Karol May
Nad Rio de la Plata
Am Rio de la Plata
Edycja oparta została na wydaniu z 1911 r. ilustrowanego tygodnika „Przez Lądy i Morza” we Lwowie. Skład główny został wówczas dokonany w księgarni Gebethnera i Wolffa. Redaktorem i wydawcą był Edmund Uszycki.
Z obszernej zatoki La Plata ciągnął chłodny pampero i wznosił na ulicach Montevideo tumany kurzu zmieszanego z grubymi kroplami deszczu. Niepodobna było w taką porę wychodzić do miasta, więc siedziałem w swoim pokoju w hotelu „Oriental”, zajęty czytaniem książki o kraju, do którego przybyłem, a który nie był mi jeszcze znany. Książka ta była napisana w języku hiszpańskim, a ustęp, który właśnie przebiegałem oczyma, był mniej więcej tej treści:
„Ludność Urugwaju i krajów argentyńskich składa się z wychodźców hiszpańskich, z kilku nielicznych szczepów Indian i wreszcie z tzw. gauchów*[1], mieszańców, będących potomkami dawnych osadników hiszpańskich oraz kobiet indiańskich. Gauchowie ci uważają się pomimo to za należących do rasy białej i są dumni z tego wielce, choć, żeniąc się najczęściej ponownie z Indiankami, wracają do pierwotnej swej rasy.
Gaucho odznacza się szaloną odwagą dzikiego człowieka, ceni nade wszystko wolność i niezależność, ma jednak poczucie honoru, a obok dumy jest uczciwy, otwarty i nawet towarzyski jak prawdziwy hiszpański caballero. Skłonności wrodzone ciągną go jednak do życia koczowniczego i w ogóle do włóczęgi, pełnej przygód i niebezpieczeństw. Jest wrogiem wszelkiego przymusu, gardzi majątkiem, uważając go za zbyteczny kłopot i ciężar, natomiast lubuje się w błyskotkach, które wnet gubi lekkomyślnie, jak to czynią dzieci z zabawkami. Śmiały i odważny, a gdy chodzi o obronę rodziny przed niebezpieczeństwem, nawet bohaterski, jest jednak wobec niej surowy, zresztą podobnie jak wobec siebie samego. Będąc niejednokrotnie oszukiwanym, jest nieufny i podejrzliwy, zaś chytrość jest jego cechą wrodzoną. Poważa obcych, nie okazując im wszakże serdeczności; służy mieszczaninowi bez zbytniej uniżoności. Oburza go, że obcy śmią wkraczać do jego ojczyzny i zajmować się hodowlą trzód, co dawniej było jego specjalnością. Pomimo to służy tym ludziom z dnia na dzień, nie troszcząc się o jutro.
Odkąd w kraju wytworzyła się klasa posiadająca, gaucho się rozleniwił i, mimo że ongi zwycięsko wydobył się spod jarzma hiszpańskiego, zadowala się teraz skromną rolą strzeżenia cudzego majątku, nie żądając za to wiele, prócz chyba uznania, że jest wolnym obywatelem i służy z własnej ochoty.
Uzbrojenie gaucha składa się z długiego rzemienia z pętlicą na końcu, zwanego lassem, oraz boli i na wypadek wojny — lancy. Słynie z niesłychanej zręczności w rzucaniu owego lassa.
Rzemień, długości około trzydziestu metrów, przymocowany jest jednym końcem do nogi jeźdźca, drugi zaś koniec zaopatrzony jest w pętlicę, na którą gaucho chwyta uciekające zwierzę za głowę lub za nogi. Kiedy pętlica wskutek oporu złowionego zwierzęcia zaciśnie się, jeździec ciągnie je za sobą w miejsce, gdzie mu je łatwo obezwładnić. Ten rodzaj rzucania pętlicą, zwany laceara muerte, jest bardzo niebezpieczny dla rzucającego i wymaga długotrwałych ćwiczeń. Zdarzają się liczne nieszczęśliwe wypadki wskutek nieumiejętnego obchodzenia się z lassem, zwłaszcza gdy idzie o zwierzę zbyt dzikie i silne. Na lassa chwytają zazwyczaj gauchowie konie, woły i skopy.
Bola jest to również długi rzemień zaopatrzony w trzy ciężkie ołowiane kule. Dwie z nich rzuca się tak, by objęły zwierzę lub oplatały mu nogi, przy czym wystarczy silne pociągnięcie, by ono upadło.
Słabą stroną gaucha jest hazard. Lubi on namiętnie karty i wystarczy, że się dwóch zejdzie, a przykucają wnet gdzie bądź i, zatknąwszy noże w ziemię, aby mieć możność w każdej chwili przebić niehonorowego partnera, grają zawzięcie.
W estancji*[2] pracuje gaucho tylko wówczas, gdy ma ochotę, a zachowuje się przy tym jak niezależny, wolny obywatel, ba, nawet jak caballero, i nie znosi, by go inaczej traktowano, jak tylko z uprzejmością towarzyską, praktykowaną w warstwach wykształconych. Jeżeli nie podoba mu się praca, której się podjął, wówczas oświadcza, że będzie pracował tylko do oznaczonej godziny i zgodnie z umówionymi warunkami. Gdyby zaś obchodzono się z nim mniej delikatnie, aniżeli się tego spodziewał, domaga się natychmiast zaPlaty, ale uprzejmie i z godnością, a otrzymawszy ją, dosiada konia i jedzie szukać zarobku w innej estancji, gdzie właściciel nie jest tak surowo względem robotników usposobiony.
Taki jest gaucho i nie należy go utożsamiać z awanturnikami, którzy kradną i rabują, a nawet uprowadzają ludzi”.
Tyle wyczytałem we wspomnianej książce.
Co do mnie — przybyłem do Montevideo przed kilku godzinami i choć niewiele wiedziałem o kraju i o jego mieszkańcach, jednak informacje znalezione w książce wydały mi się niezupełnie prawdziwe.
Przede wszystkim zdążyłem już zauważyć, że ludność, o której była mowa w książce, składa się nie z samych tylko gauchów, Indian oraz „wychodźców hiszpańskich”, ale są tu również Anglicy, Francuzi, Polacy, Włosi, Niemcy, Węgrzy, nie licząc takich narodowości, jak Rusini, Czesi, Słoweńcy czy Szwajcarzy.
Nie dowierzałem też ścisłości opisu rzucania lassa. Czyż bowiem jest na świecie tak głupi jeździec, który przywiązałby sobie lasso do nogi i zarzucał je następnie na rozjuszonego byka? Przecież zaatakowane zwierzę ściągnęłoby go od razu z konia za nogę!
Z ciekawości zapytałem kogoś z inteligencji o autora książki i powiedziano mi, że jest to Adolf Delacour, redaktor „Patriote Français”, czasopisma wychodzącego w Montevideo. No — pomyślałem — taki pan zna zapewne stosunki miejscowe lepiej ode mnie. I doszedłszy do tej konkluzji, pocieszałem się nadzieją, że w krótkim czasie sprawdzę osobiście, czy opisy jego zgadzają się z rzeczywistością.
W tej właśnie chwili poczęło się niebo wypogadzać i wkrótce na ulicach ludnego portowego miasta zapanował wzmożony ruch. Postanowiłem wyjść. Zaledwie jednak włożyłem kapelusz na głowę, zapukał ktoś do drzwi i na słowo „proszę” wszedł do mego pokoju mężczyzna ubrany według mody francuskiej w strój uroczysty: frak, białą kamizelkę, lakierki; w rękach trzymał lśniący cylinder przyozdobiony długimi białymi wstążkami, z czego wywnioskowałem, że przybysz należy do orszaku ślubnego i pojawił się u mnie z zaproszeniem.
Elegancki ów człowiek ukłonił mi się z przesadną czołobitnością i rzekł:
— Moje najgłębsze uszanowanie panu pułkownikowi!
A następnie powtórzył ukłon jeszcze dwa razy z wyszukaną uprzejmością.
Co znaczy ten wojskowy tytuł? — pomyślałem zdumiony. — Czyżby w Urugwaju panowały te same zwyczaje, co na przykład w Galicji, gdzie kelnerzy każdego okazalszego gościa tytułują panem hrabią lub baronem?
Przybysz miał w twarzy coś odpychającego, dlatego odpowiedziałem krótko:
— Dzień dobry. Czym mogę służyć?
— Przychodzę złożyć do usług pana wszystko, czym rozporządzam — odezwał się, wywijając cylindrem w jedną i drugą stronę, i spojrzał na mnie z ukosa świdrującym wzrokiem.
— Tak? Może mi pan będzie łaskaw przynajmniej powiedzieć, z kim mam przyjemność…
— Nazywam się señor Esquilo Anibal Andaro i jestem właścicielem wielkiej estancji w okolicy San Fructuoso. Wasza łaskawość zapewne raczyła słyszeć już o mnie…
Zdarza się czasem, że już samo nazwisko człowieka coś o nim mówi. W tym wypadku nazwisko Ajschylos Hannibal Przemytnik nie wzbudziło we mnie zbytniego zaufania.
— Przykro mi — rzekłem — ale dotychczas nie miałem sposobności słyszeć podobnego nazwiska. Skoro jednak już je znam, może by mi pan powiedział, czym pan właściwie rozporządza.
— Ja? Cóż, mam pieniądze i… wpływy.
To powiedziawszy, znowu spojrzał na mnie z ukosa, wzrokiem szelmowskim, jakby wyczekując odpowiedzi.
— Hm! Pieniądze i wpływy… To są rzeczy nie do pogardzenia. Czy pan przybył do mnie istotnie w celu ofiarowania mi usług tego właśnie rodzaju?
— Byłbym bardzo szczęśliwy, gdyby czcigodny pan raczył skorzystać…
Szczególne! Obcy zupełnie człowiek oferuje mi pieniądze i rozmaite ułatwienia w stosunkach towarzyskich i społecznych! Co to ma znaczyć?…
— Dobrze, señor, zgadzam się na jedno i drugie, ale najpierw wezmę pieniądze.
— Wasza wielmożność raczy tedy oznaczyć wysokość sumy.
— Przydałoby mi się na razie pięć tysięcy pesos*[3].
— Drobnostka! — odrzekł ucieszony. — Wasza wielmożność otrzyma tę sumę w ciągu pół godziny… Tylko omówimy warunki, które przedłożyć się ośmielę.
— Słucham.
— Najpierw rad bym wiedzieć — rzekł, przybliżając się do mnie i spoglądając znacząco — czy pieniądze te pójdą na cele oficjalne, czy na wydatki osobiste?
— Oczywiście, że na osobiste wydatki.
— Jeżeli tak, to jestem gotów sumę tę wręczyć nie jako pożyczkę, lecz złożyć ją panu jako dar na dowód mego wysokiego szacunku dla waszej wielmożności.
— Nie mam nic przeciwko temu.
— Cieszy mnie to niezmiernie i rad bym tylko prosić waszą łaskawość, by raczyła położyć swój godny podpis pod kilkoma wierszami, które tu natychmiast skreślę.
— Jaką treść zawierać będą te wiersze?
— O, to drobnostka! Wasza wielmożność stwierdzi swoim podpisem tylko tyle, że ja, Esquilo Anibal Andaro, w określonym czasie i pod pewnymi ściśle oznaczonymi warunkami mam zaopatrzyć wasz korpus w karabiny. Jestem w tym szczęśliwym położeniu, że mogę w ciągu kilku dni postarać się o dostateczny zapas wspomnianego towaru.
Teraz dopiero domyśliłem się, że usłużny señor Andaro wziął mnie za jakiegoś oficera, do którego zapewne jestem podobny. Najwidoczniej chciał za pomocą łapówki wysokości pięciu tysięcy pesos pozbyć się zapasów dawno już przestarzałej i nie nadającej się do użytku broni, nabytej przez niego za bezcen po jakiejś wojnie zapewne hurtem w magazynach wojskowych.
Gość nazwał mnie pułkownikiem. Zadałem sobie jednak pytanie, czy pierwszy lepszy pułkownik może na własną rękę nabywać broń dla swego pułku… Chyba że byłby to tak zwany libertador, czyli oswobodziciel, jakich nad La Plata nie brak. Są to przywódcy band łupieskich, które mieszkańcom południowej Ameryki dały się już we znaki.
Sprawa zainteresowała mnie bardzo żywo. Ledwie bowiem wstąpiłem na terytorium obcego mi kraju, a już miałem sposobność wniknięcia w najtajniejsze miejscowe stosunki.
Ogarnęła mnie początkowo ochota do dalszego odgrywania roli osoby, za jaką mnie wziął w swej nieświadomości señor Andaro, ale się rozmyśliłem. Jeszcze bowiem przed podróżą starałem się dowiedzieć cokolwiek o tutejszych stosunkach i doszedłem do przekonania, że najlepiej będzie, gdy pozostanę zawsze tym, kim jestem, bez podszywania się pod obce nazwiska, jak to często w innych krajach byłem zmuszony praktykować.
Tak więc w odpowiedzi na propozycję señora Andaro odrzekłem:
— Niestety, nie mogę podpisać panu podobnego oświadczenia, gdyż nie miałbym co robić z karabinami, nie mając najmniejszej potrzeby użycia ich w jakimkolwiek celu.
— Jak to? — zapytał zdziwiony. — Przecież wasza wielmożność może w ciągu tygodnia zgromadzić wokół siebie tysiące ludzi?!
— Po co?
Cofnął się o krok i, przymrużywszy jedno oko, uśmiechnął się chytrze, jakby chciał w ten sposób wyrazić, że poznał się na moim wykręcie.
— Czyżbym miał sam przypomnieć to waszej wielmożności? Dowiedziałem się, że przybywa pan do Montevideo, a że mam honor już go tu oglądać, więc… i celu domyślać się nie trzeba, bo jest znany.
— Myli się pan, zapewne biorąc mnie za inną osobę.
— Niemożliwe! Osłania się pan tajemnicą dlatego chyba, że może panu nie odpowiada interes z karabinami. Ja jednak mogę zaofiarować różne inne usługi.
— I to się na nic nie przyda, bo niewątpliwie pomylił się pan co do osoby.
Zaprzeczenia moje nie wyprowadziły go jednak z błędnego mniemania, bo ciągle jeszcze uśmiechał się tajemniczo, nagabując mnie:
— Z rozmowy tej wnioskuję, że wasza wielmożność nie jest dziś skłonny do zawarcia jakiegokolwiek interesu, wolę więc zaczekać kilka godzin, a może nadejdzie szczęśliwsza dla mnie chwila. Pozwoli pan, że zgłoszę się później?
— Szkoda czasu. Nie jestem tym, za którego mnie pan uważa.
— To znaczy, że nie życzy pan sobie, abym przybył powtórnie?
— Tego nie powiedziałem. Być może towarzystwo pańskie będzie dla mnie miłe, ale pod warunkiem, że da pan sobie wytłumaczyć pomyłkę. Proszę mi przynajmniej powiedzieć, jak się nazywa owa osoba, która jest tak łudząco do mnie podobna.
Zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głowy i, wzruszywszy ramionami, rzekł:
— Znam waszą łaskawość jako walecznego i wysoce zasłużonego oficera, który w najbliższej przyszłości wybije się na najważniejsze stanowisko w państwie. Zdolności dyplomatyczne, które od razu u pana można zauważyć, poświadczają to w zupełności.
— Sądzi więc pan, że się maskuję? Proszę, oto mój paszport. Podałem mu dokument, który on przejrzał, porównując szczegółowo rysopis, przy czym twarz mu się coraz bardziej wydłużała.
— Do diabła! — mruknął, rzucając paszport na stół. — Teraz doprawdy nie wiem, co myśleć. Nie tylko ja, ale również dwóch moich przyjaciół wzięło pana za kogoś innego.
— Kiedy mnie widzieliście?
— W chwili pańskiego przybycia, przed hotelem. Ale ten paszport sprawił mi niemały kłopot. Czy istotnie przybył pan z Nowego Jorku?
— Owszem, na „Seagallu”, który dotąd jeszcze stoi na kotwicy w porcie. Może pan to sprawdzić u kapitana statku.
— Niech pana diabli wezmą! — krzyknął gniewnie. — Czemu mi pan tego od razu nie powiedział?
— Bo pan o to nie pytał. Zachowanie pańskie było tego rodzaju, że musiałem przypuszczać, iż pan mnie zna doskonale. Dopiero gdy mi pan powiedział o karabinach, poznałem, że zaszła jakaś pomyłka, i zwróciłem na to pańską uwagę, co musi mi pan przyznać.
— Niczego nie przyznaję! Powinien był pan przedstawić mi się zaraz po moim wejściu! — odrzekł gburowato.
Na to spokojnym tonem zwróciłem mu uwagę:
— Bądź pan łaskaw przestrzegać zwykłej towarzyskiej uprzejmości, nie jestem bowiem przyzwyczajony do tego, by mi ktoś w żywe oczy diabłów wywoływał. Nie jestem zresztą prorokiem, abym, zobaczywszy obcego człowieka, mógł „natychmiast odgadnąć jego myśli i zamiary. W końcu zwracam panu uwagę, że mógł pan zasięgnąć wiadomości o mnie u portiera albo u gospodarza hotelu.
— Owszem, dowiadywałem się, ale nie uwierzyłem, sądząc, że przybywa pan tu incognito. Zresztą mówi pan tak wyśmienicie po hiszpańsku, że już to samo mogło zrodzić wątpliwość co do pańskiego pochodzenia.
Uwaga ta mi pochlebiła. Bawiąc bowiem przed laty w Meksyku, pomimo gorliwego ćwiczenia się w języku hiszpańskim, kaleczyłem tę mowę niemiłosiernie. Praktyka jest jednak najlepszą nauczycielką: w ciągu długich podróży po Ameryce Środkowej i Południowej nabyłem widocznie wprawy, skoro gość mój tak otwarcie to przyznał.
— A zresztą — ciągnął dalej — dlaczego pan strzyże brodę na sposób mieszkańców naszego kraju?
— Przede wszystkim z uprzejmości dla nich, a następnie dlatego, aby mnie tu nie uważano za cudzoziemca.
— Otóż to! Sprawa jest jasna. Pan sam przyczynił się do tego, iż pana nie poznałem. Żadnemu bowiem cudzoziemcowi nie wolno naśladować naszych zwyczajów. Są na przykład liczne gatunki zwierząt, które w ten sposób postępują, a rozumny człowiek nie powinien doprowadzać do tego, by go z nimi porównywano.
— Jestem panu wdzięczny za tę wskazówkę, ale mimo to proszę uprzejmie, by zechciał się pan ograniczyć w udzielaniu mi lekcji. Dotychczas przyjmowałem je z grzeczności, ale teraz byłbym zmuszony odpłacić panu pięknym za nadobne.
— Grozisz mi, señor?
— Nie, tylko pana ostrzegam.
— Proszę nie zapominać, gdzie się pan znajduje!…
— Pan również winien sobie uprzytomnić, że nie jest w pokoju własnej hacjendy, lecz w pomieszczeniu należącym na razie do mnie! Zdaje mi się, że już tego wystarczy! Pozwoli pan, że go pożegnam…
Otworzyłem drzwi na oścież i ukłoniłem mu się, zachęcając, by skorzystał z ułatwienia mu drogi odwrotu.
Wahał się chwilę, mocno zdetonowany moim sposobem pożegnania, po czym wybiegł szybko, grożąc mi pięścią zza progu:
— Do widzenia! Porachujemy się kiedyś ze sobą!
Taka była pierwsza moja rozmowa z tubylcem, a właściwie początek, niezbyt różowo wróżący mojemu dalszemu tutaj pobytowi. Nie obudziło to jednak we mnie żadnych obaw, gdyż miałem czyste sumienie. Człowiek ów obraził mnie i dlatego wyprawiłem go za drzwi; jest to rzecz prosta i sama przez się zrozumiała, nie miałem więc potrzeby nawet zastanawiać się nad tym. Zresztą ów mężczyzna nie robił wrażenia człowieka, przed którym strzec się należało.
Przed wyjściem do miasta wydobyłem kilka listów polecających, które przywiozłem ze sobą. Korzystając dawniej z tego rodzaju ułatwień w podróży, przekonałem się, że owo polecanie mnie przez znajomych innym osobom było bardziej uciążliwe niż użyteczne, i dlatego w czasie ostatnich swych wojaży wolałem nawiązywać znajomości na własną rękę i wedle własnego upodobania, a listy polecające oddawałem na krótko przed odjazdem z danej miejscowości, z czego adresaci byli bardzo zadowoleni.
Obecnie jednak postanowiłem z owych listów skorzystać od razu. Jeden z nich był od naczelnika biura wysyłkowego w Nowym Jorku do jego wspólnika, kierującego filią w Montevideo. Owemu jankesowi wyświadczyłem kiedyś drobną przysługę, za co poczytywał sobie za obowiązek polecić mnie listownie uprzejmości i opiece swego wspólnika. Ponadto w liście tym był przekaz bankowy na złożoną przeze mnie w Nowym Jorku sumę, którą miałem odebrać w rzeczonej filii w Montevideo. Schowałem do kieszeni inne listy, a ten jeden rzuciłem na stół, ale tak niezręcznie, że spadł na podłogę, przy czym zabezpieczająca go pieczęć lakowa odleciała całkowicie i koperta się otworzyła. List w takim stanie — rzecz prosta — nie mógł być doręczony i należało zapieczętować go ponownie, i to w taki sposób, aby tej zmiany na kopercie adresat nie dostrzegł. A korzystając ze sposobności, może nie zaszkodziłoby przejrzeć go bodaj pobieżnie? Czy jednak to uchodzi? Byłby to postępek niehonorowy.
Tak myślałem.
Ale kto wie — mówił mi głos wewnętrzny — czy ze względu na własne dobro nie należy właśnie dopuścić się tej niedyskrecji? Przecież tu idzie o mnie samego, o nikogo więcej.
Wyjąłem tedy arkusz z koperty i przeczytałem. Treść, po opuszczeniu wstępu, brzmiała następująco:
„List Pański otrzymałem i zgadzam się z jego treścią najzupełniej. Interes jest bardzo ryzykowny, ale, jeśli się uda, możemy liczyć na olbrzymi zysk, dla którego warto zaryzykować ewentualne straty. Proch załadowano na „Seagall”. Domieszaliśmy doń trzydzieści procent węgla drzewnego i mam nadzieję, że uda się panu wyładować go na ląd, unikając oPlaty celnej. Niniejszym upoważniam pana do zawarcia kontraktu z Lopezem Jordanem. Przesłanie dokumentu jest jednak bardzo niebezpieczne, gdyż w razie schwytania posłańca przez nacjonalistów i znalezienia przy nim papieru mógłby to przypłacić życiem. Na szczęście mogę Panu polecić pewnego człowieka, który nadaje się do tej roli przewybornie, a jest nim oddawca niniejszego listu. Należy on do niezwykle śmiałych i odważnych drabów, przez długie lata przebywał wśród Indian, posiada ogromne doświadczenie, ale przy tym jest głupi jak stołowa noga i nadzwyczaj łatwowierny. O ile wiem, dąży do Santiago i Tucuman, a zatem droga jego wiedzie przez prowincję Entre Rios. Niech Pan wręczy mu list polecający do Jordana, włożywszy do środka obydwa kontrakty. Jeśli go chwycą po drodze i rozstrzelają, to świat straci tylko jednego durnia i ludzkości nie stanie się przez to wielka szkoda. Oczywiście niech Pan nie kładzie swego podpisu na dokumentach; mogą być podpisane dopiero po odebraniu od Jordana. Zresztą podróżnik ten nie sprawi Panu kłopotu, bo nie ma zbytnich wymagań: szklanka kwaśnego wina i kilka słodkich słówek wystarczą do uszczęśliwienia go w zupełności”.
Oto, co pisał o mnie „życzliwy” jankes!
Gdybym nie przeczytał listu, kto wie, czy nie wpadłbym w pułapkę. Postępek jankesa względem mnie był iście „amerykański”… „Dureń” z Europy miał z woli łajdaka z Ameryki odegrać bezwiednie wielką rolę w wybuchu powstania! A bez wątpienia szło o to właśnie, skoro w liście była mowa o prochu i wymieniono nazwisko sławnego przywódcy bandy, który tak dalece zagalopował się w dziedzinę zbrodni, że kazał zamordować własnego teścia, byłego generała i prezydenta Urquiza. Temu opryszkowi zamierzano przesłać zapas prochu i gotówki, a w podpisaniu kontraktu ja miałem wziąć udział jako pośrednik.
Włożyłem pismo do koperty i zapieczętowałem ją na nowo za pomocą zapałki, po czym wyszedłem do sympatycznego przedsiębiorcy, który ród swój wywodził z Hiszpanii, nazywał się Tupido i miał swoje biuro przy Plaża de la Independencia.
Na ulicy nie było już po deszczu ani śladu błota; pampero również przeminął.
Montevideo leży na wąskim półwyspie o powierzchni siodłowatej. Z jednej strony teren spada do zatoki, z drugiej do morza. Wskutek takiej konfiguracji gruntu woda po deszczu spływa z miasta tak szybko, że ulice już po kilkunastu minutach są suche.
Piękna, urządzona na sposób europejski, stolica Urugwaju posiada ulice wybrukowane znakomicie, chodniki wygodne i gładkie, domy okazałe, przeważnie otoczone ogrodami, nie brak też przepysznych pałaców i willi, będących bądź własnością prywatną, bądź też mieszczących lokale różnych klubów, restauracji czy teatrów. Zdobnictwo domów prywatnych jest godne szczególniejszej uwagi. Upiększają je bogate i gustowne sztukaterie oraz marmury sprowadzane aż z Włoch, pomimo że w kraju jest ich pod dostatkiem.
Kto sądziłby, że mieszkańcy stolicy stanowią przeciętny typ ludności kraju, ten bardzo by się mylił. Na ulicy nie można spotkać ani jednego gaucha, rzadko też widzi się tu Indian, a Murzyna łatwiej zobaczyć w Hamburgu lub Trieście niż tutaj. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety hołdują modzie francuskiej, bo też i ludność prawie w połowie jest pochodzenia europejskiego. Wskutek pomieszania rozmaitych narodowości każdy prawie mieszkaniec mówi kilkoma językami. Cywilizacja w ogóle na wskroś europejska i jak długo podróżny obraca się w granicach rogatek miejskich, nie widzi żadnych oznak, świadczących, że znalazł się w Ameryce Południowej. Takie same bowiem stosunki, tę samą publiczność, ten sam ruch uliczny można widzieć w Bordeaux, Trieście, Genui i innych wielkich miastach portowych.
Nie spodziewałem się i ja, że napotkam tu tego rodzaju szablon, i tylko jedna oryginalna rzecz rzuciła mi się w oczy, a mianowicie białe lub czerwone wstęgi, które mężczyźni noszą na kapeluszach. Później dopiero dowiedziałem się, że ci, którzy noszą wstęgi białe, należą do partii politycznej zwanej blanco, a noszący wstęgi czerwone — do partii colorado. Señor Esquilo Anibal Andaro ze swymi białymi wstążkami przy cylindrze nie był drużbą, ale członkiem partii blanco, a najprawdopodobniej i pułkownik, za którego wziął mnie ten człowiek, musiał zaliczać się do tej partii.
Znalazłszy się na Plaża de la Independencia, spostrzegłem olbrzymi szyld filii sprytnego jankesa z Nowego Jorku. Dom ten wyglądał z zewnątrz bardzo okazale, aczkolwiek miał tylko jedno piętro. W parterze widniała brama, wykuta artystycznie z żelaza. Wchodziło się przez nią do sieni, wyłożonej marmurem, i dalej na dziedziniec, również marmurami przyozdobiony. Kwitły tu w olbrzymich wazonach rośliny egzotyczne, rozsiewając dokoła odurzającą woń.
Drzwi biura były zamknięte, mimo że poza nimi znajdowało się wielu interesantów. Pociągnąłem za dzwonek i otworzyły się wskutek odpowiedniego mechanicznego urządzenia same.
Lokal biurowy mieścił się po prawej ręce od głównego wejścia. Znajdowało się...
KotylionM