Stuart Anne - Czarny lód 02 - Zimny jak lód.pdf

(1236 KB) Pobierz

Cold as Ice

ANNE STUART

Zimny jak lód

150368690.047.png

150368690.048.png

150368690.049.png

150368690.050.png

150368690.001.png

150368690.002.png

150368690.003.png

150368690.004.png

150368690.005.png

150368690.006.png

150368690.007.png

150368690.008.png

150368690.009.png

150368690.010.png

150368690.011.png

150368690.012.png

150368690.013.png

150368690.014.png

150368690.015.png

150368690.016.png

150368690.017.png

150368690.018.png

150368690.019.png

150368690.020.png

150368690.021.png

150368690.022.png

150368690.023.png

150368690.024.png

150368690.025.png

150368690.026.png

150368690.027.png

150368690.028.png

150368690.029.png

150368690.030.png

150368690.031.png

150368690.032.png

150368690.033.png

150368690.034.png

150368690.035.png

150368690.036.png

150368690.037.png

150368690.038.png

150368690.039.png

150368690.040.png

150368690.041.png

150368690.042.png

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Genevieve Spenser poprawiła okulary przeciwsłoneczne warte czterysta

pięćdziesiąt dolarów, wygładziła spódnicę kostiumu i zeszła z promu. Był

początek kwietnia, po długiej mroźnej zimie w Nowym Jorku słońce Karaibów

mogło stanowić miłą odmianę, ale Gene nie zachwycało ani błękitne niebo, ani

szmaragdowe wody. Nie planowała tu przyjeżdżać. Wreszcie doczekała się

urlopu i mogła wyrwać się na sześć tygodni z kancelarii prawniczej, w której

była młodszą wspólniczką, żeby spędzić wakacje w tropikalnych lasach

deszczowych Kostaryki - właśnie tam zmierzała. Sześć tygodni pełnej swobody,

bez makijażu, bez szkieł kontaktowych, bez zobowiązań. Tak czekała na

moment, kiedy będzie mogła wreszcie zrzucić wielkomiejską skórę, że proste

zadanie, które miała wykonać po drodze, wydawało się potwornym ciężarem.

Kajmany były po drodze do Ameryki Środkowej. No, prawie po drodze.

Jeden dzień możesz poświęcić, stwierdził Walter Fredericks, jeden ze starszych

wspólników w jej firmie. Poza tym jaka kobieta odmówiłaby sobie szansy

poznania Najbardziej Seksownego Mężczyzny Roku w rankingu magazynu

„People", w dodatku miliardera? Harry Van Dorn był zabójczo przystojny,

świeżo rozwiedziony i tak się złożyło, że powinien podpisać kilka dokumentów

prawnych tyczących Fundacji Van Dorna. Po prostu cudowny zbieg

okoliczności.

Gene była innego zdania, ale nie dzieliła się z nikim swoją opinią. Przez

ostatnie lata, od kiedy trafiła do kancelarii Fredericksa, nauczyła się taktu i

dyplomacji.

Poprawiła raz jeszcze spódnicę kostiumu od Armaniego i spojrzała na

stopy obute w pantofle od Manolo Blahnika, które kupiła, nie mrugnąwszy

okiem. Były niewygodne, czyniły ją wyższą od większości facetów, pasowały

do Armaniego - i to wszystko. Kiedy przyniosła je do domu, kiedy się ocknęła z

- 1 -

150368690.043.png

szaleństwa zakupów, kiedy spojrzała na metkę z ceną i zrozumiała, co zrobiła w

porywie głupoty, zalała się łzami. Co stało się z młodą idealistką, która

zamierzała poświęcić życie służeniu innym? Chciała wspomagać

potrzebujących, a skończyła, kupując pantofle Blahnika i kostiumy Armaniego.

Znała, niestety, odpowiedź i wolała się nad nią nie zastanawiać. Nauczyła

się patrzeć do przodu, nie oglądać wstecz. Pantofle były śliczne i powiedziała

sobie, że na nie zasłużyła. Zabrała je ze sobą na spotkanie z Harrym Van

Dornem, bo były częścią jej zbroi, swoistej ochrony przed zewnętrznym

światem. Nie stąpało się w nich łatwo, ale starała się iść z gracją. Nienawidziła

wszelkich jednostek pływających. Rzadko męczyła ją choroba morska, ale

wchodząc na statek, czuła się jak w potrzasku. W oddali widziała sylwetkę

jachtu Van Dorna. Bardziej przypominał potężną rezydencję niż jacht. Mogłaby

z powodzeniem wmówić sobie, że spotkanie odbędzie się na lądzie. Potrafiła

doskonale ignorować niemiłe fakty. Człowiek musi się tego nauczyć, jeśli chce

przeżyć.

Poprosi Van Dorna o podpisanie dokumentów, pozwoli poczęstować się

obiadem, odeśle papiery pocztą kurierską do Nowego Jorku i za dwie, trzy

godziny powinna być wolna. To tylko kilka godzin, niepotrzebnie się

denerwuje. Dzień był zbyt piękny, żeby dopuszczać do siebie złe przeczucia. Co

złego może się przydarzyć pod lazurowym karaibskim niebem?

W torebce miała środki uspokajające. Ktoś z załogi przywitał ją przy

trapie, wskazał fotel na pokładzie, poprosił, by usiadła. W chwilę później

steward przyniósł mrożoną herbatę. Wystarczyło wyjąć maleńką żółtą pigułkę i

połknąć. Chciała zostawić prochy w Nowym Jorku - po co jej środki

uspokajające w lasach deszczowych? Na szczęście w ostatniej chwili zmieniła

zdanie. Musiało minąć kilka minut, zanim pigułka zadziała, ale postanowiła

przetrzymać ten czas siłą woli.

Bywała już wcześniej na jachtach. Jej kancelaria specjalizowała się w

obsłudze dziesiątków rozmaitych fundacji dobroczynnych, bardzo bogatych,

- 2 -

150368690.044.png

dysponujących olbrzymimi środkami. Gene zaraz po studiach pracowała jako

adwokat, broniła z urzędu tych, których nie stać było na opłacenie pełnomoc-

nika. Po jakimś czasie przeszła do kancelarii Roper, Hyde i Fredericks,

tłumacząc sobie, że obsługa fundacji charytatywnych to też szlachetna misja.

Szybko się rozczarowała. Fundacje zakładane przez ludzi bogatych okazywały

się doskonałym sposobem na omijanie podatków, dodawanie sobie splendoru i

zapewnianie ciepłych posadek przyjaciołom. Kiedy zorientowała się, w co

weszła, było już za późno.

Pływający pałac Van Dorna, „Siedem Grzechów", był wspanialszy niż

jachty, na których dotąd bywała. Należał do Van Dorn Trust Fundation, nie był

prywatną własnością Harry'ego. Cóż, jeszcze jeden kruczek umożliwiający

odpis od podatków. Podniosła się z fotela i z obojętną miną omiotła spojrzeniem

pokład. Jeśli będzie miała szczęście, Van Dorn poświęci jej kilka minut,

podpisze dokumenty i odprawi. Dla niego była w końcu tylko posłańcem z

nowojorskiej kancelarii, nikim więcej. Cholera, nie miała dzisiaj nastroju na

załatwianie jakichkolwiek spraw, nawet z przystojnym miliarderem.

Z uśmiechem na twarzy weszła do przestronnego, klimatyzowanego

salonu utrzymanego w bielach i czerniach. Lustra na ścianach powiększały

jeszcze przestrzeń. Gene zobaczyła w kilku odbiciach równocześnie młodą

kobietę po trzydziestce, z długimi jasnymi włosami, w doskonale skrojonym

szarym kostiumie sprytnie maskującym kilka kilogramów nadwagi. Niestety,

diety i ćwiczenia niewiele pomagały, bo efekt był mizerny.

- Pani Spenser? - Wchodząc z zalanego słońcem pokładu do wnętrza, w

pierwszej chwili mogła dojrzeć tylko sylwetkę mężczyzny w głębi salonu.

Mówił z lekkim brytyjskim akcentem znamionującym kogoś z klasy wyższej,

może absolwenta Oksfordu. Nie mógł być to Harry, bo Harry pochodził z

Teksasu, pewnie zatem mówił z charakterystycznym zaśpiewem, no i raczej nie

modulował głosu jak ten tutaj. Mężczyzna zbliżył się.

- 3 -

150368690.045.png

- Jestem Peter Jensen, osobisty asystent pana Van Dorna. Pan Van Dorn

za chwilę przyjdzie. Czym mogę pani służyć? Podać coś do picia? Może chce

pani przejrzeć gazetę?

Usłużny.... Od czasów kiedy czytała Dickensa, to słowo nie pojawiało się

w jej głowie, ale doskonale pasowało do Petera Jensena. Gładki, uprzejmy, nad-

skakujący. Nawet ten jego piękny brytyjski akcent pasował do wizerunku

doskonałego w każdym calu asystenta. Pozbawiona wyrazu twarz, ciemne włosy

gładko zaczesane do tyłu, okulary w drucianej oprawie. Na ulicy przeszłaby

obok niego obojętnie.

- Jeśli ma pan „New York Timesa", to poproszę - powiedziała, siadając na

skórzanej kanapie. Położyła obok teczkę z dokumentami, założyła nogę na nogę,

spojrzała na swoje pantofle. Były warte pieniędzy, które za nie zapłaciła.

Podniosła wzrok i zobaczyła, że Peter Jensen przygląda się jej nogom, chociaż

podejrzewała, że raczej pantoflom. Nie wyglądał na takiego, który interesuje się

kobiecymi nogami, choćby były najzgrabniejsze. Szybko zmieniła pozycję.

- Proszę chwilę zaczekać, pani Spenser. Zaraz wracam - powiedział i

zniknął bezszelestnie, niczym duch. Gene wzdrygnęła się. Czuła, że nie

przypadła do gustu osobistemu asystentowi Harry'ego Van Dorna. Jedno

spojrzenie na pantofle od Blahnika pozwoliło mu ocenić zasobność jej portfela.

Ludziom jego pokroju takie oznaki zamożności zwykle imponowały. Kiedy

wchodziła w tych butach do drogich butików na Park Avenue, obsługa gięła się

w ukłonach, wiedząc, że kobieta, którą stać na pantofle od Blahnika, z

pewnością i u nich nie będzie oszczędzała na zakupach.

I mieli rację.

Czekała w napięciu na powrót Jensena, ale zamiast niego pojawił się

steward z kolejną szklanką mrożonej herbaty i egzemplarzem „New York

Timesa". Na tacy leżało także złote pióro wieczne. Wzięła je do ręki.

- A to po co? - zapytała. Czyżby przypuszczali, że nie ma przy sobie

własnego pióra?

- 4 -

150368690.046.png

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin