo zaostrzającą odpowiedzialność, która nie stanowi znamienia czynu zabro-

nionego, uwzględnia się tylko co do sprawcy, którego ona dotyczy.

§ 3. Za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca,

także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umo-

wy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w

szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki or-

ganizacyjnej niemającej osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyzna-

ją zdolność prawną.

Art. 10.

§ 1. Nie popełnia umyślnie czynu zabronionego, kto pozostaje w błędzie co do

okoliczności stanowiącej jego znamię.

§ 2. Odpowiada na podstawie przepisu przewidującego łagodniejszą odpowiedzial-

ność sprawca, który dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionym

błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność stanowiąca znamię czynu za-

bronionego, od której taka łagodniejsza odpowiedzialność zależy.

§ 3. Nie popełnia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, kto do-

puszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu,

że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność.

§ 4. Nie popełnia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego,

kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości

jego karalności.

§ 5. W wypadku określonym w § 3 lub 4, jeżeli błąd sprawcy jest nieusprawiedli-

wiony, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a jeżeli czyn za-

broniony jest wykroczeniem skarbowym – sąd może odstąpić od wymierzenia

kary lub środka karnego wymienionego w art. 47 § 2 pkt 2 i 3, chyba że prze-

padek dotyczy przedmiotów określonych w art. 29 pkt 4.

Art. 11.

§ 1. Nie popełnia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, kto z

powodu choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia

czynności psychicznych nie mógł w czasie czynu rozpoznać jego znaczenia lub

pokierować swoim postępowaniem.

§ 2. Jeżeli w czasie popełnienia przestępstwa skarbowego zdolność rozpoznania

znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu

ograniczona, sąd może orzec karę w wysokości nieprzekraczającej dwóch trze-

cich górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za przypisane

sprawcy przestępstwo skarbowe; sąd może zastosować także nadzwyczajne

złagodzenie kary, a nawet odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego

wymienionego w art. 22 § 2 pkt 2–6, chyba że przepadek dotyczy przedmiotów

określonych w art. 29 pkt 4.

2011-03-31

s. 5/73

§ 3. Jeżeli w wypadku określonym w § 2 sprawca popełnił wykroczenie skarbowe,

sąd może odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego wymienionego w

art. 47 § 2 pkt 2 i 3, chyba że przepadek dotyczy przedmiotów określonych w

art. 29 pkt 4.

§ 4. Przepisów § 1–3 nie stosuje się, gdy sprawca wprawił się w stan nietrzeźwości

lub inny stan odurzenia powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczytalno-

ści, które przewidywał albo mógł przewidzieć.

Art. 12.

§ 1. Kary, środki karne oraz inne środki przewidziane w kodeksie stosuje się z

uwzględnieniem zasad humanitaryzmu, w szczególności z poszanowaniem

godności człowieka.

§ 2. Sąd wymierza karę, środek karny lub inny środek według swego uznania,

w granicach przewidzianych przez kodeks bacząc, aby ich dolegliwość nie

przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości

czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają

one osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowa-

nia świadomości prawnej społeczeństwa.

§ 3. Wymierzając karę, środek karny lub inny środek młodocianemu albo nielet-

niemu, sąd kieruje się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować.

Art. 13.

§ 1. Wymierzając karę, środek karny lub inny środek, sąd uwzględnia

w szczególności rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, ro-

dzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego

motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób

życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popeł-

nieniu, a zwłaszcza gdy czynił starania o zapobieżenie uszczupleniu należności

publicznoprawnej lub o jej późniejsze wyrównanie.

§ 2. Okoliczności wpływające na wymiar kary, środka karnego lub innego środka

uwzględnia się tylko co do osoby, której one dotyczą.

Art. 14.

Jeżeli sąd lub organ postępowania przygotowawczego określa także obowiązek, spo-

sób lub termin uiszczenia uszczuplonej należności publicznoprawnej lub równowar-

tości pieniężnej przepadku przedmiotów lub równowartości pieniężnej przepadku

korzyści majątkowej, to powinien przy tym wziąć pod uwagę w szczególności sytu-

ację majątkową sprawcy oraz wysokość uszczuplonej należności publicznoprawnej

lub równowartości pieniężnej przedmiotów bądź korzyści podlegających przepad-

kowi.

Art. 15.

§ 1. Orzeczenie zapadłe w postępowaniu w sprawie o przestępstwo skarbowe lub

wykroczenie skarbowe nie zwalnia od obowiązku uiszczenia należności pu-

blicznoprawnej.

§ 2. W razie orzeczenia przepadku przedmiotów, ściągnięcia ich równowartości

pieniężnej lub obowiązku uiszczenia ich równowartości pienię¿nej wygasa

obowiązek uiszczenia nale¿ności publicznoprawnej dotyczącej tych przed-

miotów.

2011-03-31

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: