London Jack - Mistrz Tajemnicy.pdf - Regał 012 - kubolina12310

Jack London

Mistrz tajemnicy

We wsi wrzało. Kobiety gadały chórem przenikliwymi, piskliwymi głosami. Mężczyźni

chodzili posępni, z minami niepewnymi, i nawet psy, którym w jakiś tajemniczy sposób

udzielił się nastrój ludzi, włóczyły się lękliwie po wsi, gotowe uciec do lasu przy

pierwszym wybuchu awantury. Powietrze przesycone było podejrzliwością. Nikt nie ufał

sąsiadowi i każdy czuł takąż nieufność wokół siebie. Nawet dzieci były poważne i

przygnębione, a mały Di-Ya — przyczyna tego wszystkiego — który porządnie dostał w

skórę najprzód od Hooniah, swej matki, a później od ojca Bawna, chlipał teraz żałośnie i

ukryty na piaszczystym brzegu pod wielkim przewróconym kanoe pesymistycznym okiem

wyzierał na świat.

A na domiar złego szaman Scundoo popadł w niełaskę i nie można było skorzystać z

jego słynnej czarodziejskiej sztuki, by odkryć złoczyńcę. Bo i rzeczywiście: miesiąc temu

obiecał pomyślny południowy wiatr, więc plemię postanowiło wybrać się na potlatch do

Tonkinu, gdzie Taku Jim miał wydać wszystkie swoje dwudziestoletnie oszczędności. I

patrzcie. Kiedy nadszedł ten dzień, zerwał się fatalny północny wiatr i z trzech

pierwszych kanoe, które odważyły się wypłynąć na wzburzone morze, jedno poszło na

dno, pozostałe zaś rozbiły się na skałach tak, że nawet utonęło jedno dziecko. „Przez

pomyłkę pociągnąłem za sznurek przy złym worku” — tłumaczył się szaman. Ale ludzie

nie chcieli o niczym słyszeć: przestali mu znosić pod próg ofiary z mięsa, ryb i futer.

Siedział więc teraz nadęty w swej chacie, jak myśleli — poszcząc w gorzkiej pokucie, a w

rzeczywistości racząc się szczodrze ze swych obfitych, tajemnych zapasów i rozmyślając

nad przewrotnością tłumu.

Zginęły gdzieś koce Hooniah. Dobre, cudowne ciepłe i grube koce, z których była tym

bardziej dumna, że dostały jej się za bezcen. Ty-Kwan z pobliskiej wsi zgłupiał chyba, że

rozstał się z nimi tak łatwo. Hooniah nie wiedziała, że należały do zamordowanego

Anglika; po jego zaginięciu amerykański kuter dość długo krążył przy brzegu, a jego

motorówki sapały i warkotały po ukrytych zatoczkach. I nie nie mąciło jej zadowolenia, bo

nie wiedziała, że Ty-Kwan na gwałt wyzbył się koców, by uwolnić swe plemię od

odpowiedzialności przed sądem za tę zbrodnię. A że inne kobiety pękały z zazdrości, jej

duma przeszła wszystkie granice, rozrosła się, objęła całą wieś i wybrzeże Alaski od

Dutch Harbor do St. Mary. Wspaniała grubość tych koców i to, że były tak cudownie

ciepłe zdobyły totemowi Hooniah słuszny szacunek, a jej imię było na ustach mężczyzn

na wszystkich morskich łowiskach i podczas uczt. Okoliczności, w jakich zginęły, były

nadzwyczaj tajemnicze.

— Tylko je rozłożyłam na słońcu pod boczną ścianą domu... — po raz tysiączny skarżyła

się Hooniah swym siostrom z plemienia Thlinget. — Tylko je rozłożyłam i odwróciłam się

na chwilę, bo Di-Ya, ten rabuś surowego ciasta i pożeracz mąki, wsadził głowę do

żelaznego garnka, przewrócił go i ugrzązł w nim. Nogi mu się bełtały w powietrzu jak

gałęzie drzewa na wietrze. Ledwie go stamtąd wyciągnęłam i dwa razy pacnęłam głową

o drzwi, by mu we łbie rozjaśnić i, wyobraźcie sobie, koce znikły.

— Koce znikły — przerażonym szeptem powtórzyły kobiety. „Straszna strata” —

powiedziała jedna. A druga: „Takich koców jeszcze nie było”. Trzecia dodała: „Bardzo cię

żałujemy, Hooniah”. Ale w duszy każda z nich cieszyła się, że te wstrętne koce, ta sól w

oku wszystkich, nareszcie przepadły.

— Tylko je rozłożyłam na słońcu... — zaczęła Hooniah po raz tysiączny pierwszy.

— Tak, tak — głośno odezwał się znudzony Bawn. — Nikt obcy nie zaglądał jednak do

wsi. Jasne więc, że ktoś z naszych ukradł koce.

— O Bawn, czyż to możliwe? — chórem odezwały się oburzone kobiety. — Któż by to

zrobił!

— A więc chyba czary — ciągnął Bawn dość flegmatycznie, choć ukradkiem chytrym

spojrzeniem przesunął po twarzach kobiet. — Czary! — Na dźwięk tego strasznego

słowa przycichły i z lękiem spojrzały po sobie.

— Tak — potwierdziła Hooniah i jej ukryta złośliwość wyszła na jaw w chwilowym

podnieceniu. — Zawiadomiono już Klok-No-Tona i posłano po niego łódź z silnymi

wioślarzami. Na pewno przybędzie z wieczornym przypływem.

Małe grupki rozproszyły się natychmiast i strach padł na całą wieś. Ze wszystkich

nieszczęść czary były najokropniejsze. Tylko szamani potrafią radzić sobie z rzeczami

nieuchwytnymi i tajemniczymi i nikt — mężczyzna, kobieta czy dziecko — aż do chwili

próby nie może wiedzieć, czy szatan nie opanował jego duszy. A ze wszystkich

szamanów najgroźniejszy był Klok-No-Ton, który mieszkał w sąsiedniej wsi. Żaden nie

odkrył tylu złych duchów co on, żaden nie poddawał ofiar straszniejszym torturom. Raz

odnalazł nawet diabła ukrytego w trzymiesięcznym dziecku. Najbardziej upartego diabła

ze wszystkich, którego zdołano wypędzić dopiero wtedy, gdy dziecko przez tydzień leżało

na tarninie i na głogu. Ciałko wrzucono potem do morza, ale fale ciągle wyrzucały je na

brzeg, niby jakąś klątwę ciążącą na wsi. I nie zniknęło dopóty, dopóki w czasie odpływu

nie przywiązano do pala dwóch silnych ludzi i morze ich nie zatopiło.

Po tego właśnie Klok-No-Tona posłała teraz Hooniah. Szkoda, że Scundoo, ich własny

szaman, był w niełasce. On miał łagodniejsze sposoby i znany był z tego, że wypędził

dwóch diabłów z mężczyzny, który później spłodził siedmioro zdrowych dzieci. Ale Klok-

No-Ton! Na myśl o nim serce w nich zamierało od złych przeczuć i każdemu zdawało się,

że inni patrzą nań podejrzliwie; każdemu i wszystkim prócz Sime'a. Sime zaś był

niedowiarkiem, który z pewnością źle skończy, a tej pewności nie zdołały zachwiać nawet

jego powodzenia.

— Cha, cha, cha — śmiał się Sime. — Złe duchy i Klok-No-Ton, który jest najgorszym

złym duchem w całym kraju Thlingetów.

— Ty głupcze. On już jedzie ze swoimi czarami i zaklęciami. Siedź więc cicho, bo

ściągniesz na siebie nieszczęście i dni twoje będą policzone.

Tak powiedział mu La-lah, przezywany Oszustem, a Sime roześmiał się pogardliwie.

— Nazywam się Sime i nie znam strachu, nie boję się ciemności. Jestem mocnym

człowiekiem, takim, jakim był mój ojciec, i myślę jasno. Ani ty, ani ja nie widzieliśmy na

własne oczy tajemniczych złych duchów...

— Ale Scundoo widział — odparł La-lah. — I Klok-No-Ton też. Wiemy z pewnością.

— Skąd wiesz, synu głupca? — zagrzmiał Sime i ciemna fala krwi zalała mu gruby, byczy

kark.

— Z tego, co mówili.

Sime warknął:

— Szaman jest tylko człowiekiem. Czy jego słowa nie mogą być kłamliwe, jak twoje i

moje? Tfu. Tfu. I jeszcze raz tfu. Masz dla twoich szamanów i ich diabłów, i masz, i masz.

I rozdając prztyczki w powietrzu na prawo i lewo, przeszedł przez tłum gapiów, z lękiem i

gorliwym pośpiechem rozstępujących się przed nim.

— Dobry rybak i zręczny myśliwy, ale zły człowiek — powiedział ktoś.

— Ale mu się szczęści — zauważył ktoś inny.

— Więc bądź także zły i niech ci się szczęści — rzucił Sime przez ramię. — Gdyby

wszyscy byli źli, nie trzeba by szamanów. Tfu, wy dzieciaki bojące się ciemności.

I gdy z wieczornym przypływem przybył Klok-No-Ton, Sime śmiał się dalej wyzywająco i

nawet nie powstrzymał się od złośliwego żartu, kiedy szaman potknął się na piasku

wysiadając z łodzi. Klok-No-Ton spojrzał na niego ponuro i bez słowa powitania, dumnie

przeszedł przez tłum ku domowi Scundoo.

Nikt nie mógł wiedzieć, jaki był przebieg spotkania Klok-No-Tona ze Scundoo, bo gdy

obaj władcy tajemnicy rozmawiali ze sobą, wszyscy z szacunkiem skupili się w oddali i

szeptem zamieniali uwagi.

— Witaj, o Scundoo! — zagrzmiał Klok-No-Ton, najwyraźniej niepewny przyjęcia.

Klok-No-Ton był olbrzymem i swą potężną budową górował nad małym Scundoo, którego

cienki głosik leciał ku niemu jak oddalone, słabe cykanie świerszcza.

— Witaj, Klok-No-Ton — odparł Scundoo. — Piękny dzień nastał z twoim przybyciem.

— Ale podobno... — Klok-No-Ton zawahał się i umilkł.

— Tak, tak — przerwał mu niecierpliwie Scundoo. — Nastały dla mnie złe czasy, bo

inaczej, czy byłbym ci wdzięczny, że wchodzisz w moje prawa?

— Martwi mnie to, mój przyjacielu...

— Ach nie! Bardzo się cieszę.

— Dam ci połowę tego, co sam dostanę.

— O nie, mój drogi — mruknął Scundoo protestując ruchem ręki. — To ja jestem twoim

niewolnikiem i odtąd będę tylko myślał, jak ci się najlepiej przysłużyć.

— Jak i ja...

— Jak i ty mi się teraz przysługujesz.

— A więc dobrze. Czy to jakaś trudna sprawa z tymi kocami Hooniah?

Macając grunt tym pytaniem, słynny szaman zrobił błąd, a Scundoo uśmiechnął się

nieznacznie i blado, bo umiał czytać w myślach i mało cenił sobie ludzi.

— Zawsze stosowałeś mocne środki — powiedział — i na pewno bardzo prędko

odkryjesz złodzieja.

— Tak, zaraz go odkryję, jak tylko na niego spojrzę. — Klok-No-Ton znów się zawahał. —

Czy był tu ktoś obcy? — zapytał. Scundoo przecząco potrząsnął głową.

— Spójrz — rzekł — czy to nie wspaniałe?

Pokazał mu worek na nogi z fokowych i morsowych skór, a Klok-No-Ton obejrzał go z

tajoną zawiścią.

— Tanio go kupiłem.

Klok-No-Ton skinął głową słuchając uważnie.

— Mam go od La-laha. To niezwykły człowiek i nieraz myślałem...

— Tak? — niecierpliwie wyrwał się Klok-No-Ton.

— Nieraz myślałem — powtórzył Scundoo cichszym głosem. I po chwili milczenia dodał:

— Piękny dzień nastał, a ty bądź bezwzględny.

Twarz Klok-No-Tona rozpogodziła się.

— Jesteś wielkim człowiekiem, Scundoo, szamanem między szamanami. Idę już. Nigdy

ci tego nie zapomnę. Powiedziałeś, że ten La-lah to niezwykły człowiek.

Przez twarz Scundoo przeleciał jeszcze bledszy, prawie niewidoczny uśmiech. Zamknął

drzwi zaraz za gościem i zaryglował je na dwa spusty.

Kiedy Klok-No-Ton zjawił się na wybrzeżu, Sime właśnie naprawiał swoje kanoe i

oderwał się od pracy tylko po to, by ostentacyjnie nabić strzelbę i położyć ją przy sobie.

Szaman spostrzegł to i krzyknął:

— Niech wszyscy się tu zejdą! Tak mówi Klok-No-Ton, poszukiwacz i zaklinacz diabłów!

Początkowo zamierzał zgromadzić wieś koło domu Hooniah, a potrzebni mu byli

wszyscy. Teraz zląkł się, że Sime go nie usłucha i nie przyjdzie, wolał zaś uniknąć kłótni.

Sime był niegroźny, gdy się go nie zaczepiało, ale zaczepiony mógł zaszkodzić

niejednemu szamanowi.

— Przyprowadźcie tu kobietę Hooniah — rozkazał Klok-No-Ton patrząc groźnie na ludzi

zebranych w kole, a tym, na których wzrok jego spoczął, mrowie przebiegło po krzyżu.

Hooniah kołysząc się jak kaczka wystąpiła naprzód. Głowę miała schyloną i wzrok

odwrócony.

— Gdzie są koce?

— Ledwie je rozłożyłam na słońcu i, patrzcie, już znikły — zaszlochała.

— Tak?

— To Di-Ya zawinił.

— No?

— Zbiłam go za to i jeszcze zbiję, bo to on sprowadził nieszczęście na nas, biednych

ludzi.

— Koce! — ochrypłym głosem warknął Klok-No-Ton przejrzawszy jej zamiar

wytargowania niskiej zapłaty. — Mów o kocach, wiemy, że jesteście bogaci.

— Rozłożyłam je tylko na słońcu — zachlipała — a my jesteśmy biedni i nic nie mamy.

Klok-No-Ton zesztywniał nagle i odrażający grymas wykrzywił mu twarz. Hooniah cofnęła

się przed nim przerażona, ale tak szybko skoczył naprzód z wywróconymi białkami oczu i

opuszczoną szczęką, że potknęła się i jak długa upadła mu u nóg. Szaman wymachiwał

nad nią rękami, dziko bił nimi w powietrzu, kręcąc się przy tym i zwijając, jak w bolesnych

kurczach. Zdawało się, że dostał ataku epilepsji. Biała piana wystąpiła mu na usta, a

ciałem wstrząsały konwulsyjne dreszcze.

Kobiety zaczęły śpiewnie zawodzić, kołysząc się w tył i w przód w ekstazie, a mężczyźni,

jeden po drugim, też dali się porwać ogólnemu podnieceniu. Tylko Sime mu nie uległ.

Siedząc okrakiem na swym kanoe przyglądał się wszystkiemu szyderczym okiem.

Jednakże i w nim odezwała się krew przodków, bo mruczał najpotężniejsze zaklęcia,

jakie znał, dla dodania sobie otuchy. Strasznie było patrzeć na Klok-No-Tona. Odrzucił

koc, zdarł z siebie ubranie i gdyby nie przepaska z orlich szponów na biodrach, byłby

zupełnie nagi. Krzycząc i wyjąc, miotał się w kole jak opętany, a jego długie, czarne

włosy powiewały w powietrzu niby ciemne pasma nocy. W tym szaleńczym tanie był jakiś

prymitywny rytm i gdy już wszyscy pod jego wpływem kołysali się w takt z szamanem,

łącząc swe głosy w jeden, on nagle siadł wyprostowany z podniesioną ręką i

wyciągniętym długim szponiastym palcem. Niskim grobowym pomrukiem powitano ten

ruch. Ludzie kucali na drżących nogach, gdy groźny palec przesuwał się nad nimi, bo

wraz z tym palcem szła ku nim śmierć, a życie zostawało przy tych, których minął, i ci

bacznie śledzili jego dalszą drogę.

Wreszcie, przy akompaniamencie przeraźliwego krzyku, groźny palec zatrzymał się nad

La-lahem, który zadrżał jak liść osiki. Widział się już martwym, swój dobytek

podzielonym, swą owdowiałą żonę poślubioną bratu. Próbował się odezwać, zaprzeczyć,

lecz język przywarł mu do podniebienia, a w gardle zaschło. Teraz, gdy Klok-No-Ton

wywiązał się z zadania, zdawało się, że omdlał, ale on tylko czekał z zamkniętymi

oczyma, aż zerwie się potężne wołanie o krew, potężne żądanie krwi, znane mu z

tysiąca podobnych zaklinań, kiedy to plemię jak stado wilków rzucało się na drżącą

ofiarę. Głucha cisza panowała jednak wkoło, a potem skądś — właściwie zewsząd —

doleciał go nieśmiały z początku chichot, który rósł i rósł, aż wreszcie gromki śmiech

targnął powietrzem.

— Co to? — krzyknął zdziwiony.

— Cha, cha, cha! — śmiano się. — Złe są twoje wróżby, o Klok-No-Ton!

— Wszyscy wiedzą — bąkał La-lah — że osiem ciężkich miesięcy byłem daleko na

morzu z Siwaszami, łowcami fok. Dopiero dziś wróciłem i dowiedziałem się, że koce

Hooniah zginęły przed moim powrotem,

— Tak! — krzyknięto chórem. — Koce Hooniah zginęły przed jego powrotem.

— A ty nic nie dostaniesz za wróżbę, bo też nie jest nic warta — zapowiedziała Hooniah,

która już wstała na nogi i paliła się ze wstydu.

Ale Klok-No-Ton widział jedynie twarz Scundoo przed sobą z jego bladym, ledwie

widocznym uśmiechem i słyszał dalekie cykanie świerszcza: „Kupiłem go od La-laha i

nieraz myślałem...” i: „Dzień jest piękny, a ty bądź bezwzględny”.

Przemknął obok Hooniah, tłum zaś instynktownie rozstąpił się przed nim. Sime z

wysokości swego kanoe rzucił za nim jakiś uszczypliwy żart, kobiety śmiały mu się w

twarz, zewsząd ścigały go pogardliwe okrzyki. Na nic nie zważał, pędził ku chacie

Scundoo. Załomotał w drzwi, walił w nie pięściami, ciskał najdziksze przekleństwa. Nikt

mu nie odpowiedział i tylko w krótkich chwilach ciszy słychać było tajemnicze zaklęcia

Scundoo. Klok-No-Ton szalał ż miotał się jak wariat, ale kiedy wielkim kamieniem

spróbował wyłamać drzwi, w tłumie zerwał się pomruk. I on, Klok-No-Ton, pojął teraz, że

stoi odarty ze swej mocy i autorytetu przed wrogim plemieniem. Zobaczył, że jeden z

mężczyzn schyla się po kamień, potem drugi, i śmiertelny strach zjeżył mu włosy.

— Nie ruszaj Scundoo, który jest wielkim czarownikiem! — krzyknęła jedna z kobiet.

London Jack - Mistrz Tajemnicy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: