Holt Victoria - Klątwa krolów.pdf - Regał 035 - kubolina12310

Victoria Holt

Klątwa królów

The Curse Of The Kings

Przełożyła Zofia Dąbrowska

Rozdział 1

Klątwa

Kiedy sir Edward Travers zmarł nagle z niewyjaśnionych przyczyn, zapanowała ogólna

konsternacja nie tylko w okolicy, gdzie mieszkał, lecz także w całym kraju. Wydarzenie to

wywołało również falę domysłów.

Tytuły prasowe głosiły: „Śmierć wybitnego archeologa”. „Czy sir Edward Travers stał się

ofiarą klątwy?”

W naszej lokalnej gazecie napisano:

„W związku ze śmiercią sir Edwarda Traversa, który niedawno wyjechał z kraju w celu

przeprowadzenia badań wykopaliskowych w rejonie grobowców faraonów, powstało pytanie:

czy można całkowicie zaprzeczyć starożytnym wierzeniom, że ten, kto zakłóca spokój miejsca

spoczynku zmarłych, naraża się na ich gniew? Nieoczekiwany zgon sir Edwarda spowodował

natychmiastowe zakończenie prac ekspedycji”.

Sir Ralf Bodrean, nasz miejscowy dziedzic i najbliższy przyjaciel sir Edwarda, wspomagał

wyprawę finansowo, gdy więc w parę dni po ogłoszeniu wiadomości o śmierci sir Edwarda sir

Ralf doznał udaru mózgowego, pojawiły się dalsze spekulacje. Wprawdzie parę lat temu cierpiał

on na podobne schorzenie, ale wtedy powrócił do zdrowia. Skutkiem obecnego wylewu był

paraliż rąk i nóg, co zasadniczo nadwątliło jego siły.

Jak można było się spodziewać, niektórzy napomykali, że te nieszczęścia są wynikiem klątwy.

Ciało sir Edwarda zostało sprowadzone do kraju i pochowane na naszym przykościelnym

cmentarzu. Teobald, jedyny syn sir Edwarda, wybitnie zdolny człowiek, mający już pewne

znaczące osiągnięcia w tej samej co ojciec profesji, był oczywiście osobą najbardziej pogrążoną

w żałobie.

Odbył się wspaniały pogrzeb. Jeszcze takiego nie widziano w naszym dwunastowiecznym

kościółku. Poza rodziną i przyjaciółmi zjawili się przedstawiciele świata nauki, no i oczywiście

prasa. W owym czasie byłam panną do towarzystwa lady Bodrean, żony sir Ralfa. Musiałam

przyjąć tę posadę ze względów finansowych, choć praca ta całkiem nie odpowiadała mej naturze.

Towarzyszyłam lady Bodrean w kościele podczas pogrzebu i nie mogłam oderwać oczu od

Teobalda.

Byłam w nim zakochana głupio, bo beznadziejnie, od chwili gdy pierwszy raz go ujrzałam.

Jakie bowiem ma szanse panna do towarzystwa skromnego pochodzenia u tak wybitnego

mężczyzny? Według mnie posiadał wszelkie możliwe męskie walory. Nie był przystojny według

klasycznych kanonów, lecz wyraźnie wyróżniał się na korzyść w porównaniu z innymi. Bardzo

wysoki, szczupły, o włosach ani zbyt jasnych, ani zbyt ciemnych, miał wysokie czoło uczonego,

jednak w jego ustach można było dostrzec pewną zmysłowość. Wydatny nos nadawał mu nieco

wyniosły wygląd. Oczy szare, głęboko osadzone i nieprzeniknione. Nigdy nie można było być

pewnym, co myśli. Zachowywał rezerwę i był tajemniczy. Często myślałam sobie: trzeba by

całego życia, żeby go zrozumieć. Ale cóż by to była za podniecająca, pełna odkryć podróż!

Natychmiast po pogrzebie wróciłam z lady Bodrean do Keverall Court. Twierdziła, że jest

wyczerpana, i rzeczywiście narzekała i irytowała się bardziej niż zwykle. Jej humor nie poprawił

się, gdy się dowiedziała, że do Keverall Court przybyli reporterzy w celu uzyskania wiadomości

o stanie zdrowia sir Ralfa.

— Jak szakale — oznajmiła. — Oczekują najgorszego, gdyż drugi zgon pasowałby im

doskonale do tej idiotycznej bajdy o klątwie.

Kilka dni po pogrzebie zabrałam psy lady Bodrean na codzienny spacer i kroki powiodły mnie

z przyzwyczajenia do Giza House, domu Traversów. Stanęłam przed bramą z kutego żelaza, tam

gdzie stawałam tak często i przypatrywałam się budynkowi od strony ścieżki wiodącej do

wejścia. Teraz, po pogrzebie, żaluzje były podciągnięte i dom nie roztaczał już wokół siebie owej

poprzedniej aury smutku. Panowała tu jednak nadal tajemnicza atmosfera, z którą zawsze ten

dom kojarzyłam, ponieważ od początku mnie fascynował, nawet jeszcze zanim Traversowie tu

się wprowadzili.

Ku memu zakłopotaniu zobaczyłam wychodzącego z drzwi wejściowych Teobalda. Miałam

ochotę zawrócić, ale było już za późno, gdyż mnie zobaczył.

— Dzień dobry, panno Osmond — powitał mnie.

Szybko wymyśliłam powód, dla którego tu się znalazłam.

— Lady Bodrean bardzo chciała się dowiedzieć, jak się pan miewa.

— O, dziękuję, nieźle — odparł. — Ale musi pani wejść do środka.

Uśmiechnął się do mnie, a ja poczułam się absurdalnie szczęśliwa. Co za niedorzeczność.

Praktyczna, rozsądna, dumna panna Osmond doznaje tak intensywnych uczuć wobec drugiej

ludzkiej istoty! Panna Osmond zakochana! Jak w ogóle mogłam popaść w taki stan i do tego w

tak beznadziejnej sytuacji?

Poprowadził mnie ścieżką pomiędzy wybujałymi krzewami, pchnął odrzwia za pomocą

kołatki, którą sir Edward przywiózł skądś z zagranicy. Była pomysłowo wykuta w kształcie

ludzkiej twarzy… dość złośliwej w wyrazie. Zastanawiałam się, czy sir Edward zainstalował ją w

celu zniechęcenia gości.

W Giza House dywany były puszyste i całkowicie tłumiły odgłos kroków. Teobald zaprosił

mnie do salonu, gdzie wisiały ciężkie, aksamitne zasłony granatowego koloru, obszyte złotym

oblamowaniem. Dywan był ciemnoniebieski, strzyżony, wełniany. Sir Edwardowi przeszkadzały

hałasy. Tak słyszałam. W pokoju znajdowały się świadectwa jego zawodowego powołania.

Wiedziałam, że niektóre ze zgromadzonych tu przedziwnych przedmiotów pochodziły z jego co

bardziej spektakularnych znalezisk. To był pokój chiński, lecz fortepian, który nad wszystkim

dominował, nadawał mu posmak wiktoriańskiej Anglii.

Teobald poprosił, żebym usiadła, i sam ulokował się nieopodal.

— Planujemy następną wyprawę w to samo miejsce, gdzie zmarł mój ojciec — rzekł.

— O! — Nigdy nie wierzyłam w opowieść o klątwie, a jednak wiadomość o jego powrocie w

to miejsce przeraziła mnie. — Czy to rozsądne? — spytałam.

— Z pewnością nie wierzy pani w plotki na temat przyczyny śmierci mego ojca, prawda,

panno Osmond?

— Oczywiście, że nie.

— Cieszył się dobrym zdrowiem, to prawda. I nagle go powaliło. Sądzę, że był o krok od

dokonania wielkiego odkrycia. Wnioskuję to ze słów, które usłyszałem od niego w przeddzień

śmierci. Powiedział: „Jestem przekonany, że wkrótce udowodnię wszystkim, iż ta ekspedycja

była bardzo owocna”. Nie chciał powiedzieć nic więcej. Szkoda.

— Przeprowadzono sekcję?

— Tak, tu w Anglii. Lecz nie zdołano ustalić przyczyny śmierci. To bardzo zagadkowe. A

teraz sir Ralf.

— Nie sądzi pan, że te dwie sprawy mają ze sobą jakiś związek?

Potrząsnął przecząco głową.

— Uważam, że stary przyjaciel ojca doznał szoku na wiadomość o jego nagłym zgonie. Sir

Ralf zawsze miał skłonność do apopleksji i już przedtem przeszedł stosunkowo łagodny wylew.

Lekarze od lat go ostrzegali i prosili, żeby wykazał trochę ostrożności. Nie, choroba sir Ralfa nie

ma nic wspólnego z tym, co stało się w Egipcie. Cóż, ja tam wracam i spróbuję się dowiedzieć,

od jakiego odkrycia o krok był mój ojciec i… czy to można jakoś wiązać z jego śmiercią.

— Proszę na siebie uważać — powiedziałam, zanim zdołałam się powstrzymać.

Uśmiechnął się.

— Tego zapewne życzyłby sobie ojciec.

— Kiedy pan wyjeżdża?

— Przygotowania zajmą jakieś trzy miesiące.

Drzwi się otworzyły i do pokoju weszła Tabita Grey. Interesowała mnie jak wszystko w Giza

House. Odznaczała się urodą, ale było to dyskretne piękno. Dopiero po kilku z nią spotkaniach

można było należycie docenić jej urok. Urzekał również roztaczaną aurą pewnej rezygnacji,

akceptacji życia. Nigdy nie wiedziałam dokładnie, jakie stanowisko piastuje w Giza House; była

kimś w rodzaju gospodyni obdarzonej specjalnymi przywilejami.

— Panna Osmond przyszła z pozdrowieniami od lady Bodrean.

— Napije się pani herbaty, panno Osmond? — spytała Tabita.

Podziękowałam i wyjaśniłam, że muszę natychmiast wracać, gdyż w przeciwnym razie moja

nieobecność zostanie zauważona i oceniona jako naganna.

Tabita uśmiechnęła się współczująco, dając tym do zrozumienia, że nie uważa lady Bodrean

za łatwą we współżyciu chlebodawczynię. Teobald oświadczył, że mnie odprowadzi, więc

wyszliśmy razem. Przez cały czas mówił o wyprawie. Był nią bardzo przejęty.

— Zapewne pani żałuje, że nie jedzie razem z nami?

— O tak. Niezmiernie.

— Byłaby pani gotowa stawić czoło Klątwie Faraonów, panno Osmond? — spytał ironicznie.

— Z pewnością. Uśmiechnął się do mnie.

— Bardzo bym chciał — powiedział poważnym tonem — żeby mogła pani wziąć udział w

naszej ekspedycji.

Wróciłam do Keverall Court wprost oszołomiona. Prawie nie docierały do mnie narzekania

lady Bodrean. Byłam jak we śnie. On chciał, żebym z nimi pojechała. Tylko cud mógłby to

sprawić.

Kiedy umarł sir Ralf, coraz więcej mówiono o klątwie. Teraz nie żyli obaj — człowiek, który

Holt Victoria - Klątwa krolów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: