Roberts Nora - Zamek Calhounów 04 - Na zawsze twój - Suzanna (Harlequin Kolekcja 14).pdf - Regał 036 - kubolina12310

Nora Roberts

Suzanna

PROLOG

Bar Harbor, 1965

Od chwili gdy ją zobaczyłem, moje życie zmieniło

się nieodwracalnie. Od tego czasu minęło ponad

pięćdziesiąt lat. Jestem już stary i siwy, moje ciało jest

słabe, ałe wspomnienia wciąż są pełne siły i barw.

Od czasu gdy przydarzył mi się atak serca, lekarz

kazał mi codziennie odpoczywać. Wróciłem więc na

wyspę - na jej wyspę, gdzie wszystko się dla mnie

zaczęło.

Wyspa zmieniła się, podobnie jak i ja. Pożar

w czterdziestym siódmym roku dokonał wielu znisz

czeń. Pojawiły się jednak nowe budynki i nowi ludzie.

Zatłoczone samochodami ulice nie mają takiego uro

ku jak wtedy, gdy jeździły po nich powozy. Ale i tak

miałem szczęście, że mogłem zobaczyć wyspę, jaką

była kiedyś i taką, jaka jest teraz.

Mój syn jest już dorosłym mężczyzną, dobrym

człowiekiem, który z własnego wyboru utrzymuje się

z pracy na morzu. Nigdy nie potrafiliśmy się zro

zumieć, ałe udaje nam się pozostawać w dobrych

stosunkach. Ma ładną, cichą żonę i syna. Mały Holt

201

jest dla mnie wielką radością, może dlatego, że

wyraźnie widzę w nim siebie, własną niecierpliwość,

ogień i pasje, takie same jak te, które kiedyś wrzały we

mnie. Gdybym miał przekazać mu tylko jedną wskazó

wkę, to poradziłbym, żeby chwytał życie pełnymi

garściami i brał z niego tyle, ile zdoła pochwycić.

Moje życie było spełnione i wdzięczny jestem losowi

za łata spędzone z Margaret. Nie byłem już młody, gdy

została moją żoną. Nie łączyła nas płomienna namięt

ność, lecz spokojne, bezpieczne ciepło domowego

ogniska. Było mi z nią dobrze i mam nadzieję, że ona

również była ze mną szczęśliwa. Już niemal dziesięć lat

minęło, odkąd odeszła, i często ją wspominam.

Prześladuje mnie jednak wspomnienie innej kobie

ty, tak boleśnie wyraźne i pełne, że upływ łat nie

przyćmił go w najmniejszym nawet stopniu. Teraz,

gdy sam już stoję nad grobem, mogę sobie pozwolić,

by znów otworzyć się na to uczucie, przywołać wszyst

ko, czego nigdy nie udało mi się zapomnieć. Kiedyś te

wspomnienia były zbyt bolesne, więc odciąłem się od

nich. Próbowałem szukać pociechy w butelce, a gdy

okazało się to daremne, całą duszą pogrążyłem się

w pracy. Malowanie stało się moją ucieczką, ale

zawsze wracałem tam, gdzie kiedyś zacząłem napraw

dę żyć i gdzie pewnego dnia umrę.

Tak kochać można tylko raz, a i to przy odrobinie

szczęścia. Dla mnie taką miłością była Bianca.

Spotkałem ją w czerwcu 1912 roku, przed wielką

wojną, która rozdarła świat na dwoje. Wioska Bar

Harbor otworzyła się wówczas na bogaczy i stała się

schronieniem artystów. Było to piękne i spokojne łato,

łato sztuki i poezji.

Przyszła na urwisko, gdzie pracowałem. Prowa

dziła ze sobą dziecko. Z pędzłem w ręku odwróciłem

się od płótna i wtedy zobaczyłem ją po raz pierwszy.

Stała pośród skał, smukła i piękna. Wiatr szarpał jej

rozpuszczone włosy koloru zachodzącego słońca i ja

snoniebieską sukienkę. Miała jasną, typowo irlandzką

cerę. Jej oczy, patrzące na mnie z zaciekawieniem

i czujnością, miały barwę morza. Właśnie tę barwę

desperacko próbowałem oddać na płótnie.

W chwili gdy ją ujrzałem, wiedziałem, że muszę ją

namalować. Teraz myślę, że wiedziałem również, iż

będę musiał ją kochać.

Przeprosiła za to, że przeszkadza mi w pracy. W jej

uprzejmym, miękkim głosie pobrzmiewał śpiewny ir

landzki akcent. Chłopiec, którego ze sobą przyprowa

dziła, był jej synem. Nazywała się Bianca Całhoun

i była żoną innego mężczyzny. Nad urwiskiem wznosił

się jej letni dom, Towers, okazały zamek zbudowany

przez Fergusa Calhouna. Choć byłem na wyspie

Mount Desert dopiero od niedawna, słyszałem o Cał-

hounie i o jego domu. Prawdę mówiąc, podziwiałem

tę budowlę, jej arogancję i fantazję, wieżyczki i man

sardy, galerie i wieże.

To miejsce pasowało do stojącej przede mną kobie

ty. Jej uroda była ponadczasowa. Była w niej spokoj-

nastałość, niewymuszony, wrodzony wdzięk i skrywa

ne pasje, widoczne w blasku oczu. Już wtedy byłem

zakochany, chociaż jedynie w jej urodzie. Jako artys

ta chciałem przedstawić tę urodę na swój sposób,

ołówkiem lub farbami. Może wpatrywałem się w nią

zbyt intensywnie. Chyba trochę się przestraszyła, ale

chłopiec, miał na imię Ethan, nie bał się mnie.

202

203

Wyglądała tak młodo, iż trudno było uwierzyć, że to

jej dziecko i że ma jeszcze dwoje innych.

Tamtego dnia nie została ze mną długo. Zabrała

syna i wróciła do męża. Patrzyłem za nią, gdy szła

pomiędzy dzikimi różami, ze słońcem we włosach.

Nie mogłem już więcej malować morza. Nie mog

łem już przestać myśleć o jej twarzy...

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Suzanna zaciągnęła dwudziestopięciokilogramo-

wy worek ściółki do samochodu i z trudem wrzuciła

go na tył. Niektóre obowiązki nie są przyjemne, ale

nie ma wyjścia, pomyślała, i nie miała przy tym na

myśli wysiłku fizycznego. Chodziło o coś innego, co

musiała załatwić.

Obiecała rodzinie, że porozmawia z Holtem Brad-

fordem. A Suzanna Calhoun Dumont zwykle do

trzymywała słowa.

Westchnęła, ocierając twarz rękawem. Zmęczyła

się. Przez cały dzień była zajęta w Southwest Harbor,

gdzie urządzała ogród wokół nowo wybudowanego

domu. Wszystko wskazywało na to, że następny dzień

również będzie wypełniony po brzegi. Ślub jej siostry

Amandy miał się odbyć już za tydzień i przygotowa

nia do uroczystości oraz trwający właśnie remont

zachodniego skrzydła sprawiały, że w domu panował

nieopisany bałagan. Wolała nawet nie myśleć o tym,

że na jej powrót z pracy czeka dwoje pełnych energii

dzieci, które potrzebują czasu i uwagi matki, oraz

biurko pełne papierów. A w dodatku jej pomocnik

właśnie tego ranka złożył wymówienie.

205

Roberts Nora - Zamek Calhounów 04 - Na zawsze twój - Suzanna (Harlequin Kolekcja 14).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: