Roberts Nora - Karuzela szczescia - Miłość na deser 02.pdf - Regał 035 - kubolina12310

NORA ROBERTS

KARUZELA SZCZĘŚCIA

ROZDZIAŁ 1

Zgoda, jest przystojny, bogaty i utalentowany, a do tego seksowny. Niebez-

piecznie seksowny.

Ta wybuchowa mieszanka nie robiła na Juliet specjalnego wrażenia. Była

profesjonalistką, a dla profesjonalistki praca jest tylko pracą. Wspaniały wygląd

i ujmująca osobowość bez wątpienia przydają się w życiu, lecz w tym przypad-

ku chodziło wyłącznie o interesy, o nic więcej.

Charakter jej zawodowych obowiązków sprawiał, że miała już niejedną

okazję, by poznać kogoś przystojnego, jak również wielu bogatych ludzi, ale

musiała przyznać, iż dotąd nie spotkała mężczyzny, który łączyłby obie te za-

lety, a już na pewno z nikim takim nie pracowała. Teraz miała niepowtarzalną

okazję.

Uroda, wdzięk, fachowość i sława Carla Franconiego miały umilać Juliet

pracę — tak przynajmniej ją zapewniano. Siedząc za zamkniętymi drzwiami

swego gabinetu, wpatrywała się w czarnobiałą fotografię reklamową, dręczona

przeczuciem, że ten włoski przystojniak sprawi jej więcej kłopotów niż satys-

fakcji.

Carlo uśmiechał się uwodzicielsko ze zdjęcia, czarując rozbawionym spoj-

rzeniem ciemnych, migdałowych oczu. Gęste, lśniące włosy niesforną falą

opadały mu na kark i częściowo przesłaniały uszy. Mocne kości policzkowe,

beztrosko uśmiechnięte usta, prosty nos i wyraziste brwi stanowiły nie lada

wyzwanie dla zdrowego rozsądku przeciętnej kobiety. Juliet nie miała pewności,

czy łatwość, z jaką czaruje płeć piękną, dostał w prezencie od matki natury czy

też wyuczył się jej, jak sztuczki. Jako fachowiec myślała tylko o jednym — jak

wykorzystać te przymioty w kształtowaniu wizerunku klienta. Trasa promocyjna

z autorem bywa morderczą pracą.

Juliet już dawno przyjęła zasadę, iż w równym stopniu należy przykładać się

do promocji wysokonakładowego tytułu, jak i tomiku poezji, którego druk le-

dwie się zwróci. W każdym wypadku chodziło o znalezienie pomysłu na pro-

mocję. Nie znała się specjalnie na potrawach słonecznej Italii, ale „Kuchnia po

włosku” Carla Franconiego zapowiadała się na lukratywne zlecenie.

Uwielbiała swoją pracę w Trinity Press. Wielokrotnie zmieniała zajęcie, pnąc

się po szczeblach kariery. W wieku dwudziestu ośmiu lat była nadal tą samą

ambitną dziewczyną która dziesięć lat wcześniej zaczynała jako recepcjonistka.

Pracowała, uczyła się i dawała z siebie wszystko, by dojść do obecnego stano-

wiska. Teraz, gdy to wszystko osiągnęła nie miała zamiaru zwalniać tempa.

W ciągu najbliższych dwóch lat zamierzała otworzyć własną firmę, zajmu-

jącą się public relations. Cieszyła ją świadomość, iż będzie mogła wykorzysty-

wać znajomości i doświadczenia nabyte w obecnej pracy.

Tymczasem muszę sobie poradzić z przystojnym makaroniarzem i jego

kucharskimi przepisami, pomyślała z przekąsem. Dobrze wiedziała, że odnosił

ogromne sukcesy nie tylko na polu wydawniczym, ale i miłosnym. Ten drugi

rodzaj osiągnięć Franconiego był stałym przedmiotem zainteresowania kroniki

towarzyskiej oraz działu plotek.

Nie bez powodu jego dwie pierwsze książki kucharskie stały się bestselle-

rami. Juliet nie umiała nawet usmażyć jajecznicy, ale potrafiła docenić kuchenną

wirtuozerię. Zwykłe linguini w pokazowym wykonaniu Franconiego stawało się

nieomal doznaniem erotycznym.

Seks. Juliet oparła się wygodnie, wyciągając zdrętwiałe od bezruchu nogi.

Tu leży klucz do sukcesu. W czasie trzytygodniowej podróży wylansuje Fran-

coniego na najbardziej seksownego mistrza kuchni na świecie. Sprawi, że Ame-

rykanki będą snuć fantazje na temat Carla, przygotowującego romantyczną

kolację we dwoje. Blask świec, spaghetti, czar zmysłów... Jeszcze raz zerknęła

na zdjęcie. Tak, ten facet z pewnością podoła zadaniu.

Otrząsnąwszy się z zamyślenia, postanowiła wrócić do bardziej przyziem-

nych spraw. Układanie harmonogramu było dla niej przyjemnością a jego reali-

zacja — wyzwaniem. Bez problemu dawała sobie radę i z jednym, i z drugim.

Podnosząc słuchawkę, z rezygnacją zauważyła kolejny, złamany paznokieć.

— Deb, połącz mnie z Dianą Maxwell, która koordynuje program Simpson

Show w Los Angeles — poprosiła swoją asystentkę.

— Sięgasz od razu wysoko?

— Można to tak nazwać — odparła Juliet, pozwalając sobie na nieprofesjo-

nalny, przekorny uśmiech.

Odłożyła słuchawkę i zaczęła pośpiesznie robić notatki. Dlaczego nie sięgać

wysoko?

Czekając na telefon, powiodła wzrokiem po skromnym gabinecie. Tego, co

osiągnęła, jeszcze nie można było nazwać szczytem, ale czuła, że jest na dobrej

drodze. Przypomniały jej się ciasne, ciemne klitki, w których jeszcze nie tak

dawno musiała pracować. Teraz miała przynajmniej okno. Dwadzieścia pięter

niżej Nowy Jork tętnił życiem, a tu, na górze, Juliet Trent, wpatrzona w szklaną

taflę, powracała myślą do cichego przedmieścia rodzinnego Harrisburga w sta-

nie Pensylwania.

Wychowała się w spokojnej okolicy, gdzie tylko przybysze z zewnątrz

ośmielali się pędzić powyżej sześćdziesięciu kilometrów na godzinę, wśród

równo przystrzyżonych żywopłotów, okalających starannie utrzymane trawniki,

lecz nie miała trudności z przystosowaniem się do życia w wielkim mieście.

Prawdę mówiąc odpowiadało jej szaleńcze, nowojorskie tempo. Nie miała już

ochoty wracać do sennego przedmieścia, gdzie brzęczały pszczoły i wszyscy

wiedzieli wszystko o wszystkich. Wolała anonimowość wielkomiejskiego tłumu.

Rola idealnej żony z przedmieścia, jaką całe życie pełniła jej matka, zupełnie

Juliet nie odpowiadała. Była kobietą dynamiczną niezależną, samowystarczalną

i prącą do przodu z konsekwencją czołgu. Mieszkanie na Zachodniej Siedem-

dziesiątej umeblowała samodzielnie, niespiesznie i z ogromną dbałością o szcze-

góły. Miała dość cierpliwości, aby krok po kroku realizować wytyczone cele.

Była dumna ze swojej kariery i ze swego biura, które stopniowo urządzała

zgodnie z własnymi upodobaniami. Przykładała dużą wagę do podkreślania

swojego indywidualnego stylu. Sam wybór kwiatów — od filodendronów aż po

delikatne białe fiołki afrykańskie — zajął Juliet całe cztery miesiące.

Musiała na razie zadowolić się beżowym dywanem, za to wielka reprodukcja

Salvadora Dali, wisząca na ścianie, dodawała pomieszczeniu życia i energii.

Lustro w wąskiej, stożkowatej ramie powiększało pokój optycznie i przydawało

mu elegancji. Miała już na oku wielki, barwny wazon w stylu orientalnym, w

którym fantastycznie wyglądałyby równie pstre pawie pióra, ale spokojnie cze-

kała na obniżkę niebotycznej ceny.

Juliet miała jedną słabość: wyprzedaże. W rezultacie jej konto bankowe było

dużo mniej zasobne, niż jej szafa z ubraniami. Nie znaczyło to, broń Boże, że

jest próżna. W garderobie panował nienaganny porządek i jedynie dwadzieścia

par butów mogło się wydawać ilością przesadną. Ale i na to znalazła racjonalne

wytłumaczenie — ktoś, komu zdarza się być na nogach nawet po kilkanaście

godzin dziennie, zasługuje na tę odrobinę luksusu. Zresztą sama na nie wszyst-

kie zarobiła, poczynając od masywnych butów sportowych, poprzez praktyczne

czarne pantofle na każdą okazję, a na lekkich sandałkach na letni wieczór koń-

cząc. Zapracowała na swoje skromne zachcianki podczas niezliczonych spotkań,

niekończących się rozmów telefonicznych i godzin na lotniskach. Zarabiała,

jeżdżąc w trasy z autorami książek, organizując im promocję i kontakty z prasą.

Musiała sobie radzić z geniuszami i z prymitywami, z luzakami i z gburami bez

poczucia humoru. Liczyło się tylko jedno — jak najlepiej sprzedać ich mediom.

Nauczyła się radzić sobie z prasą od „New York Timesa” poczynając, na

prowincjonalnych gazetkach kończąc. Wiedziała, jak oczarować ekipę telewi-

zyjnego talk-show i jak obłaskawić recenzentów.

Zadzwonił telefon. Juliet przygryzła lekko wargi. Teraz pokaże, co potrafi

i wstawi Franconiego do jednego z najlepszych telewizyjnych talk-show. A kie-

dy już jej się to uda, włoski macho będzie musiał dać z siebie wszystko. W prze-

ciwnym wypadku poderżnie mu seksowne gardziołko jego własnym nożem

kuchennym.

— Ach, mi amore, squisito! Aksamitny głos Carla sprawiał, że krew zaczy-

nała szybciej krążyć w żyłach kobiet. To, do czego inni muszą dochodzić po

żmudnym treningu, jemu przychodziło bez najmniejszego wysiłku, Sam zresztą

był przekonany, że niewykorzystanie talentów danych od Boga jest skrajną głu-

potą. — Bellissimo — mruczał niskim głosem, ogarniając rozmarzonym spoj-

rzeniem obiekt swojego podziwu.

Było gorąco, niemal parno, lecz Carlo czuł się w tym skwarze jak ryba w

wodzie. Chłód odbierał mu radość życia. Promienie słońca nieśmiało zaglą-

dające przez okno kładły się na meblach, ciesząc oczy bogactwem odcieni złota

i czerwieni kończącego się dnia. Carlo wciągał w nozdrza przepełniający pokój

zapach nachodzącej nocy. Pragnął cieszyć się życiem we wszelkich jego prze-

jawach i chłonął je wszystkimi zmysłami.

Na swoją aktualną ukochaną patrzył okiem konesera. Nieistotne, czy piesz-

czoty, szepty i komplementy będą trwały minutę, czy całe godziny — chodziło

o to, by udało mu się osiągnąć to, czego pragnie. Zdaniem Carla, droga do

osiągnięcia pełni zadowolenia była równie ekscytującą jak ostateczny rezultat.

Każdy szczegół jawił mu się jako równie ważny — taniec, piosenka w tle, aria

z „Wesela Figara”, przy akompaniamencie której uwodził kobietę — kompono-

wał miłosne sceny z mistrzowską fantazją jak swoje pokazowe dania. Życie było

dla niego sztuką którą nie wystarczy się cieszyć. Trzeba się nią delektować.

— Bellissimo — wyszeptał pochylając się niżej nad tym, co uwielbiał. De-

likatnie mieszany sos z małżami bulgotał zmysłowo. Powoli, rozkoszując się

chwilą Carlo podniósł łyżkę do ust i skosztował w skupieniu, przymykając oczy.

— Squisito — ocenił z zadowoleniem.

Oderwał się od sosu, by z nie mniejszą uwagą oddać się zabaglione . Był

święcie przekonany, iż żadna kobieta na świecie nie jest w stanie się oprzeć sub-

telnemu, bogatemu smakowi tego deseru doprawionego winem. Naturalnie także

i tym razem spodziewał się kobiety.

W kuchni zaznawał tyle samo rozkoszy, co w sypialni. Nie przez przypadek

został jednym z najbardziej podziwianych mistrzów sztuki kulinarnej na świecie

i zarazem jednym z najznakomitszych kochanków. Carlo Franconi był przeko-

nany, że takie jest jego przeznaczenie. Starannie urządzona kuchnia miała być

miejscem, gdzie hołubił swoje sosy i przyprawy, podobnie jak w sypialni pieścił

kobiety.

Odgłos pukania do drzwi odbił się echem w wysokim mieszkaniu. Szep-

nąwszy coś czule do makaronu, Carlo zdjął fartuch i odwijając rękawy, ruszył

w kierunku wejścia. Po drodze nie spojrzał nawet przelotnie w żadne z zabyt-

kowych luster zdobiących ściany. Był pewien, że wygląda dobrze.

W progu stała wysoka, postawna kobieta o brzoskwiniowej cerze i błyszczą-

Roberts Nora - Karuzela szczescia - Miłość na deser 02.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: